Dire Straits - Communiqué (1979)

Dire Straits' 2de album. Ik dacht vroeger dat het hun minste was, maar intussen weet ik beter. Het debuut scoort net iets hoger, maar ook dit album kan je keer op keer beluisteren zonder een vervelend moment. De gitaar in 'Where Do You Think You're Going' is heel mooi, 'Single Handed Sailor' en 'News' steken er ook bovenuit, hoewel er niks tegenvalt. Net als bij het debuut vind ik de hoes perfect.

Ik vergeet nog 'Portobello Belle' te vermelden. Half sterretje erbij.

Opgegroeid met ds. In doe periode vond ik dit een mindere plaat; ook omdat dit een kopie leek op hun debuut. Inmiddels luister ik hier heel anders naar; sterker nog dit is wat mij betreft de beste ds plaat.

Laid back rock, maar wel van de aangename soort. Mooi gemusiceerd, niet altijd even spannend en dreigend, maar wel verstilde pracht. Een dikke 3,5***, schurkt tegen de 4**** aan.

Nog eens beluisterd en dit keer op vinyl! Heerlijke plaat is het toch met als uitschieters zonder twijfel Once upon a Time in the West, Where Do You Think You're Going? & Lady Writer. Wat ik eerder zei dat vind ik nog steeds, het is niet zo goed als hun eerste album maar die staat niet voor niks ook in mijn top 10.
De nummers die mij eerder niet zo veel deden zoals Single-Handed Sailor & Follow me Home lagen nu een stuk prettiger in het gehoor.
Dit album heeft gewoon een heerlijke sfeer!

Van 3,5 naar 4.

Heb van ochtend dit album voor het eerst helemaal beluisterd. Deze muziek is goed voor mijn Oren. Klinkt erg goed, lekkere muziek om bij weg Te Dromen. Ik ga deze op vinyl of cd kopen

Deze LP ooit in een partij gekocht. Draai hem nu voor het eerst maar ben niet onverdeeld.... enerzijds geniet ik van het spel van Knopfler maar de gezapigheid van de nummers en het totaalgeluid staat me tegen. Het word nergens spannend.... ik zet in op een 2,5

Zet hem maar eens op als het een zwoele zomeravond is, dan komt deze volledig tot zijn recht. Betekent dat je nog wel even moet wachten

een meer zwoel album die goed tot zijn recht komt als luier avond op een terras, heeerlijk vooral lady writer

Erg mooie opvolger van hun fraaie debuutplaat, het titelnummer, opener Once Upon A Time In The West, Where Do You Think You"re Going & Portobello Belle vind ik de uitschieters. In het verleden nooit de moeite genomen om de plaat eens te beluisteren. Een misrekening dus, lag voor 1 euro te wachten op me bij de kringloop?. Topaankoop !

Geen heel groot DS liefhebber.
Het gitaargeluid van Knopfler is heerlijk, maar zijn zang word ik minder vrolijk van. Neemt niet weg dat het een lekkere laidback plaat is die prima wegluistert.

Ik waardeer de sound van Dire Straits en het sterke gitaarspel + de karakteristieke stem van Knopfler, maar Communiqué heb ik altijd een tussenalbum gevonden. Een herhaling van zetten tov het debuut, maar ook nog niet het groteske van de opvolgers.

Bij het vorige album benoemde ik country invloeden. Nu zal ik het maar western noemen. Dat sfeertje zit er echt in en dat realiseer ik me natuurlijk bij Once Upon The Time In The West. Dat beetje Ennio Morricone is hoorbaar aanwezig.

Verder gaat dit album heel erg verder waar het debuut ophield. Het geluid is een tikje voller geworden, maar de spanning is niet toegenomen. Ik blijf dit dan ook prima muziek voor de achtergrond vinden. Mede omdat Mark Knopfler een heel prettige speelwijze en een tamelijk unieke stem heeft. Het geluid is erg helder, wat het gitaarwerk ten goede komt. De songs zijn alleen weinig bijzonder en dat nekt het album duidelijk.


Tussenstand:
1. Dire Straits
2. Communiqué

Net zoals bij de opmerking van RuudC bij het debuut album "Dire Straits" kan ik slechts één ding doen: zwijgen en mijn waardering laten verwoorden hoe ik over "Communique" denkt.

Zeg dan niks in plaats van zo'n passief-agressieve reactie te plaatsen. Wat moet ik hier nou van denken?

Ik begrijp je reactie wel een beetje wat betreft de country sound, maar blijf er moeite mee hebben om de vroege sound van Dire Straits als country te bestempelen. Zet eens een echte country plaat op en luister naar de maten en ritmes. Compleet iets anders. Wellicht gaat het op voor enkele nummers van On Every Street, maar niet de eerste 4 platen.

Overigens vind ik deze Communiqué de meest ondergewaardeerde plaat van Dire Straits. Sound en productie van deze plaat zijn werkelijk verbluffend mooi.

Communiqué was de laatste ds plaat die ik heb aangeschaft, nu een jaartje terug, het andere ds werk had ik al vanaf het begin, ik vind hem idd ondergewaardeerd en had hem veel eerder moeten aanschaffen, maar dat is mijn persoonlijke opvatting welke niet hoeft worden gedeeld door anderen. Ik kan me nl heel goed voorstellen dat dit ds geluid niet door iedereen wordt gewaardeerd, in dit licht bezien is de ***1/2 van Ruud nog niet eens zo beroerd, iedereen heeft recht op eigen afwegingen, ik gooi hem nog een keer de cd spelert

Maar ik zeg niet dat Dire Straits country is. (wat ik hier al heb gecorrigeerd naar western overigens) Wat ik wil aankaarten is dat ik wel degelijk de invloeden hoor. Er zit iets in het gitaargeluid wat ik ook in dat genre veel hoor.

