The Who - 30 Years of Maximum R & B (1994)

Goede verzameling. Gekocht op bol.com. Mooi boekwerk en goede cd's. Kortom Top!!!

Voor mij niet te versmaden, deze box (kocht hem zo'n 10 jaar geleden, had voordien enkele compleet grijsgedraaide LP's).
Legendarische rockband, volgens mij van even groot belang als bv. the Rolling Stones. Deze box is in ieder geval zeer compleet naast met alle hits ook heel wat interessante live-stukken en minder bekend werk.
Roger Daltrey vind ik een fantastische zanger en wijlen Keith Moon vind ik één van de beste drummers ooit, die met zijn spectatulaire drumwerk nog iets toevoegt aan de songs.Ook het gitaargeluid van Pete Townshend en hun gave close-harmonie zang dragen bij tot het groepsgeluid.
Talrijke popklassiekers die even energierijk als vindingrijk zijn waaronder "I can't explain", "My generation", "I can see for miles", "Pinball wizzard" ... en zo kan ik blijven opsommen.
Warm aanbevolen!

Met al die heruitgaves die precies dezelfde bonustracks bevatten als hierop staan vind ik de toegevoegde waarde van deze box niet veel meer voorstellen. Toch jammer, want deze was er eerder.

Dit is veel. er staan veel nummers op die niet op de reguliere platen stonden. Van de laatste twee studioplaten staan er 2 nummers op: You Better You Bet en Eminence Front. Dit is een beetje mager. Daarnaast staat alleen de live versie van Substitute erop en niet de originele single.

Deze box is compleet maar bevat veel minder toegankelijke nummers. Als je alleen de greatest hits wil hebben en niet alle extra's, dan moet je deze niet kopen en ben je beter af met een best of dubbel CD, er zijn er verschillende van. Deze is meer voor de die-hard fans die alles willen hebben.

Ik heb deze 4 CD-box eind '94 voor mijn verjaardag gekregen.
Het is aardig samengesteld en bevat veel Who-bijzonderheden.
Waar ik alleen niet van houd is live, studio en gesproken woord door elkaar. Bijvoorbeeld dat gesproken woord op 'Anyway, anyhow, anywhere' dat ik eerst moet faden voordat de track begint, die live-versie van 'Substitute' uit 1970 terwijl men op CD 1 nog met de jaren 60 bezig is. Ik houd ook niet van mixen van live en studio door elkaar zoals in de versie 'A quick one' gedaan is. Het is het een of het ander.

In 1995 of 1996 tweedehands gekocht in 'Het Zinnebeeld' in Groningen voor Hfl. 80,--. Een geweldige compilatie en een schoolvoorbeeld van hoe je een box set hoort samen te stellen. Soms kom je vreemde keuzes tegen. Inderdaad ontbreekt de single versie van Substitute. Maar er staat tegenover dat er veel onuitgebracht materiaal is toegevoegd.
Een vriend van me heeft de box een keer van me geleend om te horen of The Who ook iets voor hem was. Vervolgens belde hij me op dat hij de schijfjes ging branden maar een paar dagen later kwam hij de set terugbrengen en vertelde en passant dat hij een exemplaar had bemachtigd via Marktplaats!

Vond ‘m twee jaar terug bij The Soundgarden (grote muziekzaak in Baltimore) voor $15,- in puntgave staat!
Die extra tracks komen nu wel van pas want ik heb sinds de grote verhuizing de oude MCA cd’s bijelkaar gespaard (die bevatten originele mixen, de remasters bevatten, net als deze set, remixen).
Kortom, een heerlijke set!

Onlangs is er dus ook Maximum A’s & B’s uitgekomen met alle UK-singles in chronologische volgorde (van m’n schatje gekregen). Laat dit niet aan je voorbij gaan!

Een heerlijke set... en een uitgebreid overzicht van the Who dat is het zeker!,
Heb deze al jaren in mijn verzameling ,maar wat ik me soms afvraag wat verstaan we nu eigg onder het begrip Remix zoals op deze Who-box?? ,het merendeel klinkt hier als remasters in orginele mix

Wat ik bv dan wel een Remix vind is hoe See Me Feel Me hierop te vinden is ,nl Het gedeelte Intro is de studioversie uit '70 en dan gaat het mooi over in de Liveuitvoering van Leeds

Heb jij daar soms een toelichting over? ,ik versta onder remix oa een verandering uit de originele mix En op het meeste werk op deze box hoor ik verder weinig verschil ??

Hun huisarchivist Jon Astley heeft midden jaren '90 de originele opnames onder handen genomen en dus opnieuw gemixed (apart opgenomen 'tracks' van instrumenten/zang herinterpreteren naar eigen smaak). Dat is wat anders dan remasteren (oppoetsen van bestaande mixen, treble of bas wat bijwerken, etc.). Deze box set was, net als bv. Bowie's Sound+Vision-box, een 'aankondiging' en voorproefje van de jaren '90-uitgaves met bonustracks.

Als je bv. naar de oude cd-versie van A Quick One luistert (in mijn geval de oude Amerikaanse cd op het MCA-label) en je vergelijkt het met de jaren '90 cd, dan hoor je duidelijk verschil: De oude cd klinkt echt als een jaren '60 mix, de jaren '90 cd klinkt een stuk moderner en opener. Maar beiden klinken zeker goed, alleen anders.

Altijd moeilijk, een box als deze. Als je hem koopt krijg je veel essentieels, want de ene helft is een prima overzicht van het beste dat deze briljante band op plaat heeft gezet, maar de andere helft bestaat uit rarities die indertijd de albums niet hebben gehaald omdat ze niet goed genoeg waren, of niet in het totaalplaatje pasten, of al op single waren verschenen... kortom, nummers die eigenlijk vooral essentieel zijn voor de fan die alles van deze band wil hebben, maar die fan heeft ongetwijfeld ook al alle reguliere albums gekocht en dus die éne helft al in huis (plus de nummers die ook als bonustracks op de rijk bedeelde re-releases uit 1995/1996 zijn verschenen). Maar diezelfde die-hard-fan wil natuurlijk ook déze box hebben vanwege de nummers die níét op die re-releases zijn verschenen, maar krijgt daarbij dan dus weer ontzettend veel muziek dubbel (en dan nòg heeft hij nog altijd niet de single-versie van Substitute in huis).
        Kortom, of dat het allemaal waard is moet ieder voor zich maar beslissen. Feit is dat er hier erg veel moois op staat en dat ik zelf erg blij ben met bijvoorbeeld het complete werk van de High Numbers (vooral het simpele maar aanstekelijke Zoot suit), de (iets) langere versie van het ontroerende The kids are alright, het melige radio-intro van Happy Jack ("Joke over now, no fucking about, let's get down to good serious recording!" en Moon: "Let's get down to brass tacks"), het onverwacht lieve Dogs, de studio-versie van Heaven and Hell, en natuurlijk Pete Townshends hilarische advanced course in crowd control : "I'LL TELL YOU FUCKERS SOMETHING, ALL RIGHT? NOW LISTEN! THIS FUCKING INSTANT – SHUT UP, RIGHT? EITHER SIT DOWN OR STAND UP OR LAY DOWN OR DO SOMETHING, BUT SHUT UP, RIGHT? THIS IS A FUCKING ROCK 'N' ROLL CONCERT, NOT A FUCKING TEA PARTY !"