Alan Parsons - A Valid Path (2004)

Alan Parsons heeft na beëindiging van The Alan Parsons Project, dat ion de kern vooral uit hemzelf en Eric Woolfson bestond, een aantal albums met gastartiesten gemaakt:
- Try Anything Once
- On Air
- The Time Machine.
A Valid Path is de laatste in deze rij. Alan Parsons wilde weer eens wat anders en is zich meer op het Electronic genre gaan toeleggen. Vandaar ook de aanwezigheid van gastmuzikanten als Shpongle, Uberzone, Nortec Collective en The Crystal Method op dit album. De meeste nummers zijn nieuw. Een aantal is echter een bewerking van oudere Alan Parsons Project nummers zoals 'A Recurring Dream Within a Dream' en 'Mammagamma 04'.
Allerbeste nummer vind ik 'We Play the Game' (met The Crystal Method) waarop Alan Parsons voor het eerst ook de lead vocals voor zijn rekening neemt. Andere goede nummers zijn 'You Can Run' (lead vocals door David Pack van Ambrosia) en het instrumentale Chomolungma, waarop aan het einde ook nog John Cleese te horen is.
Overigens is de overstap van art/prog rock naar electronic niet bij alle fans goed gevallen, want een commercieel succes is A Valid Path zeker niet geworden. De platenmaatschappij heeft er ook weinig gedaan om dit album bekendheid te geven. In ieder geval was het nog wel de bedoeling om A Valid Path in 5.1 surround sound (dvd-audio of dual disc) uit te brengen. Dat wordt helaas steeds uitgesteld, maar ik houd hoop dat dit in 2006 gaat gebeuren.

Ik heb wat nummers van dit album gedownload. Return to Tungaska klinkt inderdaad zeer elektronisch, maar ook verfrissend en cool! Verdere beoordeling volgt later.

Eindelijk komt dan de dual disc uit. De release datum van de dual disc van A Valid Path in de USA is 4 april a.s.
Op de cd-zijde staat het gehele album. Op de DVD-zijde staan:
- het album in 5.1 surround sound (Jippie!)
- interview met Alan Parsons
- de complete Alan Parsons discografie
- lyrics
- DVDLauncher feature: Easter Eggs- "Turn it Up" video, "More Lost Without You" video.
Ik heb 'm al besteld bij Amazon.com. Kan niet wachten.

Het geluid dat uit de dualdisc komt is wonderschoon. Hierop merk je hoe enorm talentvol Alan Parsons is in het engineren en produceren van albums met een mooi geluid. Niet voor niets was hij bijv. ook de engineer van The Dark Side of the Moon. Vanwege die samenwerking met Pink Floyd speelt David Gilmour ook gitaar op het nummer 'Return to Tunguska'. Het mooiste nummer van dit album blijft 'We Play the Game' met The Crystal Method, helemaal te gek in surround sound.
Op de dvd-side van de dualdisc staat ook nog live versies van 'More Lost Without You' en 'Breakdown/The Raven'.

Wat een relaxte plaat zeg. Het begint al bij het 1e nummer met een heerlijke solo van Gilmour. Daarna volgen alleen maar nummers van hoog niveau. 5*

Is er overigens nog meer aan te raden van Alan Parsons?? Ik ben nu Tales of Mystery and Imagination Edgar Allan Poe aan het luisteren.

Vandaag dit album besteld bij de Centrale Discotheek in R'dam. Vol verwachting klopt mijn hart!! In huize Brouwer heerst op dit moment een complete "Alan Parsons Revival". Wat heeft deze man (samen met Eric Woolfson) toch een prachtige platen gemaakt. Volgende week krijgt u mijn oordeel over "A Valid Path" maar dat kan haast niet anders dan heel positief zijn .

Hans, dit album is wel anders. Dus ben benieuwd wat je er van vindt. Heb je overigens de dualdisc versie met surround sound besteld of de normale versie? Eerstgenoemde is aan te bevelen.


