The Stone Roses - The Stone Roses (1989)

Tsja, dan komt ook weer de vraag: Wat is goed in de muziek? Die definitie is er niet. Ik zal niet ontkennen dat ik het ook "goed" in elkaar vind steken maar er zijn geen maatstaven in de muziek of iets goed is of niet. Ik weet overigens wel wat je probeert te zeggen.

dit album IS de maatstaf

Hoe goed dit album wel niet is heb ik gisteren mogen horen. Ondanks verwoede pogingen van de band zelf hun concert compleet te ruineren, blijven de nummers fier overeind. Inderdaad, dit album is de maatstaf!

Ik vond het opvallend hoe groot het contrast was met de nummers die niet op deze plaat staan.

Sally Cinnamon, Ten Storey Love Song en Love Spreads werden gisteren ook gespeeld en die zijn toch van hetzelfde niveau als je het mij vraagt.

Alhoewel ik gisteren wel heb geconcludeerd dat Made of Stone een van de drie mooiste Britse ballads van de laatste 25 jaar is (Pulp's Something Changed en Suede's Wild Ones staan er nog ietsje boven).

Ja ok, dat zijn de uitzonderingen. Made of Stone was echt heerlijk.

Vandaag maar weer es in de auto gedraaid. Echt super met 't mooie weer.
I wanna be adored blijft (naast Fools Gold) de ultieme SR-single.

Oerplaat van de Britpop/rock? In ieder geval wel een memorabel album die een forse inspiratie is geweest voor Oasis, Blur en consorten. Tenminste, zo beluister ik de plaat en plaats m in de chronologie van deze groepen. Weet ook nooit zo goed hoe ik Britpop moet omschrijven, maar het is uit duizenden herkenbaar. Een beetje lui, maar toch venijnig. Is dat een adequate poging? Vooral de opener is een pracht van een song en het outro van het slotnummer mag er ook zijn.

Voor het eerst in mijn persoonlijke top 10 (ten koste van "Morning Glory" van Oasis. Dat is dan wel weer jammer...). Ik vind persoonlijk dat dit album enorm veel optimisme uitstraalt. Die optimistische sfeer die het album uitstraalt spreekt mij erg aan. De muziek klinkt als de start van een nieuw tijdperk. Alles lijkt mogelijk. Pop, rock en sprankelende dance worden gemixt tot een spannend muzikaal geheel.

Hoogtepunt voor mij is het liedje "Waterfall".

netjes sergeant!!

Dit blijft natuurlijk een klassiek album.Zelfs zoveel jaar na dato.Ook geen album wat ik elke week hoef te horen ,maar als ik het dan weer hoor zing ik zo weer alles mee.De heerlijke lome sfeer die in ieder nummer zit laat je zweven voor bijna een uur lang.Hele belangrijke plaat voor de ontwikkeling van de muziek in het Verenigd Koninkrijk.Ik zet hem weer eens even op en waan me even ruim 20 jaar terug in de tijd.5 sterren

Net op Vinyl gekocht. Klinkt lekker! Dé inspiratie voor de britpop en een uitstekend album, een echt hoogtepunt.

Ik hoor (en lees vaak) dat dit album zo uniek was toen het uitkwam omdat muziek als acid house en rockmuziek (The Beatles) gecombineerd werden. Maar waren bands zoals New Order hier al niet sinds het begin van de jaren '80 mee bezig? Elektronische muziek en rockmuziek combineren. Technique kwam bijvoornbeeld het zelfde jaar uit als dit debuut van The Stone Roses.
Daar staan ook zeer dansbare nummers op. Het is geen kritiek dat ik heb op dit album.
(ik ken enkel de singles) Ik vraag me gewoon af waarom dit album zo vernieuwend was?

