Iron Maiden - Somewhere in Time (1986)

Iron Maiden is zo'n band dat iedereen wel kent. Ik ook natuurlijk, maar ik kende alleen de klassiekers, en het album The Number of the Beast. Voor de rest had ik me nooit verdiept in deze legendarische groep, en dat is natuurlijk een schande. Want Iron Maiden is één van de grootste Metalbands die op deze aardbol rondlopen. Ik ben dus begonnen met meerdere albums van deze ijzeren mannen te beluisteren. En Somewhere In Time is nu mijn voorlopige favoriet.

Dit album opent met het sterke nummer Caught Somewhere in Time. Een nummer die duidelijk maakt in welke lijn het volledige album zal verder gaan. En dat maakt het vooruitzicht op de verdere songs alleen maar prettiger. Wasted Years bijvoorbeeld, is meteen al één van mijn favorieten op dit album. Wat een onweerstaanbaar tof refrein, en wat een ongelooflijke vette solo heeft dit nummer. Een geweldige song dus, zoals er veel zijn op dit sterke album!

Ook Heaven Can Wait is zo'n knaller van een nummer. Sterk refrein, die echt onweerstaanbaar is. Geweldige solo's, en ook een goede riff. Verder komen er ook wat meer epische nummers langs. Zo zijn The Loneliness of the Long Distance Runner en Alexander The Great wat langer uitgesponnen, en wat sfeervoller.

De instrumentatie van dit album is echt geweldig. Ik vermoed dat dit album de beste combinatie heeft van alle instrumenten. Vooral een groot pluspunt voor de geweldige basgitaar. Je kan ieder instrument er gemakkelijk uit halen, en apart volgen. Dat maakt het erg boeiend, maar zorgt er ook voor dat de muziek na een paar luisterbeurten geen verrassingen meer heeft. Niet dat dit erg is, want deze nummers zijn zodanig sterk, dat je ze steeds terug wilt horen.

Een erg strak album dus, en voor mij voorlopig de beste van Iron Maiden. Of ik deze mening zal blijven behouden weet ik niet, want er zijn nog genoeg albums van Iron Maiden die ik nog niet heb beluisterd.

1986: Maiden staat op het hoogtepunt van zijn bestaan en commercieel gezien aan het begin van de doorbraak. Alle Maiden albums staan in mijn platenkast en de verwachtingen waren hoog.

Alarmschijf bij Veronica op 4 oktober 1986 (Wasted Years), vond ik teveel meezinggehalte hebben maar ja.

Toen opgezet en wie schertst mijn teleurstelling, caught somewhere in time gaat nog (het beste nr. met sea of madness) De rest is voor mij gewoon tegenvallend, weer een epische afsluiter die erg veel lijkt op rime of the ancient mariner en to tame a land.

Nee tussen Maiden en mij kwam het niet meer goed. Ik stapte definitief over naar Queensryche, Metallica, Slayer etc. Erg jammer want tijdens de Powerslave tour was ik erg enthousiast.

Wat ik echter achteraf wel op prijs stelde is dat ze iets meer gingen experimenteren, das klasse, alleen niet voor mij.

De afgelopen weken heb ik alle platen van Maiden uit de jaren '80 en '00 beluisterd (de wat mindere jaren-90 platen heb ik maar even laten liggen), en deze springt er samen met Seventh Son voor mij uit.
De oudere albums van Iron Maiden zijn het steeds net niet voor mij, wellicht een beetje over the top, de jongere albums klinken alsof er een trucje wordt uitgehaald.

En deze is gewoon supergoed. Somewhere in Time begint met het epische Caught Somewhere in Time. Dat nummers is voor mij ook meteen het hoogtepunt van de eerste helft van de plaat. De andere nummers mogen er overigens ook wezen, hoewel Heaven Can Wait een stukje te lang opgerekt is. Daar had ik aan 2 minuten minder ook genoeg gehad.
De tweede helft van het album begint met The Loneliness of the Long-Distance Runner. Muzikaal zit dat prima in elkaar, maar de tekst vind ik wel erg merkwaardig. Van Iron Maiden ben ik wel wat gewend qua teksten: oorlogen, luchtgevechten, Indianen uitmoorden of historische epossen. Maar een nummer over een meneer die ervan houdt om over grote afstanden te rennen, over elk terrein, etc...Maar ja, het werkt wel. Bij Stranger In A Strange Land beginnen de synths me voor het eerst op te vallen (aardig nummer overigens), maar Deja Vu is voor mij het hoogtepunt van de plaat. Ik ben helemaal weg van die melodie. Tot slot nog een korte les geschiedenis in een prima muzikale omlijsting.

