MF DOOM - Operation: Doomsday (1999)

Dit blijft een hele goede plaat, één met veel karakter vooral, maar muzikaal gezien vind ik deze toch het meest outdated uit DOOMs repertoire (zijn werk met KMD niet meegerekend). Dat komt vooral door de beats die vaak zo goedkoop en amateuristisch klinken. Vooral in vergelijking met Madvillainy is dat toch een contrast van jewelste. Vaudeville Villain vind ik eigenlijk beter dan deze.

Je kan me echt niet wijs maken dat de beats van tracks als Doomsday, Rhymes Like Dimes, Go With The Flow, Hey! en ? geen supervette beats zijn.. Luister ze eens zonder MF DOOM's vocalen, het zijn stuk voor stuk geweldige beats. De beat van Doomsday is zelfs een van m'n favoriete beats aller tijden!

Alhoewel ik ook vind dat de beats geweldig zijn snap ik zijn opmerking. Ze klinken inderdaad wat outdated, al vind ik dat dan weer een pluspunt doordat het goed past bij de 'Comic' sfeer die DOOM wilt neerzetten. Al kan ik begrijpen dat niet iedereen dat ligt.

Kan ik me totaal niet in vinden.
De beats zijn echt prachtig en het amateuristische zie ik er niet in eigenlijk.

Laat ik het zo zeggen: als je luistert naar Dr. Dre's The Chronic kun je horen hoe rijk de beats zijn. Het klinkt strak en je ziet Dre al voor je, zijn beats perfectionerende in een dikke studio. Luisterend naar Operation: Doomsday zie ik DOOM voor me, alleen op een hotelkamer met een kleine drumcomputer die hij bij een pak ontbijtgranen heeft gekregen. Nou overdrijf ik het natuurlijk wel, maar mijn punt is: het verschil in luxe van de beat is tastbaar.

De beats van dit album zijn inderdaad erg vet, maar tegelijkertijd weinig meer dan een loop van één sample (wat zeg ik, een complete instrumentatie van een nummer soms) met drums eronder. In die zin amateuristisch. MF DOOM presteert het hiermee echter wel de meest cheesy nummers die hij gebruikt een soort rauwheid mee te geven, waardoor het, zeker gezien de andere invloeden die te horen zijn, een kleurrijk maar toch rauw geheel wordt, wat precies past bij de sfeer van dit album. Wat dat betreft dus geslaagd, maar kritiek erop kan ik volledig begrijpen.

Het komt erop neer dat hij vooral een goed oor heeft voor samples, meer dan dat hij een goede producer is in de zin van afwerking.

Ik vind de sfeer van dit plaatje in elk geval uniek.

Uh, ja. Klik. Daar gaat je verhaal al. Geen idee wie van de twee de duurste apparatuur had, maar veel van The Chronic is net zo simpel gesampled als een aantal beats op dit album.

Het gaat me er niet om wat ze gebruikten, het gaat me erom hoe het klinkt. De beats hier klinken gewoon simpel en goedkoop, dat is m'n punt.

Deze moet toch wel opnieuw met een halfje omhoog. Ik draai hem de laatste tijd weer erg regelmatig en het blijft gewoon een geweldige plaat! Sterk neergezet sfeertje, geweldige beats en DOOM staat altijd garant voor kwaliteit.

Ontzettend vet weer kwa teksten maar dit is echt een bij mekaar geplakt rommeltje. De beats zijn daarnaast weinig boeiend.

Classic. Van begin tot eind boeiend, de beats vervelen nooit en MF DOOM weet elke track weer vol te proppen met hilarische punchlines. Na meerdere keren opnieuw te hebben beluisterd deze week ben ik tot de conclusie gekomen dat ik dit MF DOOM's tofste album vind, na het ondergewaardeerde The Mouse & The Mask als zijn alter ego DangerDoom.

dangerDOOM is geen alterego. Het is een combinatie van danger mouse en MF DOOM. just saying

Dat weet ik, maar noem die groep (net als Madvillain eigenlijk) altijd een van de 'alter ego's' van DOOM. Dat ligt dan meer aan een verkeerde woordkeuze van mij dan mijn kennis van DOOM hoor.

haha ik dacht zeg het even, nu klinkt het alleen net alsof bijvoorbeeld the beatles een alterego is/was van john lennon.

viktor vaughn en king geedorah zijn alterego's, Madvillain en DangerDOOM zijn gewoon namen van hen als samenwerking.

