Stevie Wonder - Hotter Than July (1980)

En.... Elvis Hitchcock.... valt hij in de smaak??

Dit album swingt als een tiet, maar de productie is wat aan de magere kant.

Redelijk grote afknapper van een plaat voor mij, zeker na de haast eindeloos lekkere reeks hiervoor.
Swingt voor mij nergens, en de productie is om te huilen zo slecht.

Hoewel dit album over het algemeen behoorlijk tot goed gewaardeerd wordt , vond ik het ook wat een tegenvaller; dat is mijn gevoel hierover nog steeds.

Redelijke plaat met een aantal sterke nummers, maar ook veel platte, bijna banale nummers. Wat dat betreft is "I Ain't Gonna Stand for It" een dieptepunt, al zit er een pedal steel in: Stevie moet een gek stemmetje opzetten en klinkt hier als een soort cuntry-Elton John (en Elton is best een baas, laat dat duidelijk zijn) die het vervelende refrein tot vervelens toe herhaalt. Andere nummers gaan dan weer richting Michael Jackson ("All I Do", mwoah...) en daar heb ik het niet zo op. Nee, best aardige nummer, maar gewoon echt goed wordt het in de funky opener, de mooie ballad "Lately" en vooral het ijzersterke, ingehouden "Rocket Love". Juist die beheersing laat zien dat de meeste nummers nogal plat zijn, edoch vermakelijk.

Ik had van Stevie Wonder tot nu toe alleen nog maar zijn klassieker Songs in the Key of Life. Dit is de tweede plaat van hem die ik aangeschaft heb. Binnenkort zal ik hem eens opzetten.

Nou, dat vind ik wel meevallen hoor. De productie had beter gemogen, maar als je dit al om te huilen vind, ben je niks gewend.
Over de plaat kan ik zeggen dat ik het toch gewoon een lekker swingend plaatje vind.

Als je nog zin hebt in meer, probeer dan Innervisions, dat is voor mij de beste Wonder tot nu toe.

Of Fulfillingness' First Finale. Dat vind ik zijn beste.
Music Of My Mind en TalkingBook zijn ook zeker goed.

Master Blaster (Jammin') blijft voor mij het beste Stevie wonder nummer.
Geweldige hoes trouwens, ademt reggae uit.
Had trouwens ook meer nummers in die stijl verwacht, omdat het bij Master Blaster (Jammin') zo goed lukte.
Zegt weer eens iets over de veelzijdigheid van Stevie Wonder.

Het is alweer een tijd geleden dat ik dit album (op vinyl) beluisterde, maar de hernieuwde kennismaking valt me mee.

Vandaag viel de originele cd-uitgave op de mat en volgens mij klinkt die beter dan de lp.
Die remasters, daar heb ik Innervisions al van en ik heb er genoeg over gelezen; daar wil ik verder niets van weten.

De cd van The Secret Life Of Plants hebben we nog steeds niet (moest eens verandering in komen), maar volgens mij was Stevie hier wel aan een krachttoertje bezig, al was het maar om de critici de mond te snoeren en z'n publiek terug te winnen.

In dat opzicht is dit album zeker een winnaar, al haalt het het niet bij albums als Songs... en Talking Book.

Vergeleken met die albums valt dit album het beste op een andere manier te beluisteren, namelijk als een album met een handvol sterke singles en andere swingende nummers die de vaart erin houden. Wat er daarna gebeurde moet je dan gemakshalve even vergeten: Hier valt drie kwartier pure lol te beleven naar mijn gevoel. Dat is ook een waarde.

Helemaal waar inzake de inhoudelijke kant van Hotter than July. Ik vind het nog steeds een sterk album van Stevie Wonder. Hij begon de jaren '80 in ieder geval sterk zullen we maar zeggen. Het volgende project was The Original Musiquarium met vier (lange) nieuwe tracks en dat is echt een briljante compilatie, een waardige afsluiting van een tijdperk.