Ik ben geen expert op dit gebied, maar was het niet zo dat dit album indertijd als vernieuwend werd ervaren omdat het de suggestie van de toen opkomende elektronische dansmuziek bracht, maar dan juist met normale rockinstrumenten? De All Music Guide-recensie van dit album omschrijft het aardig: "they welcomed dance and pop together, treating them as if they were the same beast", "the rhythm section always imply dance rhythms without overtly going into the disco", en "the '60s hooks and the rolling beats manage to convey the colorful, neo-psychedelic world of acid house." Meer suggestie dan expliciete dansmuziek dus, meer de sfeer dan de clubs, en vooral zo bijzonder omdat het niet elektronisch maar met een klassieke ritmesectie gebeurt.
        Dat heb ik er althans altijd bij gevoeld. Andere ideeën?
 

Stone Roses heeft mede de summer of love (van 1990 wel te verstaan) ingeleid en was er een van de belangrijkste soundtracks van.

Buiten 'Fool's Gold' kan ik die link naar housemuziek ook niet goed volgen. Ik zie (hoor) namelijk geen neo-psychedelica in house. Ik luister echter überhaupt geen house. Voor een rockband hadden ze wel een funky ritmesectie, misschien dat dat ze ook richting 'dansbare' muziek duwt? De meer elektronische invloeden zie ik vooral bij de opvolger (tussen alle zware riffs door) en, met name, bij Ian Brown solo.

Meer on topic: fantastisch album, 5 sterren.

Het begin en het einde van de plaat zijn fris, slim, emotioneel, gevat en opwindend.
Alleen zakt het tussen 'Don't Stop' en 'Sugar Spun Sister' serieus in (op de cd versie - ik herinner me dat ik destijds de lp na 'Waterfall' omdraaide en vanaf 'Made of Stone' verderging).
4 sterren dus.

Het gelijknamige album van The Stones Roses is niet eentje die direct in mijn muzikale straatje past, maar het is er wel eentje die me uitstekend bevalt. Vooral de muzikaliteit valt me op. De zang van Ian Brown vind ik eigenlijk niet zo heel bijzonder, zelfs middelmatig. Maar toch stoort het me niet zo, omdat dit ruimschoots gecompenseerd wordt door prachtig geweven muzikale tapijtjes. Fijne, niet standaard drumpatronen vormen samen met de solide bas een heerlijke ritmesectie. En gitarist John Squier is misschien niet de typische gitaarheld, maar is er wel eentje die heerlijke dromerige melodieën speelt en daarnaast swingende ritmes uit zijn gitaar tovert. De eerste drie tracks zijn direct vol in de roos. ”I Wanne Be Adored”, ”She Bangs The Drums” en ”Waterfall” zijn meeslepende liedjes die hypnotiserend werken. ”Don’t Stop” vind ik een minder geslaagd experiment. Leuk bedacht om ”Waterfall” achterstevoren te spelen, maar verder vind ik het niet een sterk nummer. In het midden zakt ”The Stone Roses” een beetje weg. Het niveau van de eerste drie nummer wordt niet echt meer gehaald, maar het is nergens slecht of saai. Het is de opmaat naar de geweldige afsluiters met ”This is The One” en het magistrale ”I Am the Resurrection”. Na ongeveer drie-en-een-halve minuut begint een instrumentaal stuk om al je vingers bij af te likken. Normaalgesproken moet ik weinig hebben van bonustracks. Over het algemeen vind ik dat deze weinig toevoegen aan de originele albumsamenstelling en hanteer ik vaak de vraag: destijds was er een reden om het liedje in kwestie niet toe te voegen aan het album, waarom dan nu wel? ”Fools Gold” is toch een wat ander verhaal. Dit liedje is een officiële single die na de release van dit album is uitgebracht en is op latere heruitgaven toegevoegd als bonustrack. Daarnaast is het een fantastisch liedje, de perfecte mix van dance, rock en funk. De heerlijke wah-wah gitaar funk va John Squier is zo lekker, net als het verslavende basloopje. In dit geval heb ik er dan ook geen moeite mee dat ”Fools Gold” als bonustrack wordt aangeboden. De uitzondering die de regel bevestigd zeg maar. The Stone Roses leveren met dit album een plaat af van jewelste. In de Britpopscene (of hoe je het ook wilt noemen) geldt het als een ijkpunt en inspiratiebron voor vele bands. Terecht denk ik, maar los daarvan is ”The Stone Roses” een heerlijke luisterervaring.

