Neil Young - After the Gold Rush (1970)

Ik draaide deze vannacht nog eens en kwam tot de conclusie dat hij minstens nog 3 albums heeft die beter zijn deze. Er staan wel een paar prachtige nummers op deze, maar helaas ook wat zwakkere. Als men moeite met deze heeft, probeer eens On the Beach, absoluut de moeite waard. Zijn stem is ook wat minder 'zeurderig' daarop.

Neil Young, ik heb er maar een beetje een rare band mee. Ik ken het album Harvest al erg lang en ondanks dat ik het altijd wel goed vond, zette ik het nou niet echt bepaald vaak op. Vorig jaar heb ik hem zelfs live gezien en in tegenstelling tot het gros van de mensen, vond ik hem hopeloos arrogant en ongeïnspireerd. Maar toch heb ik laatst blijkaar het licht gezien. Harvest, Live At Massey Hall en deze, allemaal heb ik ze inmiddels op 4,5* staan. En niet voor niks! Op de een of andere manier weet hij me nu wél echt te raken.

De opener is meteen al een schot in de roos. Een van de beste nummers van de heer Young, mijns inziens tenminste. Tekstueel vind ik het in ieder geval erg sterk. De songstructuur is overigens niet bijster interessant, maar het luistert erg makkelijk weg, en brengt je meteen in de sfeer waarin je wil zitten als je Neil Young gaat luisteren.

Die sfeer wordt meteen voortgezet in het mooiste nummer van het album, namelijk After The Gold Rush. De (overigens niet al te beste) stem van Neil Young komt hier volledig tot zijn recht. Voor mij is dit hét nummer waar alle singer-songwriters een voorbeeld aan mogen nemen, prachtig gewoon!

Daarna Only Love Can Break Your Heart. Het vloeit allemaal zo vanzelfsprekend in elkaar over. Alsof het zo voorbestemd is. Geniaal gewoon. Het mag misschien zeurderig klinken, maar daarvoor luister je naar Neil Young, is het niet? Het zit qua 'swing-gehalte' een beetje tussen de eerste twee in, maar vormt daarom misschien ook wel zo een logisch voortvloeisel.

Southern Man rockt dan weer meer. Die tussenstukjes, waar Neil Young tegen het schreeuwen aanzit, maken het nummer helemaal en zorgen er voor dat het ook echt blijft rocken. Prachtig nummer met ook een erg mooie solo. Zoals Stijn_Slayer al zei, het klopt gewoon allemaal.

Till The Morning Comes is voor mij dan weer meer een intermezzo, maar een verdomd goeie! Het nummer heeft natuurlijk niet veel om zich heen, maar weet wel te boeien. Misschien komt het wel door de trompet, ik weet het niet. Maar het is in ieder geval erg goed opgebouwd.

Oh, Lonesome Me ligt weer meer in het straatje van After The Gold Rush. Een beetje meelijwekkende en sentimentele tekst, maar daar kan ik me niet aan storen. Het gevoel druipt er van af, en dat spreekt me gewoon heel erg aan. Misschien is dat ook wel het sterke punt (want dat zal hij toch wel een moeten hebben) van Neil Young. Hij brengt alles zo enorm overtuigend en ik heb echt het idee dat ik daar in de VS midden in de woestijn op een ranch naar hem zit te luisteren, geniaal!

In tegenstelling tot Oh. Lonesome Me, is Don't Let It Bring You Down niet bepaald sentimenteel en meelijwekkend en dat merk je meteen. Toch weet Neil Young erin te slagen het allemaal niet cliché te laten klinken. Het klinkt gewoon goed.

Dan Birds, begint met een prachtige piano-intro. Ik ben heel erg van de sferen die gecreeërd worden en daar zit het hier zeker wel goed mee! Het ligt weer in het straatje van After The Gold Rush en dat bevalt me wel. Gewoon, rust, alsof hij het kunstje al 30 jaar beheerste.

When You Dance I Can Really Love is misschien wel het meest rockende nummer op het album. Ik merk dat ik meer van de ballads ben, maar deze gaat er ook heel erg goed in. Het enige jammere vind ik, zijn de sfeer-wisselingen. Het 'rockende' wisselt zich af met de ballads, waardoor er niet echt één sfeer wordt gecreeërd, iets wat me bij dit nummer toch wel duidelijk word.

