Art Brut - Bang Bang Rock and Roll (2005)

Art Brut is een schoolvoorbeeld van het type band waarover ik nu eens niets te vertellen heb. Alles wat je over Art Brut moet weten vertellen zij immers zélf wel. Men vormde een band, heeft ambities richting Top of the Pops; zanger Eddie Argos heeft girlfriend-issues, bedroom-issues en een broertje dat de rock & roll heeft ontdekt. De belevingswereld van de band reikt schijnbaar niet veel verder dan de Engels 'burbs en aanverwante randverschijnselen, iets wat, wat mij betreft, het grootste probleem van de plaat blijkt te zijn. Art Brut brengt het echter allemaal met verve, en daarom vergeef ik ze.

Met de muziek is feitelijk niets mis, hoewel ik een absolute voorkeur heb voor de wat snellere nummers. Immers, u noemt uw plaat Bang Bang Rock & Roll, dan verwacht ik ook rock & roll die plaat afknalt. Favorieten zijn dan ook nummers als Emily Kane en My Little Brother - hoewel ik dingen ken die vele malen rocker en roller zijn, mag dit soort up-tempo meelallers er zeker zijn. Van Rusted Guns of Milan krijg ik echter spontaan een slappe (pun intended); het maakt pijnlijk duidelijk dat de forte van Art Brut minder bij tegen ballade aanschurende composities ligt. Het meeste materiaal rockt echter zeer prettig weg, dat mag gezegd worden: men heeft er wel degelijk gevoel voor.

De voordracht van frontman Eddie Argos en, vooral, de teksten zijn echter de sterkste punten van de plaat. Zoals de man "I want schoolkids on buses singing your name!" richting luisteraar slingert: respect! Ik heb dan ook meermalen dubbel gelegen om de stortvloed aan punchlines - een rimshot hier en daar had de boel misschien wel helemáál afgemaakt. Echter: een grap heb je op een gegeven moment wel gehoord. Hij blijft één keer leuk, twee keer, tja, misschien twintig keer - maar op een gegeven moment is de koek op. Nog steeds tovert het gros van de songs een glimlach op mijn gezicht, maar daar blijft het dan bij - en énkel de muziek is dan weer net niet boeiend genoeg om dit te blijven luisteren. Desalniettemin, absoluut geen slechte plaat - enkel één die niet eeuwig houdbaar is. 3,5*

Die zanger kan niet zo goed zingen, en soms is dat ook wel prettig. In elk geval is hij zeker een goede songschrijver, met hele grappige teksten.

Ach, er zijn wel meer zangers die niet kunnen zingen en Art Brut misstaat het absoluut niet. Wat een heerlijk album zeg.

Nag Nag Nag Nag er niet op? Dat vond ik een geniaal nummer.

En dan nog zo'n heel verhaal

Wel verdorie, inderdaad!

En ik ben dan ook de enige met een 5*

And yes, this is my singing voice, it's not irony...

Die zin is briljant, inderdaad. Gave cd, als antwoord op al die Indie-bandjes die allemaal hetzelfde klonken.

4,5

Juist Rusted Guns of Milan, onderstreept het sterkste punt van Art Brut. Het klonk al mooi en lief, maar toen ik er achter kwam waar het liedje nou echt over ging, was het echt raak. Het is zo geweldig beschreven...

Ik vind de meeste grappen ook na 30 keer nog wel leuk genoeg om me er niet aan te ergeren. En de muziek is ook best leuk. Ik vind het nog geen 4* waard, maar ik houd het ook op een hele mooie 3,5*

Ik ben deze gasten een keer tegen het lijf gelopen bij een concert van Yo La Tengo (Art Brut speelde die avond in de bovenzaal van Paradiso). Deze pretentieuze pisvlekken hingen aan de bar en waren aan een stuk door Yo La Tengo aan het afzeiken. Kijk en dat moet je dus niet doen... zeker niet als ik het kan horen en je zelf als bandje met moeite een half uurtje op tape hebt weten te slingeren...
Fart Brut dus!

De muziek: gewoon weer een Brits bandje met een hele hoop arrogantie. Leuk voor een keertje en dan is het geintje er wel weer af.

Zeer leuk album.. Je wilt het eigenlijk haten, maar het is onzettend aanstelijke.

Eigenlijk een 3,0 maar ik doe maar mij gevoel zegt een vier.
Dus 4,0

Inderdaad, niemand zal na een eerste luisterbeurt zeggen hoe goed dit is, maar stiekem wil hij het ook nog een 2, 3 en 4de keer luisteren...

toch een geweldig album

Maar eens herdraaien.

Oei, ik kan me voorstellen dat dit soort ervaringen van invloed kunnen zijn op je waardering voor deze heren. Gelukkig was ik dus niet bij dat concert!

Ik zie de humor van deze plaat wel in, en kan er zeker van genieten. Het zijn vooral het speelplezier en de teksten die het doen voor mij. Erg speciaal? Nee. Leuk? JA!

Meerdere malen hoorde ik deze plaat over de gang schallen. Ik vond het storend simpele muziek. Hoe het ooit op mijn MP3-speler terecht is gekomen mag Joost weten, maar feit is dat, nadat ik eindelijk eens goed naar de teksten in combinatie met de muziek kon luisteren, ik 2 dagen later naar de platenwinkel ben gelopen.

Nog steeds kan ik een glimlach niet onderdrukken bij het beluisteren van de CD.

Deze plaat heeft een houdbaarheidsdatum, en die was niet zo lang bij mij. In het begin vond ik het echt geweldig, die lyrics, hilarisch! Maar na een paar keer luisteren is de lol er tog wel van af, en raakt de ''singing voice'' heel irritant. Alleen Modern Art blijft leuk, maar de rest is toch een beetje de houdbaarheidsdatum verstreken.

Niet! Deze plaat is nog steeds TOP OF THE POPS..

Iemand wel eens These Animal Menswear gehoord?

Boys don't like him girls wanna fight him, Oh, No!

..........We're all waiting for Pete Doherty to die.

5,0* omdat ze live zo ontzettend geweldig zijn. Met name de eerste keer dat ik Art Brut zag was fantastisch, samen met Argos door het publiek hossen. En dat soort dingen vergeet ik nooit meer. Twee concerten die me eigen gemaakt zijn, de vreugd zal me altijd bij blijven. *pinkt emo traantje weg*

Modern Art, Makes Me, Want To Rock OOOUUUT

Het is mij toch allemaal een beetje te plat.

Ik vind het echt niks, ik hoorde een hoop goeds over grappige lyrics over aanstekelijke deuntjes. Niet mijn humor en die deuntjes zijn allemaal wat simpel.

Eigenlijk is de beste one-liner van dit album gewoon:

No more songs about sex and drugs and rock n roll.. it's boring!

Pretty much sums it up, wat een zelfkennis

een remaster van dit album is vorige week uitgebracht, voor mij het alibi om kennis te maken met hun debuut.

Ze hebben ook een Duitse (!) versie uitgebracht van My Little Brother > Mein Kleiner Bruder*

*jongens, zullen we afspreken dat Rammstein geen nummers in het Engels opneemt en jullie geen nummers in het Duits.

Nog steeds een zeer prettig plaatje dit. Volume moet wel telkens flink omhoog vanwege de lage mix daarvan, ook bij de remaster, maar dat zij dan maar zo.