Voor mij het enige Iron Maidenalbum zonder echte mispeer.

4*

Somewhere In Time komt bij mij over als een verslag van een lange tournee.
Geen besef meer van plaats en tijd.
Angst om in herhaling te vallen.
Steeds weer dezelfde truc in vrijwel dezelfde zalen.
Ben ik hier eerder geweest?
Déjà Vu.
Caught Somewhere In Time is een trip op de snelweg.
Gevangen tussen twee grote metropolen.
Haastig flitsten gedachtes en herinneringen voorbij.
Heimwee naar het rustige leventje thuis met gezin.
Wasted Years gaat hier op door.
Filosoferen over het nut van alsmaar onderweg zijn.
The Loneliness Of The Long Distance Runner.
Voordat je het weet ben je weer een jaar verder.
Keerzijde van de roem.
Japanse fans die op je aandringen.
Terwijl je ze op een vriendelijke manier probeert te vermijden.
Hopend ze niet te kwetsen.
Onwetendheid van het cultuurverschil.
Stranger In a Strange Land.

Het grimmige en duistere van laatstgenoemde nummer was voor mij de definitieve reden om me meer in Iron Maiden te verdiepen.
Iron Maiden was tijdens mijn schooljaren vooral hip vanwege de shirtjes met opdruk van Eddie.
De helft van de dragers hiervan was vrijwel onbekend met de muziek.
Toen Wasted Years een hit werd, liep vreemd genoeg het aantal liefhebbers daar terug.
Afgeschrikt door de muziek.
Opvolger Stranger In A Strange Land haalde de onderste regionen.
Ik hield wel van het slepende.
Dus na de single al snel het hele album in bezit.
Iron Maiden heeft altijd het strijdbare in hun muziek gehad.
De mogelijkheid om je als publiek een te voelen.
Gebalde vuist in de lucht.
Terwijl andere metalbands zich bezig hielden met fictieve demonen.
Durfde Iron Maiden samen met Metallica hun eigen nachtmerries bloot te stellen, en te bestrijden.
Daar ligt voor mij zeker ook een deel van hun kracht.
Herkenbaarheid.

Number of the beast is eigenlijk het enige Iron maiden album wat ik goed ken dus tijd om aan de rest te beginnen.Het eerste wat opvalt aan Somewhere in time is dat dat ie toch wel een stuk minder is.Het aantal echt goede nummers is op 1 hand te tellen (Stanger in a strange land,Heaven can wait en het epische Alexander the great) en ook vind ik het allemaal wat vlak klinken qua geluid.Het had allemaal wel wat energieker gekund;blijft over een voor mij doorsnee Maiden album.....op naar de volgende.

Hun vijfde album Powerslave in 1984 wordt gevolgd door een elf maanden durende slopende wereldtoer waarna in 1985 de prachtige live dubbelaar Live After Death verschijnt. In juni 1986 komt met Somewhere in Time hun zesde studioalbum uit, met voor de tweede maal een ongewijzigde line-up en met de beruchte gitaarsythesizers, zie het www voor verdere uitleg over die instrumenten. Nooit begrepen, die dingen.

Sir Spamalot is 17 jaar,volgt Latijn-Grieks aan het College in Oostende en die nieuwe ontwikkelingen in zijn geliefde Metal, dat laatste met argusogen. In april 1986 brengen hun collega’s van Judas Priest al een album uit met die gitaarsynthesizers. Turbo is de naam en dat album wordt voor mij een zeperd, ook al door de matige poppy songs. In het achterhoofd nestelt zich dan een beestje: “Hopelijk is het album van Iron Maiden beter en vallen ze ook niet in die commerciële valstrik”. Dat beestje heeft niet lang geleefd, want ze brengen opnieuw een snoeihard album uit. Mijn vrees is ongewettigd en op vinyl komt deze het ouderlijk huis binnen. "Wat heeft hij nu weer mee?" Ach, die blik van mijn ouders...