I Believe In You, als ik er dan één zou moeten aanwijzen, dat het minste nummer zou zijn, dan zou het deze maar worden. Eigenlijk is met het nummer niks mis mee, en menig artiest zou er trots op mogen zijn. Maar helaas blijft dit nummer het minste hangen van alle nummers, en dat is toch wel jammer.

Maar goed, dit klein foutje wordt natuurlijk weer meteen goedgemaakt met een enorm goede afsluiter. Met Cripple Creek Ferry eindigt Neil Young zoals hij begonnen is op dit album. Een redelijk kort, maar wel opgetogen nummer, wat het toch wel speciaal maakt.

Al met al dus een érg goed album. Ik heb getwijfeld over de 5*, maar helaas moeten we streng zijn en vanwege het ontbreken algemene sfeer én vanwege I Believe In You, toch maar 4,5*

Deze plaat heeft een tijd lang op nummer 1 gestaan in mijn top 10, maar heeft nu toch moeten wijken ten faveure van Live at Massey Hall, die de sfeer van eenzaamheid net wat beter weet te pakken dan deze plaat.

Van de vier platen die de heren Crosby, Stills, Nash & Young hebben gemaakt na Déjà Vu en de daarop volgende tour, waarop het live album 4 Way Street is gebaseerd, is dit verreweg de beste van allemaal. Zowel Stills als Nash hebben teveel poespas gebruikt, dezelfde fout maakte Neil Young al 2 jaar eerder bij zijn debuut, en liet zich daardoor deze keer niet verleiden. Vrijwel alles is live opgenomen, met wat overdubs voor de vocalen hier en daar.

De wonderschone harmonie van Tell Me Why die live ten gehore werd gebracht met Crosby & Nash is hier prima in tact gebleven met denk aan Ralph Molina en de toen pas 18-jarige Nils Lofgren, die Neil Young om wat advies vroeg bij het oprichten van zijn band Grim en gelijk mocht meespelen op dit album.

Het volgende nummer, After the Goldrush kon mijn aanvankelijk maar niet bekoren, veel te hoog gezongen, maar inmiddels heb ik het op waarde weten te schatten, de groene boodschap is na al die jaren nog steeds niet belegen en valt niet in clichés. Voor de eerste keer dit album neemt Neil je ook me in zijn belevingswereld: elk couplet begint met een haast sprookjesachtige zin alvorens weer met beide voeten op de grond te belanden. Ondertussen draagt Bill Peterson op zijn flugelhorn ook een steentje bij.

Only Love... is geschreven voor Graham Nash als troost toen het uit ging met Joni Mitchell (als bedankje schreef Nash later het nummer Cowboy Of Dreams). Ook dit nummer werd met Crosby & Nash vaak live gezongen en net als bij Tell me Why is de vertaling naar de studio versie subliem, met Danny Whitten en Stephen Stills op zang. Het zijn dit soort harmonieën (tezamen met de prachtige teksten en melodieën) die dit album zo mooi maken.

Southern Man was ondertussen een legendarisch live nummer geworden, met een minuten lang durende jam tussen Stills en Young, een gitaargevecht welhaast. maar ja, hoe dat te vertalen naar een studio versie? In plaats van de bekende weg in te slaan en er een soort Cowgirl in the Sand of Down by the River van te maken krijgt hij hulp uit onverwachte hoek. Nils Lofgren zit een dag wat te pingelen in de studio als Neil Young binnenloopt en tegen hem zegt: 'dat klinkt goed, dat wordt het piano-stuk in Southern Man' en zo geschiedde het. Wat mij betreft een goede keuze, want als dit nummer een dikke 10 minuten had geduurd, dan was het album uit balans geweest. Overigens stond op de eerste persing van de LP een iets andere versie van dit nummer, de solo in het midden is met een seconde of 10 opgerekt. Bij latere persingen en de remaster is dit achterwege gelaten, en ten goede.

Till the Morning Comes (en zijn broertje Cripple Creek Ferry) zijn de vreemde eend in de bijt op deze plaat, beiden duren ongeveer anderhalve minuut en beiden de afsluiting van een LP kant. Het lijken overgebleven demos, maar je moet je bedenken dat deze plaat gebaseerd is op het script van de nooit gemaakte film met dezelfde titel, en in die context is een nummer zo kort als deze twee zo vreemd nog niet. Achteloos kijk je erover heen, maar er zit wel een bepaalde inventiviteit in de tekst.

