The Fixx - Calm Animals (1988)

Toch de meest rockende plaat van deze band.
Jamie West-Oram zit wat meer in de voorgrond gemixex, wat deze plaat toch wat rauwer doet overkomen dan de voorgaande werkjes.

Minder favoriet bij de mensen die Reach the Beach en Shuttered Room achtige songs verwachten.

Deze plaat staat wat mji betreft bol van topsongs. Niet voor niets worden er live nog stees ds songs van deze plaat gespeeld.

Eerste plaat zonder Rupert Hine als producer.

De band begon als new-wave bandje, en was als zodanig ook aardig succesvol.

Op deze plaat staat het gitaarspel van Jamie West-Oram wat meer centraal.
Ik vind het geen onaardige plaat, maar veel Fixx-liefhebbers, hadden liever de oude sound, dus uiteindelijk werd deze koerswijziging geen succes, en verdween de band uit het zicht.

Nadat MCA de band had laten vallen, tekende de band voor 1 plaat bij RCA.

RCA had dezelfde ideëen als MCA, en wilde van de band een arenarock band maken. Dat blijkt ook wel uit de sound van deze plaat, die erg tegen de hardrock aanleunt (pre-grunge?)....

Omdat de verkoopcijfers tegen vielen liet RCA deze band ook na deze plaat aan hun lot over.
Een nieuw avontuur met Impact (een sublabel van MCA) zou beginnen met de volgende plaat Ink.

De songs op deze plaat, zoals Driven Out en Precious Stone zijn wel erg goed. Later zou blijken, hoe goed deze songs zijn, omdat ze nog steeds in de liveset zitten.
Maar eigenlijk luistert deze hele plaat wel lekker weg. In retrospect klinkt deze plaat als geen andere plaat uit 1988. In die zin, dat de wat rauwe in your face rocksound ook anno 2014 nog prima klinkt.

Wellicht wordt het eens tijd, dat deze plaat geremasterd wordt en voorzien wordt van bonustracks.

Persoonlijke favorieten: het pompende Driven Out en Subterranean, het mysterieuze World Weary, het spritiuele Precious Stone, maar dus met name World Weary.

Moet ook zeggen, dat de baspartijen van Dan K. Brown echt superlekker in de mix liggen.