Van Halen - A Different Kind of Truth (2012)

Een beetje fan heeft de VH zero tracks (of gene simmons tapes, whatever) uit 1976 al in huis of op utube beluisterd. Een aantal hebben hier een remake ondergaan met soms andere titels en teksten zelfs. Nou was/ben ik een enorme liefhebber van die demo's en ze hadden het voor mij ook zo op een zilver schijfje mogen gooien. Dus al lezende in aanloop naar dit album hield ik mijn adem in. Maar het is wonderwel goed aangepakt. Tig jaar na dato kun je die jongehonden spontaniteit niet faken en dat hebben ze gelukkig niet gedaan. Daartegenover is het album voorzien van wat zwaarder gitaargeluid wat veel beter past bij de huidige stem van DL Roth. Mede daardoor passen ze ook heel goed tussen de nieuwe songs. Speciale attentie gaat natuurlijk naar de gitaarsolo's en die zijn zowel goed als talrijk. Bijkomend voordeel is dat de disk niet na een half uurtje is afgelopen itt tot de eerste 5 a 6 releases, kan ik lekker blijven zitten genieten. Maar voorlopig gaattie naast de rest van het ouvre terug in de kast want dit is toch echt ol-time rock n roll voor als de eerste warme zonnestralen tevoorschijn komen. Tot die tijd I'll wait.

Na lange tijd dit weer eens een luisterbeurt gegeven, veel beter dan ik me herinner. Geen idee hoe dat komt, komende tijd nog maar een paar keer luisteren.

Ik hoopte op hetzelfde effect, maar kwam niet eens eens halverwege Tattoo Tattoo. Aangezien dit refrein toch wel bij uitstek het meest irritante deuntje is uit de VH-catalogus heb ik maar wat verder geskipt. Maar nee. Het doet me allemaal nog stukken minder dan 5 jaar terug. Het is me te heavy en te vet. Maar bovenal, DLR's zang is beneden alle peil. Halfje eraf zelfs.

Wat kan er in 14 jaar gebeuren met een menseleven?..... Nou in mijn geval heul veul…. 2 keer getrouwd, 2 kids mogen krijgen, carrière-switch en maar liefst 4 keer verhuist...…..
En das precies de tijd die VH nodig had voor een eerstvolgend studioalbum...…. maar goed de VH fans weten wel dat er genoeg shitgezeik in die tijd is geweest...
Ik weet nog als de dag van gister het moment dat de brievenbus klapperde op een vrijdagochtend. Ik zat boven maar was binnen no time aan de voordeur en yes het pakketje van bol.com was binnen! (ja ik ben een die-hard uber VH fan....gebleven, ook in de shitty tijd) Ik was supernerveus gespannen, nieuwsgierig en bang tegelijk...….wat zou A Different Kind Of Truth brengen? ……….
Om maar met de deur in huis te vallen: SuperVet, waanzinnig geweldig, boven alle verwachting ijzersterk goed!... Wat heet? in mijn ogen gaf VH hiermee een statement af van This is how it should be Done!
Voor het gemak vergeet ik wel effe de opener Tattoo, hiermee werd iedereen wel op het verkeerde been gezet (het is een uitermate bedeesd oefeninkje…). De outro van Tattoo is wel mooi gevonden.
Voor de rest is het in your face, bold, hard en heavy. Compleet met sentimentele kwinkslag in Blood And Fire. Vader Eddie wou dat Wolfie wel opviel en mixte de bas wel prominent naar voren. Mike's zn typische harmonie vocalen is het enige wat ik wel een beetje mis. Dave's stem is wel wat ijler geworden maar echt storend word het niet. Tja en Eddie himself is in bloedvorm en heerlijk bezig met Wolf in China Town.
Het maakt mijn geen moer uit dat de helft van de tracks uit de oude doos is, het levert een spectakel album op en daar gaat het om, punt. Honeybabysweetiedoll is zoooo lekker vet en tegendraads....geweldig! Beats Workin' sluit het spectakel machtig af. Ik had me niet meer kunnen wensen dan dit. En al hoop je stiekem dat ze nog eens zo'n album af leveren, zal niet gebeuren en sterker moeten ze niet willen...….. Beter als dit wordt het niet. DE waardige afsluiting van een waanzinnige band, ondanks alles!