Het volgende valt op bij het bekijken van de acht nummers. Vier nummers, 1 – 4 – 5 – 8, zijn van de hand van Steve Harris, drie nummers, 2 – 3 – 6, zijn geschreven door Adrian Smith, nummer 7 is van Dave Murray en Steve Harris. Zanger Bruce Dickinson schrijft aan geen enkel nummer mee, ook de teksten niet. Heeft de Powerslave toer hem parten gespeeld? Wasted Years en Stranger in a Strange Land zijn de singles op dit album.

De nummers zelf zijn op dit album niet zo verrassend, opnieuw is er die mix van galopperende songs, midtempo songs, “crowd pleasers” en epische nummers. De eerste single Wasted Years is eerder speels en verhaalt over hun Powerslave toer, de tweede single is bijzonder goed gelukt en sfeervol. Geweldig op dreef zijn opnieuw beide gitaristen, de heren Murray en Smith, zo goed zijn ze op elkaar ingespeeld. Hoogtepunten zijn voor mij de opener, The Loneliness enzovoort, het snelle Déjà Vu en Alexander the Great.

Nog iets valt op bij dit album en dat is de productie van Martin Birch. De productie is hard en heel vol, het is even wennen want opnieuw is het anders. Tussen Killers en deze Somewhere in Time zorgde hij telkens voor een ander geluid, er is geen sprake van zichzelf te herhalen. Het verschil met Powerslave is enorm, het verschil met Seventh Son ook waar er iets meer ruimte lijkt te komen of is dat het gevolg van het begrip “conceptalbum”.

Opnieuw valt de hoes in positieve zin op, een overvloed aan details siert deze futuristische hoes met verwijzingen naar het verleden. Op het internet staan lijsten met al de verwijzingen. Plezieriger is om ze zelf te zoeken op de hoes, op vinyl bij voorkeur waar de hoes volledig tot zijn recht komt. Derek Riggs heeft een kunstwerkje gemaakt maar de hoes van Powerslave bevalt mij beter. Slotsom met tromgeroffel. Dit is opnieuw een geweldig album. Astemblieft!

In de geest van die tijd een album met gitaar- en bassyntheziers. Wat je daar verder ook van mag vinden (ik waardeer het wel), ze geven dit album een compleet eigen geluid ten opzichte van de rest van de Maiden-discografie.

Opener ‘Caught Somewhere in Time’ zet gelijk de toon. Gedreven brengt Bruce de teksten, soms op het randje (Time is always on my side). Daarna volgt er een meesterlijk instrumentaal middenstuk, zoals we gewend zijn. ‘Wasted Years’ is het commerciële nummer met dienst, maar is erg sterk, en heeft een uit duizenden herkenbaar intro. ‘Sea of Madness’ is het volgende nummer (en de volgende persoonlijke favoriet). ‘Heaven Can Wait’ is het eerst mindere nummer (al is dat op dit album puur relatief), en dat heeft veel met het repetitieve refrein (waar Maiden wel meer last van heeft) en dat ‘ge-oh-oh’ in het middenstuk te maken. Nummer duurt misschien ook net iets te lang. ‘Long Distance Runner’ heeft weer een geniaal intro en een sfeer, die prima de essentie van het alleen hardlopen weet uit te drukken. De tweede single, ‘Stranger in a Strange Land’, is minder commercieel, maar muzikaal dik in orde. ‘Deja Vu’ is een luchtige, uptempo nummer, met andermaal een meezingrefrein. Aflsuiter Alexander the Great is tekstueel een soort mini-epos, erg leuk voor de variatie. Het instrumentale middenstuk is weer eens geweldig.

De eerste twee nummers horen tot het beste van de Maiden discografie, nummers 3, 5 en 8 zitten daar vlak achter. De overige drie nummers zijn goed maar niet bijzonder. Ik vind deze net iets beter dan ‘Seventh Son ...’, dus voor nu 4,5 sterren.

