Yes - Yessongs (1973)

Allereerst, America is geen origineel nummer van Yes maar een cover van het gelijknamige nummer van Yes en in mijn ogen absoluut geen essentieel Yes nummer. Verre van dat zelfs.

Verder, als ik jouw reactie zo lees denk ik meer en meer dat jij je echt moet richten op de volgende albums:

Drama
90125
Big Generator
Talk

Die liggen qua songstructuren veel meer in het verlengde van Rush in de zin dat het ook toegankelijke albums met songs die een kop en een staart hebben. En van deze 4 vind ik persoonlijk Talk extreem onderschat zelfs. Schijnbaar ook 1 van de eerste albums die volledig op harde schijf zijn opgenomen i.p.v. gebruik te maken van digitale tape.

Zal eens zien of ik 1(of een paar) van die albums kan gaan beluisteren.Eerst maar eens wat downloaden,want met jouw goede tips Cris ga ik het natuurlijk niet gelijk opgeven.En bedankt voor je moeite overigens,want je hebt al aardig wat afgetypt vind ik.Het nummer Owner of a Lonely Heart vind ik een erg mooi nummer.Het is zelfs zo erg dat ik,waneer ik(vanmiddag) in de auto even wegmoest,ik gelijk bij de 4 genoemde nummers al doorskip naar de bekende hit dus.Met meest de hartelijke luistergroet...ricardo

Begin eens met wat traditionelere kost - Heart of the Sunrise, Perpetual Change en vooral Roundabout onderscheiden zich nauwelijks van het hardrockgenre a la Deep Purple en Uriah Heep: herkenbare riffs, hard, snel en imponerend spel.
Close to the Edge is nou net het minst toegankelijke nummer van het hele album. Maar dat komt vooral omdat het weinig herkenbare thema's bevat; qua structuur is het beslist niet complexer dan Rush' Xanadu.
Ook Starship Trooper is gemakkelijk te verteren; het is verwant aan Uriah Heep's Circle of Hands (niet dat er ook maar één themaatje of melodietje is overgenomen).
Overigens betwist ik dat Yes symfonische rock maakte. Goed, ze hebben muziek van Stravinsky en Händel (was 250 jaar geleden inderdaad modern klassiek; tegenwoordig noemen we dat barok) gecovered. Maar dat is ook alles. Bij Ritchie Blackmore en Jon Lord vind je meer invloeden van klassieke muziek (intro Speed King, het hele album Rainbow On Stage). De enige echte symfonische rockband ooit is ELP. Hun muziek is wel weer toegankelijk. Yes maakte en maakt vooral indruk door bombast en nodeloos ingewikkeld doen. Daarom noem ik de band overschat.
Neemt niet weg dat Yes een paar fijne riffs in elkaar heeft gedraaid.

Moet je klassieken coveren om symfonische rock te kunnen maken? Hebben ze Strawinsky gecovered? Dat zou ik graag eens willen horen!
Overigens was die man onze tijd ver vooruit, al zou hij zo'n 250 jaar geleden zijn overleden. Dit was overigens pas in 1971! Niet echt barok dus. Nu hoeven we geen wedstrijdje in complexiteit aan te gaan als het gaat om Yes. Behoorlijk geraffineerd, als je 't mij vraagt en dusdanig 'nodeloos' dat het de tand des tijds ruimschoots heeft doorstaan, wat ik van het werk van ELP - dat allesbehalve toegankelijk is (Tarkus, Brain Salad, Welcome Back...) - moeilijk kan zeggen. Ik vind de muziek van Yes ook anno nu nog steeds relevant. Het verveelt zelden en op deze liveplaat hoor je ze op hun best. Voor de 'fijne riffs' moet je bij het latere Yes zijn - die van Trevor Rabin. Daar doet Steve Howe gelukkig niet aan. Tja, en dan ben ik het ook al niet met je eens wat betreft Xanadu van Rush in vergelijking met Close To The Edge.
Kwestie van verschillende smaken en inzichten, dus. Geen oeverlozer twistpunt dan dat. Maar ja, na het lezen van het bovenstaande bericht moest het toch even