Het gitaarwerk is in dik in orde, evenals de ritmesectie, de songs varieren van slecht (Tattoo pfff) mager (You and Your Blues, The Trouble With Never, Stay Frosty tot aan enkele prima tracks tegen het einde van de schijf; Big River en Beats Workin'. Over het algemeen komen de meeste bekende elementen van de band terug op dit schijfje met de bekende Oeh's en Ah's van Roth, zo kenmerkend uit de eerste jaren van de band als een herkenbare factor. Echter een in mijn ogen grote dissonant is dezelfde Roth, de beste man kan het allemaal niet meer bijbenen. Los van het feit dat hij al geen zangwonder was, merk je dat David er regelmatig naast zit, moeite heeft met de hoog - en laag registers en vergaloppeerd hij zich regelmatig als het tempo omhoog gaat. Het is alsof je een redelijk draaiend voetbalelftal ziet spelen maar de wat te dikke al op leeftijd zijnde spits het niet meer kan bijbenen. En dat maakt voor mij dit schijfje tot een hele exercitie, vanuit instrumentaal opzicht redelijk in orde maar een cruciaal element binnen het geheel maakt het voor mij tot een magere voldoende.

Gelukkig hebben ze dan nog altijd een wereldkeeper met Alex, een fundament van elk goed elftal
Had het album iets korter gemaakt, kleine 40+minuten zoals de eerdere albums met Roth en het was bijna oldskool VH geworden.

Ja dat is wat me van dit album met name is bijgebleven; het duurt (veel) te lang. Wat dat betreft is de nieuwe Vandenberg met z'n 42 minuten precies goed qua speelduur. Maar door de recente berichten bij dit album ben ik wel weer nieuwsgierig naar hoe deze ook alweer klonk. Maar weer eens luisteren.

Een EP was ook goed geweest ...

De terugkeer van verloren zoon Roth maakte veel verwachtingen los, hoewel de beste man al tijden lang qua songmateriaal niet zo veel bijzonders had uitgebracht. A Different Kind of Truth kreeg over het algemeen lovende kritieken van de media. Veel fans waren ook best te spreken over deze worp. Dat ben ik een stuk minder, hoewel de plaat veel energie bevat vind ik het materiaal nu niet veel beter dan wat de heren op de voorgaande 2 platen hebben uitgebracht. Tegen het einde van de plaat veer ik wat op, Big River en Beats Workin zijn prima tracks. Voor het overige kan het mij niet veel bekoren, grote dissonant vormt wat mij betreft Roth, de jaren zijn bij hem gaan tellen om het kort te zeggen...Dat maakt het een plaat met 2 gezichten, vanuit instrumentaal opzicht redelijk tot goed, maar vanuit vocaal oogpunt is dit een misser voor mij.

Eindstand:

1. Van Halen
2. 1984
3. F.U.C.K.
4. Fair Warning
5. 5150
6. Van Halen II
7. Women and Children First
8. Balance
9. A Different Kind of Truth
10. OU812
11. Van Halen III
12. Diver Down

Dit album weer eens van stal gehaald tijdens het thuiswerken en heb deze vandaag acht keer beluisterd. Triest dat er geen vervolg in zit. Dit album sluit wat mij betreft naadloos aan bij Balance i.p.v. de eerste zes klassiekers met David Lee Roth.

Het is op en top Van Halen ongeacht of Roth of Hagar de frontman is. Blood and Fire, Tattoo, As Is, She's the Woman, allemaal puike VH nummers.

Inderdaad best een lekker album. Ik blijf er alleen bij dat het album (veel) te lang duurt. Dat gaat ten koste van de focus en de spanning.

Van Halen muziek duurt nooit te lang.............
sinds dinsdag draai ik niks anders meer en dat ben ik van plan tot zn funeral

R.I.P MIGHTY EDWARD LODEWIJK VAN HALEN!