Oké prima ik hoor dat er niet in. Dat kan natuurlijk.

Communiqué staat overigens in mijn top 3 Dire Straits platen, samen met de eerste en Making Movies.

Ook ik heb "Dire Straits" en "Communiqué" erg hoog zitten. Ik word enigszins kriegel dat beide albums vandaag om 16.54 uur als achtergrond muziek worden afgeserveerd.

Het eerste Dire Straits album is meteen, wat mij betreft, hun beste album, een fijn niks aan de hand plaatje met dat fantastische gitaarspel van Mark Knopfler.

Opvolger Communiqué vind ik veel minder goed en zelfs op momenten vervelend.
Ik kan echt geen enkele track noemen die ik fantastisch vind, het is allemaal zo tergend saai en middelmatig.
Gelukkig fleurt Mark's finger picking style gitaarspel en zijn fijne JJ Cale-achtige stemgeluid de boel toch nog wat op hier en daar.

Vergeleken met het debuut heeft deze 2e worp van Dire Straits wat meer spanning en is er getracht wat meer sfeer te maken.
Zeker een prettig luisterbaar geheel, al is het debuut imo consistenter als geheel en is het songmateriaal over het algemeen wat sterker.
De opener Once Upon A Time In The West is een fabuleuze opener, maar dan heb je wel gelijk het beste gehad.
Maar Communiqué is verder een genietbaar album.
De afsluiter Follow Me Home is prachtig met een onderhuidse spanning wat wel wat meer had mogen voorkomen in het repertoire van Dire Straits.

Ik zie eigenlijk niet wat er mis is als je dit aardige muziek vindt en op de achtergrond bij activiteiten aanzet.
Om nu hier boos te worden en " helemaal niets" meer te willen zeggen is ook wel een beetje doorgeschoten

Rudi S, ik ben niet boos, eerder een beetje verdrietig. Maar wellicht heb ik mij verkeerd uitgedrukt. In dat geval mijn welgemeende verontschuldiging aan diegenen die ik heb gekwetst.
En dan ga ik nu "Communique" opzetten. Mijn vrouw is op dit moment naar de ochtendmis dus de volumeknop kan voluit.

Als jij hem dan maar niet zo ver opendraait dat het in de kerk als achtergrondmuziek gaat klinken.

Ik vind Communiqué stiekem een tandje beter dan het debuut. Ik weet niet of het de productie of de composities zijn, maar het kabbelende karakter van de songs pakt me hier gewoon een stukje beter. Helemaal Where Do You Think You're Going? vind ik een sterke, bijna dreigende track en Lady Writer heeft een heerlijke vibe. Het afsluitende Follow Me Home heeft een mooie opbouw en vibe, terwijl ook opener Once Upon A Time In The West me lekker trekt. De rest van het materiaal klinkt vooral fijner door op de achtergrond, waar het prima door gaat. Maar de sterke nummers verrassen me en de algehele kwaliteit van het album is hoog.

Tussenstand:
1. Communiqué
2. Dire Straits

De nummers op Communiqué hebben wel wat meer diepgang dan die op het debuut vind ik.

Afgelopen weken nog eens een paar keer gedraaid.
Ik blijf hem ietsje minder dan het debuut vinden, maar deze heeft meer sfeer (laidback) in de composities en het geluid is fantastisch.
Is dan ook geproduceerd door oudgedienden Jerry Wexler en Barry Beckett.
Dit is inderdaad zomeravond, eigen achtertuintje, vuurkorfje en pilsje.
Beste nummers blijven de opener Once Upon A Time In The West, Where Do You Think You're Going, het hitje Lady Writer en de prachtige melancholieke afsluiter Follow Me Home. En geen slechte of mindere nummers.

Tweede album van de band in basisbezetting, met hier nog David Knopfler van de partij voordat hij vertrok om grote broer Mark de leiding te laten overnemen. Bob Dylan zou Mark datzelfde jaar uitnodigen te spelen op zijn eerste gospelalbum Slow Train Coming. En het moet gezegd worden dat er muzikaal best overeenkomsten te vinden zijn tussen Mark en Bob.

Once upon a Time in the West is een fraaie opener, maar daarmee hebben we nog niet meteen het beste gehad. Where Do You Think You're Going? doet daarvoor niet onder. Zeker, dylanesker kan bijna niet. De titeltrack vind ik een beetje grijs bluesachtig. Singlesucces Lady Writer blijft een fijn nummer. Singlehanded Sailor een prachtig voorbeeld van hoe heer Knopfler zijn gitaargeluid heeft ontwikkeld: zijn handelsmerk. Met Follow me Home kabbelt het aangenaam naar het eind. Hier weer meer J.J. Cale.

In 1979 was ik 16 of 17 jaar en moest je eigenlijk wel positie kiezen in muziekland. New Wave, disco, rockgiganten Pink Floyd, Supertramp, Fleetwood Mac en dan had je nog dat aardige bandje Dire Straits.
Vernieuwend nee, maar zeker welkom.
Prima vervolg op het debuutalbum en veelbelovend. Brothers in Arms was hier nog ver weg, ik mag wel verklappen dat ik het bij dat album een beetje mis vond gaan. Voor nu geen klachten: zeker 4 sterren waard. Vooruit: halfje erbij

Eens. Ik vond het bij Love Over Gold al een beetje mis gaan, te veel matige nummers. In hun geheel beschouwd vind ik de eerste 3 albums van Dire Straits (waaronder deze Communiqué) het beste wat ze gemaakt hebben zonder draken van nummers als Industrial Disease en Walk Of Life bijvoorbeeld.