Yes - Yesterdays (1975)

Eerste album dat ik hoorde van Yes. Het bleek een compilatiealbum te zijn en als ik keek naar de reviews op amazon.com zag ik dat het album vaak werd afgebroken. Ik vind het nochtans schitterend.
Het begint met het steengoede gitaarvirtuositeit van Steve Howe in een cover van Simon en Garfunkels 'America'. 'Looking Around', 'Time And A Word', 'Survival', allemaal prachtig en schitterend. Het eindigt met het wondermooie 'Dear Father'.
TOP. 5*

Inderdaad, zelker géén slechte plaat. Maar niet essentieel voor de meeste Yes-fans, zij hebben immers de meeste songs al.

De AMERICA-interpretatie is inderdaad lichtjes fantastisch, Time and Word and zeker Astral Traveller ook...

Dit album bevat ook meer kortere nummers en de stijl is veel toegankelijker dan bij hun latere albums 'The Yes Album' en 'Fragile'.

Buiten een Atlantic verzamelaar het eerste album alwaar America op stond: Een prachtig nummer ...

Een nogal ongewone cover van Simon & Garfunkel die diende als introductie van Steve Howe voor het publiek.

Idd een prachtcover !!

Goede compilatie van de eerste 2 albums aangevuld met Dear Father en het recentere America, dat laat horen hoezeer Yes als groep gegroeit was in 2 jaar tijd. Mede daardoor is dit een interressante cd en is het wat beter te verhapstukken als de eerste 2 albums, die net dat beetje missen dat de latere albums wel hebben.

3,5.

Bij nadere beluistering verhoogd naar een 4!

Fantastische muziek van Yes,had deze op vinyl en gaat dus al wat jaartjes mee.Eigenlijk geen slechte nummers maar mijn hoogtepunt is Then,probeer dat maar eens te luisteren zonder tranen in je ogen te krijgen ,zo mooi 4 sterren

Bij het nu beluisteren hiervan ga ik toch omhoog naar 4,5.
Alles bijelkaar genomen kan dit behoorlijk tellen met hun Grote Albums, als je het mij vraagt....

Eigenlijk is dit een soort ideaal broertje van The Yes Album, Fragile etc., en de cover is ook weer adembenemend mooi!

C-moon, je mag dat "lichtjes" wel weghalen..... De gecoverde versie van America door Yes is fantastisch of anders gezegd: briljant. Yes op z'n superstebest. America was voor mij destijds dè reden om Yesterdays te kopen.

Naar mijn onbescheiden mening is Yes' zwakste punt altijd het componeren geweest. Het is natuurlijk dapper om ongebaande paden op te zoeken en de klassieke popliedvorm straal te negeren: ABABCAB met A = couplet, B is refrein en C is tussenspel (vaak solo's). Maar dan moet er wel iets gelijkwaardigs of beters voor in de plaats komen, anders is het resultaat willekeur.
En willekeur in vorm is het sleutelwoord op dit album. Er zit geen enkele opbouw in welk nummer dan ook. Nu ook nog de virtuositeit van Steve Howe en Rick Wakeman ontbreken, terwijl ik me afvraag waarom Jon Anderson ooit is gaan zingen zo beroerd klinkt hij, is wel duidelijk hoeveel moeite Yes in het begin had zelfs maar middelmatigheid te bereiken.
Dit is alleen voor de doorgewinterde Yes-fan, zoals hierboven een paar.

Een 1? Het zijn geen Frans Bauers!

Wakeman en Howe spelen trouwens mee op America....

Yes nog in de prille fase van hun uiteindelijk omvangrijke loopbaan.
Hier hoor je al goed welke koers de band wil gaan varen . Het is in de composities nog wat onbeholpen , maar de eigen sound komt al aardig om de hoek kijken .
Ik vind het wel een interressant gegeven, Yes nog heel pril en zoekende naar een smoelwerk en geluid .
M. Nieuwenboer aan jou het volgende ; hier laat Anderson nog niet het stemgeluid horen van wat hij later de wereld in stuurt , maar de man kan heus wel zingen . Wel heeft hij een soort stem waar je van moet houden . Ik heb ook niet altijd zin in zijn stem.
Hoogtepuntjes; America , de band geeft hier een totaal eigen draai aan deze Paul Simon song . Time And A Word , mooi melodramisch werkje en het eigenzinnige Astral Traveller .

America is niet alleen het hoogtepunt van dit album Yesterdays maar is zelfs één van de hoogtepunten van het omvangrijke YES oeuvre.

Ik heb ooit 4 Yes nummers op een cd gebrand, de nummers America, Close To The Edge, Awake en Owner Of A Lonely Heart. Volgens de kenners hier zijn dat de beste Yes nummers ooit. Ik zal hem weer eens gaan beluisteren vandaag en zien hoe dat ook alweer was. Ik weet dat ik er toen niet echt weg van was, maar nieuwe ronde nieuwe kansen toch?

Nieuwe ronde, nieuwe "Yes" kansen? Zeker weten. En Ricardo, vooral niet te vroeg afhaken !!

Gewoon proberen. Het is geen hap-slik-weg-werk, maar toch zeker meer dan 'gepingel op de vierkante meter' zoals je het charmant noemt.

Of Owner Of A Lonely Heart daar ook werkelijk bijhoort betwijfel ik.
Dit is een All-time Classic rocker geworden .
Ik vind spul als Starship Trooper , Roundabout , And You And I en Heart Of The Sunrise beduidend interessanter .
Van het Rabin tijdperk zou ik eerder gaan voor Silent Spring , te vinden op Talk .
Met de andere 3 genoemde songs ben ik het volstrekt eens overigens .