Dan het volgende hoogtepunt op de plaat, Oh Lonesome Me, wat ooit een uptempo country liedje was van Don Gibson is nu een dipe treurige contry rock ballad van Neil Young, anders dan bijvoorbeeld de cover van Johnny Cash heeft Neil zich dit nummer eigen gemaakt en in zijn onmiskenbare falset-stem verzucht hij 'I can't get over how she set me free... Oh lonesome me'. Ondertussen snikken Molina en Whitten met hem mee... de opgedane ervaring in Danny & the Memories spreekt boekdelen.

Nu is Neil Young echt op stoom, want Don't Let it Bring You Down is toch echt een nummer dat je, ondanks de titel' behoorlijk droevig stemt. De ijle stem, ondersteund door de piano van Lofgren doet de rest. Wederom blijkt wat voor een groots verteller Young is, met fantastische beeldspraak: 'Blue Moon Sinking From the Weight of the Load as the Buildings Scrape the Sky'.

Had ik al gezegd dat ik kant twee de beste vond? Birds is het volgende bewijs waarom. Wederom een vrij kaal arrangement, enkel Young met zijn piano zoals beproeft bij live concerten, ondersteund door Whitten en Molina op zang. Het nummer verveelt gewoon nooit, elke keer als het couplet voorbij komt is er weer dat warme gelukzalige gevoel van binnen, dat ik mag genieten van zulke schoonheid, vastgelegd in 2:32. De alternatieve versie op de Archives mag er ook best wezen, maar de anderhalve minuut die dat nummer duurt is mij te kort.

Op When You Dance... kan Crazy Horse eindelijk haar kunstje doen, met hulp van Jack Nitzche. Vers terug van een live tournee zijn deze 5 heren inmiddels wel op elkaar ingespeeld en het resultaat is dit luchtige country rock nummer. Het klinkt welhaast te simplistisch om van Young's had te komen, maar juist dat is een teken van zijn kunde, alsof Wellfare Mothers zo diepzinnig is De originele album versie is overigens een halve minuut korter dan de CD versie, die dan weer de titel verkeerd heeft. Het volume wordt echter gewoon eerder weggedraaid, verder geen verschil.

Ook I Believe in You is weer zo'n wonderschone balade, die je op meerdere manieren kan interpreteren, is het een ode aan de vrouw van wie hij houdt, of stelt hij haar gerust nadat de relatie juist is verbroken? Of twijfelt hij aan zichzelf of hij de liefde van de vrouw wel kan beantwoorden? Mocht het laatste het geval zinn, dan spreekt hier een immens verwarde en eenzame man die bijna vergeten is hoe een vrouw moet liefhebben.

De hoes is net zo mooi als de plaat, mysterieus en per ongeluk tot stand gekomen. Neil Young, Graham Nash en Joel Bernstein waren een dag op pad en juist toen Neil de oude vrouw passeerde legde Bernstein hem (en Graham Nash, die er vanaf is geknipt) vast op de gevoelige plaat (voor op de gevoelige plaat). Bernstein vond het resultaat maar niks, maar Young vond het geweldig. Past helemaal in zijn filosofie, je hebt één kans en daar moet je het mee doen, dat hoor je ook terug in zijn muziek. Niet honderden uren pielen, zoals je bij een schilderij doet, maar met de hele band de studio in en de beste take kiezen. Er was immers nog geen photoshop toen. Enfin, Neil zei tegen Bernstein dat hij de foto zou gebruiken voor zijn nieuwe plaat, en tot de dag dat hij zijn foto op de voorkant van deze plaat zag pronken toen hij een platenzaak binnenliep dacht hij dat Neil een grapje had gemaakt. Inmiddels weten we wel beter.

Voor mij is dit toch het beste album van Neil Young en een van de meest perfecte albums ooit! Tell Me Why dat een prachtige tekst heeft en dan overgaat op het wondermooie After The Goldrush. Only Love Can Break Your Heart, dat gewoon bijna je hart breekt met de wondermooie compositie en de prachtige maar depri tekst. Southern man dat wel heel geschiedkundig is voor in de VSA. En dan het tweede gedeelte van de plaat dat je ook volledig verder meeneemt naar de wereld van Young. Prachtplaat dikverdiende 5!

