Eluvium - Talk Amongst the Trees (2005)

Ja lol, toevallig zit daar wel rap doorheen wat het toch een heel stuk afwisselender maakt dan dit.

Kijkende naar het aantal tempowisselingen van de gemiddelde rapper en de onderwerpen die aangesneden worden, scheelt dat toch echt niet zo veel.

Ik bedoel, binnen Hiphop heb je ook relatief weinig mogelijkheden, de beats zijn toch vrijwel altijd gebaseerd op eindeloze loops, waar weinig verandering in komt. Vind ik zelf geen probleem, zolang het goed uitgevoerd wordt, kan het je echt wel vastgrijpen (zoals bv. ook hier bij mij gebeurt). Bovendien kun je binnen die loops ook nog genoeg spelen om iets bijzonders te creëren (precies waarom ik Quasimoto, maar ook DJ Shadow zo sterk vind)

Het heeft er ook allemaal mee te maken hoe gewend je bent in het genre. Iemand die geen enkele hiphopplaat kent, zou ik een album als Hard To Earn niet zo gauw aanraden, omdat het simpelweg nogal puur hiphop is. Bij ambient is dat echter altijd zo, omdat het genre daar naar mijn mening nogal op leunt, op pure sfeer. Een écht toegankelijke tip zou ik zogauw dan ook niet kunnen bedenken.
Maarja, dan zijn opmerkingen dat je het in een uurtje in elkaar zet met FL nogal misplaatst.

Wat Gyzzz al zei...


Goh, heb je mijn top 10 al gezien? Nee laat maar ik begrijp je

Deze heb ik al een jaar liggen en heb hem 1 keer beluisterd. Het probleem is dat ik bijna nooit in een bui ben om dit soort muziek te beluisteren, en als ik dan in zo'n bui ben ben ik vergeten dat ik deze plaat nog heb liggen. Nu ben ik in zo'n bui, en zag ik hem liggen, dus ben ik hem nu eindelijk aan het luisteren

Na eerst Copia ontdekt te hebben, bevalt deze me misschien zelfs nog beter. Wat zijn Taken, One en vooral New animals from the air prachtige nummers zeg. Ook hier begin ik maar voorzichtig op 3,5/5 maar een spoedige opwaardering lijkt me onontkoombaar.

Als er een hemel op Aarde bestaat bevindt hij zich in de klanken die dit album verspreid. Voorlopig nog net geen 5 sterren vanwege het iets mindere Light Cloud, nummers als One en Taken behoren echter dan weer tot twee van de mooiste stukjes muziek ooit gemaakt wat mij betrefd. Werkelijk schitterende plaat!

Mooi. Ambient zoals dat tegenwoordig zomaar bij N5MD kan verschijnen. Naturel, warm, organisch.

No offence, maar dit vind ik zulke inhoudsloze termen. Ik kan me er weinig bij voorstellen. Wat bedoel je ermee?
organisch = niet kunstmatig, naturel = puur?

Mijn eigen interpretatie (en deels projectie): alsof de muziek niet is gemaakt doormiddel van instrumenten en arbeid, maar zich als een soort natuurlijk verschijnsel ontvouwt.

Bedankt voor de tip MJ, alhoewel dit nou het soort ambient is waar ik het liefst zo snel mogelijk bij weg wil rennen. Er mag dan wel redelijk wat gebeuren op de achtergrond, door de op de voorgrond aanwezige ambient geluiden doen het geheel erg wiegerig en dromerig laten klinken. Het mag dan wel mooi klinken, maar het doet me niets, alsof alle weerstand van de muziek is weggehaald om het geheel mooi te laten klinken, maar daardoor het geheel ook geen aangrijpingspunten lijkt te hebben. Het tweede nummer lijkt goed te beginnen door de lage klanken, maar helaas verzand het weer in dromerige klanken, alhoewel het spannender is dan het eerste nummer, door die lage klanken. En hoewel de volgende nummers niet slecht zijn, bied het voor mij niet genoeg spanning. Taken is nog wel anders, want hierbij treed de gitaar wat op de voorgrond, maar helaas doet het ook een beetje lullig aan. Alhoewel dat later wel word verholpen doordat er twee gitaren spelen en het geluid dus wat harder word en naar een climax word gewerkt, maar het toppunt had nog wel wat harder mogen zijn hoor! We Say Goodbye to Ourselves is ambient in zijn ergste soort en One is al wat beter doordat het hier en daar wat minder glijerig is (let wel, het is nog steeds erg glad!)

Hm, ik zal nog eens een plaat tippen uit mijn top 10 .

Haha, ik had je al gewaarschuwd dat ambient al snel dromerig vind

Ah ok, het is dus niet zozeer kritiek op deze plaat maar meer op het genre an sich? Of zijn er ambient albums die je wel goed vindt?

Jawel, Za Siódmą Górą heeft wel leuke nummers. Maar meestal vind ik ambient an sich niet zo leuk. Niet dat ik nu zoveel ken hoor, en er zitten heus wel interessante geluiden tussen.

Edit: Dark Ambient achtige dingen vind ik meestal wel leuk.

One is momenteel mijn favoriet, wat een sfeer . Dit album schommelt nog steeds tussen de 4* en 4,5*.


Je zegt het alsof dat een minpunt is

Gister nog een kans gegeven maar verlaag hem met een halfje. Ik kan dit alleen luisteren als ik er zelf een verhaal bij denk. Voor 10 minuten kan ik dit uithouden maar het duurt me allemaal te lang en het is me net wat te saai (heel wat eigenlijk).
Dus 2*

Nooit meer luisteren dan, dadelijk daalt ie nog meer . Moet hem trouwens ook weer eens helemaal beluisteren, alweer tijdje geleden.

