Alcest - Les Voyages de l'Âme (2012)

Vocals zijn inderdaad stil gemixed, die kunnen best wat naar voren. Mja, misschien expres gedaan omdat hij wellicht niet de beste zanger is. Toch een leuke plaat Les Voyages de L'Âme, mijn eerste kennismaking met Alcest. Vooral opener Autre Temps doet het 'm. De gitaren klinken even als het begin van een Jeff Buckley-song, maar laten vervolgens een snoeiharde rocksound horen. Het feit dat hij zingt en het lage tempo van de meeste nummers, zorgen ervoor dat ik nog wel kan leven met het label 'metal'. Normaal luister ik niet naar metal, af en toe maak ik een uitzondering als er goede vocals in de nummers aanwezig zijn (Killswitch Engage) of als de riffs gewoon ijzersterk zijn (Enslaved).

Dat schreeuwen hoeft van mij niet zo. Ik snap het ook niet, omdat deze jongen prima kan zingen. Je krijgt het idee dat hij moeite had de nummers af te schrijven, wat hem frustreert en waardoor hij gewoon keihard begint te krijsen. Ieder z'n ding.

De eerste vier nummers zijn erg sterk, de rest wil nog niet blijven hangen. Wordt vervolgd.

Een rustig, sfeervol intro. Zo begint ‘Autre Temps’, het openingsnummer van de Franse band Alcest, al is Neige daar bijna in zijn eentje verantwoordelijk voor. De enige andere naam die ik in het boekje (of in dit geval: op de achterkant van het boekje) weet te vinden, is die van Winterhalter, die drums speelt. Al het andere komt op rekening te staan van Neige, en dat is toch wederom een indrukwekkende prestatie van de Fransman. Zeker omdat het ook nog eens een erg sterke plaat is, de derde op een rij.

De eerder aangehaalde intro zet meteen de toon; ‘Les Voyages de l’Âme’ is een sfeervolle plaat, de vocals zijn zo goed als allemaal clean (op een paar uitzonderingen na, daar heb ik het later nog over), en het geheel klinkt ook allemaal nog net wat rustiger en dromeriger dan voorganger ‘Ecailles de Lune’.

‘Autre Temps’ is meteen een erg pakkende song. De zang lijkt van ergens ver boven je te komen, tot het melancholische toe soms. De song is ook in no time weer afgelopen, en verveelt kortom helemaal niet. Ik zou het niet één van de sterkhouders willen noemen, maar buiten ‘Faiseurs de Mondes’ zou ik geen enkel nummer durven noemen. De kwaliteit is gewoon erg constant en vooral hoog. ‘Là Où Naissent les Couleurs Nouvelles’ (fantastische songtitel toch weer) is het langste nummer op de plaat, en klinkt ook echt langgerekt, maar op een mooie, meeslepende manier. De gitaarlijnen zijn geweldig, het drumwerk van uitstekende makelij. Laat alle roem dus niet enkel naar Neige gaan, laat ook nog een korreltje over Winterhalter, die trouwens ook in Les Discrets zit.

De harsh vocals (noem je het zo) komen slechts sporadisch voor, maar als je ze te horen krijgt, lijken ze wel dubbel zoveel impact te hebben. Een interessant nieuwe manier van werken van Neige, het lijkt alsof hij al die kracht en emotie in een paar details wil steken, maar die details ontvouwen zich zo mooi, het plaatje klopt perfect. In het begin van ‘Faiseurs des Mondes’ horen we een fenomenale passage met harsh vocals, ik kan het gewoon nooit laten om me ergens in het midden van een verlaten stukje woeste natuur te wanen, en luidkeels mee te roepen tot m’n keel schor is. Ook in de langste song van het album hoor je harsh vocals, en ook hier is het effect maximaal; ogen dicht en genieten.

De titelsong begint ook weer met zo’n mooie, emotionele gitaarlijn, om toch over te gaan in wat zwaarder, met die gitaarlijn van het begin als basis. De teksten zijn trouwens ook erg de moeite, en ook al is mijn kennis van het Frans beperkt, ik kan me toch altijd een vrij goed beeld vormen waar het over gaat. Echt moeilijke bewoordingen of ingewikkelde volzinnen gebruikt Neige niet, hij houdt het meer op korte zinnetjes en sfeerschetsen. Erg fraaie sfeerschetsen, dat wel, waarin de natuur een aanzienlijke rol speelt. Een belangrijk thema lijkt mij dan ook de teloorgang van de wereld, doordat mensen al lang niet meer in harmonie met de natuur leven. Ook neemt hij thema’s over uit vorige platen, zoals een heel eigen droomwereld. Daar fantaseerde Stéphane Paut (zoals Neige’s echte naam luidt) naar verluid over in zijn kinderjaren.