Ondanks dat ik Neil Young nooit echt helemaal in mijn hart zal kunnen sluiten, op een aantal erg sterke nummers na, is dit toch wel het dichtste dat Neil bij mijn hart zal kunnen komen. De mooie opener "Tell Me Why", met een sterke tekst ook, zet de toon voor het album. Mij ga je niet wijs maken dat dit album in een studio is opgenomen, nee, o zo cliché, maar dit album moet wel opgenomen zijn op een cassette-recorder naast het kampvuur op het strand. Zoiets.

Zo'n fijn gevoel steekt er in de meeste nummers, zoals de korte tussendoortjes, die echter zeker geslaagd zijn, "Till the Morning Comes" en "Cripple Creek Ferry". Mooi is dat, echt mooi. Ik zou hier bijna het woord "ambachtelijk" willen gebruiken, al klinkt dat vaak best wel lelijk omdat liedjes per definitie ambachtelijk zouden moeten zijn. Net zoiets als mensen die spreken over "luisterliedjes", hoe wil je in godsnaam anders liedjes tot je nemen verdomme? Maar soit, dit zijn vast luisterliedjes omdat ze rustig zijn, een interessante tekst hebben en allemaal van dat soort dingen.

Dan moet er natuurlijk tussendoor nog even "gerockt" worden (o, wat heb ik een hekel aan het werkwoord "rocken"! Dat is voor coverbands die covers van Kings of Leon en Nickelback spelen; "We gaan vanavond rocken joh!" en dan gaat hun zangeres wild met het hoofd schudden en de microfoon heel stoer naast zich houden als ze gelukkig haar muil mag houden. Ja, zulke mensen "rocken" en bezigen dat werkwoord). Afijn, Neil trapt het gaspedaal af en toe flink in op "Southern Man" waarin de zuidelijke medemenschen die het jammer vinden dat je gekleurde medemenschen niet meer mag kopen en katoen mag laten plukken een flinke trap krijgen (en er zijn vast nog wel meer dingen daar niet in de haak, godsdienstwaanzin, inteelt, zulke dingen. Maar soit, de southern gothic komt er ook vandaan. Kleine offers om William Faulkner voort te brengen, nietwaar?) en "When You Dance You Can Really Love".

Als ie afgelopen is na de mooie ballad "I Believe in You", wat echt een mooi hart onder de riem is, en we allemaal nog even mee mogen zingen met "Cripple Creek Ferry", ja, dan weet ik dat dit gewoon een heel erg mooie plaat is. Als je dan toch een Neil Young-cd op wil zetten, laat het dan in godsnaam deze zijn.

Ik zou zeggen dat dit mijn meest favourite Neil Young-plaat is.
Prachtige nummers als opener Tell Me Why, Don't Let It Bring You Down en titelplaat After The Goldrush.
Verder bevat dit album de klassiekers Southern Man en Only Love Can Break Your Heart.
Daarnaast ook het mooie, maar korte Till The Morning Comes
en het prachtige Birds.

Prachtig album van precies de goede lengte. When You Dance...... valt naar mijn mening een beetje uit de toon, maar zonder het nummer zou Southern Man helemaal niet meer passen.

Wat mij betreft is After the Gold Rush toch duidelijk een stuk minder dan Harvest. Het is moeilijk aan te geven waar het aan ligt. Het doet mij allemaal wat minder en nergens wordt ik echt verrast. Al moet gezegd worden dat titelnummer After the Gold Rush behoort tot het beste werk van Neil Young en matige nummers ontbreken, hoewel ik de aanwezigheid van niemendalletjes Till the Morning Comes en Cripple Creek Ferry niet heel goed kan begrijpen.

Al jaren heb ik bij dit album vier sterren staan, terwijl After the Gold Rush tegelijkertijd vrijwel nooit voorbij komt in huize wizard.
Nu ik het album een paar keer beluisterd heb, weet ik ook weer waarom: de combinatie van de stem van Neil Young met een paar wat mindere nummers maken dit album voor mij wat minder interessant, ook al omdat ik eigenlijk een voorkeur heb voor de trieste Neil Young van On the Beach of de op z’n gitaar raggende Neil Young. Over die stem is hier al genoeg geschreven, maar inderdaad, ik vind Neil Young hier op sommige nummers ook wat zeurderig uit de hoek komen.