Ik ben dol op oeverloos getwist, vooral als er genoeg aanknopingspunten zijn om te reageren.
Firebird is balletmuziek van Stravinsky van omstreeks 1905. Toen was die man zijn tijd ten achter, want het is laat-romantische muziek - een stijl die in West-Europa toen al uit de mode was. Dat doet er overigens niets toe; het enige wat telt is of het mooi is.
Wat de versie van Yes betreft, die voegt precies 0,0 aan het origineel toe (heb ik ook, dus ik kan vergelijken).
Steve Howe doet niet aan fijne riffs? Hoe noem je het begin dan van Heart of the Sunrise en van Perpetual Change?
Ik begrijp je punt niet helemaal. Wil je nou betogen dat op Yessongs liedjes staan die zeer dicht tegen hardrock aanleunen of beweer je dat de liedjes van Yes vol klassieke structuren zitten? Dat laatste is namelijk niet waar. Dus wat is er dan symfonisch aan deze plaat?
Even voor de duidelijkheid, ik vind Yessongs een lekkere hardrockplaat met een irritante zanger en vier uitnemende instrumentalisten. Yessongs is bovendien een prima liveplaat, die zowel de sterke als de zwakke kanten van de band goed doen uitkomen. Die zwakke punten zijn nou net de twee klassieke covers, al ben ik ook niet kapot van Howe's akoestische geriedel. Deed Page al net zo saai met Black Mountain Side en Blackmore stukken beter op On Stage.
Het ziet er naar uit dat we helemaal niet zoveel van mening verschillen - we hebben precies evenveel sterren gegeven.
Wat ELP betreft - ik stel voor om daar verder te twisten. Hier moeten we het bij Yes houden. Mijn mening over Welcome back my friends staat er al een paar maanden.

Ik meen mij te herinneren dat de finale van de Firebird op deze plaat gewoon een tape is aan het begin van het optreden, net als bij Marillion met La Gazza Ladra van Rossini. Niet raar dat het weinig afwijkt van de versie van Strawinsky dus - welke overigens afkomstig is uit 1919.
En ik vind inderdaad dat er nogal wat klassieke structuren zitten binnen het werk van Yes. Luister eens naar het latere werk van Stravinsky, Shostakovich en Sibelius. Natuurlijk overheerst het rockgeluid. Dat maakt het misschien moeilijk om deze structuren te herkennen.

De waarheid ligt in het midden: zie Wikipedia. Vuurvogel ging in mei 1910 in première. In 1919 was Stravinsky Rusland ontvlucht en had met titels als Le sacre du Printemps, L'Histoire du Soldat en Les Noces de neoromantiek ver achter zich gelaten.
Ik ben beslist geen specialist als het gaat om Stravinsky en Sibelius, maar met Sjostakovitsj - vooral ook de latere! - ben ik goed bekend. Diens latere werk was rond 1973 nog niet zeer doorgedrongen in West-Europa, dus diens invloed op Yes is bepaald opmerkelijk te noemen. Kun je een voorbeeld geven?

één van de allerbeste live platen aller tijden ( driedubbel lp ) amai en hij staat nu nog altijd overeind, hemels

ChrisX schreef: "America is geen origineel nummer van Yes maar een cover van het gelijknamige nummer van Yes en in mijn ogen absoluut geen essentieel Yes nummer."

Je bedoelt ongetwijfeld: "een cover van het gelijknamige nummer van Simon & Garfunkel".

De reden waarom IMHO dit nummer wel typisch Yes genoemd kan worden, is dat het a) gespeeld wordt door de vijf leden van de gouden bezetting waarmee de vroege klassieke albums werden gemaakt (Fragile, Close to the Edge, Yessongs), b) de typische Yes-kenmerken vertoont van zowel muzikaal zeer gevarieerd als swingend en stevig, c) een van de vele prachtige geheel-op-zijn-kop-gezette Yes-covers is uit de beginperiode (naast I See You, Every Little Thing, Something's Coming, No Opportunity Necessary, Everydays, en in zekere zin ook 'Cans and Brahms').

Deze lag 2 week terug nog bij Plato in de aanbieding voor 8.99 euro. Vanmiddag dacht ik van, ach laat ik hem maar nemen ook, eigenlijk geen geld voor een dubbel cd. Kwam ik daar koste hij ineens 29.95 euro, ik vragen aan de balie hoe dat ineens kon zo'n prijsverschil. Zei de balieman laconiek van, ach hebben wij ook geen invloed op verder, de prijs word bepaald door de leverancier. Ik zei van voor 8.99 euro wil ik hem nog wel hebben, maar dat kon niet, er kon nog geen euro vanaf. Pure oplichterij en volksverlakkerij vind ik het zoveel prijsverschil in een paar week. Dan houd ik het maar lekker bij de gedownloade versie die bevalt ook goed verder.

Daar waar Yes de gemoederen blijft bezig houden is dit http://www.musicmeter.nl/al... zo goed als buiten beeld.