Beste Alan Parsons albums solo lijst:
1. On Air
2. Try Anything Once
3. The Time Machine
4. A Valid Path

Volgend jaar worden ALLE ALAN PARSONS PROJECT Cd's in een hermixte versie uitgebracht. Lees er alles over op hetvolgende adres

http://www.the-alan-parsons-project.com/

Tom

Ik heb het album sinds vanmiddag in huis. Nou dat is wel heel wat anders dan T.A.P.P. albums. Ik moet er wel heel erg aan wennen. Sommige albums moet je echter eerst een aantal malen draaien voordat het kwartje valt .
Dynamo D, je schrijft dat "A Valid Path" de minste van de vier A.P. solo albums is. De andere drie heb ik inmiddels ook besteld, deze komen aan het eind van de week binnen. Ik ben dus zeer benieuwd. Als alles binnen is bij Huize Brouwer en ik heb alles beluisterd zal ik een definitieve mening geven over "A Valid Path" en de andere drie albums .

ps 1. ik heb de normale versie gekregen.

ps 2. ik draai "A Valid Path" nu voor de vijfde keer vandaag, ik denk dat het toch wel goed gaat komen

ps 3. Donderdag 9-11-2006 06:10 uur. Ik kan u melden dat het kwartje is gevallen. Totaal anders van wat ik gewend was van T.A.P.P., maar wat een klasse cd. En dan nu snel de andere drie solo cd's van Alan beluisteren .

Groeten Hans

TAPP brengt vanaf volgend jaar alle studio albums in een nieuwe versie uit. Je kan daar alles over lezen op de volgende website. Er zullen extra's opstaan.

Als ik naar een eiland verbannen wordt en enkele TAPP platen moet kiezen ? Wel dat zou snel geklaard zijn
1. Pyramid, omdat die in mijn ogen de compleetste plaat van het project is, Tales en Mystery is eigenlijk maar een halve plaat, een goede halve, als ieder artiest dat al kon tonen zaten velen goed), en I Robot bevat enkele steengoede nummers, maar kan me niet als een compleet project bekoren.
2. Eve, is de eerste plaat waar ook vrouwen mochten komen meezingen, dus een must, want op de vokalen van Kiki Dee op FREUDIANA haast onbestaand.
3. The Turn of a Friendly Card, hier trapten ze niet in het valletje van Tales and Mystery, om van die plaat maar een halve goede plaat te maken.
4. Stereotomy : Omdat die dankzei JOHN MILES loeihard is, en een hele verademing is na de twee supercommerciele DISCO platen Ammonia Avenue en Vulture Culture, EYE in the SKY met Mammagamma even buiten beschouwing gelaten, want ook al is die plaat commercieler dan de 5 voorgangers, er staan wonderbaarlijke symphonische stukken op.
5. Gaudi, de laatste in de rij, en nog eens een echte concept plaat met weer een voortreffelijke JOHN MILES, Sagarda Familia ... schitterend, de perfecte soundtrack om Barcelona te bezoeken ...
6. FREUDIANA, ik was vanaf de eerste singel verliefd op die plaat, de verschillende onverwachten bochten die genomen worden, zoals Little Hans, de zanger van 10 CC, Kiki Dee, waw, hoort bij mijn collectie aller tijden. Gewoon schitterend.

Maar waarom dan nog stem uitgebracht op de door jou genoemde albums + A Valid Path? Alan Parsons Project en Freudiana kunnen nog wel wat positieve impulsen op MuMe gebruiken!

A Valid Path is genomineerd voor een Grammy in de categorie Best Surround Sound Album
Info:
P.J. Olsson & Alan Parsons, surround mix engineers; Bob Michaels, surround mastering engineer; Alan Parsons, surround producer.

Het is de 13e keer dat Alan Parsons is genomineerd voor een Grammy, maar hij heeft er tot dusver nog nooit één ontvangen. Op 11 februari 2007 wordt de Grammy voor 2006 uitgereikt.

