Bowie - Diamond Dogs (1974)

"As they pulled you out of the oxygen tent, you asked for the latest party..." De decadentie van de haves versus het geweld van de have-nots, dat is voor mij een beetje de sfeer die uit deze plaat spreekt. (Gek genoeg moet ik er nu opeens aan denken dat dat conflict ook een motief is in H.G. Wells' The time machine uit 1895, ruim een halve eeuw vóór Orwells roman die een inspiratie voor dit album was). En de muziek op deze plaat vormt daar de perfecte soundtrack van, met aan de ene kant Stones-achtige gitaarriffs op het titelnummer en Rebel rebel en disco en funk op 1984, maar aan de andere kant een unieke duistere soundscape, vooral te bewonderen in het drieluik Sweet thing / Candidate / Sweet thing (reprise). Dat begint rustig maar creepy met backward-tape en een eng gitaarloopje, en als de vervormde stem van Bowie dan invalt met "It's safe in the city / To love in a doorway" is meteen de onheilspellende toon gezet. "I'm glad that you're older than me / Makes me feel important and free" met pseudo-Chinees pianoriedeltje brengt een glimlach, het is allemaal niet zo erg als het lijkt, maar de wanhoop groeit en groeit, met de hele tijd die dansende piano van Mike Garson tegenover die vervormde gitaar en die incidentele sax. Het nummer lijkt bijna jubelend te eindigen, of is dat eerder het geluid van een samengeperste mensenmassa?
        Dan opent Canidate met die nare sax die klinkt alsof hij teennagels wil gaan uittrekken, en plotseling is daar de arrogante contactpersoon, of is het een ondervrager bij een marteling? "I'll make you a deal..." Het tempo gaat omhoog en de wanhoop neemt toe, en zelfs Mike Garson dreigt ondergesneeuwd te worden. Bowie zet hier een sfeer neer die ik moeilijk kan duiden maar waar de dreiging aan alle kanten uit de poriën druipt. En tegen de tijd dat de reprise van Sweet thing begint (weer met zo'n onbetrouwbare sax) zit de wanhoop er al goed in ("Hope is a cheap thing"), en wanneer de zanger zegt dat "it's all I ever wanted" lijkt hijzelf de enige te zijn die nog in een goede afloop gelooft. Volgt een proto-industrial-slot dat de adem afsnijdt... Nogmaals, wat Bowie hier muzikaal doet kan ik bijna niet duiden, maar voor mij is dit het hart van deze plaat, en het beste bewijs dat Bowie ook zonder Ronson en de andere Spiders uitstekend in staat blijkt om zijn unieke visie in pakkende muziek te vertalen. (Rebel rebel is na dit drieluik toch een lichte teleurstelling. Ieder z'n eigen voorkeuren, maar ik vind het echt een domper dat het bij de Favorieten bovenaan staat.)
        Op kant 2 heeft We are the dead dezelfde sfeer, met die prachtige elektrische piano en die sombere drums, en vanaf het refrein (als je dat zo mag noemen: "We feel that we are paper, choking on you nightly") worden de beelden van desillusie en decadentie steeds sterker: "We're breaking in the new boys", "defecating ecstasy", "We're today's scrambled creatures, locked in tomorrow's diouble feature", "my hands have all but withered..." En dat alles gebracht met die expressieve stem die aan elke lettergreep de juiste emotionele waarde geeft, ver verwijderd van de ademloze hit-and-run van Ziggy Stardust. De personages van Winston en Julia uit 1984 mocht Bowie dan misschien niet gebruiken, maar het treffende citaat dat hij als titel van dit nummer gebruikt spreekt boekdelen.
        Om de een of andere reden herinner ik me nog dat ik op de dag dat ik mijn eerste CD-speler kocht (1988?) meteen ook vier CD's kocht: twee voor mijn toenmalige vriendin, en voor mezelf Unknown pleasures en dít album, nog in de allereerste versie (RCA, copyright 1981, met zo'n wit ruggetje met bovenaan vier blauwe balkjes en als titel daarop BOWIE – DIAMOND DOGS), en daarop geen 11 maar slechts 8 tracks, want Sweet thing / Candidate / Sweet thing (reprise) staat daar als één track op, en de laatste twee nummers eveneens. Sindsdien door diverse nieuwe versies ingehaald, maar mijn ouwetje doet het nog best, en de muziek erop is wat mij betreft onsterfelijk.

Eén van Bowie's beste is vandaag exact 50 jaar oud geworden. Stop de tijd!

Duidelijk het beste nummer van de plaat. Veel beter dan 1984 heeft hij ze niet gemaakt.
Ik vind dit album te wisselvallig. Sweet thing is geweldig, 1984 ook, maar nummers als Rebel Rebel en Diamond Dogs zijn aan mij niet besteed.

1984 was voor mij al een voorbode richting Young Americans. Sweet Thing/Candidate/Reprise vind ik één van de beste nummers van Bowie. Rebel Rebel is een fantastisch nummer met een legendarische riff. Kortom ik vind Diamond Dogs een fantastische plaat

Vond deze LP vroeger nogal wat nummers op staan die niet bij mijn leeftijd hoorde toen.
Maar door de tijd ging ik hem beter snappen.
Favorieten ,We are the dead, 1984, uiteraard Titelsong en Rebel Rebel.
Wat een historische uitstraling toen nog bij toppop , lapje voor zijn oog meen ik.