Manfred Mann's Earth Band - Watch (1978)

Ik deel exact je mening. Davy's on the road again blijft een ongelofelijk goed nummer en door dit nummer heb ik deze cd aangeschaft . Mmm tijd voor deze plaat nog eens te draaien ……….

Dit album haalt voor mijn gevoel niet het niveau van de vorige plaat, The Roaring Silence. De mooiste nummers vind ik (net als andere gebruikers) Davy's on the road again en Mighty Quinn. Met een sixties-versie van dat laatste nummer (van Bob Dylan) had Manfred Mann al in de jaren zestig een hit. Ik vind Drowning on dry land ook een mooi nummer.

Goede, evenwichtige eind jaren-70 rockplaat, die het midden houdt tussen lichte prog en gewone rock.
Nu noemen we dit zonder schaamte classic rock, maar dat zal in 1978 anders zijn geweest.

Goede vocale prestaties van Chris Thompson, mooie toetsenpartijen en solo van Mann, mooi stevig gitaarwerk van Thompson en Dave Flett. Een goede, stevige ritmesectie van Pat King en Chris Slade.

Kant a is stukken beter dan kant b omdat de nummers veel meer bij elkaar passen. Kant b kent twee livetracks wat ervoor zorgt dat het anders voelt. De insert van mijn LP leert mij trouwens dat de twee livesongs studio-overdubs heeft, wat trouwens weer in het tijdsbestek van eind jaren-70 past.

Compositorisch zijn de nummers erg goed, ook al vijf songs covers of aangedragen door gastschrijvers. De twee mooiste songs zijn trouwens wel door de Earthband geschreven: Dry Land en Chicago Institute.

Martha's Madman is trouwens ook niet onaardig. En kom, eigenlijk is de uitgebreide prog-versie van Mighty Quinn ook erg fijn.
Ik heb alleen persoonlijk niet zoveel met de wat standaard pop-rock van Davy's on the Road Again, toch wel de grote hit ook van deze plaat.

Leuke playback-liveversie van California voorde BBC:

Manfred Mann's Earth Band - California (1977) - YouTube

En hier het origineel, ook leuk:

Susie - California - YouTube

Moeilijk om hier een precies oordeel over te vellen. Op de een of andere manier haalt Watch het voor mij niet bij z'n twee voorgangers, maar als ik precies zou moeten zeggen waaróm sta ik met een mond vol tanden. Er staan geen zwakke plekken op, het klinkt als een klok, de solo's zijn strak en hard, Martha's madman is spannend, Chicago institute is mooi mysterieus, California (voor mij hoogtepunt 1) is prachtig melancholisch en kwijnend, en de melodie van Davy's on the road again (hoogtepunt 2, Robbie Robertson is wel een beetje een held van mij) is zó klassiek dat ik steeds denk dat dit een enorme Amerikaanse radiohit is geweest, maar het haalde niet eens de hitlijsten daar. En toch ontbreekt er iets, misschien een totaalsfeer die op Nightingales en Silence wèl aanwezig was.
        Overigens vind ik het wel een beetje een zwaktebod om een oude hit als Mighty Quinn van stal te halen (ook al is het dan in een onherkenbaar jasje gestoken) – me dunkt dat deze mannen inmiddels toch wel zó'n uitgebreid modern repertoire hebben dat ze dat nummer niet meer van onder het stof vandaan hoeven te halen, laat staan het op een album te zetten. (Wat ook wel zal meespelen is dat ik het sowieso een suf nummer met een ontzettend flauwe tekst vind, ook al is Bob Dylan dan wel heel erg een held van mij.) Deze versie is verder niet slecht, maar ik ervaar het een beetje als een anticlimax dat dit als afsluiter wordt gebruikt, en dan gaat het ook nog eens als een nachtkaars uit.
        Enfin, om op de plaat als geheel terug te komen, zoals gezegd absoluut niet slecht, maar de magische vonk van de twee voorgangers ontbreekt, zonder dat ik precies de vinger op de zere plek kan leggen.

Toen ik ze in 2019 live zag speelden ze zelfs 'Do Wah Diddy Diddy' nog joh

Zwaar onderschat album deze. Al met al namelijk een ijzersterke, bijna briljante collectie progrock songs, heel seventies, maar ook heel goed gemaakt,met geweldige zang van Thompson en uitstekend toetsenwerk van Mann. Het songmateriaal is uitermate boeiend en er staat geen enkele zwakke broeder op. 4 sterren

Het laatste MMEB waar gitarist Dave Flett en drummer Chris Slade op meedoen. Nieuwe bassist Pat King is heerlijk aanwezig.