Dat betekent niet dat er niks te genieten valt op After the Goldrush. Behalve het titelnummer, vind ik Tell Me Why en Southern Man (niet vreemd, gezien de prominentere rol van Young’s electrische gitaar op dat nummer) erg de moeite waard. When You Dance I Can Really Love You is het hoogtepunt van het tweede deel van de plaat, die ik al met al stukken minder vind dan wat op de LP van mijn vader de A-kant is. Oh Lonesome Me gaat ten onder aan Young’s (of is het Don Gibson’s?) zelfmedelijden, terwijl Birds me maar half weet te overtuigen, net als I Believe in You. Daarnaast doen de twee korte nummers, Till The Morning Comes en Cripple Creek Ferry wellicht bedoeld om het album wat luchtig te houden, voor mij eigenlijk alleen maar afbreuk doen aan de sfeer. De eerste paar keren vond ik die nummers best grappig tussendoor, maar intussen is de grap wel uitgewerkt.

Kortom, die vier sterren die ik hier al jaren heb staan, is misschien toch een half sterretje teveel.

3.5*

Eigenlijk zouden rock en folk omgedraaid moeten worden bij dit album After the Goldrush. Want meestal hoor je een soort countryfolk. Echte rock is alleen het sterke Southern Man. Die rustige folk wordt wat wisselend gezongen door Neil Young. Soms komt zijn stem wat zeurderig over, de andere keer klinkt het mooi. Dit is ook afhankelijk van de tekst en het nummer, dus helemaal toeval zal het niet zijn. Alleen irriteert dat zeurderige soms.

In tegenstelling tot opvolger Harvest zijn hier niet alle nummers echt goede songs. Er springen er een paar uit: de echt mooie single Only Love Can Break Your Heart en die geweldige rocksong Southern Man (een aanklacht tegen de Klux Klux clan). Op kant 2 van de LP is When You Dance I Can Really Love erg fijn. Verder zijn de titelsong After the Goldrush & het prachtige Don't Let It Bring You Down ook zeker de moeite waard. Tell Me Why is een hele aardige opener.

De rest van de plaat kan er mee door, maar niet meer dan dat. Een opvallend niveauverschil dus, wat mij betreft. Toch heeft de plaat een bepaalde sound, een gemeenschappelijke productie, wat dat verschil wat maskeert. Kom je gemiddeld op een goede plaat uit. Maar voor mij zeker geen meesterwerk, wat deze plaat in de loop van de tijd voor velen wel is geworden.

Na Neil’s uitbundige Everybody Knows This Is Nowhere was hij op dreef geraakt als persoon. Hij gaf zijn eigenzinnige manier als muzikant zijnde weer in een aantal lang uitgerekte nummers, waarbinnen zowel zijn kwaliteiten als tekstschrijver en gitarist kenbaar werden gemaakt. Voor het vervolg op het album dook hij eind 1969 alweer de studio in, ditmaal niet alleen met zijn bandgenoten van Crazy Horse, maar ook met zijn muziekvrienden Nils Lofgren en Stephen Stills. Het album wat voortkwam uit deze opnamesessies brengt de emotionele kant van Neil’s muziek onder de aandacht van de luisteraar.

De voornamelijke country folk muziek wordt direct hoorbaar gemaakt op het prachtige Tell Me Why, waarin de akoestische gitaren van Young en Lofgren de ontroering in de harmonieën ondersteunen. Melancholie en muzikale tastbaarheid doen zich ook aan in de bedroevend mooie titeltrack. Het is Neil’s uiting van hoe de wereld omgaat met klimaatproblemen, technologische ontwikkelingen en oorlogsdrang. In zijn zang klinkt hij meer aangeslagen dan ooit tevoren, tranen vloeien rijkelijk in zijn pianospel. Wanneer de flugelhorn zich in het geheel mengt worden de hartverscheurende klankpatronen van extra diepgang voorzien. Only Love Can Break Your Heart vervolgt deze weg van emoties, een nummer aan Graham Nash, die net zijn relatie met Joni Mitchell tot een einde had zien komen. Hoe de pianoklanken en akoestische gitaar een diepe ontroering in de mens naar voren weet te brengen, de harmonieuze zangpartijen dragen hier ook een steentje aan bij.