Maar wat is er dan mis met de remasters van o.a. Innervisions? Ik heb volgens mij de remaster van Hotter than July uit 2000, van goede kwaliteit, dus waarom per se de originele?

De remaster die ik (nog) heb van Innervisions heeft extreem irritante hoge tonen. De bekkens laten spontaan alle vullingen uit je gebit springen. Ook lijkt het basgeluid gefilterd te zijn.
Verder klinkt het kneitershard ('hotter' than july?)

Ik heb dit uit de losse pols waargenomen door het te vergelijken met mijn 'oude' SITKOL en Talking Book-cd's.

Daarnaast heb ik ook vele klachten gelezen in dezelfde trant op de Steve Hoffman -en Head-Fi-forums.

Ik ben een spotgoedkope versie van een oude cd-uitgave van Innervisions op het spoor, dus binnenkort kan ik het wat eerlijker vergelijken.

Opvallend trouwens, dat gapende gat tussen deze plaat en In Square Circles. Was de koek dan echt ineens op na die verzamelaar?

Blijkbaar. In de tussenliggende periode was er nog The Woman in Red, de bijbehorende cd van de single I just called to say I love you....

Ik heb In Square circle nog. Daarna ben ik eigenlijk gestopt, met Stevie Wonder.

Lekkere plaat maar het laatste nummer hadden ze voor mij weg mogen laten.

Dat is een eerbetoon aan Martin Luther King.

Ik dacht aan Nelson Mandela?

Nee hoor voor MLK, met als doel een herdenkingsdag voor hem te krijgen. Zie ook Happy Birthday (Stevie Wonder song) - Wikipedia, the free encyclopedia - en.wikipedia.org

Kan ik ook mee leven, zijn beide helden.

Dat wist ik niet dat is wel een goede zaak. Begrijpelijk dan dat het hier op staat.

Dit was op mijn twaalfde het eerste album wat ik leerde kennen van Stevie Wonder en ik vond het echt geweldig. Allereerst en bovenal spat de energie ervan af. Deze plaat is natuurlijk ook gemaakt voor Martin Luther King en Stevie geeft alles. Dat doet hij met plezier en ook dat is goed terug te horen.

Het album staat vol met (steen-)goede nummers., die ook nog eens een mooi geheel vormen. De productie is mooi helder, waardoor Stevie's typische stemgeluid goed naar voren komt. Er wordt ook op een vrij subtiele wijze goed gebruik gemaakt van de synthesizer.
Hoogtepunten als All I Do, Rocket Love, Master Blaster & Happy Birthday zijn absoluut top. Maar ook een heel ander nummer als I Ain't Gonna Stand For It is misschien wel erg begin jaren '80, maar klinkt erg lekker. Mooie ballad Lately had ik nog als singletje.

Als je vanaf deze plaat de andere topplaten van Stevie luistert, zoals ik heb gedaan, dan is en blijft dit ook één van de beste albums van Stevie Wonder. Het is soms net anders dan de geweldige voorgangers, maar ook erg goed.

Ik hoor een aantal mensen klagen over de productie. Het is mij niet echt duidelijk wat er mis mee is. Ik draai hem nu op elpee en het swingt de pan uit.

Swingen doet deze plaat zeker, maar de productie vind ik wat dunnetjes en vlak klinken.
De lage tonen lijken er uit te zijn gefilterd.

Vooral op de lp is dit te merken.

Mijn kennismaking als 12-jarige met Stevie Wonder. Bij het volgen van de Top 40 was me de hitsingle Master Blaster opgevallen. Een singlekoper ben ik nooit geweest, ik spendeerde mijn zakcenten liever aan zo'n grote, lange plaat.

In 1980 was een LP kopen voor mij nog een investering die rendeerde: platen werden grijs gedraaid. Zo ook deze, ik was verkocht! Vooral het talent van Wonder om elke herhaling van het refrein telkens wat intenser te maken, vind ik nog steeds schitterend. Dat is zo goed gedaan dat ogenschijnlijk simpele melodietjes bij All I Do of Happy Birthday uitgroeien tot onweerstaanbare klassiekers.

