Hammers of Misfortune - Fields / Church of Broken Glass (2008)

Deze cd bestaat feitelijk (het woord "eigenlijk" zou moeten verboden worden, het wordt teveel gebruikt) uit twee cd's: Fields (track 1 tem 7) en Church of Broken Glass (de rest).
Op Fields hebben ze blijkbaar alle mooie melodieën samen geperst, terwijl op Church meer geëxperimenteerd wordt. Nu, ik hou wel van een beetje geëxperimenteer hier en deer, maar hier blijk ik het moeilijk te vatten. Er staan natuurlijk wel goede songs op, zoals daar zijn: The Gulls, Church en Train. Misschien komt het later wel, want is dat niet de kracht van goeie prog?
Nu de punten: Fields 4,5 Church 3 maakt samen 7,5 op tien. Is een gemiddelde van 3,75.
We ronden af naar boven in crisistijd, dus dat maakt een nipte 4.

Hammers Of Misfortune heeft een redelijk eigenzinnig en gevarieerd geluid. Dat blijkt wel uit de discografie van deze band, maar alleen al op deze dubbelaar laat de band uiteenlopende muziekstijlen samensmelten. Fields is een meer folky album waar het hammondorgel alle ruimte krijgt. Op Church Of Broken Glass hebben de gitaren een dominantere rol en wordt er meer gerockt.

Muzikaal laat de band een hoog niveau horen. 'Aquired taste' zijn de vocalen bij deze band. De zang klinkt soms erg onvast en tegen het onzuivere aan. Tegelijk hebben de zanglijnen iets magisch en boeiends. Ik kan me wel voorstellen dat de zang voor veel luisteraars een struikelblok is en ook ik heb er erg aan moeten wennen. Inmiddels bij ik echter helemaal om. Boeiende band!