Zijn felle gitaaruitingen worden in Southern Man gesmeden tot een roep tegen het racisme in het diepe zuiden, waar later het welbekende Sweet Home Alabama van Lynyrd Skynyrd een antwoord op zou zijn. De kracht van het nummer ligt in het repeterende pianospel en de manier waarop Young zijn gitaarspel over deze muzikale ondergrond heen jaagt. Het album vormt een constante lijn aan hoogtepunten, zelfs het rustgevende en zeer korte Till the Morning Comes ontroerd. Toch zijn het vooral nummers als Don’t Let It Bring You Down die de zintuigen op scherp zetten. Aangrijpend en inhoudelijk zwaar, maar Neil is realistisch en uit zijn ongenoegen over de wereldse praktijken en de mensheid. De akoestische klanken zetten het geheel in beweging, om je vast te houden in de greep van verdriet en pijn. Met zijn roots keert hij terug op het rockende When You Dance I Can Really Love, ruig in toonzetting, maar met een swingend en dansbaar geheel.

Het maakt van After the Gold Rush een boeiend en aangrijpend schouwspel, tussen de menselijke emoties en de manier waarop we met onze planeet omgaan. Muzikaal gezien toont het de veelzijdigheid van Neil Young, van meeslepende en zwaar bewogen gitaar- en pianopartijen, naar de aantrekkingskracht van zijn akoestische en ingetogen nummers. Een klassieker waarin de klasse van de muzikant wordt getoond en een onuitputtelijke bron van inspiratie zou vormen voor vele muzikanten.

5*

Afkomstig van Platendraaier.

Geweldig album, stem is lekker rauw, met mooie pakkende teksten. Een must voor de collectie!

N.a.v. dit topic beluisterde ik dit album.

Neil Young is een bekende naam, maar veel van zijn muziek heb ik nooit gehoord. De muziek van dit album laveert prima voort. De country gedreven songs bevallen me prima en bijvoorbeeld After the Gold Rush krijg ik een Let It Be gevoel. Er zit duidelijk wat melancholie in de muziek. Verder is het prettige muziek. Best een mooi album om te ontdekken.

Zo maar iets dat mij opvalt: in 1970 bracht Neil Young - nog betrekkelijk aan het begin van zijn carrière - After the Goldrush uit, in 1972 gevolgd door Harvest. Afgezien van het feit dat beide albums destijds (en nu nog steeds) als klassiekers werden/worden beschouwd, heb ik ze altijd als een soort ‘gesplitst’ dubbelalbum gezien. Ze liggen in elkaars verlengde, muzikaal zowel als thematisch, en ontlopen elkaar nauwelijks in kwaliteit. Ik draai ze dan ook graag achter elkaar.

Het zal wel nergens op slaan, maar ik heb het gevoel dat dit destijds door collega’s is opgepikt. Want het zelfde gevoel heb ik ook bij de eerste twee solo-albums van Graham Nash: Songs for Beginners in 1971 en Wild Tales in 1973.
En exact hetzelfde heb ik ook met Paul Simon’s titelloze album uit 1972 en There Goes Rhymin’ Simon uit 1973.

En hoewel ik die van Young het beste vind, heb ik die van Nash en van Simon in de laatste 50 jaar vele malen vaker gedraaid.

En zonder de andere nummers te kort te doen, zitten mijn favoriete nummers op After The Goldrush toch aan het begin. Enkele jaren geleden was ik op een feest, waarbij mijn vriend en ik ergens aan het eind van de avond nét iets teveel op hadden, maar samen spontaan een a capella versie van het fantastische titelnummer zongen, mét de correcte tekst, en zonder haperen ...

