Wishbone Ash - Wishbone Ash (1970)

Kennelijk niet veel Wishbone Ashliefhebbers hier. Toch wel een van de bekendste voorbeelden van een goed uitgewerkte 'twin guitar'; favoriet nummer op deze cd is Phoenix, dat dan ook meteen het beste nummer van Wishbone Ash is. De zang is niet altijd even woepiejoepie, maar mij stoort het niet. Een prachtig album.

mijn eerste wishbone ash elpee......35 jaar geleden

Niet alleen jouw eerste Wishbone Ash lp, zelfs hun eerste

ja ja ....maar toen wist ik dat nog niet !

Wishbone Ash is eigenlijk de band die verder ging waar Fleetwood Mac ophield na het vertrek van Peter Green.

Op deze eersteling is het allemaal nog een beetje ruwe bolster, maar de kern van wat de band later zou worden zit er zekers al in. Phoenix dat doet mij niet zo veel moet ik zeggen, Lady Whiskey is mijn nummer van deze plaat.

Sorry, Wishbone Ash is zeker een fantastische band maar wat heeft Wishbone met Peter Green's Fleetwood Mac te maken? Peter Green's Fleetwood Mack was een Bluesband maar Wishbone Ash is een klassieke Rockband, op deze plaat met een jazzige invloed, en komt een beetje meer in richting hardrock maar zeker niet in de buurt van Peter Green. Of zie ik iets verkeerd?

Lijkt ook niet op Peter Green, geef ik je wel gelijk in.

Deze heb ik ook lang geleden op lp gekocht, was toen nog jong.
Vooral errors of my way en Phoenix.

blind eye was toen geloof ik als single uitgebracht.

Onder het motto beter laat dan nooit............

Ik had het ook niet over de LP Peter Green's Fleetwood Mac ( aka The Trashcan Album ) natuurlijk, waarop ze inderdaad nog volop in de blues modus staan, maar over Then Play On, de laatste plaat waar Green op meedeed. Luister eerst eens naar het samenspel van Green & Danny Kirwan op dat album ( en speciaal naar de instrumentaaltjes zoals Underway ) en daarna naar het klankkleur en de harmonieën van de 2 gitaren op WA & Pilgrimage dan zal je meteen begrijpen waar ik het over heb .........

Phoenix blijft live nog steeds favoriet na al die jaren. Goed debuut.

WAT EEN DEBUUT! Dit is mijns inziens één van de mooiste platen ooit gemaakt. Donders allemaal goede nummers:
- Meerstemmige melancholie in Errors of my ways.
- Tegendraadse ritmes in Lady Whiskey
- Subliem Twin Guitar werk in Handy (wat een heerlijk begin heeft dat nummer zeg)

En als klap op de vuurpijl het epos Phoenix waarin alle aspecten samen komen. Dit nummer is vooral live ook heerlijk (Live Dates)

Een dikke vette vier met nog progressiemarge voor dit uitstekend gitaargedreven album en dit wist ik ook niet - geleend uit Wiki -
Wishbone Ash are considered to be the major innovators of the harmony twin lead guitar format. Their pioneering and original sounds have influenced many to follow, including the Eagles (Hotel California), Steely Dan (Reelin' in the Years), Thin Lizzy (The Boys Are Back In Town) and Lynyrd Skynyrd (Freebird). These attributes resulted in Powell and Turner being voted "Two Of The Ten Most Important Guitarists In Rock History" (Traffic magazine 1989), and part of the "Top 20 Guitarists Of All Time" (Rolling Stone magazine). Melody Maker (1972) described Ted Turner and Andy Powell as "the most interesting two guitar team since the days when Beck and Page graced the Yardbirds".
Zegt genoeg over dit album en deze groep, dacht ik.

Geweldig debuut.

Ze zijn nog op zoek naar hun sound.
Wat bluesrock en jazz komt hier ook voorbij.

Maar er staan wel al gelijk twee knallers van klassiekers op deze plaat.

De supermooie folkballad Errors ogf my Way en de gitaar tour-de-force Phoenix.
Waarin de band al gelijk laat zien waartoe het in staat is.

Nog nooit zo'n overtuigend en knallend debuut gehoord.

Voor geinteresseerden: van de songs Blind Eye, Lady Whiskey, Queen of Torture, Handy en Errors of My Way zijn nog veel oudere opnamen.
Check eens de plaat First Light van the Ash.

Geweldig album! Ik ga zeker ook Pilgrimage en Argus snel beluisteren

Leuk.