‘Nous Sommes l’Emeraude’, nog zo’n voorbeeld van een erg mooie, aan de natuur gelinkte songtitel. Natuurlijk is er keuze genoeg om op dat gebied poëtisch uit de hoek te komen, maar op elke Alcestplaat die ik ken (de drie laatste zijn dat) staan toch telkens enkele songs op waarvan de titel mij bijzonder aanspreekt. Het nummer zelf is ook weer erg goed, het kortste nummer ook (op het interludium ‘Havens’ na), en het is ook weer voorbij voordat je ’t beseft. De tekst is trouwens niet van Neige zelf, nu ik eraan denk, maar van de Vlaamse dichter Charles van Lerberghe. De titel dientengevolge ook.

‘Beings of Light’ ken een trage start, met een soort engelengezang ( het is in ieder geval een spookachtige, ietwat idyllische stem), om na een dikke minuut uit te barsten in een waas van dromerig gitaarwerk en stuwende drums. Verder is dit nummer volledig instrumentaal. De titel kan ik enigszins linken aan het artwork. Op de cover staat een fiere, grootse mij onbekende vogel (ik ben geen ornitholoog) in een portaal, waardoorheen het licht naar binnen schijnt. Dit staaltje fraaiheid is het werk van Fursy Teyssier, alweer een lid van Les Discrets. Die jongens hebben trouwens ook een nieuwe plaat uit, en het is een goeie (met een pak minder stemmen dan deze van Alcest), dus ik zou zeggen; ga die plaat ook maar luisteren als je deze goed vindt!

‘Faiseurs des Mondes’ is, zoals eerder gesteld, het absolute prijsnummer in mijn ogen. Het nummer zet meteen vernietigend in, met een gitaarpatroon dat gemaakt lijkt te zijn om zoveel mensen omver te blazen, en rollende drums. Neige zet z’n harsh vocals in, en die gaan door merg en been, bezorgen me koude rillingen en geven me een energieboost van jewelste. Jawel, dit allemaal. Kan je geloven hoe geniaal ik het allemaal vind. Deze song is in mijn ogen gewoonweg perfect, met de meest memorabele riff van heel het album, en misschien wel uit het hele oeuvre van Alcest tot nu toe. Ook het tragere, slepender middenstuk is prachtig, vooral het op het wederom wat heftiger slot van de song voorbereidende gedeelte. ‘Faiseurs des Mondes’ heeft het eigenlijk allemaal; emotie, kracht, energie, troost, dromerigheid.

Na het sfeervolle, zeker niet overbodige intermezzo ‘Havens’ volgt de slotsong. Die valt met een erg dromerige gitaarlijn meteen mooi met de deur in huis. ‘Summer’s Glory’. Een aparte titel, voor twee redenen. Ten eerste, de tekst is in het Frans geschreven en gezongen. Ten tweede, het is wel een grappige contradictie met de man achter Alcest, althans zijn pseudoniem Neige, Frans voor “sneeuw”, zoals iedereen wel weet. De tekst is wel weer prachtig, met als afsluitende regels:

“Juillet s’en vient;
Notre coeur dégèle;
Je me sens si léger.”

Vrij vertaald:

“Juli komt eraan;
Onze harten ontdooien;
Ik voel me zo, zo licht.”

Op zich niet zo bijzonder, en in het Nederlands vind ik het zelfs een beetje knullig klinken (ook omdat ik niet meteen m’n beste beentje heb voorgezet qua vertaling), maar in het Frans heeft het toch een magische bijklank. Ik vind het een mooie taal, een erg dankbare taal ook in de wereld van de poëzie. Niet voor niets zijn er zoveel grote Franse dichters, schrijvers en filosofen. Het is gewoonweg een kunstzinnige taal. Deze alinea heeft niet veel meer met het album te maken, maar ik vond het een interessante aanvulling voor mijn bespreking, en toch ook wel relevant, want ik ben vertrokken uit een flard van de songtekst, natuurlijk.

Om toch nog een laatste alinea aan het album zelf te wijden: Neige heeft weer maar eens een mooie plaat afgeleverd, veel artiesten zouden er, hoewel zij met meer denkende mensen zijn om een plaat te maken, jaloers op zijn. ‘Les Voyages de l’Âme’ is dromerig, groots en beklijvend. Een plaat die je bijblijft, en die ik althans nog vele malen zal beluisteren in de toekomst.

4,5 sterren

P.S. Bedankt trouwens, wizard, dat je m’n bespreking afwacht. Altijd leuk dat zulke dingen gewaardeerd worden.

Naar aanleiding van de recensie van AOVV hierboven dit album toch nog maar eens weer herbeluisterd. Nou ja...volgens last.fm heb ik deze laatste worp van Alcest 15 keer beluisterd, en daar zit een aantal keren op mijn werk nog niet bij.

