Jeff Beck Group - Beck-Ola (1969)

beste album van de heer jeff beck, een heel goeie gitarist die integenstelling tot zijn tijdgenoten jimmy page, eric clapton,... het niet echt heeft gemaakt (hebben alledrie trouwens in the yarthbirds gespeeld, wel niet tegelijk).
Dit heeft veel te maken met het feit dat hij voor zijn groep niet echt de geschikte line up vond, vooral een zanger was voor hem een probleem.
3,5*

Vreemde opmerking. De zanger op dit album is n.l. Rod Stewart, die nou niet bepaald onsuccesvol is geweest met zijn zangkunsten................
Het probleem met Beck lag 'm vooral in het feit, dat hij geen lekker repertoire koos c.q. schreef. Hij was meer bezig met "lekker spelen" dan met het maken van een echt goeie plaat. Daarbij kwam dat hij de pech had, dat hij een motorongeluk kreeg op het moment, dat hij met Stewart de studio zou ingaan met de ritmesecie van Vanilla Fudge. Toen hij hersteld was zat Stewart inmiddels in The Faces en Bogert & Appice speelden bij Cactus. Later is er nog wel een Beck, Bogert & Appice lp uitgekomen, maar die plaat leed aan hetzelfde euvel als Beck-ola: goeie muzikanten, maar zwak materiaal.
Overigens heeft Jimmy Page de sound van Led Zeppelin voor een groot deel gebaseerd op de vroege Jeff Beck Group. Luister maar eens naar de eerste JBG lp "Truth".

Ik zie beck vooral als een sessiemuzikant/gitarist

Hij doet voortreffelijke dingen in door anderen geschreven materiaal, zoals bij bij Waters

Beck is wel iemand die weet wat te spelen om de muziek nog meer kracht en emotie mee te geven

Eigen nummers schrijven gaat hem minder af

e doch, er klinkt geen mens zoals Beck, unieke gitarist

Beck is een voorbeeld voor veel gitaristen. Meer nog dan Clapton of Page.

clapton sowieso overschat, page ben ik ook niet kapot van

page is wel goed, maar zijn spel vaak rommelig en slordig, tis zijn stijl, maar bij vlagen irri

Jeff Beck is voor mij de absoluut beste levende guitarist, alleen Jimi Hendrix was mischien een klein stukje beter. Luister eens naar Truth en Beck-Ola. Ofwel zijn heddendagse style niet echt mijn ding is maar live is Jeff Beck nog stets een sensatie

Het is voor mij moeilijk kiezen, want 'Truth' is ook een super-album.
'All shook up' en 'Jailhouse rock' overtreffen hier zelfs de versies van Elvis. Vreemde eend in de bijt is het liftmuziekje 'Girl from Mill Valley'.

Mijn CD-versie heeft als bonus tracks:

- Sweet little angel

- Throw down a line
ook bekend in de versies van Cliff Richard & Hank B. Marvin (als Cliff & Hank) en Marvin Welch & Farrar

- All shook up (early version)

- Jailhouse rock (early version)

Beck was er al eerste in geslaagd om Nicky Hopkins te strikken voor z'n band en die moest ook z'n komponisten royalties hebben. Nicky was echt "in love" met een meisje uit Mill Valley, bleef dan ook in de US hangen en ging spelen bij Quicksilver Messenger Service. Daar woonden een of meer leden van in Mill Valley, dus dat was allemaal heel erg prakties...... Voor Quicksilver kwam Hopkins af met het veel betere 'Edward, The Mad Shirt Grinder' wat zijn bekendste nummer zou worden en ik graag op Beck-Ola had willen horen, maar helaas ........

Ik vond Beck-Ola destijds een nogal teleustellende plaat, vooral doordat alle geluisvolume en energie niet in vinyl geperst kon worden denk ik. Op de remastered CD klinkt ie ook al weer stukken beter dan op de 2fer met Truth bijdeweg en Beck blijft natuurlijk een niet te volgen act !

Album dat net als Truth erg rauw en eerlijk overkomt, en de nog jonge vitale zanger Rod Stewart zingt de longen uit zijn lijf. Trouwens Rod the Mod klinkt hier nog lekker rauwkorrelig, iets wat hij heden ten dage absoluut kwijt geraakt is...

Goudeerlijk bluesrockalbum waarop de topmuzikanten zwetend zwoegen op hun instrumenten. De strot van Rod klonk nimmer zo doorleefd...alleen jammer dat de nummers erg jamsessieachtig overkomen op mij. Daarentegen weten ze wel een sterk fundament te leggen.