Echt een fantastische plaat kan ik dit (vooralsnog) niet vinden, daarvoor zitten er teveel schoonheidsfoutjes in de muziek: Sea of madness heeft een matige melodie, Heaven can wait is een beetje gewoontjes met een rare tussengeplakte brug, The loneliness of the long distance runner heeft een couplet waarin de nogal kronkelige zangmelodie niet erg fantasierijk gewoon de gitaarriffs volgt en daarnaast onder de solo's een drumpartij zit die niet altijd even spannend is, en Deja vu heeft een riff die mij wel èrg opzichtig aan die van The loneliness of the long distance runner doet denken. Als geheel is deze plaat echter meer dan de som der delen vanwege de heerlijke sound van de gitaren, de overtuiging van de zang en de professionele afwerking van de produktie, en bovendien staan er een paar absolute hoogtepunten op, zoals Wasted years (een perfect voorbeeld van hoe je een ijzersterke metal-compositie toch onweerstaanbaar poppy kunt laten klinken zonder uitverkoop te houden, met als belangrijkste troef natuurlijk een geweldige zangmelodie), Stranger in a strange land met die ongeëvenaard vette en vunzige gitaarriff die me soms warempel aan David Gilmour doet denken (en ik hoor er zelfs af en toe de gitaar van Joe Walsh op Life in the fast lane in), en natuurlijk het (in ieder geval in muzikaal opzicht) majestueuze slotnummer. Bovendien ken ik deze band onderhand goed genoeg om te weten dat er een bepaalde muzikale onderstroom in hun albums zit die je soms pas na vele malen draaien de schoonheid en de coherentie van de nummers doet inzien, dus mijn score is slechts een voorlopige.

Wasted Years was denk ik het eerste nummer dat ik van Maiden hoorde en ondanks dat ik dit nummer te vaak heb gehoord vind ik het nog steeds een geweldig nummer. Toch is het op Somewhere In Time één van de mindere nummers wat mij betreft. Geen diskwalificatie van het nummer dus, maar een indicatie van het niveau van de overige nummers.

Favoriet zijn de epische nummers Caught Somewhere In Time, Heaven Can Wait en Alexander The Great. The Loneliness hoort daar wellicht ook bij, maar sommige delen van het nummer vindt ik teveel 'gezocht', zoals de solosectie. Prijs voor de beste riff van het album gaat naar Stranger In A Strange Land, sowieso een sterk nummer waarvan de opbouw helemaal 'klopt'. Déjà Vu is voor mijn gevoel een beetje een vreemde eend in de bijt. Het heeft een iets andere sfeer dan de rest van het album. Wel een geweldig nummer overigens.

Score: 93/100

1. Number Of The Beast
2. Powerslave
3. Killers
4. Somewhere In Time
5. Piece Of Mind
6. Iron Maiden

Een van mijn favoriete albums ooit. Met de toevoeging van gitaarsynthesizers en de aanwezigheid van twee hitsingles is Somewhere In Time een meer gestroomlijnd album dan zijn eveneens magistrale voorganger, maar er is iets aan het songmateriaal wat er voor mij voor zorgt dat het de standaard heavy metal-sfeer overstijgt. Intrigerend dan ook dat Bruce Dickinson dit keer geen schrijverscredits kreeg omdat hij eerder een uitgekledere, akoestische kant op wilde gaan. Ik ben alsnog zeer benieuwd naar wat voor songs dit waren, maar het futuristische aspect van deze grootse productie voelt voor mij perfect aan.

Opener Caught Somewhere In Time is perfect. Bruce verleidt de luisteraar als een kwaadaardige Doctor Who om mee te gaan op een reis door tijd en ruimte. Het nummer is spannend en energiek waardoor het veel meer gelaten Wasted Years een prachtig contrast oplevert. Smith levert hier een oprechte, melancholische song waarbij de teksten heel down to earth zijn in vergelijking met de fantasy, horror en geschiedenis waar de band tot dan toe vooral om bekend stond. Een track over heimwee, verlangen en bovendien een van de mooiste gitaarsolo's die Smith ooit gespeeld heeft. Sea Of Madness, ook van de hand van Smith, is voor veel mensen een van de mindere tracks, maar ik vind hem zoveel prachtige lagen hebben. De bas dondert er loodzwaar in en de lichte break is zo'n mooi contrast daar mee. Een catchy track, maar met veel subtiele muzikale lagen. Tweede hit Stranger In A Strange Land heeft een poepsimpel basintro dat zo effectief werkt. Dickinson heeft hier zijn mooiste zangpartijen en de gitaarsolo van Smith, ondersteunt met een bassolo van Steve Harris, geeft me iedere keer kippenvel.

