Jean Michel Jarre - Chronologie (1993)

zeer zwakke jean michel jarre plaat , vergeleken met oxygene is dit een vod , en een voorbeeld van inspiratieloze zever , als je al de middelen hebt , maar er niets mee kan aanvangen , bagger

Nou, nou, nou....

Een favoriet naast Oxygene/Equinoxe voor veel fans. De opbouw in Part 1, de oneindige climax in Part 2, de combinatie met de scheurende gitaar van Patrick Rondat in Part 3.... ik vind het een top album! Alleen Part 7 is niet je van het, maar dat klinkt dan ook als een overgang van 6 naar 8. Het is trouwens JMJ's 3e best verkopende plaat na Oxygene (15 miljoen) en Equinoxe (8 miljoen)...

Persoonlijk de beste die Jarre in de jaren '90 heeft afgeleverd.
Hier probeerd Jarre met een moderner geluid de sound van weleer naar boven te halen, en dat lukt hem behoorlijk goed.
Vooral Part 1 is prachtig en schittert over de gehele linie. Part 2 klinkt ouderwets goed en kent een geweldige drive en heeft zo'n typisch melodietje die alleen maar van Jarre afkomstig kan zijn.
Zelfs de 'hit' van dit album, Part 4, vind ik een knaller van jewelste.
Er zitten wat opvullertjes bij weliswaar, maar die dienen gewoon als overgangs-fases. Gewoon dit album in één keer luisteren, zou ik zeggen.
Verbazingwekkend trouwens dat er zo weinig berichten bij dit album staan, dit lijkt me echt zo'n 'discussie'-album.
Een 4,5.

Vanaf de introducie van de cd-speler ging het voor mij bergafwaarts met Jean Michel Jarre. Het klonk mij te kil ineens of de composities kwamen niet over. Dit album begint ijzersterk en al snel zit ik in de typische Jarre-stemming. Dit is opzich goed te noemen, maar het is niet erg origineel te noemen. Het laat immers al horen waar Jarre toe in staat is. Net als ik dat gedacht heb hoor ik een tempo-versnelling en zit weldra in een stuk muziek waar ik niet op kan stil zitten. Lekkere ritmes met daar over heen snelle toetsaanslagen. Aan mijn verdere donkere horizon zie ik een mooi lichtpuntje ontstaan, wat mij blij stemt. Later komt daar nog een koor bij en de show is compleet.

Nadat dat in elkaar stort is er tijd voor nostalgie. Droeve klanken vullen de ruimte en het beeld van de melkboer die van deur tot deur zijn zuivel aan de man moest brengen volgt. De bruingekleurde foto's van die tijd verschijnen op mijn netvlies.

Dat de tijden aan het verranderen zijn laat part 4 goed horen. Snelle klanken zijn hierop te horen en de bits en bytes vliegen om de oren. We treden de dynamische wereld die automatisering heet binnen. De computer is een feit. Toch is er weemoed na de oude tijd, dit wordt ingeleidt met droevige stemmige muziek. Desalniettemin moeten we van het beeld van de stoommachine af. De lopendeband en de automatisering krijgen de overhand in de moderne maatschappij. Er is geen ontkomen aan.

Werken geschiedt vanaf nu in een steriele omgeving en volgens vaste patrronen. Niet even stiekem naar buiten om een peukje te doen, maar volgens een strak schema. Na een moderne werkdag lijkt thuis de tijd even stil te staan. Een kort moment van bezinning is toegestaan, waarna het de hoogste tijd is voor het snelle leven in de stad. De disco is de kerk van deze tijd geworden. De nieuwe vrijheid is geboren. Aan het einde van deze revolutie komt de vraag op: Is dit nu alles? Waarna het album stemmig afsluit met het ritme van het hart.

Een zwak album van Jarre die na Zoolook niet meer tot grootse muziek kwam. Teveel voorbordurend op de zelfde thema's wat ik persoonlijk jammer vond omdat de man zo sterk begon. Nee boeiend kan ik deze niet vinden.

Redelijk album, de eerste 2 parts zijn ijzersterk. De rest doet me beduidend minder, zeker de laatste parts komen op mij over als pure opvulling. Dat het niveau van de twee openers verder op de plaat niet meer wordt gehaald zorgt toch voor een beetje bittere nasmaak aan het eind. Na opvolger Oxygene 7-13 zou het snel bergafwaarts gaan met de synthesizergigant.

