Queen - Hot Space (1982)

Wisselvallig album, maar echt slecht wordt het nergens. Mercury is goed bij stem en Deacon kan lekker los gaan. Zeker niet het beste dat Queen biedt, maar nog altijd een fijn album.

Het is alom bekend dat met name Mercury en Deacon verantwoordelijk zijn voor de richting die gekozen werd voor (een groot deel van) de nummers op 'Hot Space'. Zoals Roger Taylor ook aangaf in een interview uit 1984: "During an interview in 1984, Roger Taylor affirmed that "it was really John [Deacon]" who turned the band towards a more disco sound.". Dit lijkt ook logisch omdat Queen met name in Amerika goed scoorde met het door Deacon geschreven 'Another One Bites The Dust'.

Groot was mijn verbazing dat ik onlangs bij het lezen van het geweldige boek 'Queen Compleet' opmerkte dat Deacon op veel nummers van 'Hot Space' niet eens meespeelt! Volgens de credits die bij elk nummer wordt]en vermeld, speelt Deacon niet mee op 'Staying Power', 'Dancer', 'Body Language' en 'Action This Day'. Best opvallend...

Dat is inderdaad verrassend ja.

Deacon's baspartijen zijn in deze gevallen kennelijk door synths gedaan. Enigzins te verklaren door de elektronische stijl. Op Back Chat speelt Deekie gitaar.
Tijdens de Hot Space tour zie je 'm ook slaggitaar spelen op die song.

Ja, ik vond het ook een opvallende mededeling, dat Deacon op een viertal nummers helemaal niet van de partij is. Wel verklaarbaar inderdaad, want de bassynthesizer is op dit album nogal prominent aanwezig. Een nummer als Body language, wat ik altijd een onbegrijpelijke keuze heb gevonden voor een eerste single, drijft er zelfs volledig op. En inderdaad Deacon, speelt op enkele andere nummers van het album naast de bas ook slaggitaar.

Als hij en Mercury de koers van dit album zo naar hun hand hebben gezet, valt het me verder op dat hij compositorisch eigenlijk ook niet zoveel bijgedragen heeft. Alleen Back chat en een co-write (met Mercury) op Cool cat. En vooruit, natuurlijk ook de baslijn van Under pressure.

Het was natuurlijk ook wel een forse koerswijziging: van stevige anthemische rock naar een soort hybride van funk, disco en bijna techno-achtige beats, hoewel die term toen nog lang niet bestond. Geen wonder dat veel Queen-fans - waaronder ikzelf - het de band destijds niet in dank afnamen. Toch ben ik er, met de kennis van nu, wat milder over geworden. Maar is blijf het een van de zwakste Queen-albums vinden.

Een aardige round-up van het album staat op Queenpedia.com

Wat mij betreft blijft dit toch een wat ondergewaardeerd album van de groep; ik vind het eigenlijk sterker en ervaar de band als meer geïnspireerd dan op bijvoorbeeld A Kind Of Magic (waarschijnlijk mijn minst favoriete Queen album) en The Works. Het vormt meer een coherent geheel en ik vind het qua productie ook prettiger dan de genoemde platen. Met name op AKOM storen de weeïge keyboardpartijen me geregeld, hetgeen ik ook bij Innuendo nog wel eens domper vind.

Mijns inziens zou een gedegen remix, zoals die ook bij een aantal albums van Yes en The Beatles heeft plaatsgevonden het album een stuk vooruit kunnen helpen. Dat geldt wat mij betreft overigens ook voor Queen II, The Miracle en Innuendo. Met name in die albums hoor in meer potentie dan de productie/mix waarmaakt.

Betreffende Hot Space zou een nieuwe indeling van de tracklisting ook kunnen helpen. In deze volgorde vind ik het album prettiger en organischer wegluisteren dan in de originele volgorde (je moet wat als je betere dingen te doen hebt). Al kan nader onderzoek ongetwijfeld tot een nog wat sterkere volgorde leiden.

1: Staying Power
2: Dancer
3: Back Chat
4: Action This Day
5: Calling All Girls
6: Under Pressure
7: Put Out The Fire
8: Cool Cat
9: Body Language
10: Las Palabras de Amor
11: Life Is Real

~ Ik twijfel nog over de implementatie van Soul Brother, waarbij de losse inzet van de eerste 3 seconden en paar losse noten aan het eind eraf geknipt zouden moeten worden.