Andere genomineerden voor Best Surround Sound Album zijn o.m. Long Walk To Freedom (Ladysmith Black Mambazo) en Morph The Cat (Donald Fagen).

Na drie soloalbums van Alan zonder Eric een draak van een plaat. Vreselijke verkrachtingen van Mammagamma en A Dream Within A Dream/The Raven doen pijn aan je oren en je ziel. Wilde Alan modern gaan doen voor zijn vrouwtje Lisa? Alleen We Play The Game is te pruimen!

Toen ik vlak na het uitkomen van dit album bij mijn schoonvader dit album uit de speakers hoorde komen viel ik stil. Het gesprek ging alleen nog maar over dat wat ik uit de speakers hoorde komen. Wie was dit? De laatste van Alan Parsons, was het antwoord. Ik was gelijk weer helemaal terug bij Alan. Ik was hem een beetje uit het oor verloren sinds Gaudi. Ik zal het vorige materiaal nogmaals een kans geven maar dit album zal ik zeker nog vaak draaien.

typische valkuil van vroege pioniers om goedkope techno te maken zodat ze nog in de smaak vallen bij de jongere generatie. Mike oldfield deet het ook eens maar hij deet het nog redelijk goed. dit is echt bagger.

de verneuking van Mammagamma gaat te ver zelfs na uren is het nummer om van te kotsen.

dit is dan wel meteen alan parsons enige onvoldoendes maar zal dit album nooit van me leven kopen.

0.5

Offtopic berichten verwijderd.

Al vanaf I robot, APP gevolgd, diverse concerten geweest. De man verrast steeds weer. Deze CD al gekocht in buitenland voordat hij hier uitkwam. Even moeten wennen maar met koptelefoon en ogendicht komt de cd bij mij het best tot zijn recht. Erg goed met verrassende geluiden. Prima CD, wachten op de volgende.

Dit trek ik niet, hoewel toch erg mijn best gedaan. Afgespeeld via boxen, koptelefoon (werd geadviseerd).

Het komt natuurlijk door de electronica, een genre waar in het algemeen sowieso al mijn haren recht overeind van gaan staan. Ik hoef niet te chillen.

Dan vergrijpt Alan Parsons zich ook nog eens een keer op vreselijke wijze aan Mammagamma en vooral Dream within a dream/The Raven, Eric Woolfson draait zich om in zijn graf.

Het ergste wat volgens mij een artiest kan overkomen, is zich willen begeven op muzikale paden waar hij/zij niet thuis hoort. Maar het toch doen omdat de muzieksoort in de mode is of om (weer) in de smaak te kunnen vallen bij het jongere koperspubliek.

Je vervreemdt je dan niet alleen van je eigen achterban, je valt natuurlijk ook volledig door de mand bij de werkelijke liefhebbers van het genre, die uiteraard beter weten.

Daarmee begin je, in het geval van Alan Parsons, dan ook gelijk al je waardigheid als top-producer van een wereldband in het symfonische genre te verliezen, want onherroepelijk dreigt de vraag: wat heeft hij eigenlijk later nog gepresteerd, na het wegvallen van rechterhand en componist Eric Woolfson?

A Valid path is inspiratieloos, mist elke gedrevenheid, de composities zijn ongelofelijk zwak en is het bewijs dat Alan Parsons anno 2004 zijn muzikale weg volledig kwijt is. Het is niet zo verwonderlijk dat iedereen (jong en oud) de plaat volledig links heeft laten liggen.

Volgens mij, als je een hekel hebt aan electronica en bij voorbaat vindt dat een artiest altijd op hetzelfde paadje dient te blijven zou je om je eigen geloofwaardigheid te bewaren beter zwijgen.

Helemaal ongeloofwaardig wordt het met de uitspraak dat iedereen (jong en oud) het volledig links heeft laten liggen terwijl het op amazon.com meer dan honderd reviews/beoordelingen heeft gekregen. Waarvan overigens meer dan veertig 5* stemmen.

