Machine Head - Through the Ashes of Empires (2003)

Inderdaad een heel bruut nummer, dat Seasons Wither. Jammer dat het niet op de reguliere versie van het album staat. Dat had de kwaliteit van de plaat nog iets opgekrikt.

toch gaat Machine Head er gemakshave maar vanuit dat iedereen he ttoch kent, het is zelfs meteen het tweede nummer op de live Dvd Elegies!

Zolang ze nummers maken als Seasons Wither en Aesthatics of Hate, hebben ze aan mij een trouwe fan

Lekker beestje toch, deze plaat... Pracht van een openingsnummer weeral, bolt vervolgens lekker verder, zakt naar mijn bescheiden mening een beetje ineen in het midden, maar herpakt zich weer volledig vanaf All Falls Down ( op de versie die niet Seasons Wither bevat, want dit is wel en dijk van een nummer ), om in stijgende lijn te blijven verder evolueren tot het einde.

Lekkerrrrrrrrr! 4*

Ach, best een leuke metalplaat maar ik vind het weinig bijzonders. De eerste twee nummers heersen vreselijk maar daarna kakt ie nogal in om bij nummertje 6 pas weer het niveau van een Imperium op te pakken, en na dat nummer heb ik het wel weer gehad hiermee. Het beukt allemaal wel maar het is een beetje een saaie plaat met weinig bijzondere nummers, ik kan dan ook geen link leggen met hun debuut. Mss dat ik dit nog wat vaker moet luisteren.

Album nog een aantal keer aandachtig geluisterd en mijn waardering wordt steeds groter. Ik vind hem nog steeds niet overal even interessant, maar een nummer als Left Unfinished wat me eerst weinig deed, vind ik nu een van de betere nummers. Op hun creatieve hoogtepunt zijn ze echter al geweest (de eerste twee platen), waardoor de plaat niet echt een duidelijke balans heeft en hier en het hier en daar toch een beetje saai is.

Dit is totaal mijn muziek niet, maar ik wil toch even zeggen dat ik die opbouw van Imperium erg geweldig vind, geniaal gewoon

Toch uiteindelijk voor mij de beste MH plaat, ook de enige die mijn top 10 gehaald heeft (terwijl Machine Head toch na Cult of Luna mijn favoriete band is).
Ook al beweert MH zelf dat Burning Red hun meest emotionele album was, Rob legt hier nog eens 10x meer gevoel in zijn stem.
De zang in Left Unfinished, All Falls Down en Descend the Shades of Night is werkelijk prachtig, en de afwisseling tussen brutaliteit en melodie ligt perfect. Met Imperium hebben ze sowieso een van hun beste nummers ooit gemaakt. Dit was een 5* geweest als In the Presence of My Enemies ietsjes was ingekort (die is toch wat langdradig imo) en Seasons Wither als gewone albumtrack was toegevoegd.

Erg krachtige metalplaat. Mijn favoriet van al hun platen. Beste nummers voor mij: Imperium, Descend The Shades of night, Left unfininshed, In the presence of my enemies en All falls down. Lekkere afwisseling van snelle en langzame riffs, melodie en zang waar de groep bekend of staat. Vondt the blackening zeker ook niet slecht maar iets langdradiger en minder afwisselend.

Wat een come-back na enkele missers.. Samen met The Blackening het beste wat MH heeft afgeleverd. Over de hele linie een constant niveau, op een enkel moment na (In the Presence of My Enemies bijv.) En wat is het toch jammer dat Seasons Wither niet op de originele versie aanwezig is, wat een onvoorstelbaar bruut nummer. Dat heerst zo ongelooflijk! All Falls Down is trouwens een brok emotie. Gewoon een lekkere metal-plaat die je achter in de stoel blaast.

Mijn favoriete album van MH.
Favoriete nummers: Descend the shades of night en Elegy.
Gewoon goed album zonder echte missers,

4*

Kippenvel bij Descend the Shades of Night.......live is dat nummer ook ongehoord! toffe plaat, maar toch over de hele linie niet overal even sterk. Toch voor mij de plaat die me weer warm heeft gemaakt na 2 matige albums! /m/

Via een collega gehoord, maar dit is MH in dope demand!

Net zo goed of bijna net zo goed als The Blackening.

Ruwweg is de carriere van Machine Head in 3 fasen uit te tekenen, met elk 2 platen.

De eerste Groove/Thrash Metal fase van Burn my Eyes en The More Things Change, de periode met raps van Burning Red en Supercharger en de laatste periode met deze en zijn opvolger.

Heerlijke Heavy Metal hand in hand met invloeden uit de Groove- en Thrash Metal.
Geweldige melodieen, waanzinnig mooie songs en toch lekker vet en heftig.
Menig Emo en posthardcore bandje kan jaloers zijn op het palet aan emoties die Rob en co. tentoonspreiden.

