Rolling Stones - Beggars Banquet (1968)

Dit album wordt vaak in één adem met Let it Bleed genoemd, het zal wel aan mij liggen maar ik vind deze toch wel veeeel beter dan Let it Bleed, maar weer niet zo goed als de psychodelic era van de Stones want voor mij verslaat niets We Love You of Their Satanic. Ja, smaken verschillen. Toch Street Fighting Man, No Expectations, Stray Cat Blues en natuurlijk Prodical Son zijn meesterwerkjes. Sympathy heeft mij nooit kunnen boeien behalve de live versies uit hun '69 US tour, die zijn geweldig! Een 3,5.

Helaas zijn de video links voor dit album recentere live versies, voor een goede clip voor Street Fighting Man ga naar Youtube en zie Mick Street Fighting Man playbacken voor een Italiaanse film in '69 google; Umano non Umano Mick Jagger 1969 youtube

Sterk album van de Stones wat voor mij een hele goede periode markeert van ze (tot en met Exile).
Lekkere rauwe bluessongs waar ze in die tijd erg goed in waren.
Deze plaat verveelt na zoveel jaren (35!) nog steeds niet en dat zegt genoeg denk ik.
Natuurlijk is voor mij 'Sympathy for the Devil' top met dat heerlijke conga intro samen met Jagger, dan komt de piano erin en de groove krijgt het zodra Bill erin komt; wat een baswerk helemaal perfekt in dit nummer en niet te vergeten voor die tijd een fantastische opnamekwaliteit!
No Expectations, Street Fighting Man en Stray Cat Blues vind ik ook erg sterk,topplaat!

Helemaal mee eens foggy.
Muzikale hoogtij t/m Exile on Mainstreet.

Het geniale was er wel af en die disco, reggae en glamrock uitstapjes op hun latere werk waren niet zo geslaagd.

Sympathy en Jigsaw Puzzle zijn geweldig, en dan heb je nog een paar best leuke nummers zoals de singles en Stray Cat Blues en de rest vind ik eigenlijk niet zo bijzonder. 3,5*

De allerbeste plaat die de Stones ooit hebben gemaakt. Er staan alleen maar hoogtepunten op. Hoewel het songmateraal op Let it Bleed, Sticky Fingers en Exile on Main Street op gelijke hoogte staat, wil bij die albums mijn aandacht bij sommige nummers wel eens verslappen. Dat is bij deze plaat absoluut niet het geval.


Ik kan mij nog herinneren dat, toen ik deze plaat op 16-jarige leeftijd kocht, ik er - behalve de mij toen al bekende nummers Sympathy for the Devil en Street Fighting Man, geen bal aan vond. Pas na meerdere draaibeurten viel het kwartje. Dus Leonard91, geef dit album nog eens een kans.

Ik heb hetzelfde gevoel een beetje; op zich een goede plaat , maar het is van hun topperiode '68-'72 mijn minst favoriete Stones album . Blijkbaar zijn 'we' daar niet de enige in , want van hun 4 topalbums staat het ook het laagst in de Top 250 ( voor wat het waard is).

Door de 80s en 90s heen was BB mijn fave Stones album, maar de laatste jaren neig ik toch weer wat meer naar hun pop-jaren en is Aftermath weer in oude fave glorie hersteld.

Wat ik als min-puntje ervaar op BB is het drabbige geluid in de wat heavier nummers, een euvel wat ze op Let It Bleed helemaal ondervangen hebben. Kwa peil van de komposities en overall album sfeer wint BB het IMO dan weer van LIB....... Hoogtepunten blijven voor mij de volkomen tijdloos klinkende, op akoestiese leest geschoeide nummers: No Expectations en Dear Doctor. Die zijn van eenzame klasse ........

Op Exile on Main Street en Let it Bleed na de beste Stones plaat.
Dit was natuurlijk het Album waarbij de Stones terugkeerde naar de blues songs die ze band hadden gemaakt (En dat is niet meer dan normaal na de schaamteloze Sgt. Pepper ripoff Their Stanic Majestic Request) waarbij vooral de akoestise gitaar vooral de hoofdrol speelt (No Expectations, Dear Doctor) of de basis van de song vormt (Jigsaw Puzzle, Street Fighting Man). Maar dit album zou voor mij misschien wel niet half zo sterk zijn zonder Sympathy for the Devil, mijn absolute favoriete Stones song van allemaal. Heerlijke Afrikaanse ritmes, Een Jagger op het Hoogtepunt van zijn stem, geniale Stanistische Lyrics, de Geniale Solo van Richards maken dit de perfecte opener en het absolute hoogtepunt van het album. Dat is misschien wel jammer, dat de rest van het album een beetje achterblijft na Sympethy (Alleen Street Fighting man en Jigsaw Puzzle komen echt serieus in de buurt) iets wat ik ook had met Highway 61 Revisited en Like a Rolling Stone van Dylan. Buiten dat gewoon een meesterwerk. Een van de vele van de Stones.