Owner Of A Lonely Heart is een niemendalletje vergeleken met alle andere genoemde nummers.

Ondanks de zang van Jon Anderson, moet je elk vergelijk tussen Yes anno 1969/1970 en die van het Trevor Rabin tijdperk maar niet willen maken.

Owner of a lonely heart is geen Yours is no disgrace, net zo min als dat ook het Fleetwood mac nummer Oh well van een geheel andere planeet is dan Go your own way, ondanks dezelfde bassist en drummer.

Het is appels met peren vergelijken en je kunt uiteraard van allebei houden, als afzonderlijke projecten. Maar Trevor Rabin heeft te lang (een jaar of 13) de scepter gezwaaid om zomaar te kunnen negeren of om zijn kwaliteiten te grabbel te gooien.

De eerste twee Yes cd's, Yes en Time and a word, hebben beiden vanaf het begin al geweldige kwaliteiten. Nog zonder Wakeman, Howe en White maar met Kaye, Bruford en gitarist Peter Banks, zijn het meer dan prima voorlopers van wat er in de jaren daarna nog gaat komen.

Ondanks de onmiskenbare kwaliteiten, pikt het grote publiek Yes echter pas op vanaf de derde cd, The Yes album.

Nadat de eerste grote successen met Rick Wakeman voorbij zijn, Yes vervolgens een fel bekritiseerde cd had uitgebracht met Patrick Moraz (Relayer) en de productie van nieuwe cd's begon te haperen, kwam er een onvermijdelijke terugblik.

En kwam toen iemand op het idee van het samenvoegen van de betere nummers van de eerste twee cd's + het ooit opgenomen maar nooit op een Yes cd uitgebrachte nummer America. Een cover van Paul Simon uit 1972 dat als losse single ingekort was uitgebracht.

Ik kan mij daar eerlijk gezegd wel in vinden: het smaakvol samenvoegen van twee redelijk onopgemerkt gebleven LP's + bonus track.

En gezien de gekozen nummers is Yesterdays méér geworden dan de som der delen van de afzonderlijke projecten. En dus 5 sterren waard.

nee , zeker niet de sterkste ! verre van

Vreemde verzamelaar dit.
Uitgebracht in 1975 met materiaal van de eerste 2 albums (dus al 5 jaar oud ten tijde van uitkomen) en die Simon & Garfunkel cover die al in 1972 was uitgekomen.
Had hem ooit gekocht toen ik nog niet zoveel kon van Yes en dacht een reguliere release gekocht te hebben.

Alsof je in 1977 een verzamelaar van Fleetwood Mac uitbrengt met materiaal van 5 jaar eerder of in 1987 hetzelfde doet met U2.
Zoiets dus, ook al is het verschil in muziekstijl bij Yes kleiner als bij bovengenoemde bands in die tijdsspanne.

Een goede cover van "America" en hierop hoor je de kwaliteit van Yes die het in 1975 ook had.
Wat ik van de tracks 3,4,5 en 7 vindt kan men nalezen op mijn recensie van Yes - Time and a Word (1970), "Sweet Dreams" vind ik wel aardig en "Astral Traveller" echt goed.

De 3 songs ten tijde van het debuut laten vooral horen dat er nog veel progressie geboekt kon worden, en gelukkig deden ze dat ook.

De cd blijft van nut als je de cover America nergens anders op hebt staan. ( Heruitgave van Fragile) Yes en Time and a word zijn allebei goede platen; over het algemeen zijn de betere nummers uitgekozen, zoals Survival, Then en Astral Traveller.
Dear Father voegt nog wat meerwaarde aan het album toe.

Dear Father is op de nieuwste uitgave van Time And A Word te vinden.
America uiteraard op die van Fragile.

Blijft over een overbodige, maar weliswaar smaakvolle samenstelling van de sterkste nummers van de eerste twee albums plus twee andere nummers.

Maar wat een geweldig album, toch?

Liefhebbers van The Yes Album, Fragile en Close to the edge kunnen hier eigenlijk niet omheen, het is een grandioze voorloper, goedbeschouwd.

Tenzij je natuurlijk Yes en Time and a word als afzonderlijke albums al hebt, natuurlijk. Wat wel knap is, is dat de heren samenstellers van deze 'verzamelaar' heel goed in de gaten hebben gehad wat goed is en wat niet. Het is een sterke afspiegeling van de eerste twee albums.

Ik denk dat de samenstellers gingen voor de nummers die onmisbaar zijn gebleken in het vormen van hun identiteit en die nog steeds naadloos in hun setlists zouden kunnen staan.
Dat maakt het tot een boeiender geheel dan de twee albums afzonderlijk genomen.
Met America als ijzersterke binnenkomer, natuurlijk.

Het mag dan wel overbodig zijn, maar bij het vervangen van m'n 1994-remasters met de recentere uitgaves met bonusmateriaal gaat deze absoluut niet de deur uit.
Bovendien vormt het een leuke combinatie met de Classic Yes-verzamelaar, die de fan toch al moet hebben vanwege de live-tracks.

Ik was de kast aan het stoffen, kom ik deze verzamelaar tóch nog tegen tussen alle andere "oude" Yes ceedeetjes. Dat ga je natuurlijk een keer krijgen: dat je niet meer precies weet wat je allemaal in huis hebt

Hoe dan ook... ik heb deze schijf destijds speciaal gekocht voor de geweldige, lange uitvoering van "America". Ik heb dit nummer namelijk niet op een ander album staan, zoals boven terloops even werd vermeld. De overige nummers, op "Dear Father" na, had ik al op de eerste twee platen van Yes staan... en daarom had deze verzamelaar verder geen meerwaarde voor mij.