Uiteraard ken ik deze band via de ijzersterke single "Davy's on the Road Again ".
Dit was de reden om deze plaat aan te schaffen.
Allemaal mooi materiaal . Enkel "Chicago Institute " vind ik minder vanwege de wat rommelige gitaarsolo's.
Ik heb enkel deze plaat van deze band en misschien zijn er wel betere ..

Die zijn er, vind ik. Leg je oor eens te luisteren bij The roaring silence, Nightingales and bombers en/of Solar fire. Die zijn naar mijn idee minstens zo goed als deze. Dit is ook een prima plaat, met inderdaad Chicago Institute als enige mindere track. En het feit dat er twee live-nummers naast studio-werk staan, zorgt voor een wat rommelige balans.

Watch is niet slecht, maar Nightingales & Bombers en The Roaring Silence zijn wat mij betreft hun beste platen.

Over smaak valt niet te twisten. Zo kende ik Solar fire de maximale score van 5 punten toe. The Roaring Silence vind ik ook erg goed. Nightingale & Bombers heb ik helaas niet in mijn bezit.

En dat is nou net de beste

Deze band heeft nog nooit een zwak album afgeleverd.

Echt een prima album van MMEB. Natuurlijk is de hitsingle ook mijn favoriet en heb ik 'Mighty Quinn' al sinds de jaren 60 in mijn collectie, al is dit een van mijn vroegste singles waarvan ik niet meer weet hoe ik er aan kom. Voor mij staat er geen misser op Watch. De songs zijn mooi gevarieerd, met elk een eigen sfeer, wat duidelijk meerwaarde aan het geheel geeft.

Wie de song credits leest, ziet dat MMEB deels een covers band is, die songs wel volledig naar eigen hand weet te zetten en er een unieke draai aan geeft. Als je muzikaal zo goed bent, dan valt het bijna niet op.

Ik heb nog drie of vier albums van de band, maar dit is toch altijd wel mijn favoriet geweest.

Ja, dat is altijd wel een van de bijzondere kwaliteiten van deze band geweest: covers op een vrijwel onherkenbare manier naar eigen hand zetten, zodat het amper opvalt dat het een cover is.

Davy's on the road again is trouwens ook een cover, ontdek ik net. In 1970 voor het eerst opgenomen door een zekere John Simon, de producer van de eerste Band-LP Music from Big Pink. Die schreef het samen met Robbie Robertson, maar die versie deed niks. Ook ik heb altijd het gevoel gehad dat dit een grote Amerikaanse hit geweest moest zijn, zeker nadat MMEB daar anderhalf jaar eerder een nummer één-hit had gescoord met Blinded by the light (ook al zo'n drastisch bewerkte cover, ditmaal van Bruce Springsteen). Maar nee, het nummer heeft daar nooit de hitlijsten gehaald, al haalde het wel een zesde plaats in het VK. Ook in ons land werd het een behoorlijke hit.

Maar dat was dan wel de single-versie, wat een andere opname is dan de live-versie die op dit album staat. Die single-versie vind je nog wel eens op verzamelaars van MMEB. Zelf heb ik ook de enige CD-versie van dit album dat de single-edits bevat, evenals de fraaie instrumentale B-kant Bouillabaisse.

Ik ben er altijd van uit gegaan dat die single-versie een andere 'take' van het nummer was, onder meer omdat er vrouwelijke achtergrondvocalen in te horen zijn die op de albumversie ontbreken. Maar volgens de uitleg bij bovenstaande link naar die CD-versie is het wel degelijk dezelfde opname, maar is deze niet alleen ge-edit, maar ook bewerkt, waarbij onder meer die achtergrondvocalen zijn toegevoegd. Het resulteert naar mijn idee toch wel in een prettig afwijkende single-versie.

Ja, die heb ik ook en inderdaad is Bouillabaisse ook een prachtig nummer. Toen ik Watch een paar jaar later kocht, stond het nummer er tot mijn verbazing niet op. Wel een mooie extended versie van "Davy".