Ten tijde van de release vergeleek Rolling Stone-recensent Langdon Winner het titelnummer met "Mrs Miller moaning and wheezing her way through I'm a lonesome little petunia in an onion patch... I can't listen to it at all." Benieuwd wat hij er van zou vinden dat After the gold rush (het album als geheel) een halve eeuw later nog altijd wordt gezien als één van de hoogtepunten in Neil Youngs oeuvre (en, durf ik wel te stellen, in de popmuziek in het algemeen).
        Over de beste nummers kan ik weinig slechts zeggen, met aan de ene kant kwetsbare nummers als Only love can break your heart en Birds en aan de andere kant ruige nummers als Southern man en When you dance I can really love, schijnbaar onverenigbare grootheden die elkaar door Youngs unieke stem en de glasheldere produktie op de een of andere manier toch niet bijten. Bovendien is de sound sowieso om van te smullen, met Youngs gitaarwerk, de ondersteunende piano en de harmony-vocals precies in balans – geen wonder dat Young zo graag met David Briggs bleef werken. (Bizar trouwens dat ik Southern man eerder kende als single van, hou je vast, de Dave Clark Five.)
        Daar staat tegenover dat de hardere en de zachtere nummers dan wel een mooi geheel vormen, maar dat het album door een aantal mindere momenten bij mij geen evenwichtige indruk achterlaat: de twee korte stukjes die de vinylkanten afsluiten zijn onbenullig, I believe in you gaat nèt over het melodramatische randje met dat "'Cause I believe you, oh oh, oh oh, oh oh", en van Oh lonesome me heb ik echt jarenlang gedacht dat het een parodie was, met dat klaaglijke driekwarts-ritme en die emotionele stem die de plaats innemen van het oorspronkelijke up-tempo-ritme dat een mooi tegenwicht bood voor de tekst vol zelfmedelijden. (En ik kan er trouwens ook niet tegen wanneer een solo gewoon de zangmelodie volgt, zoals op het titelnummer [en op bijvoorbeeld Alone again (naturally)], maar daar zal ik verder niet over zeuren.)
        Als je die nummers weglaat hou je opeens een plaat van zo'n 25 minuten over, en het wonderlijke is dat After the gold rush dan nog steeds een indrukwekkende plaat is, dankzij Youngs sterke persoonlijkheid en zijn vermogen op sterke melodieën en introspectieve dan wel boze teksten te combineren op een wijze zoals maar weinigen dat konden of kunnen. En de tekst van het titelnummer is natuurlijk een verhaal apart waar iedereen zijn eigen betekenis in kan lezen, maar de regel "Look at Mother Nature on the run in the 1970's" is in de halve eeuw sindsdien niet minder relevant geworden.
        Lynyrd Skynyrd: "I hope Neil Young will remember / Southern man don't need him around anyhow." Neil Young: "I'd rather play Sweet home Alabama than Southern man any time. I first heard it and really liked the way they played their guitars. Then I heard my own name in it and thought, 'Now this is pretty great!' "

ik ben het er helemaal mee eens dat dit Neil Young zijn beste lp is samen met Rust never sleeps .
de eenvoud van sommige nummers is geniaal ; till the morning comes/crippled creek ferry/tell me why
het klinkt allemaal zo mooi en tijdloos
enig zwak nummer op deze lp vind ik oh lonesome me. (misschien al te veel gehoord in andere versies)

Neil Young, een van de meest iconische Amerikaanse singer-songwriters, staat bekend om zijn rauwe, emotioneel geladen muziek die genres als folk, rock en country doorkruist. Zijn unieke stemgeluid en introspectieve teksten hebben hem tot een legende gemaakt in de muziekwereld. In 1970 bracht hij het album After the Gold Rush uit, een meesterwerk dat persoonlijke reflecties en sociaal commentaar verweeft met dromerige melodieën. Dit album, doordrenkt met melancholie en hoop, vangt de geest van een veranderende tijd en blijft een mijlpaal in Youngs rijke carrière, geliefd bij zowel critici als fans.

Opener Tell Me Why is een prachtig introspectief nummer waarin Young reflecteert op innerlijke onzekerheden en levensvragen. De melodie is eenvoudig, maar doordrenkt met melancholie en nostalgie, wat een gevoel van kwetsbaarheid en verlangen oproept. Het nummer vangt een moment van diepe overpeinzing en emotionele eerlijkheid.

Vervolgens het iconische After the Goldrush. Een dromerig en melancholisch nummer dat reflecteert op een wereld in verval. De tekst verweeft apocalyptische beelden met persoonlijke reflecties, waarbij een gevoel van verlies en nostalgie centraal staat. De sfeer is introspectief en weemoedig, met een vleugje mystiek, versterkt door Young's etherische pianospel en zachte zang. Een nummer dat onder je huid kruipt.

Only Love Can Break Your Heart is een meeslepende ballad over kwetsbaarheid en de pijn van liefdesverdriet. Het nummer, gedragen door een zacht, bijna dromerig arrangement, vangt de emotionele nasleep van een gebroken hart. Youngs breekbare stem en de eenvoudige melodie benadrukken de vergankelijkheid van liefde en de diepte van de emoties die ermee gepaard gaan.

