Adrian Younge Presents Venice Dawn - Something About April (2011)

Een groot filmliefhebber en een nog groter filmmuziekliefhebber maakte van deze producer de geknipte persoon om de blaxploitation pastiche Black Dynamite van muziek te voorzien, helemaal in de sfeer van meesterwerken als Shaft of Superfly (de soundtracks, niet de films per se). Met zijn nieuwste gaat Adrian Younge nog een stap verder: zonder film vervalt het ‘slechts’ ondersteunende karakter van dit album en wordt Something About April het verhaal op zich! Het sterk filmische karakter van de muziek en zeer duidelijke verhaallijn in de teksten zorgen dat beeld overbodig wordt. De onmogelijke liefde tussen een getrouwde zwarte man en een jong blank meisje in de jaren ’60 is de achtergrond voor een turbulente uitwerking met een rijke variatie aan instrumentatie en vocale verscheidenheid. Sputterende orgeltjes volgen razendsnel achter een drumsolo na een streepje dwarsfluit of een latijnse gitaarlijn, allemaal achter opereske zang of spoken word verzen tussen de soulschreeuwen door. Alles verpakt in al niet zo lange nummers: de tumult die een interraciale relatie toen vast met zich meebracht. Het allegaartje tapt daarmee voornamelijk uit het sixties soulvaatje alsook de seventies filmmuziek en vele andere invloeden. Het is net die combinatie die zorgt voor het op eerste zicht onverklaarbare hedendaagse karakter. Dat en de opmerkelijke opnamesound...

Meneer Younge heeft namelijk eigenhanig een nieuw instrument in elkaar geknutseld. Selene noemt het beest, een soort mellotron met computer waarlangs hij zijn hele plaat heeft opgenomen, met behulp van allerhande vintage opnamemateriaal. Het zorgt voor de lo-fi sound van Something About April, die de sixtiesfeel authentiek doet klinken, maar toch heel anders en eigen. Een indrukwekkende prestatie! Het draagt veel bij tot het project en houdt richting binnen de speelse variatie. Net doordat het muzikaal zo goed en interessant in elkaar zit komt het verhalende aspect er even sterk uit als dat een beeld het zou kunnen vertellen. Het huwelijk op de helling komt hard naar voren over de dreigende tonen van Turn Down the Sound. Bij de verboden troost in de lust van It’s Me gaat het genegeerde alarm af. De nieuwe liefde die First Step on the Moon met zich meebrengt, lief en sensueel, is nog vrij van verderf. Terwijl sirenes nooit zulk gevaar kunnen uitbeelden als Sirens dat muzikaal doet. En het meisje zingt haar witte opera, “something about april”. En de man zingt zijn zwarte ziel, “something about winter”. Beter dan een onbestaand boek, mooier dan een mogelijke film!

Dit klinkt op het eerste gehoor geweldig. Lekkere zware orgels en gitaren.

Een verrassende plaat die met momenten erg goed klinkt.

Die prachtige hoes weet bij voorbaat al uit te beelden wat je kan verwachten van de plaat. Raar maar waar, of toch ook niet helemaal. Enfin. Something About April barst dus van de potentie, zoveel is al duidelijk na een eerste beluistering. In plaats van "gewoon" een doorsnee album te maken met een retro-touch, waar er genoeg van gemaakt zijn door de jaren heen, kiest Younge ervoor om alles veel dieper uit te werken. Veel creatiever ook (met zowel een lo-fi als bombastische sound dat nagenoeg tegelijkertijd gepresenteerd wordt en te horen is). Met dit album distantieert hij zich dan ook prima in vergelijking met vele voorgangers. Het centraal staande thema - een liefde die niet kan en mag zijn - wordt in ieder nummer zo verbluffend goed weerspiegelt en vormgegeven dat het je onmogelijk wordt gemaakt om niet te vallen voor de charmes van Something About April Dat is al bijzonder op zich. De geluiden en sferen van Something About April klinken soms opgelucht, blij en zelfs romantisch maar vooral treurig, verdrietig en angstig. Het titelnummer en Sound of a Man zijn hier de twee meest unieke en geslaagde voorbeelden van. Een eventueel bijbehorende film is uiteindelijk ook niet nodig om het gevoel van het verhaal aan te dikken of te benadrukken. Het album volstaat. En wat 'n sfeer hè, wow!

Dusts of Gold is werkelijk
Dat fraaie instrumentale stukje had zo uit The Godfather kunnen komen of zo, vooral door die blazers.

Laat ik voorop stellen dat ik niet echt een liefhebber ben van filmmuziek. Vooral niet als de nadruk ligt op het instrumentale. Bij deze score is de verdeling in ieder geval evenwichtig genoeg. Toch ben ik iets minder positief dan mijn voorgangers over dit album. Het is voor mij typisch een album wat ik wel kan waarderen, maar niet vaak op ga zetten. Spelend op de achtergrond of uiteraard als ondersteunende muziek voor de film, is dit perfect. Maar om dit op te zetten en heel het album rustig uit te zitten, kost mij iets meer moeite. Tot zover het negatieve.
De sound van het album valt gelijk op. Het klinkt oud, maar is nieuw en de beschrijvingen hierboven hebben de aanpak van Adrian Younge al geroemd. Ik sluit me hierbij aan. De sound op het album brengt de perfecte sfeer naar boven. Dan heb ik gelijk ook het 2e punt te pakken waarover ik lovend ben : de sfeer. Wederom al aangehaald in voorgaande stukjes is de (filmische) sfeer die het album oproept. Als soundtrack is dit album in mijn ogen 5* waard. Hier wordt niet a la Tarentino een dozijn oude soulhits geknipt en geplakt om tot een soundtrack te komen. Nee, door de juiste sound te kiezen en productioneel ook goede keuze te maken, is het resultaat een perfecte retro OST van een Blaxploitation-achtige film. Een ander ding wat opvalt aan Something About April is de veelzijdigheid. Het is niet simpelweg een nu-soul album wat gebruikt is als soundtrack. Nee, ik hoor hier ook hiphop klanken terug, naast opera-achtige invloeden Something About April). Knap op te zien dat deze veelzijdigheid niet botst met de sfeer en sound in zijn totaliteit.
Een knappe soundtrack die ik waarschijnlijk te weinig ga opzetten in de toekomst. Maar dat geldt overigens ook voor soundtracks als Shaft en Trouble Man.

triphop (oude) portishead meets funky/soul curtis mayfield. wat een gave combinatie!

Elke keer weer kippenvel als het bassloopje van Dusts of Gold begint!

Vlijmscherp en boterzacht. Op Vlieland ongeevenaard, nu ongemakkelijk vertrouwd.

Filmmuziek voor een niet bestaande blaxploitation film, vermengd met trip hop en soul. Klinkt geweldig.