Naar aanleiding van het optreden van MMEB gisteren in Weert, met een 84 jarige Mann aan de keyboards en 79 jarige gitarist Mike Rogers op gitaar, ben ik even door mijn vinyl- en cd collectie aan het struinen. Zo'n 8 vinyl platen en een viertal cd's van MMEB. Dus nu vooral de voor mij wat onbekendere platen aan het beluisteren. Waaronder, eigenlijk erg vreemd, 'Watch'.
Zoals ik ook al meer heb geschreven, als 15 jarige ooit de single 'Spirits in the night' aangeschaft. want lp's waren qua prijs onbereikbaar voor een arme scholier zoals ik. In die tijd de 'echte' muziek langzaam maar zeker aan het ontdekken. En zo tussen mijn 16e en 20e had ieder van mijn vrienden wel een favoriete prog band.
Na mijn 20e werd prog als het ware begraven (letterlijk bij het Pandora's Box festival in Rotterdam waar bij de ingang van de Doelen de lijkkisten stonden met namen van de grote prog banden.
Maar het kan verkeren, intussen vind ik het toch weer fijn om weer te luisteren naar deze muziek en als het kan toch ook weer eens naar een concert (Jethro Tull, Ange etc).

Toen de cd verscheen heb ik waarschijnlijk onbewust heel veel muziek uit de jaren 60/70 op vinyl gekocht, omdat dat toen door veel mensen van de hand werd gedaan. En je kon voor een habbekrats vinyl uit de jaren 70 aanschaffen. Enkel draaide ik het toen nog niet zoveel.
Dus nu , n.a.v. het optreden gisteren in Weert deze plaat opgezet, met natuurlijk de twee bekende nummers 'Davey's on the road again' en 'Mighty Queen'. De eerste cover van the Band, de tweede van Bob Dylan. Beide werden gisteren gespeeld.
Watch lijkt het einde van een zeer succesvolle periode van MMEB, zo startend met 'Solar Fire' en zeker de voorganger 'the roaring silence' was een groot succes. Ze stonden ze ook in 1977 op Pinkpop waar de twee bekende nummers van Watch live opgenomen zijn.
Maar dit hele album vind ik kwalitatief erg sterk. Het begint met 'Circles' geschreven door Alan Mark. Dan het gezamenlijke tweede nummer "Drowning on dry land/Fish Soup, waarbij vooral de synths geweldig klinken. Een zeer sombere tekst van Chris Slade, Manfred Mann heeft altijd wel bekend gestaan als links en progressief. En wat nu amper meer gebeurt, teksten kwamen vaak uit de actualiteit. Verder valt bij dit nummer ook het gedegen baswerk op van nieuwkomer Pat King. Zeker ook bij het derde nummer het funky 'Chicago Institute'. Wat dat betreft merk je al dat MMEB al wat verder kijkt dan de pure prog, het is ten slotte 1977/1978 en punk en new wave klopt al aan de deur,
Op dit album blijkt opnieuw de meerwaarde van Chris Thomson als zanger, zo herkenbaar en zonder meer de beste zanger die MMEB heeft gehad.
Verder is de hoes prachtig en ik besef nu dat de achterkant daar ook bij hoort, pas dan wordt het duidelijk, een afbrokkelende aarde. Zoals ik al schreef voor Manfred Mann was engagement belangrijk. Mede daardoor mocht hij ook Zuid Afrika niet meer in, terwijl hij toch echt een Zuid Afrikaan is.
'California' klinkt wat meer 'mellow' dan rock, maar wel één met een prachtige gitaarsolo. De tweede helft is al wat besproken door de live uitvoeringen van Pinkpop en daartussen staat nog een prima 'martha's madman'.

Het album wordt wisselend beoordeeld, voor sommigen het beste album van MMEB, voor anderen de afsluiting van een prima periode met daarbij wel de toevoeging dat het hier al wat minder was.
Als je nu wat onbevooroordeeld luistert , wat moeilijk is, is dit toch een prima album. En al de prog groepen voelden nadrukkelijk de komende storm van punk/new wave aankomen. Juist wat voor hen belangrijk was, geweldige beheersing van hun instrumenten en complexiteit op de plaat zetten, werd in één keer van tafel geveegd door punk groepen die amper drie akkoorden konden spelen, maar wel met energie en flair op het podium stonden. Toch wel achteraf een vreemde spannende tijdsperiode in de muziek.