Rolling Stones - Let It Bleed (1969)

Ik beluisterde dit album voor het RYM top-250 review topic – anno augustus 2022 was dit RYM #197

Van The Rolling Stones heb ik jaren geleden een pakketje platen gekregen toen mijn pa zijn collectie de deur uit deed – waaronder ook deze. Ik heb er echter nooit echt naar geluisterd: Aftermath draaide regelmatig rondjes naar aanleiding van het speelse ‘Paint It Black’. Goats Head Soup heb ik hier en daar gedraaid omdat de hoes me intrigeerde. Allebei leuke platen, maar ze deden me niet op zoek gaan naar meer - dus had ik mijn portie Rolling Stones alweer gehad. Ik zie dat ik daarmee precies heb overgeslagen wat in MuMe-scores toch een soort ‘grote vier’ lijken te zijn – waarvan er nota bene drie hier in de kast staan. En dat terwijl ik in ‘Gimme Shelter’ toch een mooi haakje had. Deze track heeft de voorbije jaren vaak in de MuMeLadder gestaan, en ondanks concurrentie van een berg toppers aldaar altijd wel linkerrijtje gescoord in mijn lijst. Ik vind het een lekker geluidssoepje – die rammelige sound met z’n zwierige en broeierige productie, die de wat zware thematiek een luchtige verpakking geven en daardoor mooi laten landen. Prachtig nummer dat me direct doet begrijpen waarom deze plaat, in tegenstelling tot de eerder genoemde albums, een ware Stones-klassieker moet zijn.

Toch zit ik na enkele beluisteringen van de hele plaat met een gemengd gevoel. En dat is vooral omdat zoveel nummers erna zo ongelofelijk Amerikaans proberen te klinken. Op ‘Love in Vain’ krijg ik dat gevoel al met zijn “suitcase in my heeeaaand”. Als Mick Jagger zoiets zingt klinkt het me nogal ongeloofwaardig en bedacht in de oren. Bij zulk soort tracks waan ik me graag in de Amerikaanse middle of nowhere waar een keer per dag een 140-wagon lange goederentrein langstuft. Maar uit de monden en gitaren van dit reeds lang en breed gearriveerde gezelschap klinkt het gekunsteld. En dan hebben we ‘Country Honk’ nog niet eens gehad – want wat hiervoor ongeloofwaardig was, is hier ronduit karikaturaal. ”I'm sittin' in a bar tippling a jar in Jackson” … serieus? Als een verlopen oude man uit Alabama dit zou zingen, was het al een beetje too much geweest, maar uit de mond van Mick Jagger is het helemaal absurd. Nu snap ik dat het album met een legertje Amerikanen gemaakt is, maar de hele thematiek wordt er daarmee voor mij niet geloofwaardiger op.

Helaas kom ik er vanaf dat moment niet echt goed meer in: ik vind Jagger een overtuigende zanger die kan varieren met een ontzettend identiteitsvol stemgeluid en houding – ik begrijp dus niet waarom hij hier en daar zo’n weinig eigen sound neerzet en links en rechts alles bij elkaar leent. Soms wordt dat gecompenseerd door een sterke opbouw, zoals op ‘Midnight Rambler’, maar evenzovaak werkt het op mijn zenuwen. De plaat is allerminst vervelend om aan te horen, maar tegelijkertijd ongemakkelijk door zijn gebrek aan eigenheid, vooral in verhouding tot de overdaad aan identiteit die de Rolling Stones van zichzelf al hebben, en hoe weinig daar dus aan is toegevoegd. ‘Gimme Shelter’ blijft op de shortlist, en ‘Midnight Rambler’ zal ook nog wel hier en daar voorbij komen, maar voor de rest had ik hier toch vooral op een eigener geluid gehoopt.

Ruime 3*

Op deze plaat staat met Gimmi Shelter mijn alltime favoriete Rolling Stones nummer, pure magie, en ongeevenaard wat sfeer betreft. Ook Midnight Rambler en Monkey Man behoren bij mijn favorieten, op een album die maar weinig zwakke momenten kent.

Toch maar ouderwets vandaag op cd gekocht. Zo goed is tie natuurlijk wel. Hebbeding voor in de kast. En de spelert.

De Stones op hun top. Absolute controle hier, praktisch elk nummer is van de buitencategorie. Verder perfecte productie met precies dat goeie rauwe en smerige randje.
Misschien alleen nog overtroffen door de opvolgers Sticky fingers en Exile on Main street´, en de voorgangers Beggars Banquet en Aftermath uit ´66 komen wat mij betreft ook nog aardig in de buurt.

Helemaal mee eens, "Let It Bleed" is een album van de buitencategorie. Het laatste nummer "You Can't Always Get What You Want" is van de buitenste buitencategorie. Zo'n waanzinnig goed nummer. Op het Stones live album "Love You Live" is de uitvoering ook zo geweldig. "Je kunt niet altijd krijgen wat je hebben wilt". Is dat erg? Welnee! Een lieve vrouw waar ik al 40 jaar heel veel van hou, twee lieve dochters die getrouwd zijn met twee sportieve en aardige mannen en vier schatten van kleinkinderen en een goed gevulde platenkast, wat wil een mens nog meer! Nou, een sigaartje en een glas whisky op zijn tijd maar voor de rest ben ik dik tevreden.

Ik ben eigg niet zo van de Stones
Maar voor mij is
Gimme Shelter niet alleen op dit album de grootste Topper
Maar ook uit hun hele oeuvre

Tot een paar jaar geleden was ik ook geen echte "Stones" man. Totdat ik het Stones live album "Love You Live" hoorde. Na ruim 60 jaar viel het Stones kwartje bij mij dan toch. Voor jou Teus is het Stones prijsnummer "Gimme Shelter", voor mij is het "You Can't Always Get What You Want", ieder z'n voorkeur. Maakt het wat uit? Nee! Ik ben in ieder geval blij dat ik op oudere leeftijd de Stones meer ben gaan waarderen. Vooral de diverse live albums vind ik om van te smullen hoewel ik inmiddels ook de nodige studio albums heb verzameld. "Let It Bleed" behoort tot mijn favorieten.

Er is zoveel meer maar is daarom des te mooier dat je zo tevreden bent.

Ik vind het trouwens een ontzettend vervelend nummer. Na Monkey Man gaat bij mij de naald steevast weer omhoog.