Over Souvenirs d’un Autre Monde was ik erg enthousiast, Écailles de Lune heb ik overgeslagen en voor dit Les Voyages de ‘Âme had ik hoge verwachtingen. Verwachtingen die in eerste instantie niet werden ingelost. Naar aanleiding van AOVV’s bijdrage ben ik dus gaan herbeluisteren, in de hoop net zo enthousiast te worden als hij.

Maar helaas.

Voor mij blijft Alcest’s debuutalbum het referentiepunt waaraan ik dit album spiegel. Souvenirs was een lichte, sprankelende, dromerige plaat die ik veel heb geluisterd in de zomer van 2010. Het album paste perfect bij de zonnige dagen van die zomer.
Zelfs na 15 luisterbeurten blijft dit album een redelijk grijs geheel. De muziek lijkt een beetje zwaarder geworden en mist het sprankelende dat ik zo waardeerde aan het debuutalbum. Weg zijn de hoge, zwevende gitaarpartijen. De zang lijkt me een klein beetje lager waardoor het dromerige verdwenen is. Hier en daar duikt wat krijsende zang op. Vermoedelijk om het geluid uit te diepen, wat slechts deels lukt. Het stoort nergens, maar om nou te zeggen dat het wat toevoegt...nee, dat ook niet.
Daarnaast hebben de nummers aan eigen gezicht ingeboet. Ik vind het lastig, bijna onmogelijk de nummers uit elkaar te houden. Jammer.

Uiteraard wordt het nergens slecht of irritant of komt er een skipmomentje. Daar zijn Winterhalter en (vooral) Neige teveel vakmensen voor, maar het album raakt nergens aan het niveau waarop ik gehoopt had.

Zoals ik Souvenirs associeer met de zomer van 2010, zo past dit album bij het voorjaar van 2012 (tot dusverre, laat ik hoop houden): grijs en grauw.

Het is geen straf dit album te beluisteren, maar na 50 minuten is er eigenlijk niks voorbijgekomen dat is blijven hangen.

Een dikke 3.5*

Stéphane (Neige) droomde over een feeënwereld. Er waren kleuren die op aarde niet bestonden, er waren vormen die niet op aarde bestonden en geluiden die niet op aarde bestonden. Hij wilde graag iets met zijn dromen gaan doen....

Dit is de drijfveer van Alcest in een notendop. Wij krijgen te horen wat er zich in de droomwereld afspeelt. De herinneringen van een andere wereld, de maan in de weegschaal en nu de reizen van de ziel. En ja, we worden op een reis gestuurd voor 50 minuten.

Deze reis bestaat bijna alleen maar uit schoonheid. We worden verwelkomt met zeer dromerige gitaren en een zalvende stem. De muziek wordt steeds harder maar het wordt nergens duister. Aan het eind zijn we weer terug op onze aarde, een ervaring rijker.

En nu over op de muziek. Les Voyages de L'âme is een album van onvoorstelbare schoonheid. Deze band hoort bij de derde golf van de Black Metal maar er wordt steeds verder afstand gedaan van dit genre. Op de vorige twee albums kregen we Black Metal met een beetje Shoegaze te horen, nu kun je het omdraaien.

Deze muziek gaat echt om de sfeer. Een nummer als Beings Of Light is zeer monotoon en tranceopwekkend. De riffs cirkelen op zichzelf heen en de drums verzuipen bijna in de mix en gaan mee in de draaikolk waar je als luisteraar ook bijna in gezogen wordt. Alles klinkt dromerig, zelfs de schreeuwen die van heel ver te lijken komen.

Het album is toegankelijker vergeleken met de eerste twee albums. Het is minder korrelig en focust zich echt compleet op het dromerige aspect, alles is zeer melodieus. Een nummer als Autre Temps zal zelfs de grootste metalhaters overtuigen. Er wordt niet in geschreeuwd maar het is wel hard. Het gitaargeluid is breed en weids, de drums galmen.

Winterhalter is de man achter de drums. Hij zorgt echt voor een basis zonder te veel poespas en gaat de gitaren zijn werk doen. Op een nummer als Faiseurs De Mondes barst Winterhalter wel even uit in een kolkende golf van blastbeats met snelle tremoloriffs van Neige. Het album wordt zeer rustig afgesloten met een nummer wat zo van Type O Negative had kunnen zijn. Het eind wordt lang uitgerekt, net als een einde van een film. Het is niet zomaar voorbij.

Dit album is alsof je 50 minuten muzikaal geknuffeld wordt. Alles is hoopvol, nergens is er wanhoop. Hier moet je voor in de stemming zijn maar als je in de stemming bent wordt je meegenomen door de muziek van Neige en Winterhalter. Prachtig! De hoes laat de toon van het album het beste zien. Majestueus en fier.