En namens the Ash: Bedankt!

Voor wat het waard is: een halfje erbij. Ik ben geen ochtendmens maar deze plaat heeft een positieve invloed op mijn ochtendhumeur. Briljant gitaarwerk op een bedje van een stuwende ritmesectie. Persoonlijke favoriet is Errors of my Ways: cultureel erfgoed. Volgende keer kan het een ander nummer zijn. Nog een bijzondere vermelding voor de solo's in Handy, zo ongeveer vanaf 5:20: .

Prachtig debuut, iedereen lijkt het daar wel met elkaar over eens.

Wat een heerlijk, ongeremd tempo in het eerste bedrijf!
Ik kan overigens Droombolus heel aardig volgen inzake Fleetwood mac's Green/Kirwan. Luister inderdaad bijvoorbeeld maar eens naar het eerste gedeelte van Handy.

Ik vind de vele solo's echt geweldig, het mooiste blijft voor mij Errors of my way, prima gezongen ook.

Ik denk dat ik de LP 30 jaar heb gehad, zonder dat hij (merkwaardigerwijs) echt veelvuldig uit de kast werd getrokken. Pas een paar jaar geleden de cd uiteindelijk toch maar gekocht (ik liep er min of meer tegen aan) en sinds die tijd is het een graag geziene gast in mijn speler.

Maar aan méér van Wishbone ash ben ik nooit begonnen. Daar is natuurlijk schande van te spreken. Aan de andere kant ben je nooit te oud om nog iets anders weer eens te proberen. Wishbone Ash is als cd een prima visitekaartje.

Geweldig album! Precies waar ik af en toe behoefte aan heb, energieke rock die vernuftigd in elkaar zit. De 2-stemmige gitaren geven een bijzondere klank!

Aangezien mijn vorige berichtje wel erg karig was zal ik eens een nieuwe plaatsen. Ik ken inmiddels vrij veel van Wishbone Ash en durf wel te zeggen dat ik dit hun allerbeste vind. Beter nog dan Argus, veel beter zelfs. Dit is wellicht hun meest gitaar georiënteerde album. Vooral de dubbele leadgitaren komen hier het beste tot hun recht.

De afwisseling van deze plaat bevalt mij ook bijzonder goed. 'Blind Eye' en 'Queen of the Torture' zijn fel en energiek, terwijl 'Errors of My Ways' en 'Phoenix' dezelfde melancholieke sfeer kennen. 'Lady Whiskey' en 'Handy' zitten daar eigenlijk precies tussenin. Dat zijn ook twee nummers die nog een spontane, café-jam-achtige opzet kennen. Al met al dus vrij veel afwisseling binnen één specifieke stijl (of een mengelmoes van prog, blues en rock, zo je wilt) met een overkoepelende sound die gedurende het album hetzelfde blijft. Uitstekend!

De band speelt de laatste jaren veelvuldig in Nederland. Voor die 20 euro is dat een echte aanrader, ook al zit alleen Andy Powell er nog bij van de line-up die dit debuut opnam. Komt nog veel werk van de eerste drie albums langs, plus sterk later werk (soms met nadruk op twinleads!).

Ja, vind het album ook nog steeds geweldig. Grappig dat je deze veel beter vind dan het bekendere en bewierrookte Argus

In alle geweld van prachtige albums uit het jaar 1970 vind ik nog steeds dat dit album er een beetje bekaaid van af komt terwijl het juist een nogal baanbrekend werkstuk is. Alle aandacht die er aan wordt besteed is terecht.

Naar aanleiding van mijn eigen toplijst, waar Throw Down the Sword in te vinden is, maar eens wat meer opgezocht. Begonnen met deze en gelijk raak!
Wat een geweldig samenspel tussen de leden van deze veel te onbekende band!

Errors of My Ways is er eentje voor de toplijst van volgend jaar!

Wat een geweldig album is dit! Het samenspel van vooral de gitaristen is fantastisch! Voorat "Errors of my Way" vind ik een prachtig nummer. Ik moet zeggen dat dit toch wel en must is voor de gitaar georiënteerde muziekliefhebbers.

Phoenix lijkt soms wel erg sterk op Stairway to Heaven. Led en leentjebuur...

Ik neem aan dat je bedoelt dat Stairway to Heaven (1971) op Phoenix (1970) lijkt.

