Justin Hayward - Songwriter (1977)

Moody Blues- en symfonische rockfans opgelet! Dit is eigenlijk gewoon een verschrikkelijke goeie plaat. Het heeft alle elementen die Justin's Moody Blues-nummers tot klassiekers maakten, het titelnummer Songwriter is hypersymfonisch, Nostradamus superbombastisch, en Raised On Love (met kinderkoor) heerlijk tenenkrommend. De bonusnummers had ik zonder gekund, maar het volkomen terechte heruitgave van een vergeten (?) meesterwerk.

Ok ok, het is ook geen "Blue Jays" natuurlijk Maar ja.

heerlijk tenenkrommend?
Klinkt niet positief...

Verder ben ik het met je eens, een uitstekende soloplaat, in de periode dat de Moodies uit elkaar waren.

Beter als ik had verwacht. "Tenenkrommend" is een eigenaardige woordkeuze dat ik deze haast liet liggen maar ik vind The Moody Blues goed dus toch maar een kans gegeven. Uitschieters voor mij zijn Doin Time, Songwriter pt2 en vooral Nostradamus.

Sterker nog, ik vind deze béter dan Blue Jays: die plaat klinkt qua arrangementen af en toe nogal overdadig en stroperig, en bovendien heeft John Lodge een stem die soms tamelijk saai is en die een nummer daardoor niet echt kleur kan geven.

Songwriter daarentegen is een kleurrijk en soms ook stevig album, over de hele linie ijzersterk geschreven en uitgevoerd, met naast Nostradamus als uitschieters Country girl (omdat ik die melodie maar niet uit m'n kop kan krijgen) en het heerlijk melancholische One lonely room.

De bonusnummers zijn zeker niet essentieel, maar Heart of steel vind ik toch behoorlijk sterk, en Learning the game is een cover die het origineel van Buddy Holly meer dan recht doet.

Al met al een aanrader voor elke Moody Blues-fan, en eigenlijk ook gewoon voor elke fan van perfecte seventies-popmuziek.

Na het laatste Moody Blues album Seventh Sojourn brachten alle bandleden solo albums uit.
Die van Graeme Edge, Ray Thomas, John Lodge en Mike Pinder bevatten allemaal een aantal aardige nummers die zo op een Moody Blues album hadden gekund. Toch heb ik mij altijd veel meer gericht op de solo-albums van voorman Justin Hayward. Songwriter vind ik nog steeds zijn beste solo album. Vreemdgenoeg deed het hier in de albumlijsten niets. Ik weet zeker als er een sticker met The Moody Blues opgeplakt was dat het dan wel had gelopen.
Nostradamus vind ik hier het mooiste nummer. Past prima in het rijtje klassiekers van rond dezelfde tijd: Blue Guitar (= Justin Hayward met 10cc), Forever Autumn (met Jeff Wayne) en Driftwood (met zijn oude kameraden). Blue Jays van Hayward & Lodge heb ik altijd gezien als een Moody Blues album. De muzikanten die op dat album meespelen zijn op Songwriter ook weer aanwezig. Er staan 2 songs op dit album waarop Justin alles zelf bespeeld.

Goede plaat, maar ik vind 'm af en toe toch iets te zoet en de arrangementen zijn soms wat te overdadig. Veel daarvan hangt samen met de productie. Het had van mij een tikkeltje rauwer gemogen. De plaat is een beetje een product van z'n tijd, en ik heb het niet zo heel erg op de producties van omstreeks 1976-1979. Die zijn vaak net even té mooi en perfect.

ik ben een grote moody blues liefhebber, maar om dit nu even goed te vinden als de moody blues.
nou nee, aardig plaat maar meer niet. En ik ben het met stijn eens wat producties van omstreeks 76-79 betreft.