Overigens werd de oorspronkelijke uitgave van dit album (dus tracks 1 t/m 11) in 1989 bijna direct gevolgd door een uitgave met twee bonustracks, namelijk de korte singleversie (3'01) van Elephant stone als derde nummer tussengevoegd, en de lange versie van Fool's gold aan het einde toegevoegd.

Klopt, die CD versie van het album heb ik ook. Zal 'm binnenkort weer eens draaien.

Overigens, Ronald5150 (en wellicht anderen), omdat ik zag dat de versie van Elephant stone die op bovenstaande uitgave als bonustrack is toegevoegd ruim 1¾ minuut langer duurt dan de oorspronkelijke singleversie heb ik die lange versie eens beluisterd, en ik zou je willen aanraden om toch eens de korte versie te beluisteren (bijvoorbeeld hier), dan hoor je wat een prachtig klein diamantje dat eigenlijk is (of was) en wat een pompeus ding die uitgebreide versie is (met name die opgeblazen drums!). Vandaar ook dat ik er geen enkel probleem mee had toen het zo tussen de nummers van het originele album was geschoven: het past er keurig bij en vormt bovendien een kwalitatieve verrijking.

Heb ooit eens via Fools Gold dit debuutalbum op gezet, ik was meteen verkocht, een prachtig album! De stem van Ian Brown heeft echt een 'soothing' effect en draagt je eigenlijk mee door het gehele album.
Mede dankzij de documentaire van Shane Maedows - Made of Stone nog meer in to The Stone Roses geraakt. Binnenkort deze maar op LP aanschaffen.

Dit album op LP bemachtigen? Daar kan ik soms van dromen. Ik heb dit album enkel op cd.
Dit album is sowieso een klassieker, omdat er alleen maar zeer goede nummers opstaan. Ik zet hem regelmatig op en luister ernaar zonder mij maar enkel een moment te hoeven vervelen. Bovendien wordt ik echt blij van deze muziek van de groep, omdat; a. The Stone Roses typisch goede artiesten waren die alleen maar goede nummers hebben gemaakt (erg spijtig dat ze maar twee albums maakten), b. invloed hadden op bands als Primal Scream, The Charlatans, Oasis en Blur en c. omdat ze nooit echt commerciëel waren. Dit is ook echt een album die door iedere Album Top-500 of top-1000 lijst geaccepteerd hoort te worden.

Ik heb het geluk gehad om dit album op LP te kunnen bemachtigen op een platenbeurs voor 20 euro ( het was dan nog een first edition uit 1989 ). Deze kon ik niet laten liggen

Het album blijft een klassieker. Had van mij in de Hemelse 100 van 3FM mogen staan.

Dit album is recent opnieuw op LP uitgebracht. Verkrijgbaar bij de betere platenzaak.

fijn album op truffels

Voor in de koffer naar een onbewoond eiland...

Net de film Made of Stone gezien, ik hou sowieso van muziekdocumentaires (tip: Sound City) en deze raakte me ook. Vooral het moment dat ze een try out gig doen en de eerste duizend ofzo die op komen dagen mogen gratis naar binnen. De beleving van de mensen die alles uit hun poten hebben laten flikkeren en onmiddelijk daarheen zijn gegaan...briljant, brok in m'n keel, dat is ware muziekbeleving.

Heb een lange tijd een verslaving aan Fools Gold gehad, de rest is daarbij ruim achtergebleven, maar iets zegt me dat dat gaat veranderen.

bassist en drummer hebben aardige chemie overigens

is in Nederland nimmer de klassieker geworden zoals dat in Engeland wel het geval is. Goede plaat maar net niet goed genoeg.