Ik neem dan verder ook niks aan van wat je over Parsons en zijn drijfveren om dit album te maken meent te kunnen weten. In tegenstelling tot, klinkt zijn muziek mij in ieder geval niet als de hersenspinsels van een gefrustreerde musician in de oren.

Bijzondere conclusie. Dus ik mag er niets over zeggen als een artiest in mijn ogen is gaan dwalen? Ik heb alle cd's van hem in huis en omdat hij zich bij deze op de electronica stort wordt het verplicht zwijgen?
Overigens mag elke artiest van mij zich met alle liefde op de meest uiteenlopende zijpaden begeven, heb ik ook altijd betoogd. Maar ik geef er wel mijn mening over, als je het niet erg vind. Zijn oude maatje Eric Woolfson heeft zich na de splitsing meer op theater en musical gestort. Smaakvol gedaan, zul je mij niet kritisch over horen.


Er zijn altijd liefhebbers te vinden. Maar waarschijnlijk zijn dat niet (meer) dezelfde als de groep die het Alan Parsons project hun hele leven hebben omarmd, uitzonderingen daargelaten.


Is er hier iemand gefrustreerd? Ik heb het Alan Parsons project met liefde vaak meer sterren gegeven dan gemiddeld op musicmeter, de man gaat mij aan het hart. Ben je dan gelijk gefrustreerd als je hem bij een volgende cd eens terecht onder uit de zak geeft?

Trouwens, ik heb van jou nog geen sterren gezien, net zo min als een vergelijking tussen I robot en A valid path. Maar misschien komt dat nog.

Niet zo zielig doen, dat het dus niet mag. Ik had het over geloofwaardigheid en die is er met je laatste reactie niet op vooruit gegaan.


Dit is op zich niet relevant wat betreft mijn tegenwerping op jouw bewering dat iedereen, jong en oud, het volledig links heeft laten liggen. Je haalt er jezelf wel mee onderuit.

Zielig doen?

Even voor de goede orde.

Ik geef een mening over een cd, waarbij ik alvast begin met de mededeling dat ik degene ben die het niet trek, deze cd. Daarbij biecht ik ook bijvoorbaat alvast op dat ik sowieso niet van electronica hou,dus elke lezer weet uit welke hoek de wind waait.

Wat heeft dat met geloofwaardigheid en en mezelf onderuit halen te maken?

Dynamo d schrijft al in 2005:


Waar hij helemaal gelijk in had, zeker als je het dus afzet tegen de commerciële successen die het Alan Parsons project vroeger wél had. De miljoenen platen (cd's) die toen van Parsons over de toonbank gingen, daar vallen veertig 5***** stemmers bij Amazon.com volledig bij in het niet.

Dus ja, zeer velen hebben de cd volledig links laten liggen, die conclusie mag je wel trekken.

Ik heb je eigen mening over de cd nog niet gelezen, maar ik ben erg benieuwd. Roepen over geloofwaardigheid en jezelf onderuit halen is één ding, erg sterk ben je zelf ook nog niet uit de bus gekomen.

Intussen heb je je eerdere onredelijke overdrijving volledig weg genuanceerd. Je hebt het dus wel begrepen. Niet laten merken hoor.

Volgens mij ben je gewoon gek, maar ik geloof dat ik het maar door de vingers zie........

Ik laat deze cd in ieder geval niet liggen. Na het saaie On Air en het iets minder saaie Time Machine vind ik dit een verfrissend album. De 'electronica' stoort me in het geheel niet, in ieder geval niet op deze plaat. Ook mooi is de gitaar in 'Return to Tunguska'. Een noot en je hoort dat het Gilmour is, geniaal. En 'We Play The Game' klinkt als een plaat uit de koker van Steven Wilson (Porcupine Tree). Voor de rest klink het als Alan Parsons en smaakt het naar oude wijn in nieuwe zakken. Maar dan wel een grand cru.