Queen - Hot Space gaat muzikaal alle kanten op en als je de achtergrond leest van waar de bandleden toen afzonderlijk mee bezig waren en hoe hun kijk op leven en muziek was dan is Hot Space ook wel verklaarbaar. Dit album is altijd een guilty pleasure van mij geweest. Las Palabras de Amor (The Words of Love) , gecomponeerd door Brian May, is zelfs één van mijn favoriete Queen nummers. Het was ook een redelijke hit in Nederland. Tevens vind ik Body Language, Under Pressure (met David Bowie) en Staying Power prima nummers. Op Staying Power laat Freddie Mercury nog weer eens horen hoe goed hij kon zingen. Anyhow, niks mis met Hot Space in mijn muziek collectie. Vooral op de Japanse SHM-cd versie klinkt het als een klok!

Toen ik jonger was ging ik helemaal mee in het idee dat dit een slechte plaat was, en ik luisterde deze meer stiekem, want deze goed vinden mocht niet, terwijl ik bepaalde songs wel erg gaaf vond, met name Back Chat.

Nu zie ik het ook zo: Queen wilde een disco-funk-plaat maken. Is ze dat gelukt? Hell ja! Dit is een heerlijk dansbare funkdisco-plaat.

Een rockliefhebber die een hekel heeft aan disco, moet deze maar niet opzetten. Maar liefhebbers van The Jacksons en Commodores of Michael Jackson solo, zouden deze zeker eens moeten opzetten. Kijken of ik deze plaat een realistischer score kan geven, die echt het plezier die ik aan deze plaat beleef weergeeft. Dat de plaat dan gemiddeld nog steeds laag scoort, is dan maar zo.

Zoals altijd in die periode keek ik als Queenfan ook erg uit naar dit album.
Body Language was het voorgerecht en ik weet dat ik altijd mijn vader vroeg hoe hij het vond als er een single van Queen werd gereleased. Zo ook deze en hij vond het waardeloos, terwijl hij bepaalde voorgaande singles goed kon waarderen. Ik verdedigde het als "echte diehard" enigzins volgens mij, maar in mijn achterhoofd had ik ook zo mijn twijfels. De flipside Life is Real vond en vind ik veel mooier en het contrast in stijl is dan ook groot.
Body Language, de wat kille hijgerige electro met de repeterende dreinerige synth; echt opwindend is het niet. Life is Real (song for Lennon) is inderdaad een ode aan de twee jaar ervoor vermoorde John Lennon.
Een traditionele Queenballad, opvallend puur gehouden, is gemeend en fraai.

Met Body Language in het achterhoofd kon je er gif op in nemen dat het nieuwe album waarschijnlijk ook wel anders zou zijn en daar kwamen we natuurlijk snel achter.
Toch nog wel veel gedraaid herinner ik mij. Kant 2 is nog steeds meer favoriet dan kant 1.
Queen weer meer vertrouwd en doen waar ze goed in zijn.
Desalnietemin is de 1e kant niet helemaal kommer en kwel.
Staying Power en Back Chat zijn zo slecht nog niet, maar Body Language (daar is ie weer) en het geforceerde Dancer met de mix van disco en rock, zijn voor mij definitief afgeserveerd.
Action This Day ben ik iets meer gaan waarderen, maar is ook niet bepaald een hoogvlieger. Er moest kennelijk ook een vleugje New Wave toegevoegd worden.

40 jaar oud inmiddels.

Wat vind jij dan van die eerste Taylor-soloplaten?

Goedemorgen Michiel,

Eigenlijk nooit aan gewaagd moet ik je eerlijk zeggen.
I Wanna Testify (single 1977) was zijn eerste solofeit meen ik en dat vind ik wel een aardig nummer. Future Management was dat in 1981 en dat kreeg wel wat airplay. Fun in Space verder nooit gehoord. Van latere albums een enkel nummertje.
Hij was duidelijk wel het meest actief buiten Queen, maar dat verbaasd mij ook niet zo.
Zijn bijdragen waren met name in de prillere Queenjaren al verkapte solowerkjes.
Roger is natuurlijk een multi-instrumentalist en creatief.
Op één of andere manier heb ik nooit echt de behoefte gehad om zijn solowerk aandacht te geven.
Wat zijn aanraders?

