Yes - Going for the One (1977)

Jullie zijn gewoon niet streng genoeg, jongens! Alles na Relayer is een soort Pop Rock à la Styx of Asia. Tijden en smaken veranderden, de supergroups moesten commerciëler zijn en vooral minder veeleisend zijn voor de oren van de gemiddelde platenkoper. Ik heb geprobeerd om de nieuwe 'restyling' goed te vinden (het was per slot van rekening mijn favoriete band) maar na Drama en 90125 moest ik het toch opgeven. De gouden tijd was definitief voorbij.

Daar heb jij een goed punt, ik denk dan ook dat er een halfje bij moet

Dan maar niet streng genoeg. Dan geniet ik meer van muziek die misschien niet de hoogste toppen bereikt. Ik ben het met je eens dat Yes na Relayer meer richting AOR en rock light gaat. Gelukkig hou ik ook van die genres, dat helpt dan wel weer natuurlijk.

Styx en Asia zouden hun vingers aflikken als ze een album als Going For The One zouden hebben gemaakt. Dit is, naar mijn bescheiden mening, echt van een andere orde.
Waar ik me wel in kan vinden is dat het na dit album, een uitzondering daar gelaten (Drama en wat losse songs op de verschillende albums zoals Shoot High, Aim Low, Talk, Mind Drive Fly From Here, en wat andere nummers) allemaal wat minder is, in ieder geval voor mij. Mocht je meer van de Rabin periode gaan is natuurlijk 90125 een must have. Mij doet dat wat minder.

Het blijft een geweldig album zonder zwakke plekken.
Awaken in mijn toplijst van epische nummers, samen met Yours is no disgrace, America, Close to the edge en The Revealing Science of God.

De lelijkheid van de hoes staat omgekeerd evenredig tot wat de heren ons in muzikaal opzicht voorschotelen, want dat is van grote klasse. Dat wil zeggen: het is het epische meesterwerk Awaken dat de kwaliteit van deze plaat in haar geheel omhoog stuwt, de overige nummers zijn alleszins de moeite waard, maar halen nergens het niveau van pakweg Close to the Edge en Relayer, mijn favoriete Yes platen.
Awaken is echt een nummer van de buitencategorie wat van begin tot eind weet te boeien, met het magistrale middenstuk van Wakeman als ultiem hoogtepunt.

Awaken brengt me weer terug naar Ahoy ' 23 juni 1991. De Union in the round tour met een dubbele bezetting op het podium in het midden van de concertzaal. 1 zanger, 1 bassist, 2 drummers, 2 toetsenmannen en een hoop ego's. Het podium draaide in 8 minuten om zijn as. Het hoogtepunt van de avond was wat mij betreft het slot nummer van GFTO. Episch, meeslepend en wat mij betreft het allermooiste wat Yes heeft opgenomen. En één van de beste concerten die ik heb gezien. En dat terwijl ze volgens velen hun slechtste album hadden uitgebracht (Union). Onion volgens Rick Wakeman omdat ie steeds moet huilen als hij aan dit album denkt.

Going For The One is samen met Fragile een topper van de classic Yes bezetting. Zo goed werd het hierna niet meer helaas.