***

De eerste keer dat ik dit album hoorde, had ik zoiets van 'Ja? En wat moet ik hiermee?'. Het werd voor mij echt zo'n album wat ik een paar keer moet horen om het te gaan waarderen.

Het album is inmiddels 17 jaar oud en ja, ik ben het gaan waarderen. Het is natuurlijk hele andere koek dan Oxygene of Equinoxe. Maar dat zijn Zoolook en Rendez-Vous ook. Misschien is voor sommigen Chronologie iets te veel richting dance/house. Het geeft wel aan dat Jarre verschillende stijlen durft uit te proberen. En op Chronologie staan ook symphonische stukken zoals part 2 en 3.
Het album is toch aardig gelukt, in dat opzicht.

Dit album is een wat gespannen mix tussen Jarre die teruggrijpt op oude stijlen en probeert aan te haken met moderne geluiden. Juist die spanning vind ik best leuk werken.
Het album begint mooi met de eerste 3 delen. Daarna wisselt het allemaal een beetje in kwaliteit, maar toch is dit een album dat ik altijd van begin tot eind blijf beluisteren en na afloop een goed gevoel over heb.

Prima album, met een leuke spanning tussen analoge synthesizers en moderne elektronische invloeden. Het niveau is jammer genoeg niet altijd even constant. De eerste 3 nummers en de afsluiter steken hun hoofd boven het maaiveld uit.

Op Oxygene en Equinoxe na, is dit het enige studioalbum van Jean Michel Jarre dat ik ken. Het is duidelijk te horen dat dit album dik 15 jaar na die twee andere albums komt: de synths klinken moderner, de nadruk ligt meer op ritme zoals bijvoorbeeld in Parts 4 en 5, en ik vind het geluid van deze plaat harder en gevoellozer dan op Oxygene of Equinoxe.
Tegelijkertijd doen sommige stukken van dit album me moeiteloos terugdenken aan de jaren ’90. Dat is niet meteen positief bedoeld: ik sommige stukken van dit album (met name op Part 5) wekken een beeld op van synthesizermuziek die gemonteerd is onder televisiebeelden geschoten uit een vliegtuig om de tijd tussen twee programma’s mee op te vullen. Of op de licht pulserende muziek onder een bedrijfsvideo waarin een productieproces wordt uitgelegd.

Dat wil niet zeggen dat ik dit een zwak album vind. Integendeel. Het eerste tot en met het vierde deel vind ik erg goed, daarna wordt het echter iets minder, met Chronologie #5 en 7 als dieptepunten.

Jarre probeert hier modern te klinken, maar merkwaardig genoeg vind ik dit anno 2013 veel gedateerder klinken dan Oxygene of Equinoxe.

3.0*

Zeer goede herinneringen aan dit album.
Een iets wat modernere Jarre,maar zeker geslaagd.
Krijg altijd een gevoel van een trip door de nieuwe wereld bij deze cd.

Als ik dit album dan hoor, dan vraag ik mij voor de zoveelste keer af waarom Jean Michel Jarre nooit als producer met andere grote artiesten heeft gewerkt, zoveel muzikale ideeën moeten mooie samenwerkingen op kunnen leveren.

Dit is een geweldig synthesizer album van Jarre met prachtige melodieuze stukken diepgang emotie en vlotte melodieën zoals het ronduit briljante part 4. Check die track live op youtube bij de Europe in concert series. Beter wordt synthesizer muziek niet, briljant gewoon. 5 sterren voor dit ronduit fantastische album, mooi artwork ook.

Nu ik het album nog eens beluisterd heb, valt het me op dat het eigenlijk een plaat is waarin alle kenmerken van Jarre samenkomen. Analoge synths, effecten, symfonische stukken, electronische gitaren, vlotte melodieën, koren, moderne invloeden, en natuurlijk weer een "hitsingle" in de vorm van part van 4 (zijn allerbeste track ooit vind ik). Dit alles bij elkaar maakt dat ik dit zijn beste album vind. 5 sterren

Onbegrijpelijk en schandalig dat deze geweldige plaat slechts 14 berichten heeft en een handvol stemmen. Grandioze, superieure synthesizermuziek is blijkbaar niet besteed aan de musicmeter massa. Dit album zou ook symfo liefhebbers moeten aanspreken, deze muziek is zeker symfonisch te noemen in part 2,3 en de afsluiter.