Southern Man is een krachtig protestlied tegen racisme en de slavernijgeschiedenis in het Amerikaanse zuiden. Met zijn scherpe gitaar en indringende tekst confronteert Young de wreedheden en het onrecht dat plaatsvond. De sfeer van het nummer is zowel rauw als geladen, doordrenkt met woede en frustratie. Het nummer roept op tot bewustwording en verandering, terwijl het tegelijkertijd een intense emotionele reactie oproept bij de luisteraar. De topper op het album.

Till the Morning Comes is een kort nummer dat een overgangsmoment in het album markeert. Het lied, met een luchtige en speelse melodie, straalt een gevoel van optimisme en hoop uit, alsof het de belofte van een nieuwe dageraad omarmt. De tekst is eenvoudig, bijna kinderlijk, en lijkt te gaan over het vasthouden aan een liefdevolle connectie, ondanks de uitdagingen die de nacht met zich mee kan brengen.

Oh Lonesome Me is een melancholisch, ingetogen nummer dat de pijn van eenzaamheid en verloren liefde verkent. Met een bijna treurige, maar toch ingetogen toon, schetst Young een sfeer van diepe introspectie en verlangen. De eenvoud van de muziek, gecombineerd met zijn kenmerkende stem, geeft het lied een tijdloze kwaliteit die resoneert met luisteraars die ooit eenzaam of liefdesverdriet hebben ervaren.

Don't Let It Bring You Down is een melancholisch nummer dat speelt met donkere en sombere thema's. Het lied vertelt over de onvermijdelijke tegenslagen in het leven, maar met een boodschap van veerkracht en doorzettingsvermogen. De sfeer is zowel mysterieus als troostend, met Young's kenmerkende rauwe vocalen en minimalistische instrumentatie die een diepe emotionele impact achterlaat. Het nummer nodigt de luisteraar uit om ondanks alles hoop te blijven houden.

Birds is een melancholisch, maar prachtig eenvoudig nummer dat het thema van afscheid en vergankelijkheid verkent. De tekst draait om het loslaten van een geliefde, met een boodschap van begrip en berusting. De zachte, fragiele melodie en Neil Youngs emotionele zang roepen een sfeer op van introspectie en weemoed, alsof hij de luisteraar meeneemt op een reis door de pijn van een onvermijdelijk afscheid.

When You Dance I Can Really Love is een dynamisch nummer dat rock, folk en psychedelische elementen moeiteloos combineert. Het nummer gaat over de intense emoties en de diepgaande connectie die dansen kan oproepen tussen geliefden. De sfeer is zowel energiek als melancholisch, met een rauwe, bijna onvoorspelbare ondertoon die typerend is voor Young's stijl. Het is een nummer dat je meeneemt in een turbulente mix van passie en nostalgie.

Het nummer I Believe in You is een introspectieve ballad waarin Young zijn kwetsbaarheid en onzekerheden over een liefdesrelatie uitdrukt. De tekst draait om de worsteling met het behouden van vertrouwen in zowel zichzelf als zijn geliefde. De sfeer van het nummer is zacht en melancholisch, versterkt door Young's kenmerkende, breekbare stem en eenvoudige pianobegeleiding. Het lied straalt een intieme, bijna dromerige melancholie uit die diep raakt.

Cripple Creek Ferry, een kort, maar intrigerend nummer vangt de sfeer van een eenvoudige, bijna nostalgische oversteek met een veerboot. Het lied lijkt te gaan over een rustieke scène op een rivier, waar het dagelijkse leven zich in kalmte en eenvoud afspeelt. Met zijn zachte, bijna nonchalante melodie en ongedwongen teksten, roept het een gevoel van melancholie en eenvoud op, alsof je even terug in de tijd wordt getransporteerd naar een stiller, rustiger moment.

Conclusie: After the Gold Rush van Neil Young is een tijdloos album dat de diepste emoties blootlegt en reflecteert op zowel persoonlijke als maatschappelijke kwesties. Met een unieke mix van melancholie, introspectie en sociaal commentaar blijft dit album een mijlpaal in Youngs carrière en een blijvende inspiratiebron voor luisteraars wereldwijd.

Eerder verschenen op www.jorros-muziekkeuze.nl