Yes - The Yes Album (1971)

Ik las dat Yes bezig is met nieuw werk. Reden genoeg om een klassieker te draaien van Yes. Wat een pareltje. Zeer fris en avontuurlijk album . Is zonder meer een van de beste Yes platen. Op een live plaat van Bonamassa speelt hij Wurm uit Starschip Trooper. .....

Een van de betere Yes albums. Vroeger had ik wel wat Yes albums op vinyl, maar ik weet niet meer precies welke Alleen Yessongs weet ik nog zeker.
Yours Is No Disgrace, Starship Trooper en I've Seen All Good People behoren tot de betere Yes songs. Nummers die een voorbeeld moeten zijn geweest voor veel symfonische bands.
Yes slaagt er in om als een van de eerste bands rock en klassiek te verweven. Dat is naar ik aanneem vooral te danken aan Steve Howe. Hij speelde/speelt nog wel eens klassieke thema's.
Op 23 in de 100 Greatest Albums of 1971 en thans op 22 in de Best Ever Albums over dat jaar.
Die 4* kunnen blijven staan.

Een lekker album die alweer ruim 50 jaar oud is!
Dit album is mijn kennismaking geweest met Yes en viel zeker niet tegen. Met name de lang uitgesponnen nummers spreken mij het meeste aan.
"The Clap" en "A Venture" heb ik wat minder mee. Vandaar de score 4 van mij voor dit album.

Aangestoken door mijn broer ben ik begin jaren '80 ook maar eens naar Yes gaan luisteren. Dat viel in het begin niet mee. Zo vond ik dat alle muzikanten door elkaar heen speelden. Daar heeft Bill Bruford ooit eens een cynische opmerking over gemaakt ("Aha, dat moet Yes zijn want ze soleren allemaal tegelijk!"). Wat niet wegneemt dat ze buitengewoon goede muzikanten zijn.

Yours Is No Disgrace zet meteen de toon met de donderende Rickenbacker bas van Chris Squire in de hoofdrol. En dan het gitaarspel van Steve Howe, geweldig! De zang van Jon Anderson is iets waar ik altijd aan moet wennen, gelukkig niet storend.

Er staat geen zwak nummer op The Yes Album, dit is een mijlpaal in de progressieve rock. En dan moet het beste nog komen!

Highlights: Yours Is No Disgrace, I've Seen All Good People en Perpetual Change.

Deze van Yes was me al wel bekend, maar ik had hem op een enkel nummer na nog nooit helemaal (kritisch) beluisterd. Ik merk wel op dat met dit album Yes' klassieke periode aanbreekt die de hele jaren '70 zou gaan duren. De echte Yes sound komt hier voor het eerst echt duidelijk naar voren, waar er op de voorgaande twee albums nog duidelijk gezocht werd naar een eigen geluid.

Door naar het album: het orkest van Time And A Word wordt achterwege gelaten en de toevoeging van meneer Howe is meteen duidelijk te horen. Howe heeft echt een heel kenmerkende manier van spelen die ik meteen met Yes associeer. Termen als subtiel, jazzy, swingend en catchy koppel ik aan zijn spel: een lust voor het oor.

Het album begint met een nummer dat potentie heeft om tot één van mijn favoriete Yes nummers te worden gerekend: Yours Is No Disgrace. Het is echt een geweldige compositie, waarin het briljante spel van Howe meteen is te horen. Natuurlijk steelt Chris Squire hier (zoals wel vaker) de hoofdrol met zijn onnavolgbare bass spel.

Ook Starship Trooper is uiteraard een Yes klassieker (deze had ik al wel eens gehoord), maar pakt mij op de één of andere manier wat minder. Ik heb het idee dat de compositie wat onevenwichtig is. Het lijkt wel alsof het eerder drie losse ideeën zijn die samengevoegd zijn dan dat het daadwerkelijk over één nummer gaat. Dit neemt niet weg dat het vakmanschap ook hier er weer vanaf straalt.

I've Seen All Good People vind ik ook een hoogtepunt van deze plaat. Vooral deel b. All Good People is lekker swingend en heerlijk vrolijk.

Ten slotte Perpetual Change, wat een zeer degelijk nummer is, ware het niet dat het een erg vage opbouw heeft. Ik hoor veel goede ideeën, maar compositorisch gezien vind ik het het zwakste nummer van de plaat (met uitzondering van de twee korte nummers). Voor mij doet het een beetje aan als een gemiste kans, wat toch jammer is.

The Clap en A Venture zijn voor mij de minpunten van deze plaat en vind ik allebeide een beetje flauw aandoen. Gelukkig zijn dit ook meteen de kortste nummers van de plaat, zodat deze nummers mijn waardering voor de plaat eigenlijk niet echt aantasten.

Yes laat met haar derde studioalbum steeds meer een eigen, karakteristiek geluid horen. Vooral Yours Is No Disgrace vind ik echt geweldig, waarbij ook Starship Trooper en I've Seen All Good People goede songs zijn. BoyOnHeavenHill beschreef deze plaat als "uitstekend, maar met bedenkingen". Ik kan me hier volledig in vinden, want het muzikale vakmanschap, de sound en het vermogen om fijne composities te schrijven (Yours Is No Disgrace) zijn allen aanwezig. Bij elk nummer zijn echter wel wat kritiekpunten te noemen, wat maakt dat deze plaat niet een echte topplaat is waarvan Yes er enkele zou afleveren. Zo, en nu op naar de klassieke Yes-albums!

Stand:

1. The Yes Album - 4*
2. Time And A Word - 4*
3. Yes - 3.5*

Prachtig album. Muzikaal vakmanschap. "A Venture" wordt niet vaak in positieve zin genoemd, ten onrechte. Ook een juweeltje.

Ook weleens leuk !

Yes - trailer ‘Here’ Robert Zemeckis