Quasimoto - The Further Adventures of Lord Quas (2005)

Waar blijft Quas nu? Wil meer van dat spul hebben, zeer goede beats, funky en dan Quas debie, Madlib blijft gewoon doorgaan met z'n ding, toch nog wat moois brengen. Gewoon supper album en een echte musthave, dikke 5

I ain't no addict, who ever heard of a junkie as old as me - Dit album wordt per luisterbeurt beter, zit langzamerhand heel dichtbij The Unseen. Meesterlijk. Komt er nog nieuw Quasimoto-materiaal aan?

The Clown heeft een prachtige beat.

Ik vind dit maar wazig de hele sound gewoon, net een cartoon ik heb toch liever Madlib as Madlib

Misschien moet ik dit album wel nog eens gaan beluisteren.

Luister anders eerst The Unseen, dat is meer één album als je begrijpt wat ik bedoel.

Ik heb me er nog is aan gewaagd... ik dacht dat het nu wel aan te horen was, dat is het wel, maar het verveeld best wel.
Most of the time gaat het over wiet.

De beats zijn ook zo rustig... ik heb gewoon de heletijd het gevoel dat je dit album pas kan aanhoren als je stoned bent.

En ik ben nog zo'n heilig jongentje dat ik daar niet aan doe.

Ik denk dat je Quasimoto maar gewoon moet laten voor wat het is

Ik vind de beats op de voorganger van deze rustig; hier zijn ze vaak gewoon lekker en muzikaal (bijv. Bartender Say en de nummers op het einde).

The Exclusive vind ik echt zo'n ultieme Madlib beat en MED lijkt daar als geen ander over heen te kunnen rappen. Kort maar zeer krachtig.

Geweldige karakteristieke track idd.

Wat een geniale plaat blijft dit toch, ongelofelijk hoe het maar beter blijft worden bij herluistering.

Hoezo is die beat van Privacy zo kort, hij's zoooo dope

"It's dynamite music" Wat een held is deze kerel, al die samples die voorbij komen .

civilized flavour from one of your favourite neighbours



Zegt ie dan reuze vrolijk terwijl hij ondertussen een beetje achteloos die beat volledig inpakt.

Wat een beats, wat een beats...

Inderdaad jammer dat die stem het zo zwaar verneukt..

Meestal is dat gewoon een kwestie van wennen. Dit album heb ik namelijk ooit in een ver, ver verleden, een paar keer een draai gegeven. Helaas was het me toen allemaal te abstract. Dat kwam eigenlijk vooral door Quas's stemgeluid dat mij op dat moment toch iets te ver ging. Voor het gemak heb ik dit voor de beats (die ik toen wel al op waarde kon schatten) maar 3* gegeven. Sindsdien heb ik het eigenlijk nooit meer een kans gegeven.

Inmiddels ben ik via The Unseen wel gewent aan de omhoog gepitchte stem van Quas dus voor mij zal dat geen obstakel meer vormen. Ben benieuwd of ik deze nu net zoveel zal gaan diggen als The Unseen.

Jup, ik irriteer me vaak toch ook wel aan het stemmetje. Maar als ik dan weer bijv. The Clown, Privacy of Another Demo Tape hoor maakt dat me niks meer uit .

Hoe kun je je nou irriteren aan de stem van Lord Quas?
Dat is juist briljant, zeker in combinatie met de originele diepe zware stem van Madlib. Vooral die gesprekken tussen Quas en Madlib... Damn, wat hard.

Dit is dan ook een zieke LP, maar ik The Unseen ligt me toch beter. Luistert gemakkelijker. Maar ik moet zeggen: hoe meer ik deze plaat luister, hoe beter 'ie wordt.

Ik kan heel goed begrijpen dat je je daaraan irriteert. Ik zelf moest er ook erg aan winnen maar vind het nu juist vet. Dit album heeft mede dankzij de stem niet echt een toegankelijk geluid.

Hm ik vond het eigenlijk meteen hard.
Dat deze plaat niet zo toegankelijk is ligt denk ik ook vooral aan het abstracte karakter van de beats. De meeste tracks moet je echt beluisteren, dienen niet echt gemakkelijk als achtergrondmuziek of zoiets dergelijks.
Ik denk dat The Unseen een stuk toegankelijker is, ook al is de stem van Quas hetzelfde.

Het is wel fijn om te horen dat Madlib er lyricaal vooruit op is gegaan; ik denk dat dat het beste op te merken is op Closer, waar hij MF DOOM er uitflowt

Closer maakt gebruik van een dikke sample van "Poor Young Dave" van Dr. Dre, Snoop Dogg .

Echt een dope album, iets minder dan the unseen.

Zo'n Rappcats Pt. 3 is toch ook een mooi voorbeeld van waarom Madlib zonder enige twijfel de meest buitengewone hiphopproducer is: De stijltransities van het nummer op 0:08, 0:44 en 1:39 zijn welbeschouwd volkomen abnormaal maar komen zo te horen toch allemaal neer op sampling van eenzelfde track en vallen op de een of andere manier zó goed op hun plaats. Echt buitencategorie, ik ken geen andere producers die dit trucje van omgekeerde logica beheersen.

Uniek idee natuurlijk dit en over het algemeen zijn de producties heel dik, maar toch draai ik dit niet vaak. Cd is te rommelig en toffe tracks/beats duren vaak te kort naar mijn mening. Gok dat deze het heel goed doet onder invloed van het een of ander.

Ook weer een sterk album van Madlib's alter-ego Quasimoto. Heerlijke beats en ik blijf hem enorm grappig vinden;

"Peace to Pete Rock, the soulman. Peace to Madlib for this hot buttered soul track"
[Madlib]:"Thank you back."

Deze op cassette weten te scoren! Moet hem wel nog goed beluisteren, maar het kwartje was eerder al gevallen bij The Unseen, dus dat zal hiet niet zo lang hoeven duren.