Sympathy For The devil is het absolute klapstuk en één van de beste openers die ik gehoord heb op een 'rockplaat' (met natuurlijk Gimme Shelter van Let It Bleed... ), zeker van de 60's.

De opener is natuurlijk magistraal maar alle songs zijn gewoon schitterend, in mijn ogen verdient dit album gewoon niet minder dan de 5 volle sterren! Het eerste (en beslist niet het laatste) echte meesterwerk van the Stones.

Ik weet niet of ik het dat geef, LucM; ik moet eerlijk bekennen dat het een tijd geleden is dat ik 'm gehoord heb (ik heb'm zelf niet) , maar zal dat in de 'toekomst' zeker weer eens doen.

P.S. wat betreft de waardering; dat doet iedereen op zijn eigen manier en daar moet je bij mij niet ál te veel waarde aan hechten.

Opener is fantastisch, maar Salt Of The Earth en Stray Cat Blues zijn imo net zo magistraal.
BB is voor mij het Stones-jaren-60-hoogtepunt, dat in de jaren 70 alleen door Sticky Fingers overtroffen wordt. Daarna werd het minder en minder en minder.

Let it Bleed is een stuk gepoleister , maar doet songmatig niets onder voor BB in mijn optiek.
Sticky en Exile zijn eveneens albums waar de inspiratie erg groot is.
Exile is evenals BB een plaat waar de essentie van zonder al te veel toeters en bellen iets neerzetten, op een grootse manier wordt neergezet.
Vanaf Goat's Head Soup doen The Stones een behoorlijke stap terug. Alles klinkt dan ineens een stuk bedachter en minder smerig .De glamrock heeft zijn intrede gedaan en The Stones pikken hier een graantje van mee .
Het is overigens wel zo dat die tijd nog enkele prachtige nummers voortbrachten (Time Waits For No One , natuurlijk )
Met Black & Blue vooral winnen ze weer wat terrein . Hier is het rauwe randje in een aantal nummers terug , en is het songmateriaal sterker .
Ze hadden dus duidelijk met pieken en dalen te maken na Exile .
Some Girls vind ik ook zeker zijn momenten hebben.
Maar het werd toch nooit meer zoals het was.

Ik vind BB absoluut een goeie Stonesplaat, maar staat bij mij toch op 4 uit de periode 68 -72. Het is wat 'bluesgerichter' voor mijn gvoel en vind het over het geheel gewoon minder hoogtepunten bevatten, zonder dat er zwak materiaal op staat; Let It Bleed is duidelijk mijn 60's favoriet en vind ik wat gevarieerder. Het is ook maar net hoe je er in staat, maar over het algemeen wordt Let It Bleed ook duidelijk als de beste Stonesplaat van de 60's genoemd ' worldwide' ; dat doet echter niets af aan BB, een goede 2e.....

ik kan mij vinden in de mening van Stuart. The Rolling Stones zaten toen duidelijk in hun sterkste periode die het hoogtepunt had in het geweldige Exile on main street. Dat BB op vier komt geeft aan op welk niveau de formatie op dat moment stond. En dan te bedenken dat er in die periode heel veel meesterwerken het licht zagen. BB is veertig jaar (veeriig jaar, laat dit even op u inwerken) na dato nog steeds een plaat die staat als huis.

Vanochtend gecheckt, en het klopt ! Als ie nog een paar keer goed valt, ga ik naar 5 sterren. De door mij licht onderschatte kant 1 is toch ook gewoon erg goed, m.n. No Expectations en Jigsaw Puzzle tillen deze plaat naar een zeer hoog niveau ( SFTD deed dit al ).
2 favoriete tracks uit zo'n album kiezen is bijna onmogelijk !

"Sympathy for the Devil" is en blijft prachtig alhoewel ik de live versie op "Get Yer Ya-Ya's Out!" stukken beter vind. Wat een sfeer.
Ook "Street Fighting Man" en "Factory Girl" zijn en blijven prachtige songs.
Een van de betere CD's van de Rolling Stones.