Nou, van die producties uit die periode ben ik juist wel een liefhebber. Al zal het ook wel schelen dat ik zelf in die periode ben opgegroeid en in die tijd veel LP's en singles kocht. Daar word je automatisch door beïnvloed.
Dit album kent inderdaad de weelderige (strijkers-)arrangementen die voor die tijd vrij kenmerkend zijn in met name het soft rock-genre. Ik vind ze niet echt nadrukkelijker aanwezig dan op een album als Blue Jays, of wat mij betreft sommige eerdere Moody Blues-platen.

Maar uiteindelijk draait het natuurlijk om de songs. Die kunnen helaas niet tippen aan het merendeel van de cruciale zeven Moody Blues-albums, en ook de duoplaat Blue Jays (met MB-maatje John Lodge) verkies ik boven deze.
Toch heb ik deze ooit aangeschaft, en het feit dat-ie nog altijd in mijn collectie zit (en dus verschillende opruimbeurten heeft overleefd) geeft aan dat ik hem toch wel bovengemiddeld goed vind. En verdraaid, het uit twee delen opgebouwde titelnummer en het bombastische Nostradamus vind ik de beste nummers - de nummers die het meest door de productie beïnvloed zijn. Of omhooggetild worden, zo je wilt. Want die 'softe' productie voegt juist aan die twee nummers iets toe, vind ik.

Er staat ook een handvol nummers op dat niet slecht is, maar ook niet bijzonder beklijft. jammer, want daardoor vind ik 'm toch net wat minder dan het (ook geluidstechnisch) vergelijkbare Blue Jays-project.

Mijn originele LP staat trouwens op het Deram-label. Ik zal dat even laten aanpassen.

Nee, ik blijf toch bij mijn mening dat ik dit album duidelijk prefereer boven Blue Jays, met minder overdaad en aanzienlijk meer diversiteit qua composities, stijl, arrangementen en onderwerpen (inclusief de claustrofobie van het openingsnummer, de nachtmerrie-achtige bespiegelingen van het titelnummer, het verhaaltje en de geluidseffecten van Stage door, het perspectief van de gevangene in Doin' time en de zwaarmoedigheid van het apocalyptische Nostradamus).
        Klein grapje van Hayward : op het einde van het eerste deel van Songwriter zingt hij tussen 3:15 en 3:20 een stukje "a-ah, a-a-a-ah" op (volgens mij) de melodie die hij ook gebruikt in Gypsy (of a strange and distant time) vlak voordat hij daar bij de refreinregel "Left without a hope of coming home" komt.

Waarom is deze trouwens op Deram (Decca) uitgekomen, en niet (zoals de rest van the Moodies-solo) op Threshold?

Hadden ze bij Decca de hoop dat deze plaat een smash-hit zou worden?

Ik weet het niet zeker, maar volgens mij was dat Threshold-label maar een kort leven beschoren. Het was door de Moodies zelf opgericht, om meer artistieke vrijheid bij de hoesontwerpen en de release-tactiek te krijgen, als ik me goed herinner. Zou zomaar kunnen dat het rond 1977 alweer opgeheven was. De hierna volgende reunieplaat van de Moody Blues, Octave, verscheen in '78 ook gewoon op Decca.

Wikipedia heeft zelfs een entry over het label. Ze vermelden wel dat Songwriter op Deram stond, maar niet waarom. Maar na '77 zijn er volgens mij geen platen meer op Threshold verschenen (behalve heruitgaven van de oude albums dan).

Is Long Distance Voyager niet op Threshold verschenen?

Klopt, daar zeg je zo wat. En The Present zelfs ook nog. Daarna tekenden ze bij Polydor. Die Wiki-entry is dus niet volledig. Er wordt zelfs nog over het label geschreven in de tegenwoordige tijd. Ze gebruiken het dus kennelijk nog steeds. Ik zie het beeldmerk ook nog op hun CD's.

En dat maakt het natuurlijk extra vreemd dat deze soloplaat niet op dat label staat. Misschien dat ze het rond deze tijd even tijdelijk hadden geparkeerd...

Hier wat meer en uitgebreidere info:
Threshold Records Ltd.