Vreemd want ook hier voldoende complexiteit, excellent gesoleer ( meer nog dan bij Yes) , klassieke invloeden ( Mahler).

Maar daar waar Yes duidelijk popmuziek blijft is het Mahavishnu Orchestra wellicht een muzikaal straatje verder. Dat zal de reden zijn....

Daarom ook benoemden we jazz-rock en symfoniese-rock als 2 aparte genres destijds. Ik vind je vergelijk dan ook nogal appels vs peren .....

briljant album...Yes in optima forma...luister hoe snel en fel die geweldige nummers gespeeld worden...

Ik heb de cd-versie van Close To The Edge hier nu al een tijdje liggen, van welke ik vooral het titelnummer werkelijk geniaal vindt. Dus toen ik deze plaat op vinyl tegen kwam met dat nummer op de tracklist, kon ik em natuurlijk niet laten liggen (mede door de mooie prijs van 12,5 =p)

Hier ga ik in de vakantie eens mooi van genieten.

Nou,geef 'm maar de volle mep. Dit is toch hun mooiste livewerk. Het geluid is wat doffer dan op Keys to Ascention en House of Yes, maar d'r is net wat meer ruimte om sommige nummers te rekken en voor solostukjes. (Yesshows vind ik dan iets minder interessant.)
Echt een fantastische uitvoering van Perpetual Change hier, inclusief korte solo van Bruford. Alleen op dit nummer en Long Distance Runaround/ The Fish valt hij te horen. The Fish is hier echt monsterlijk; toch leuker dan Whitefish van 9012live the solos. White brengt naar mijn idee Close to the Edge net wat inventiever als op Keys. ( En dan hebben we de ABWH-versie nog met de electronische drums van Bruford.) Close to the Edge wordt me op Yessongs net wat te snel gebracht. Yours is no Disgrace heeft hier een zeer felle en bedreven solo van Howe; echt een verpletterende uitvoering. En ook Rick Wakeman zet een uitstekend sologedeelte neer met zijn Excerpts from "The Six Wives of Henry VIII". Anderson zijn zang is echter ook een belangrijke factor die me aanspreekt bij Yes.

Behoorlijk sterk live album van Yes.

Een klein minpunt is de klank van het album. Niet dat het slecht klinkt, maar er zijn zat live albums uit deze tijd (of zelfs van voor deze tijd) die toch een stuk beter klinken. In 1973 moest een band met de reputatie van Yes toch eigenlijk wel iets beters kunnen regelen?

Ik had eerlijk gezegd gehoopt dat Rick Wakeman, toch met afstand de meest vaardige muzikant van Yes, live wat meer muzikale ruimte zou krijgen, maar net als op de studioplaten speelt hij vooral een dienende rol. Gelukkig mag hij zichzelf nog even etaleren met wat stukken uit zijn 'Six Wives of Henry VIII'.

Ik vind Yessongs niet echt een essentiele meerwaarde bieden aan de drie klasiekke Yes albums (Yes Album, Fragile en Close to the Edge), maar de setlist is sterk, en het luisteren naar muzikanten van dit kaliber is een verademing.

Is het echt zo dat Wakeman ook bijzonder is ten opzichte van andere toetsenisten. Ik vind zijn bijdrage bij Yes ook modaal, maar ik denk dat-ie ook redelijk modaal is eerlijk gezegd. Ik kan toch veel meer met Squire, Howe en natuurlijk Bruford.

Probeer Wakeman's Six Wives of Henry VIII maar eens. Vooral de live versie uit 2009 (Live at Hampton Court Palace) zal alle twijfels doen wegnemen.

Toen ik The Yes Album voor het eerst hoorde had ik ook zoiets van 'nou nou, is dit nou de grote Rick Wakeman?'. Je moet er voornamelijk voor in zijn solowerk duiken.

Tsja nooit aan begonnen eigenlijk, omdat ik dus niet zo ben aangetrokken tot Wakeman. Vind die 'Zes Vrouwen' hier niet uitnodigen tot meer. Wellicht komt het ook omdat ik niet zo hou van virtuoos, maar meer een beetje 'lomp'. Hammill op toetsen vind ik fijn.

Keith Emerson presteert het zelfs om tegelijkertijd lomp en virtuoos te zijn

Inderdaad, lekker met messen op de hammond afvliegen. Vervolgens flikkert het ding om op hem, en speelt meneer doodleuk Bach achterstevoren.

Maar Wakeman doet echt nauwelijks onder voor Emerson, en is wellicht zelfs iets 'netter'.

Inmiddels ook als een geremasterde versie te krijgen

Nee, dat was vooral Tony Kaye.