Nu Eddie het tijdelijke voor het eeuwige heeft verruild vliegen de herwaarderingen voor de platen van Eddie en zijn trawanten je om de oren. Dat de laatste worp door velen met een hoge score wordt gewaardeerd is mij toch wel een raadsel. En dat geldt voor meerdere platen van de heren. Het debuut blijft een mijlpaal, de invloed van Eddie op het gilde der gitaristen is onmiskenbaar en de band heeft een rits heerlijke songs achtergelaten. Dat het oeuvre van de heren toch wel grillig te noemen is, Roth geen goede zanger bleek te zijn (trouwens wel passend bij het speelse karakter van de muziek) en juist dit frisse element met Hagar uit de muziek werd geramd bleek een opmaat te zijn voor meer wisselvallige albums. Hoewel met Roth nog wel het fraaie 1984 werd gecomponeerd en het solide F.U.C.K. met Hagar ook nog wel op mijn waardering kan rekenen bleek en blijkt het overige materiaal ten dele aan slijtage onderhevig. Elke plaat telde vanaf het debuut wel enkele fijne tracks maar voor het overige bleef en blijft het oeuvre toch wel vrij wisselvallig naar mijn mening. Ook de laatste van de mannen is in mijn oren en ogen absoluut geen hoogvlieger. Het funky karakter, het ruimtelijke geluid en het haast relaxte element wordt nergens doorgevoerd, Roth kan daarnaast de heren nergens bijbenen, de man doet moeite om bij te blijven maar slaat de plank flink mis. Dat wil niet zeggen dat het een slecht album is maar een feest der (h)erkenning is het ook weer niet. Ik zet het debuut nog maar eens op...

Nu al 3 weken bijna niets anders dan Van Halen geluisterd, deze komt dan vanzelf ook weer eens aan de beurt. 3 jaar geleden schreef ik dat het album 4 sterren waard is, dat lijkt me nu wat aan de hoge kant. Gaat een halfje vanaf.

Door de jaren heen vind ik Truth slechter en slechter geworden. Het hele geluid staat me voor geen meter aan. Roth zingt met enige regelmaat boven zijn macht. Waardoor het lelijk gekrijs wordt. Uiteindelijk staan er ook geen nummers op die ik tot classic Van Halen reken. Jammer dat de Halens zo hebben motten eindigen.
By far de slechtste Van Halen plaat met Roth.

Ha bij mij gaat het juist net andersom. Bij het uit komen vond ik het maar zo zo. Grootste irritatie factor was de hele (nare) gang rondom Mike. Nog steeds vind ik dat nergens op lijken maar ik moet zeggen dat ik dat door de loop van de tijd redelijk opzij heb kunnen zetten. Wellicht daardoor ben ik de meeste nummers op dit album beter gaan waarderen. Een klassieker zal het nooit worden in mijn boek maar slecht kan ik dit ook absoluut niet vinden. Met name Eddie laat me weer meermaals genieten met zijn fantastische spel. Maar ook Alex, met die uit duizenden herkenbare sound, kan mij niet gauw genoeg credits krijgen. En Roth? Tja, de beste man doet wat hij (nog) kan. Dat hij zich een aantal keer 'vertild' dat hoor ik ook echt wel. Maar op de één of andere manier stoor ik me er niet héél erg aan. She's the woman is en blijft m'n favoriet!

Destijds kon dit schijfje rekenen op lovende kritieken, de media was nog net niet lyrisch maar schreef dit plaatje toch redelijk de hemel in. Aangezien ik wat sceptisch van aard ben en het verwachtingspatroon flink werd opgeschroefd was ik benieuwd naar het gebodene. Nog steeds blijf ik het een magere worp vinden. Het gitaarwerk is inderdaad dik in orde, dat maakt ook dat het album net aan een voldoende scoort bij mij. She's The Woman vormt in mijn ogen ook de beste track, het stuwende ritme en het riffwerk is heerlijk. Voor het overige lijken de heren een hoop lol te hebben gehad en is het rock'n roll wat de klok slaat. Het schrijven van memorabele songs hebben de heren echter achterwege gelaten. Of het moet Honeybabysweetiedoll zijn, ook hiervoor geldt; een swingende ritmesectie en een moddervette groove. De rest overtuigd mij niet, weinig echte verassende invalshoeken, of verslavende overgangen of een zanglijn die zich direct in je hoofd nestelt. Dat brengt mij direct tot de meest irritante factor; Roth. De beste man kon ik de eerste platen nog wel hebben, een vrij zwakke zanger in mijn ogen maar het speelse en frisse karakter van de eerste albums van de band paste gek genoeg wel bij man's klankkleur. Nu trekt Roth in 13 nummers aan mij voorbij en valt pas op welk jasje hij heeft uitgedaan, ik vind het niet om aan te horen. Conclusie; een redelijke ritmesectie, een fijn solerende Eddie en enkele prima songs trekken dit schijfje nog naar een voldoende, de rest van de tracklist klinkt voor mij obligaat, op de automatische piloot en bevat simpelweg te weinig creativiteit voor mijn gevoel.