De hits van Smith staan tegenover de meer up-tempo invloeden van Harris. Heaven Can Wait is een klassieker, een ware meezinger, waarbij Dickinson prachtig met zanglijnen goochelt tijdens 'I snatch a glimpse of the light's eternal rays'. Loneliness Of The Long Distance Runner is stressig, haastig en intens en geeft perfect de uitputting van het rennen weer. Deja-Vu is mijn minst favoriete track omdat ik zowel zang als tekst net wat minder lekker uit de verf vind komen, maar het is niet te ontkennen dat het ritmewerk wederom ijzersterk is en de gitaarsolo wederom om van te smullen is.

Alexander The Great heeft een van de mooiste soloduels tussen Smith en Murray en persoonlijk vind ik de track weinig onder doen voor Rime Of The Ancient Mariner. Het enige dat het ietsjes minder maakt, is het feit dat de tekst een opsomming van gebeurtenissen is en daardoor wat minder grijpt dan de andere epic. Maar verdomd als het intro niet spectaculair is met zijn marcherende drums en tokkelende gitaren, om daarna prachtig over te gaan in de eerste lead. Als het tempo daarna losbarst kan ik niet anders dan mee bewegen en dat refrein is zo meesterlijk machtig. De opbouw naar de solo's is uitzonderlijk proggy en als het eindelijk losbarst, is het niet anders dan genieten.

Powerslave is een beter metalalbum, Somewhere In Time heeft echter iets wat het voor mij overstijgt qua sound en gevoel. En dan is er nog dat artwork, wat een absoluut pareltje!

Tussenstand
1. Somewhere In Time
2. Powerslave
3. Killers
4. The Number Of The Beast
5. Iron Maiden
6. Piece Of Mind

Waar ik bij Powerslave verhoogde tot 5*, hoopte ik dat ook te doen bij Somewhere in Time. Het zesde album van Maiden heeft een futuristisch sfeertje. Dat hoor je niet in alle nummers terug overigens. Caught Somewhere in Time is een weergaloze opener. Steeds verandert er iets in de opbouw, waardoor het energiek en aanstekelijk blijft. Wasted Years is een terechte single. Geweldig gitaarwerk hier. Zo simpel, maar door goed samen te spelen, klinkt het ingewikkeld. Dat vind ik wel erg mooi. Geen ego's hier. Heaven Can Wait brengt als eerste de vijf sterren in gevaar. Dat hohoho koortje hoeft van mij echt niet. The Loneliness of the Long Distance Runner weerhoudt me uiteindelijk van de verhoging. Niet slecht, maar het nummer loopt niet lekker en is niet memorabel genoeg. Stranger In A Strange Land heeft een fantastisch verhaal en wordt geweldig vertolkt. De teleurstelling was dan ook groot toen ik het boek van Heinlein vond: gortdroog en een compleet ander plot. Deja Vu haalt de grootsheid helaas niet. Alexander The Great is een fenomenale afsluiter. Qua sound zijn dit wel de beste platen van Maiden. Powerslave, SIT en SSoaSS. Terechte klassieker. Net iets te wisselvallig voor de volle mep.

Tussenstand:
1. Powerslave
2. Killers
3. The Number Of The Beast
4. Somewhere In Time
5. Iron Maiden
6. Piece Of Mind

Iron Maiden - Somewhere in Time

Eén van de sterkere albums van Iron Maiden. Leuk concept met tijd, alle nummers zijn er wel losjes op gebaseerd. De Maiden-sfeer is volop aanwezig en het luistert lekker weg, eigenlijk net als hun meeste albums van deze periode.
Opener is meteen sterk en heeft een catchy refrein, Wasted Years is natuurlijk het meest 'poppy' in hoeverre je daarvan kan spreken, maar zeker niet minder goed. Sea of Madness en Heaven Can Wait vind ik de minste nummers op het album, vanwege wat zwakkere teksten, iets minder pakkend.
Daarna heb ik eigenlijk niks meer te klagen. Nummer 5 heeft goed pakkende instrumentals, Stranger in a Strange Land heeft ook een mooi verhaal te vertellen, net als Déjà Vu. Beide erg sterke nummers.
Alexander the Great mag zich scharen onder de inmiddels lange lijst van sterke Maiden-afsluiters, en is ook zeker een sterk nummer.
Ik twijfel een beetje tussen 4* en 4,5*, maar doordat ik dit album al langer ken en het nog steeds lekker weg luistert ga ik voor die laatste