Dit is wel de meest emotionele Machine Head-plaat, op de opvolger proef ik dat minder. Daar is ook duidelijk wat meer aan geschaafd, audiotechnisch.

Destijds toen ie juist uitwas, aangeschaft. De opener Imperium is een klassieker.
Goede metalplaat die zowel hard als melodisch is. De opvolger is ook een topper.

Na het tegenvallende Supercharger grijpt Machine Head resoluut terug op de sound van de eerste CD's. De band klinkt krachtig en heavy en daar schuilt hem de kracht. Qua inhoud mis ik net die hooks en grooves die nodig zijn om na een paar nummers nog te blijven boeien.

Waanzinnig goede metalplaat. Het geheel klinkt enorm krachtig en melodieus. De zang is erg goed, de riffs vet en er zit een fijn scherp randje aan. Het belangrijkste is natuurlijk dat de nummers deugen. Ook dat is het geval. Stuk voor stuk knallers.

Toen de plaat uit kwam werd ik compleet weggeblazen en nu eigenlijk nog steeds. Met het mooi opgebouwde Descend the Shades of Night als afsluiter laat Machine Head horen dat ze nog meer kunnen dan keihard beuken. Mooie cleane vocals en samenzang. De teksten op dit album vind ik goed en passen perfect bij de muziek. Bij het luisteren naar een nummer als Bite the Bullet krijg ik echt zo'n onoverwinnelijk gevoel.

Een van de beste metalplaten van de afgelopen tien jaar.

4,5*

Heerlijke plaat. Lekker rauw, met ook een mooi randje eraan. De plaat opent al heerlijk en is daarna eigenlijk constant op hetzelfde niveau. Toch wel één van hun betere releases.

Zo lijkt het er toch op dat de hypothese van Edwynn, namelijk dat Phil Demmel de reden is waardoor ik The Blackening (heel) erg goed vind terwijl ik Machine Head’s eerste twee albums weinig interessant vind, juist is: Through the Ashes of Empires is het eerste MH album waarop Demmel meespeelt. En jawel, dit album vind ik meteen stukken beter dan Burn My Eyes of The More Things Change.

Machine Head slaagt er hier in om niet alleen agressief te klinken, maar om het ook nog eens gemeend over te laten komen. Daarnaast weten de nummers op dit album zonder problemen mijn aandacht vast te houden en niet te klinken als een onverteerbare brei van herrie.

Zo goed als The Blackening is dit album niet, maar Through the Ashes of Empires heeft mij toch overtuigd.

3.5*

Ken je Eternal Nightmare eigenlijk al, wizard?

Nee Edwynn, maar aan je beschrijving bij dat album te zien moet ik het eens gaan proberen .

Prachtig geluid en veel afwisseling op deze Machine Head. De afsluiter is misschien wel hun beste song ooit.

Zo jammer. Muzikaal is dit een uitstekende plaat, maar Flynn verpest alles met zijn tenenkrommend valse zang en spraakgebrek. Niet te doen. Hoe ik dit toch ooit zo gaaf heb gevonden...

Deze moest even inwerken bij mij maar grijp sneller naar deze terug dan naar Locust, so to speak.

De grondslag voor een rist uitstekende platen wordt hier gelegd door de mannen van Machine Head.

Vet! Toch na twee teleurstellende albums weet 'Machine Head' weer met een strak album te komen, toch eentje die op weg was naar één van hun beste (zal ongetwijfeld nog wel hoog eindigen) maar helaas lieten de heren hier en daar wat steekjes vallen waarvan ik toch wat meer van het album afstootte. Er staan zeker pareltjes op, zo vond ik 'Imperium' echt super vet maar, ook 'In the Presence of My Enemies' tot en met 'Vim' waren leuk. Maar, om niet te vergeten is het laatste nummer 'Descend the Shades of Night' misschien wel het beste nummer wat er op het album te vinden is, prachtig!

Best wisselvallig en daarom moet ik toch erg twijfelt een stem uitbrengen. Vooropstellend dat het niveau hier toch wel met een enorme lijn stijgt, echter is het nog wel in een ontwikkeling en kan je merken dat de band hier en daar nog wat andere dingen uitprobeert, en na 'Vim' (het laatste nummer daar weg gelaten) kakt het allemaal wel een beetje in, zeker Flynn die op een gegeven moment wel eentonig begon te klinken. Nee, het is hem nog net niet maar, we komen er wel.

Voorlopige tussenstand:
01. Burn My Eyes
02. Through the Ashes of Empires
03. The More Things Change...
04. The Burning Red
05. Supercharger