Je hebt gelijk, oei wat een slordigheidje.

Het verklaart wel veel natuurlijk.

Die dateert alweer van 1994. Niet dat het veel uithaalt trouwens, maar het is en blijft een waanzinnig document. Er zijn inmiddels vele live-albums van de band verschenen, maar op deze drie-dubbelaar klinken ze op hun gretigst.

Bijna alle nummers klinken net even anders dan de studio-versies waardoor ze net zo interessant blijven. Bovendien geeft de rauwe, wat wankele geluidskwaliteit het album een bepaalde authenticiteit mee. Het moet echter een zware taak geweest zijn voor Joe Gastwirt om dit te remasteren. Volgens mij, en zo te horen, kon hij niet veel meer doen met de aangeleverde tapes, dus gaat het waarschijnlijk niet beter meer klinken. Sommige nummers zijn duidelijk opgeknapt (Yours Is No Disgrace), andere niet (I've Seen All Good People), maar toch moeten we blij zijn, want de setlist en de uitvoeringen staan als een huis en dat komt duidelijk door.

Rick Wakeman's parade-paardje The Six Wives Of Henry VIII is hilarisch over-the-top (waren er al politie-sirenes in de 16de eeuw?), maar toch zeer knap gespeeld en Chris Squire's lekker uitgesponnen versie van The Fish is ook om te smullen.

Keys To Ascension en The Word Is Live zijn misschien completer als de carrière-overzichten dat ze eigenlijk zijn, maar dit is misschien wel de eerlijkste live-plaat van de band.

Een van de eerste platen die ik kocht in de tijd dat ik erg van symphonische muziek hield. Yes was een van mijn favoriete bands vanwege het eigen gitaargeluid van Steve Howe, de mooie samenzang van de gehele band, het plezierige zanggeluid van Jon Anderson. Pareltjes zijn Roundabout, Close to the Edge,Yours is No Disgrace en Siberian Khatru. Excerpts from The Six Wives of Henry VIII mag ik ook graag horen, heerlijk dat pompeuze geluid van Rick Wakeman, iets wat je bijvoorbeeld ook bij Keith Emerson hoort. Na deze plaat werd Relayer een favoriet van mij.

Ik heb me altijd afgevraagd waarom Rhino zich na de perfecte remasters van de vroege studio-albums niet ook nog even over dít album heeft ontfermd. Zit ik net even te kijken op hun site, blijkt dat dat in 1994 ook gewoon is gebeurd, maar "Not available in all countries... Grrr. Ik neem aan dat de mensen op dit forum al de verbeterde Atlantic-remasters hebben, hoe klinken die?
 

23 jaar na Yessongs brengt Yes met Keys to ascension I + II een vergelijkbare set livenummers uit.

Ondersteund door de beste geluids- en opnameapparatuur. Gedreven en geïnspireerde band waarvan dezelfde leden heel wat extra kneepjes in het vak hebben bijgeleerd, sinds 1972.

Wat kan Yessongs, één van de hoogst aangeslagen livealbums ooit, daar vanuit het verleden tegenover stellen? Jeugd, enthousiasme, volstrekte wereldvreemdheid en een net zo maf publiek, experimentele acties, hippie idealisme en nieuwigheid. Een dubbel LP die moest leiden tot nieuwe hoop.

Dat ideaal werd op zich wel bereikt. Yes stond bij de tour na het album Close to the Edge op het hoogtepunt van hun kunnen en populariteit. En de overbekende nummers die worden gespeeld zijn daarbij een perfecte afspiegeling van alle hoogtepunten vanaf The Yes album. Want de eerste twee albums Time and a word en het titelloze debuut worden hier nog overgeslagen.

Ik had eigenlijk gedacht dat in de loop van de tijd er nog eens opnames uit dezelfde periode zouden opduiken waardoor Yessongs officieel zou worden uitgebreid, maar dat is nog nooit gebeurd.

De einduitslag inzake het vergelijk Yessongs vs Keys to ascension is voor mij overigens een gelijk spel.

Sterker nog, een driedubbele LP (althans dat zeiden we vroeger altijd, maar driedubbel klinkt zo naar 2 x 2 x 2 = acht schijven). Hoe dan ook, drie elpees in één hoes (want het was ook de tijd van de muzikale excessen).
 

Ik heb nog even geteld, maar je hebt uiteraard gelijk. Ik heb ook de LP nog naast de cd en het heeft geen uitklapbare hoes maar zelfs de zeer zeldzame "middenhoes" waardoor je inderdaad drie LP's krijgt