Url: Threshold Records Ltd. Label | Releases | Discogs

Shared from the Discogs App

De vier albums daarná (The other side of life (1986), Sur la mer (1988), Keys of the kingdom (1991) en Strange times (1999) ) hebben ook nog allemaal het Threshold-logo op hun hoesjes. Pas op December (2003, vooralsnog hun laatste album) zie ik dat niet meer terug.

Maar ook in die lijst ontbreken Long Distance Voyager en The Present, gek genoeg. Terwijl mijn eigen oude LP van LDV echt op Threshold staat, wat Discogs trouwens ook bevestigt.

Dat wekt dan weer mijn nieuwsgierigheid. Ik kwam hier een interessant artikel over het label tegen, dat onder meer meldt dat Threshold uitbreidde met een keten van platenwinkels en een eigen studio. Maar: By 1977, Threshold was over as a going concern. “Having recorded Octave, we were going back on the road again,” Lodge says. “You have to decide: am I a musician or in the record business? I’ve never been interested in the business side of the record industry – I just want to create and perform music.”

Ze wilden dus liever muzikant zijn dan zakenman. Begrijpelijk, maar toch een beetje apart dat ze dat label aansluitend al die jaren gehandhaafd hebben. The Threshold imprint lives on in name only on reissues

Die latere jaren tachtig-platen die BoyOnHeavenHill noemt, heb ik zelf niet, maar Discogs geeft je inderdaad gelijk. Als onderdeel van het Polydor-label. Deze zin uit het artikel klopt dus niet: In 1986, the Moodies left Decca after 20 years and found a new home at Polydor, which marked the end of the Threshold imprint altogether.

Maar ik kan me wel vinden in de slotconclusie: Anders dan bijvoorbeeld The Beatles met Apple, the group quickly realised they were not businessmen and it was run professionally with its handful of artists, and shut up shop just at the right time.

En om een beetje on topic te blijven nog wat interessante info die ik tegenkwam over dit specifieke album: Justin Hayward speelt veel instrumenten zelf, inclusief sologitaar, maar de ruggegraat van de band die hem ondersteunt, bestond uit leden van Trapeze, een van de weinige niet MB-gerelateerde acts die rond die tijd platen uitbracht op het Threshold-label.

De eerste van een reeks soloplaten van Justin, die hij opnam naast zijn baan in Moody Blues. De gatefoldhoes geeft niet aan wie welke instrumenten speelt, maar in plaats daarvan worden de muzikanten genoemd in de thank you-lijst (Mel Galley, Ken Freeman, Terr Rowley, Dave Holland, Tim & Tompkins, etc.)

Nu we wikipedia hebben is het ons intussen wel gemakkelijk gemaakt; Justin speelt trouwens ook veel instrumenten zelf.

De Hipgnosis-hoes is leuk gedaan. Elke song komt wel terug in het collage-achtige artwork. Het is een hoes om lang naar te kijken en weg te dromen.

Songmatig heeft de plaat wat weg van Octave. Met name Songwriter is een toffe progrocker met een korte verwijzing van Justin naar Gypsy.

Verder is Country Girl ook erg gaaf, een duet met een onbekende zangeres. Het zou zijn vrouw Marie kunnen zijn. Zij wordt samen met hun dochter Doremi ook in credits bedankt. Ik weet wel dat zij beiden zingen op Raised on Love. Misschien zijn het ook Justin en Marie die zoenen op de hoes.

One Lonely Room is een ballad die alleen Justin zo kan schrijven en zingen. De gitaarsolo is ook erg mooi.

Leuk is ook dat Peter Knight (Days of Future Passed) ook wat arrangementen verzorgt voor enkele nummers (Stage Door en Lonely Room). Op Stage Door ook weer vrouwenstemmen.

Nostradamus is gaaf, maar niet zo mysterieus en indrukwekkend als van collega Al Stewart die een gelijknamig nummer schreef.

Het is een plaat die zo van the Moodies anno Octave had kunnen zijn. De nummers en de productie zijn puntig en voor Moodiesbegrippen rockt de plaat aardig.