Bram Vermeulen - Dans Met Mij (1989)

Ontroerende muziek, met mooie teksten en goede muziek. Bram was echt een kunstenaar.

Ortwin, dat heb jij héél mooi gezegd. En zo was het ook!

Zondag (04.09.05) is het alweer 1 jaar geleden dat Bram ons moest verlaten. Maar: zoals hij zelf zou zeggen: "ik ben niet echt dood moet je weten, dood ben ik pas als jij me bent vergeten". Vergeten zullen we Bram niet makkelijk!

"Dans Met Mij" is een van zijn vele knappe albums. En omdat ik nooit kan beslissen welke van de twee ik nu zijn beste vind, heb ik zowel DANS MET MIJ als RODE WIJN een dikke vette 5 gegeven.
Wat niet wil zeggen dat zijn andere albums daarom slecht zijn! Verre van. Eigenlijk kan ik niet één Vermeulen album opnoemen dat ik niet goed vind..

OP Dans Met Mij staan wondermooie liedjes, zoals Vader & Zoon , een vader zie een en ander aan zijn zoon vertelt. heel ontwapenend. "Mijn liefste waar denk je aan?" vraagt Vermeulen zich af in Waar Denk Je Aan.

Heel knap: De Twijfel

En wat te denken van Marijke. Een droef verhaal, zo herkenbaar en al even herkenbaar als in het echte leven... géén happy end. Die laatste zin in de tekst, als Vermeulen het nummer besluit met "en het komt nooit meer goed", gaan de koude rillingen over je lichaam... SLIK!

Ook Stille Getuigen is heel aangrijpend. Mensen Van De Straat en Open Raam zijn opmerkelijke "observaties" die Bram, of de ikpersoon in de liedjes althans maakt...

Meneer Van Der Velde: weerom een (droef) verhaal dat door merg en been gaat... naar mate het nummer vordert krijg je ook de "clou" van het verhaal te horen. Straf.

In Kort Geluk worden de klagers die we soms toch allemaal zijn, nog maar eens geconfronteerd met hoeveel materiele rijkdom we eigenlijk wel hebben, tergelijkertijd kan je het zien als een maatschappij kritiek die zegt dat niet alle materiele zaken zozeer tot "geluk" leiden..

Bij Brand In Mijn Verstand gaat het er swingend aan toe, maar vergis je niet, ook hier is de tekst niet vrijblijvend. Wat zeer zeker ook gelde voor Polonaise (Met Zijn Allen), niet te verwarren met dat andere liedje met die titel, van de LP "Polonaise (Een Stoet Liederen)".

En Dans Met Mij het titelnummer, stelt duidelijk de onverschilligheid van ons allemaal aan de kaak... misschien niet echt een vrolijke noot om mee te eindigen, maar dat hoeft dan ook niet perse.

Vermeulen maakte liedjes. Vermeulen maakte mooie liedjes zelfs. Maar Bram had ook iets te VERTELLEN. En dat is an sich al een heel groot talent.

Bram we missen je!

Ook ik wil wel meegaan in het benoemen van Bram Vermeulen als kunstenaar.
Dat uit zich al in opener Vader & Zoon waarin een mooie tekst samengaat met kwalitatief hoog uitgevoerde muziek (alsof je luistert naar een band uit de VS).
Waar Denk Je Aan pakt me ook al gelijk in. De nummers die hierna te beluisteren zijn hebben een zelfde hoge kwaliteit.
Dit is het tweede volwaardige album van Bram Vermeulen dat ik ken en het is te vroeg om te spreken welke van de twee mijn favoriet is. Dat zal de tijd moeten leren en daarvoor zullen meerdere luisterbeurten moeten volgen. Zeker geen vervelende opdracht die ik mezelf hier geef, want het is heerlijke muziek die aantoont dat muziek in eigen taal zo slecht nog niet hoeft te zijn. Sterker: het raakt me tekstueel gezien veel sneller en ik ben wat beter geconcentreerd op waar de nummers over gaan, iets wat ik met Engelstalige nummers veel minder heb. Voor mij geeft dat toch wel een extra dimensie, zeker als je de muziek en teksten van deze liedjeskunstenaar hoort.

Bram Vermeulen was een kei in het omgaan met de Nederlandse Taal. Ik denk dat hij erg dicht in de buurt komt van bijvoorbeeld iemand als Lennart Nijgh. Zijn teksten zijn echt goed doordacht, zijn liedjes gaan echt ergens over; In Vlaanderen was hij populairder dan in eigen land, misschien door zijn manier van met de taal om te gaan ,
Ik vind dit een prima album hoor!

****

Wat een prachtige teksten, Bram Vermeulen is een woordkunstenaar! *4.0

Ik wil me graag aansluiten bij de eerste quote. Ik draag Bram al meer dan 30 jaar mee in mijn collectie. Kijk, nu heb ik hem weer eens op staan voor de avond, het was al een paar weken geleden weer. Ja, hij is een kunstenaar voor mij, omdat hij, meer nog dan de woordkunstenaar die hij al is, gewoon... raak schiet. Ik kan het niet anders uitleggen, zegt het cliché. Het is juist, zou je ook kunnen zeggen, ook al maakt dat het niet eenvoudiger op. Ik bedoel, haha, elk woord van Bram is waar. Het is waar, hij is waar. Zoiets. Begrijpt u?
Ik hoop dat de quote-auteur (kunstenaar) dit na 8 jaar nog in zijn mailbox ontvangt, al die steunbetuigingen.

Een van de laatste albums die ik nog niet grijs had gedraaid, inmiddels is dat ook gebeurt. Ik kan alleen maar meegaan in de bewieroking van Bram Vermeulen, wat een gemis is het toch. Ik vind dat hij te vaak onder de catergorie 'kleinkunst-artiesten' wordt geschaard, maar oh wat heeft dit album veel te bieden. Tekstueel is er in Nederland geen betere te vinden en muzikaal klopt het ook van alle kanten.
Qua teksten moet ik vaak denken aan mannen (Guy Clark, John Prine, Steve Earle, Townes van Zandt etc. etc.) uit het americana-genre die de kunst kennen van het vertellen van verhalen in 3 minuten, waarvoor cineasten 3.5 uur nodig hebben. Bram Vermeulen kon dat ook, en hoe.

De stem van Bram Vermeulen roept op een of andere manier ook altijd nostalgie op, volgens heeft hij vroeger ook de voice-over gedaan bij een aantal jeugdseries, misschien dat generatiegenoten dit gevoel herkennen. Vanaf de kleutertijd tot nu, genieten geblazen.