De LP was voor mij destijds een sensatie. Zo ruig en hoekig klonk een band niet vaak. Sterk wisselende nummers en fraaie covers.
Rod Steward, toen nog onbekend, hing vaak rond waar de bands uit "The British Blues Boom" zich ophielden.
Jeff Beck toonde zich toen al een eigenzinnig gitarist met geweldige stijl.
Vaak draaien is het devies; de productie is niet mals en tegenwoordig worden de opnames vaak erg glad getrokken door de productie.
Daar is hier niets van te bespeuren!

Nog wat rauwer dan Truth en over de gehele linie eigenlijk een iets sterkere variant van Truth. Vooral Rod Stewart is hier geweldig op dreef.

Rauwer ja, maar wel ten koste van de diepte. En het totaal kan als album echt niet tippen aan Truth, eerlijk .....

beck schaamde zich voor de teksten die de anderen schreven, maar had zelf niets beters. bij gebrek aan eigen materiaal namen ze de 2 elviscovers op, die niet beter zijn dan de originelen. ik ben niet kapot van rod's stem, denk je eens in hoe het met plant geklonken zou hebben, of met bonzo en jpjones?!. beck geeft zelf in het boekje aan, dat wood geen geweldige bassist was.

Bonzo is nooit in de picture geweest, Keith Moon wel, maar zelfs dan nog was dat op Truth al een gepasserd station met alleen een remix van Beck's Bolero als tastbaar bewijs.

En als bassist kan ik je vertellen dat ik Woody inderdaad niet zo'n geweldenaar vind maar dat hij wel een heel kenmerkende stijl en een ditto geluid heeft. JPJ is techies gezien een veel betere bassist maar die vind ik dan weer weinig eigen smoel hebben. Kortom, ik ga voor beide heren niet echt mijn gebedskleedje uitrollen.

Ik vind Beck trouwens vaak wel erg overdreven sjacherijnig in zijn kommentaren over ex-bandleden .....

Met dit album kan Beck Jimmy Page niet op eigen terrein verslaan. Hierboven wordt Page slordig spel verweten. Slordigheid werd ook Rembrandt verweten. Ik ben een Rembrandt en Page fan. Ook Elvis ging voor het gevoel van een opname; niet voor de perfecte take. Daar houd ik van. Ook ten opzichte van motoren (boppers) en auto's (hot rods) houd ik van slordigheid. Wellicht ben ik een slordig mens. Trouwens, John Paul Jones is een echte bassist, Ron Wood slechts een gitarist die bass ging spelen. Een degelijk verschil, dat ook duidelijk te horen is. Zo zei de opvolger van Jerry Scheff bij Elvis' band, Duke Bardwell, ook dat Scheff een echte bassist was en hij slechts een gitarist die ook een beetje bass speelde. Elvis hoorde duidelijk het verschil en liet dat (helaas) ook merken. Bardwell was via Ronnie Tutt (Elvis' drummer) bij de band gekomen.

Uhhhhhhhh, JPJ was dan wel geen gitarist maar wel een toetsenist die om den brode bas ging spelen en moet ik Macca er ook nog bij halen om een punt te maken ?

Ik snap dat dualisme slordig-gevoel bij Page nooit zo goed. Page is een technisch vaardige gitarist. Meestal speelt hij met gevoel en zonder fouten. Een enkele keer zit hij er gigantisch naast of is zijn gitaar simpelweg vals (dat is eigenlijk iets anders dan slordig spelen). En dat wordt dan ineens ook gevoel genoemd.

Gewoon een hele goede gitarist die er af en toe naast zit. Dat is wel wat anders dan een gitarist die er voortdurend naast zit en daarom gevoel uitstraalt.

Van deze bij elkaar getrommelde muzikale talenten, onder de noemer Jeff Beck group, zijn zojuist nieuwe opnames uitgebracht en wel live-opnames onder de titel; Live on air 1967 from PledgeMusic Direct. Volgens de eerste berichten alleen op vinyl en in een beperkte oplage. Mag deze groep toch wel beschouwen als (mede)grondlegger van een aantal legendarische rockplaten.

Ik hoor toch veel liever de 'echte solo' Rod Stewart albums van eind jaren '60 en begin jaren '70. Deze nummers halen dat niveau bij lange na niet. Het gitaarwerk is echter wel dik in orde. Daarom toch een voldoende. Favo's en zo zijn er ook niet echt op dit album.
Een opvallend hoge 41e positie in de 100 Greatest Albums of 1969. Een beter passende 100e plaats in de Best Ever Albums chart over 1969.
3*

Ben niet zo van de bluesrock maar dit kan ik erg goed horen.
Tja dat Jeff Beck niet zo'n begnadigd songwriter was maar dan zeggen dat hij 2 Elvis songs coverden, hoe veel songs heeft Elvis geschreven? juist ja, zero.
Rod is puik in vorm hier, moest vroeger niets van hem hebben maar daar ben ik op teruggekomen. Denk zelf dat Rod hier beter uitkomt dan evt met Page.