Of je het wilt geloven of niet, Cool Cat wordt hier in de US gebruikt voor de laatste Amazon commercials.

Ja, hier in de US waar dit album zowat gevierendeeld werdt bij de release.

https://youtu.be/LIn6sdBKSzk

Ik geloof het zo. Sterker nog, het zou me verbazen als het niet eerder voor een commercial gebruikt is, want het is super catchy (op een goede manier overigens). Wel altijd zonde als er toestemming wordt verleend.

De alternative tracklist ziet er zeker interessant uit.
Geen gek idee, alleen had ik misschien wel Back Chat uitgewisseld met Body Language in dit scenario.
Los van wat iedereen er van vind, het is een aandachtstrekker dat vroeg in de tracklist moet zitten.

Een remix, die hoeft er wat mij betreft helemaal niet te komen.
Productioneel bezien zit dit album op een eenzame hoogte.
Een tien met een griffel voor Reinhold Mack!
Queen II had bij die laatste zwik remasters al, net als Jazz, een behoorlijke schop onder de kont gekregen overigens.

Soul Brother? Ben er niet zo zeker van.
Dat vind ik kwa stijl eigenlijk veel meer passen bij The Game, maar dat was al dus geweest.
Misschien toch beter dat het een b-kant bleef, al vind ik het ijzersterk.

Zal het ooit mogelijk zijn dat er genoeg funk-liefhebbers zijn, dat deze plaat nét even een boven een voldoende komt? Of verpest Body Language (wat ik trouwens een prima song vind) het echt voor de hele plaat?

Ik zet deze nog eens op, en ook flink luid, want ik word altijd zo vrolijk van deze plaat. Op Life is Real na is het ook best een vrolijke plaat.

Nogmaals beluisterd, met de eerste 5 tracks (A-kant) heb ik weinig tot niets met Body Language als dieptepunt. Queen goes disco maar het swingt niet echt en het komt eerder krampachtig over.
De overige 6 vind ik aardig tot prima. Life Is Real is een sympathieke ode aan John Lennon, Las Palabras de Amor (The Words of Love) is vintage Queen en het bijgevoegde Under Pressure is het hoogtepunt hierop.

Toch een leuk album. Niet hun beste en zeker niet elk nummer is even sterk. Toch zijn er een paar momenten dat het wel klikt. Vooral de afsluiter met David Bowie vind ik heerlijk.

Raakt de kern inderdaad wel.
Under Pressure wordt vaak genoemd als beste track en ben het er wel mee eens. Echter heeft het weinig van doen met Hot Space aangaande het proces van het opnemen.
Under Pressure werd najaar 1981 als losse single uitgebracht.
Heel eerlijk gezegd vind ik het meer een bonustrack dan een nummer als onderdeel van de plaat zelf. Totaal andere produktie ook.

Ik heb de indruk dat Under Pressure is bijgevoegd om de verkoop van Hot Space op te krikken. Een album verkoopt meer als daar een grote hit op staat.

Iets soortgelijks was ook aan de orde op The Game. Crazy Little Thing Called Love van eind 1979 en Save Me van Januari 1980, zijn daar ook aan toegevoegd.
Misschien om de fans een plezier te doen.
Je zou bijna denken dat ze wat ouder spul nodig hadden om de boel te completeren.

Nooit hierop gereageerd, wat stom.

Fun in Space en Strange Frontier zijn best aardig en Happines? wordt door sommigen gezien als zijn beste werk.

The Cross is echt meer voor de fans.

En bij Kind of Magic was single One Vision ook al eerder uit.

Happiness werd ook goed ontvangen inderdaad.
Bedankt voor de tips

Klopt. Het is net of alle singles een plaatsje op een album moesten hebben.
One Vision was gemaakt naar aanleiding van Live Aid.

Een nummer dat Roger Taylor schreef voor Martin Luther King, maar door Freddie allenaal onzin-zinnetjes kreeg en afsloot met Fried Chicken.