Er zijn een paar soort van keukengesprekken geweest tussen Wolfgang en pa Van Halen. Waarbij geopperd werd om de originele Halen line up weer in ere te herstellen. Er werd zelfs met het idee gespeeld om Sammy en zelfs Gary erbij te betrekken. En om beurten iedere zanger een aantal nummers te laten zingen. Wolfgang zou in het voorprogramma spelen met zijn eigen band. Plus dat hij op de nummers van deze plaat zou bassen. Op zich een erg geinig idee. Alleen gooide die klote ziekte roet in het eten......

Ja ik weet het. Heb het ook gehoord en gelezen. Zou zeker mooi geweest zijn als het was gelukt. Maar helaas....

Deze release hebben ze vorig jaar van de streaminsduensten gemieterd. Koop cd's!

Ik las dat Roth het blokkeert. Althans, dat zegt Wolf Van Halen. Roth houdt blijkbaar niet zo van de plaat. Ik eigenlijk ook niet. Vooral vanwege… Roth.

Tja...ik baalde ervan dat deze niet meer op, in mijn geval, Spotify stond.

Maar gelukkig heb ik de cd nog.

Opener Tattoo sla ik liever over, een beetje stram & geforceerd, maar daarna begint het feest en elk nummer vind ik weer lekkerder dan het vorige. Favorieten staan dus achteraan. Toch, op één of andere manier (als de pagina vernieuwd) staat She's the woman weer aangevinkt als één van mijn favorieten? WTF?!

Alex Van Halen verkoopt z'n spulletjes, was tien dagen geleden het bericht. Hier bij JijBuis. Het definitieve einde van zijn drummerschap?

Dat ziet er wel naar uit ja.
In oktober komt overigens een autobiografie van Alex uit.

A Different Kind of Truth is inmiddels terug op mijn streamingdienst (zie berichten van november '23). Neemt niet weg dat dit album wel degelijk de aanschaf waard is. En dat schrijf ik niet uit nostalgie omdat Eddie ons is ontvallen.
Voordat ik tot een eerlijke beoordeling kon komen, moest ik wel alle moddergooien tussen (ex-)leden los laten, waarbij Michael Anthony een groot compliment verdient door daar niet aan mee te doen.

De populariteit van Van Halen met zanger David Lee Roth in de gelederen groeide in de VS per album: VH #19 (1978), VHII #6, Women and Children First #6, Fair Warning #5, Diver Down #3 en 1984 #2.
Dan de jaren "Van Hagar", waarna Roths onverwachte terugkeer wordt gerealiseerd plus een Amerikaanse, succesvolle 2007-2008 Tour met zoon Wolfgang Van Halen als nieuwe bassist.

Vervolgens is na 4 jaar A Different Kind of Truth daar. Mijn scepsis werd gedurende de 50 minuten (verreweg de langste VH met Roth ooit) volledig weggespoeld.
De nummers knallen van energie en geïnspireerde riffs, het herkenbare en soms furieuze drumspel van Alex Van Halen is glorieus, net als het flitsende sologitaarspel van broer Eddie en hier en daar een kenmerkend melodieus koortje. Weg van de melancholie in D-mineur die tijdens Van Hagar te vaak tot langdradige nummers leidde, maar (orenschijnlijk) spontaniteit in nummers met kop én staart.

De productie is vét, mede dankzij co-producer John Shanks, die tot dan toe lichtere stijlen deed (Melissa Etheridge, Stevie Nicks, Hillary Duff, Sheryl Crow en Take That als voorbeelden uit een lange, lange lijst).
Aan twee zaken moest ik wennen. In beide gevallen geldt dat de tijd had doorgetikt. Op de stem van Roth zit slijtage en het gitaargeluid klinkt alsof het signaal direct het mengpaneel in ging. Ik mis de live-in-the-studio-sound uit de periode 1978-1984 met producer Ted Templeman.

De comeback van Roth bij de groep werd in de VS eveneens #2, in Nederland #12, in Vlaanderen sliep men en werd het #51. Hitsingles ontbraken. Nu eens kijken wat die bio van Alex wordt. In oktober te verschijnen, dank iggy voor de tip!