Ik kan de hele dag non-stop naar One luisteren, maar het geheel uitzitten is toch wel wat vervelend. Taken is ook erg mooi.
Erg geschikt als achtergrondmuziek wanneer je ergens druk mee bezig bent. Een 3* neigend naar 3,5*

Dat 1ste nummer is echt te mooi voor woorden. Soms is ambient me ietwat te saai (zo weten stars of the lid en loscil me niet al te veel te doen) maar dit nummer heeft me compleet in zijn ban (net als bvb labradford en pan american). Puur genieten...
't blijft wat zoeken in dit voor mij nog grotendeels onbekende genre maar ik heb hier weer iets erg leuk gevonden.

Eerste nummer is prachtig inderdaad en Taken is ook geweldig. Helaas zitten er ook wat mindere nummers bij, maar toch zou ik dit album best op vinyl willen hebben, als is het maar vanwege die twee nummers.

Ik kan hier nu toch beter naar luisteren dan voorheen. De eerste nummers is echt schitterend, de rest wat minder, maar als geheel toch zeker sterk.

Eerste nummer vind ik erg sterk, voor de rest klinkt het me allemaal wat futloos en obligaat in de oren, nergens wordt het écht spannend of urgent. Geef mijn portie maar aan fikkie, er zijn een stuk betere bands in dit genre.

Ik begin rustig aan me steeds meer en meer terug te vinden in
"ambient".

Opener "New Animals from the Air" vind ik direct al schitterend en doet me met momenten aan "Sigur Ross" denken.
Voor de rest vind ik de uitblinkers "Taken" natuurlijk en afsluiter "one".
De 2 korte nummers "Area 41" en vooral "We Say Goodbye to Ourselves "
vind ik niet zo supper.

4 sterren maar kan nog 4,5 worden

Kan iemand mij meer tips zien te geven in richting van dit soort muziek? Ik hoop graag op antwoord.

Sowieso al het andere werk van Eluvium (An Accidental Memory in Case of Death wijkt wat af, dat is namelijk een volledige piano-EP, maar toch ook wel mooi).

Heb net One gehoord, en ik ga dit album nu binnenhalen.

Ik mis toch wat spanning en afwisseling. Het hele album kabbelt nogal eentonig voort.

Echt veel gebeurd er niet, maar toch vind ik het een haast geniale plaat. Perfect om op te zetten en weg te dromen, in slaap te vallen of gewoon een beetje na te denken. Ook zet ik hem best wel vaak op tijdens dingen als huiswerk. Het houd me genoeg bezig om niet de hele tijd door de boze buitenwereld afgeleid te worden, maar toch kan ik me daarnaast wel goed op andere dingen concentreren.

Ook een van de weinige albums waar ik heel moeilijk een favoriet aan kan vinken, ik zie dit meer als een ervaring van bijna een uur dan een verzameling nummers. Ik merk het grootste gedeelte tijd niet dat ik al middenin de volgende track zit. Zelfde verhaal met het hele album, kan hem best 2 keer achter elkaar luisteren zonder te denken dat ik hem net al gehoord hebt. Je blijft maar nieuwe dingen ontdekken.

4.5*

Dit is een plaat die ik op twee momenten erg sterk vind. Natuurlijk New Animals from the Air. Ik hoor hier een klein beetje Sigur Ros in terug - zo doet de achtergrond me sterk denken aan Untitled #3 - qua sound maar ook qua melodie. Het is maar een detail overigens - niet dat Sigur Ros-liefhebbers zich naar mijn mening massaal op Eluvium kunnen gaan storten. Maar hoe dan ook, Talk Amongst the Trees opent erg sterk met een heel aardige emotionele kern.

Eluvium komt ook hierna aardig sterk uit de bus, maar hervindt zijn magie pas weer terug in het duo Calm of the Cast-Light Cloud en Taken, die ik onlosmakelijk met elkaar verbonden zie. In eerste instantie viel die eerste nog niet zo heel erg op, tot ik 'm eens halverwege op pauze zette. Ik wist niet hoe snel ik 'm weer aan moest zetten; het leek alsof ik in de kou werd gezet. Vervolgens gaat de 'mistige, verstikkende duisternis' over in het hoopvolle Taken, dat aanvoelt als een vredige dageraad en de opkomende zon op een frisse lenteochtend. Het doet me bovendien ook denken aan Basinski's Disintegration Loops - de melodie verandert zonder dat je het merkt. De relatieve duidelijkheid van een mooie gebeurtenis verandert in een wazige, galmende herinnering die niet zijn betekenis of gevoel verliest, maar wel zijn sound. En daar staat deze track voor - een opmerkelijke, in dit geval hoopvolle gebeurtenis die verwordt tot een herinnering.

Heel mooi alweer. Dit soort muziek is naar mijn mening zo goed omdat het je gedachten en gevoelens de vrije loop laat. In tegenstelling tot veel andere gezongen muziek laat het de suggestie over aan de luisteraar. Het is zoals wanneer iemand die teveel praat een minder krachtige boodschap kan brengen dan iemand die zich in mysterieus stilzwijgen verschuilt, soms is het onuitgesprokene sterker dan hetgeen waar je woorden aan verspilt. Sommige dingen zijn niet met woorden uit te leggen maar wel met muziek, gewoon een kwestie van je open te stellen en te ondergaan. Een dikke 4* alvast voor alweer een sterk eluvium album.

Het mag dan 12 jaar geleden zijn, bah die vooringenomenheid op de 2e pagina.. alsof ambient voor intellectuele fijnproevers is. Begin wat mij betreft met Svarte Greiner terwijl je in het bos loopt.

Eens hoor alsnog.