Origineel binnen op CD

Gelukkig als een klein kind

Met de originele coverafbeelding?

Cover zoals ie hier op MM staat

Ergens lijkt het alsof ik doorga op de discussie hierboven over hoe dated of niet het album is, maar ik merk dat ik nog erg regelmatig naar dit album luister en het is echt tijdloos.

Luxueus of niet, als je denkt dat DOOM een deel van zijn apparatuur uit een ontbijtgranenpak heeft gekregen, denk ik eigenlijk dat je juist de charme van die cheesy tracks te pakken hebt. Om dezelfde reden kan hij wegkomen met het samplen van cartoons en inderdaad soms de overduidelijk standaard drums van een drumcomputer oid.

Toch schuw ik wel weg een 5,0. Waarom precies weet ik niet. Misschien omdat het niet 100% in mijn straatje ligt. Het geeft me simpelweg niet dezelfde kriebels als bijvoorbeeld Days With Dr. Yen Lo of A Healthy Distrust.

Dit fijne plaatje verscheen op 20 april 1999 en werd dus gisteren 20 jaar oud.

Sinds jaar en dag dé zomerplaat. Voor mij althans. Die instrumentals zijn echt insane.

Volledig mee eens. Ideale plaat voor een lome zomeravond. Datzelfde geldt voor al zijn instrumentale platen onder Metal Fingers en MM.. Food. Madvillain is natuurlijk steengoed, maar associeer ik minder met de zomer.

Ondanks zijn kwaadaardige imago toch wel de meest lievige rapper wat mij betreft. Bij mij weet hij wel een gevoelige snaar te raken met zijn zachtmoedig vlammend virtuoze rijmvuurwerk immens kleurrijk weelderig rijkelijk. Prima te verteren voor kinderen bovendien. Door hemzelf zeer treffend beschreven als in:

Definition of a supervillain
A killer who loves children
One who is well skilled in destruction
As well as building

Vandaag na lange tijd weer eens gedraaid, zoals wellicht wel meer mensen.
Ja, het album klinkt anders dan Madvillainy. Maar ik zou het niet "outdated" willen noemen. Eerder warmer en meer old school. Ik hou er van (en vooral ook veel van de originelen die hier gesampled zijn), maar ik ben zelf dan ook old school; hiphopplaten van na 95 zijn sterk ondervertegenwoordigd in mijn favorieten lijstje.
Toch behoren Vaudeville Villain en The Mouse and the Mask daar zeker toe. Als ik een wat meer duistere Doom wil horen verkies ik die twee boven Madvillainy, die velen als zijn beste zien.
Deze Doomsday heeft weer een fijn eigen sfeertje.

Die 1,5* van me die hier eerder stond was wel heel belachelijk, maar MF Doom blijft niet zo mijn ding, hoe goed ik het ook wil vinden. Zijn flow ligt me gewoon niet en klinkt me regelmatig als a-ritmisch gebrabbel in de oren, hoe sterk zijn teksten zelf ook zijn. Ik snap het, zijn wat weirde flow en raptechniek is een bewust onderdeel van zijn stijl en ik waardeer zijn creativiteit, maar als puntje bij paaltje komt vind ik het simpelweg vaak gewoon niet lekker klinken. De beats zijn een stuk beter, al zitten er wel wat vaak iets te evidente loops in hier.

Eén absolute uitzondering hierop is de track Doomsday, wat mij betreft met gemak zijn beste nummer ooit. Alle ergernissen die ik normaliter bij MF Doom heb zijn hier totaal niet toepassing. Een ronduit geniale flow, heerlijke relaxed rollende beat en een perfect dromerig sfeertje. Heerlijk ook die scratches die er zo nu en dan doorheenkomen. Een dermate geweldig nummer dat ik er een extra punt voor geef en toch op een 3,5* uitkom. Heeft de man niet meer van dit soort tracks?

Gewoon eens DANGERDOOM - The Mouse and the Mask proberen zou ik zeggen of MM FOOD. Je zal sowieso nog pareltjes tegenkomen. Madvillainy ook fantastisch maar die zal je mischien te raar vinden

Iemand interesse in een complete lunchbox editie uit 2011? Inmiddels best zeldzaam geworden. Ik doe 'm weg. Stuur een berichtje.

Een van de beste hiphop-albums aller tijden. Rawkus en Fondle ‘em waren destijds het backpack-antwoord tegen de shiny-suit-meuk van Puffy en consorten.