Fantastische Stonesplaat. Nog steeds! Samen met de andere platen die ze in die jaren (68-72) maakten nog steeds top en totaal niet gedateerd. Dit i.t.t het meeste van de Beatles, dat niet meer aan te horen is: gedateerd gerammel.

BB is en blijft 5*.

En hier zitten we weer the Beatles met de Stones te vergelijken!

Dat dit een fantastische Stonesplaat is : 100% mee akkoord!
Dat het meeste van the Beatles gedateerd gerammel is : 100% niet akkoord!

Zowel the Beatles als the Stones brachten in hun tijd geniale albums uit.

Sorry LucM. Je hebt gelijk. Het gaat hier om de Stones. Maar het valt me de laatste tijd steeds meer op dat ik, als voormalig liefhebber van Beatles muziek, er steeds minder aan vind. Een gevoel dat ik met de Stones helemaal niet heb.

Ik blijf zowel the Beatles als the Stones nog steeds erg graag horen. Blijkbaar verschilt onze muzikale smaak erg ondanks dat wij nauwelijks van leeftijd verschillen, deedee. Je geeft verschillende albums die ik als meesterwerk bestempel 0,5*.

Voormalig liefhebber? Eens beatle-liefhebber, altijd beatle-liefhebber ! Misschien heb je destijds het licht niet volledig gezien, want ik kan me haast niet voorstellen dat je de Beatles na verloop van tijd opgeeft omdat het 'minder aan' is .
Dat kan ik me van een Stones-liefhebber trouwens ook niet voorstellen.

Voor deze plaat moet ik echt in de stemming zijn. Het trage bluesy-geluid komt alleen tot zijn recht als ik de rust heb om te luisteren. Geen muziek om tijdens je werk te draaien, als je het mij vraagt. De beste 2 nummers vind ik de eerste en de laatste. Salt of the Earth heeft een grappige tekst.
Toch houdt ik meer van het wat meer poppy klinkende Aftermath. Dat ligt me wat gemakkelijker.
3,5 *

Erg sterke plaat, met als mooiste track wellicht Sympathy for the devil. Dat blijft toch wel een van de meest meeslepende en swingende nummers uit de popgeschiedenis. Maar alle tracks zijn goed. Van dat refrein in Stray cat blues (´Oh yeah, you´re a strange stray cat...´ ) gaat een ongelooflijk stuwende kracht uit (niet alleen vanwege de zang hoor, maar om even aan te geven over welk stuk ik het heb citeer ik er een stukje van want is dat wel het refrein?), en wellicht heb je dat wel op meer plaatsen op de plaat.

4 sterren, of is dat te laag?

Ik ben deze plaat momenteel weer aan het draaien, en ik vermoed dat er deze keer mogelijks een halfje bijkomt (van 3,5 naar 4 sterren). Ik kan het trouwens niet helpen, maar telkens als ik 'Parachute Woman' hoor denk ik spontaan aan Neil Young, sorry.

Ik moet eerlijk zeggen dat ik me bij The Rolling Stones een ander beeld had voorgesteld. Harder, bedoel ik dan. Misschien zijn Stones-platen daarom altijd groeiplaten bij mij? Omdat ik toch telkens iets anders verwacht (Beggars Banquet, Exile, Sticky Fingers). Desalniettemin schitterend werkje!

Dit was mijn eerste Stones-album wat ik compleet ging beluisteren. Ik kende alle radio-singles al wel. En inderdaad had ik ook heel wat anders verwacht dan dit geluid. Maar nadat ik het tijd had gegeven begon het wel te groeien. Een nummer als Parachute Woman valt de eerste keer echt niet meteen op zijn plek. Althans, niet bij mij.

Maar nadat ik Aftermath uitgebreid had beluisterd, vond ik Afthermath toch stukken beter dan deze.

Een van mijn favorieten samen met Sticky fingers en Exile on main street

Sticky Fingers, om je vingers bij het gitaarwerk van Taylor af te likken!

Jones vs. Taylor blijft toch een heel verschil, en toch ook weer niet...
...Acoustisc vs. Electrisch...?

Weet iemand hoe het zit met de remasters? Ik kom er zoveel tegen van deze plaat. Heb er nu een gevonden die DSD (geen idee wat dat is) geremasterd is. Kan iemand mij vertellen of dat een goede is?