Een debuut met twee gezichten. Wat de eerste plaatkant betreft laat de boogie-sound inclusief melige piano (van de niet vermelde Matthew Fisher van Procol Harum trouwens, volgens Andy Powell) in Blind eye me volstrekt koud, en de coupletten van Queen of torture zijn bijzonder matig, maar vooral de zang is me een doorn in het oog – ze zingen niet vàls, maar er zit gewoon geen persoonlijkheid in die stemmen, dus ze brengen eerder de woorden op de juiste toonhoogte voort dan dat de zangpartijen iets aan de nummers bijdragen, en de samenzang op identieke toonhoogte van Errors of my way komt op mij nogal bloedeloos en saai over.
        Maar dan de gitaarpartijen... op kant 1 al indrukwekkend, met de subtiliteiten van Errors of my way als hoogtepunt, maar op kant 2 echt fantastisch, in twee lang uitgesponnen nummers die elke seconde laten tellen (met uitzondering van de laatste twee minuten van Handy met die melige jazzy coda en dat flauwe ge-scat), en met zang die bij de onderkoelde melodielijn van Phoenix juist wèl past. Die tweede kant doet de enigszins wisselvallige eerste kant helemaal vergeten, met een sound die heerlijk clean en toch warm is, ondersteuning van een uitstekende ritmesectie, geen overbodige produktionele foefjes of blazers of (godbeterehet) dameskoortjes, alles strak en helder, en bovenal een gitaarsound die het ideale geluid benadert. Een eerste aanzet op weg naar de perfectie van Argus ? Welnee, half belofte en half inlossing.

Ik vind dat ik een album van Wishbone Ash het maximum aantal punten moet geven. In eerste instantie had ik die 5 sterren toegekend aan Argus, maar bij nader inzien (cq beluisteren) kom ik trot de conclusie dat het debuutalbum die hoogste score verdient.
Ik heb beide albums al in mijn bezit vana1 het moment dat deze platen het levenslicht aanschouwden. En mijn eerste zeilboot noemde ik indertijd Lady Whiskey. Dus ….. weinig keuze

Enne.... Phoenix hoort volgens mij in het rijtje van platen als Child in Time, Stairway to Heacven, Father of the Day, Father of the Night en Halo of Flies.

Ik ga wat strenger zijn voor de Wishbone Ash-platen. Toen ik jonger was ik erg fanatiek liefhebber, nu even een wat kritischer blik.

De instrumentale stukken zijn hier en daar erg lekker. Goede gitaarsolo's, stevig bas- en drumwerk, hier en daar zelfs wat subtiel. Maar de composities laten toch wel veel te wensen over. De band lijkt erg graag te willen jammen in het bluesrock-idioom, wat ik toejuich, maar als de band dan echt probeert te bluesrocken lukt het weer niet. Op latere platen blijkt dat de beter is in softrock en melodieuze rock. Zo zijn Blind Eye en Lady Whiskey gewoon erg vervelende nummers. Heb ik altijd al gevonden, maar ik kom er nu eerlijk voor uit.

De zangers van de band zijn ook nooit echt erg goed geweest. Veel leadzang werd verdeeld onder Andy, Martin en Ted maar alledrie hebben ze er een handje van om flink vals te zingen. Op Errors of My Ways waar de heren een gooi doen naar harmoniezang is het het duidelijkst dat de heren gewoon echt niet kunnen zingen. Gelukkig is het gitaarwerk en het wals-ritme erg aanstekelijk en uiteindelijk best een aardige song.

De beste songs op deze plaat zijn wat mij betreft die van kant B: Handy (jazzrock) en Phoenix (progrock), al draait de band (in dit geval zanger Martin Turner) het nummer Handy tegen het eind eigenhandig de nek om door een flauw en slecht uitgevoerde scat-zangstuk. Een aardig debuut, maar pas met Argus weet de band haar eigen sound te vinden en een klassieker neer te zetten.

Positieve noot is natuurlijk het niet onaardige gitaarspel en de twinleads (ook al waren The Allman Brothers ze al jaren voor).

Een album dat me op twee gedachten doet hinken, dit stevige debuut van Wishbone Ash. De gitaren loeien luidkeels, ik hoor prettige blues-, folk-, jazz-, prog- en psychedelische invloeden terug in de zes nummers op deze LP, waarvan vooral de laatste 2 songs indruk maken. Van kant A weet eigenlijk enkel het folky Errors of My Way enigszins te bekoren, en storen de vocals me daar niet (op die andere 3 songs toch wel een beetje). Ook op de lange afsluiter Phoenix draagt de zang net bij tot het intense sfeertje dat wordt gecreëerd.

3,5 sterren