Ik ben iemand die altijd lang aan songs moet wennen alvorens te omarmen. Dat wetende had ik beter na moeten denken.....

Zag Alan Parson live in 013 tijdens de tour van dit album, waar hij zowat de gehele cd speelde, en ik vond ze stuk voor stuk geweldig. Kocht gelijk de cd bij de stand na een verbluffend concert, en maakte even een praatje met hem. (zeer vriendelijke gentleman) Maar thuis begon dit album helaas al gauw te vervelen.

More Lost Without You is daar een uitzondering op, niet zozeer een sterk nummer, maar qua tekst, de zang en produktie een zeer geslaagde song. Mammagamma 04 is leuk om je boxen even wakker te schudden, maar geef mij het orgineel maar.

Ja, ik had net als het hele APP oeuvre dit laatste album ook al jaren in huis maar nog nooit beoordeeld/gestemd zie ik. Al die jaren ook nooit meer gedraaid overigens. Gisteren toch weer eens onder het stof vandaan gehaald en ik moet zeggen, zo bevreemdend als het me eerst in de oren klonk, zo pakkend wordt het nu opeens. Beleving is toch weer iets wat nooit hetzelfde is blijkbaar.

Conclusie: Leuk experimenteel album (toch idd weer eens wat anders) met soms bizarre en verrassende geluidsexperimenten waar toch heel herkenbaar de hand van Parsons in te vinden is. Behalve het in mijn oren nog wel beroerde ''More Lost Without You'' (klinkend als een soort Manfred Mann leftover uit de oude doos) krijgen we hier toch wel een grappig stukje geluidstechnisch vernuft te horen dat qua composities niet bepaald boven het oude werk uitsteekt maar het wel een avontuurlijk en donker sfeertje meegeeft.

Chillfactoren en een puberaal karakter vind ik hier dan ook niet echt op terug. Het is toch duidelijk Parsons' eigen visie op zijn reis door de electronica. De bewerkingen van de oude nummers zijn gewaagd maar toch iets minder geslaagd naar mijn smaak. Het ontbreken van Eric Woolfson is toch ook hier weer pijnlijk merkbaar. Niet alleen bracht deze man de meest aansprekende thema's aan maar wist er ook een sfeer in te leggen die daarna op geen enkel AP album meer is vertoond.

Desondanks heeft Alan Parsons toch een aardig staaltje electronisch produktiewerk afgeleverd. Dit ''spacerockproject'', wat soms idd enigszins aan Porcupine Tree doet denken, is in ieder geval zeker de moeite waard en voor mij voorlopig goed voor een 3,5.

Beste tracks: Return To Tunguska, We Play The Game, L'Arc En Ciel en Chomolungma.

Een smakelijk album. Ik ben een alround muziekluisteraar en Alan Parsons kwam voorbij om eens aandachtig te gaan beluisteren. Nu wat verder in de materie te zijn beland moet ik zeggen dat Alan Parsons verrassend uit de hoek komt met fijne en heerlijke electro. Het album A Valid Path vind ik niet hellemaal goed maar dat vind ik van al die platen en ik heb favoriete tracks over de gehele Parsons diskografie zoals Lucifer op Eve, Mammagamma op Eye in the sky en The voice op i Robot en op het album wat hier besproken word' A reccuring dream within a dream.

Ik weet het dat concept albums betreft. Dus eigenlijk moet je ze dan helemaal van 1 tot de laatste luisteren. Dat lukt me niet. Dus draai ik liever mijn favorieten tracks over de gehele diskografie.

Bij een live album zoals Iron Maiden's life after death vind ik het luisteren van de hele plaat achterelkaar wel super.

Ik ben nu bezig toch het album in z'n geheel optenemen (shuffle uit) en ik begin het als een geheel te zien.
De gast stem van John Cleese heb ik al voorbij horen komen.
Ook het watergesijpel op een track klinkt alsof in mijn luisterruimte een waterkraan lekt.