4,5*

Somewhere in Time heeft indertijd de eer gehad om mijn eerste zelfgekochte LP te zijn. Ik had het album al wel op CD maar die hoes met al die details.. Die moest ik gewoon in vol ornaat in huis hebben. Een tweetal jaar later kwam Iron Maiden met de Somewhere Back in Time tour af en raakte ik echt gefascineerd door de midden tot eind jaren '80 albums van de groep. Vooral het trio Powerslave (1984)/Somewhere in Time (1986)/Seventh Son of a Seventh Son (1988) deed het ten huize Metalfist erg goed maar het was ondertussen erg lang geleden dat ik überhaupt nog naar Iron Maiden geluisterd heb. Ik moet zeggen dat het me toch een tikkeltje tegenvalt. Caught Somewhere in Time is en blijft geniaal goed en o wat was Dickinson toch geweldig goed van stem op dit moment maar nummers als Sea of Madness doen me toch net iets te weinig ondertussen. Er staat gelukkig nog altijd veel goeds tegenover zoals Heaven Can Wait maar ik blijf met Déjà Vu en Alexander the Great als afsluiter uiteindelijk wat op mijn honger zitten. Ben benieuwd wat ik van de andere platen ga vinden, heb er wel zin in gekregen om eens wat meer Maiden te gaan draaien.

Wasted Years?

Leuk dat de discussie over wel of geen gitaarsynthesizers hierboven weer terugkeerde! Je zou het ook een herhaling van zetten kunnen noemen zoals al in 1986 gebeurde. De puristen vonden het niks en de overigen deden niet moeilijk. Ik moest indertijd denken aan het vijf jaar eerder verschenen Fair Warning van Van Halen, waar met name op de laatste twee nummers het geëxperimenteer met synths begon, wat een vervolg kreeg op Diver Down en zijn hoogtepunt met 1984 vond.
Vergeleken met die drie albums spelen de synths op Somewhere in Time een héél bescheiden bijrol, zodat ik alle commotie overtrokken vond. Sterker nog, het was goed om te merken dat de band zich verder ontwikkelde. Zo vond ook Aardschok in mijn herinnering, die deelden weer de volle mep uit en het maakten het 'album van de maand'.
Bij de clip van Wasted Years met allerlei beelden van de laatste wereldtour was het leuk de mannen aan het voetballen te zien. Er straalde energie uit: Up the (West) Hammers (United)! Plus de hoes met mascotte Eddie, inmiddels een cyborg geworden met op de achtergrond veel verwijzingen naar eerder werk (zie Wiki voor een overzicht).

Als ik klaag is het om het teveel aan vibrato in Dickinsons zang in opener Caught Somewhere in Time en het hohohokoortje in Heaven Can Wait. Maar álle nummers zitten goed en geïnspireerd in elkaar, de versnelling in Caught bijvoorbeeld is snel maar effectief: je gaat er eens extra voor zitten.
Voor de tweede maal in de groepshistorie een lang episch nummer, deze keer over Alexander the Great. Een historisch verhaal vind ik altijd fijn en bovendien is het nummer sterk opgebouwd..

Met als persoonlijke favorieten Stranger in a Strange Land (mooie melodielijnen en gitaargeluiden) en het felle Déjà Vu maakte Maiden zijn status waar. Het zesde sterke album op rij, niet misselijk.
Achter de schermen bedreigde uitputting hen, lees ik op Wikipedia; Dickinson had zelfs nummers op akoestische basis willen maken, een plan dat het niet haalde. Met akoestisch is niks mis, maar het had vermoedelijk de energie eruit gehaald. Dan ben ik toch blij dat het anders liep.