Andere platen van Stevie zijn misschien nog iets consistenter van kwaliteit maar deze is mij nog altijd het dierbaarst.

Wat begon met Music of my mind eindigd met Hotter than July. In die periode is Stevie een fonomeen die de ene soul klassieker na de andere uit zijn mouw lijkt te schudden. Met als hoogtepunt natuurlijk Songs in the key of life.
Wat er na het lekkere Hotter than July gebeurt is onbegrijpelijk. Ik ken geen artiest die zo enorm diep is gevallen en er nooit meer uit is gekomen.
In de jaren 80 ontpopt Stevie Wonder zich van mega soul artiest tot main stream aalgladde softpop muzak zanger. I just call to say I love you maar ook Ebony and Ivory deed je bijna met schaamrood verzwijgen dat je de jaren 70 platen van Stevie toch wel bijna geniaal vind.
Alsof hij zelf weet dat hij helemaal de weg kwijt is geraakt, is hij sindsdien nauwelijks meer productief geweest.
Waar is al dat talent toch gebleven?

A Time To Love is helemaal geen verkeerd album. Maar ik ben het verder 100% met je eens dat Mr. Wonder zijn topniveau vanaf Music Of My Mind tot en met Hotter Than July nooit meer heeft kunnen evenaren. Misschien met de komende album(s) die hij in petto schijnt te hebben. Het zou in ieder geval het wachten waard zijn geweest.

Veel negatieve verhalen gehoord over dit album, maar naar mijn idee onterecht.

Natuurlijk gaan er aan dit album een aantal zeer sterke albums vooraf, maar dan nog is dit een zeer degelijke plaat!

Hierna wordt t allemaal wat minder naar mijn idee, maar deze kan gewoon nog mee in dat rijtje van top albums van Stevie wat mij betreft!

Jungle Fever vind ik ook nog een goed album, word vaak vergeten, gezien het aantal stemmen bij dat album.

Laatste sterke (funky) plaat van Stevie die een geweldige reeks van 6! topalbums (Music Of My Mind tot en met Hotter Than July) afsluit.

Het album begint erg goed met 'Did I Hear You Say You Love Me' en gaat meteen over in 'All I Do' waarin we Michael Jackson op backing vocals horen. Even gas terug met het mooie 'Rocket Love' om daarna de funky modus weer aan te zetten voor 'I Ain't Gonna Stand for It' en 'As If You Read My Mind'.

Kant B start met de hitsingle 'Master Blaster' waarin Stevie op de reggae-toer gaat. De plaat zakt dan met de 2 volgende nummers even in. 'Do Like You' is een funky nummer al stelt het tekstueel maar weinig voor. Dan komt voor mij het zwakste nummer van de plaat, 'Cash in Your Face', een wat ongeïnspireerde herhaling van zetten. Maar het wordt gevolgd door een van de beste gevoelige ballads van Stevie Wonder, namelijk 'Lately'.

De plaat eindigt met de ode aan Martin Luther King. 'Happy Birthday' was bedoeld als extra ondersteuning van de campagne om 15 januari (de geboortedag van MLK) als een nationale feestdag te krijgen. Iets dat in 1986 voor het eerst ook gebeurde dankzij president Ronald Reagan.

Ik las dat die Stevie Wonders laatste echt goede album is. Sowieso beter In Square Circle en daar ben ik het absoluut mee eens. Het verschil tussen beide album is vrij groot. Waar ik Stevie het In Square Circle lichtelijk inspiratieloos en een karikatuur van zichzelf vond is daar op dit album niks van te merken. Hij zingt en swingt hier met een bepaalde felheid/pit die ik bij hem nog niet eerder tegengekomen ben. Ik vind dat één van de sterke punten op dit album!