Manfred Mann's Earth Band - The Roaring Silence (1976)

Veel gedraaid. Een stuk softer maar daarmee wel toegankelijker dan zijn voorgangers. Waiter, There's a Yawn in My Ear is nog van de categorie N&B en daarmee voor mij ook het beste nummer op deze plaat.

Ik loop over straat en opeens springt er een fragment van een liedje in mijn hoofd, en ik verbaas me er over dat ik me nog nooit heb gerealiseerd hoe geweldig die melodie eigenlijk is. Helaas weet ik niet uit welk nummer die noten stammen, dus ik laat ze in alle rust steeds verder omhoog komen in mijn bewustzijn, en eindelijk weet ik het... En er ontstaat een nieuwe liefdesverhouding met dat ene nummer waarvan ik nú pas begrijp hoe diep het in mijn muzikale bewustzijn is doorgedrongen, of met de hele plaat, en vandaaruit misschien zelfs met de hele artiest of band. Dit is me een paar maal in mijn leven overkomen, maar de duidelijkste herinnering daaraan heb ik aan de eerste keer dat het gebeurde – bij Mirror in the bathroom, het openingsnummer van I just can't stop it, het debuutalbum van The (English) Beat. Ik had die plaat zelf niet eens, maar vermoedelijk is dat nummer ergens op de radio of in een platenzaak als een virus mijn oren binnengeslopen, in mijn on(der)bewuste gaan broeien en uiteindelijk als volwaardige verslaving boven komen drijven (en natuuurlijk sindsdien nooit meer weggegaan). Wellicht is dit voor wel meer muziekliefhebbers herkenbaar...
        Soms gebeurt dat ook niet eens met een sterk melodietje of een oorwurmig nummer, maar met een stem die me eigenlijk toch al behoorlijk lang vertrouwd is, zoals die van Chris Thompson, mij vooral bekend vanwege zijn bijdrage aan Thunder child op Jeff Wayne's The war of the worlds uit 1978 en vooral zijn zang op een aantal nummers van Manfred Mann's Earth Band (op mijn plank via een bescheiden via-via verkregen compilatie). Zo kwam plotseling Questions weer bij me op, en toen ik dat vervolgens draaide hoorde ik opeens hoe mooi rafelig Thompsons stem klonk. Waarom had ik me dat nooit gerealiseerd? Zijn warme en licht "ongeruste" stem maakte die toch al prachtige compositie nog een paar klassen beter, en op bijvoorbeeld Davy's on the road again kwam zijn zang al net zo goed tot zijn recht.
        Aldus kwam ik dan bij The roaring silence als mijn eerste èchte MMEB-album, en als ik al niet bij zowel MusicMeter als de All Music Guide had gezien dat dat een goede plek was om te beginnen, zou ik dat ook na de eerste luisterbeurt al hebben begrepen. Ook na meerdere keren draaien blijft dit echter een geweldige plaat, qua keyboardsounds misschien typisch een kind van z'n tijd maar qua totaalgeluid heerlijk vol en warm en toch kraakhelder (althans in de remaster van 2013). Het materiaal zelf is eveneens geweldig, melodieuze poplijnen gevat in afwisselende arrangementen met symfonische inslag, en zelfs de twee kortste nummers (ingeklemd tussen het spectaculaire The road to Babylon en het heilige Questions) zijn absoluut geen opvullers. (Bij This side of paradise begin ik overigens altijd "Time passes slowly" in plaats van "Life..." te zingen vanwege de associatie met Dylans nummer met die titel, aangezien dat te vinden is op dezelfde plaat [New morning] als Father of night dat ik van MMEB in een wonderbaarlijk opgerekte en totaal onherkenbare versie ken, nu Father of day, father of night geheten.)
        Hoe dan ook, een lang verhaal (waarvoor excuses aan wie dit al niet meer leest) om duidelijk te maken dat ik met deze plaat tegelijkertijd me bewust word van iets dat ik eigenlijk altijd al geweten heb èn iets ontdek dat er altijd al (nou ja, al ruim 40 jaar) geweest is. Maar ik moet wel goed onthouden dat op de enige plaat die op MusicMeter hoger dan dit gewaardeerd wordt (voorganger Nightingales and bombers) Chris Thompson nog niet de zanger is...
        Bizar trouwens wat ze met de teksten doen. Het boekje vermeldt al dat je in de openingstrack "wrapped up like a deuce" als "douche" zou kunnen verstaan (hetgeen er toe zou hebben geleid dat het nummer op sommige zuidelijke radiostations niet zou zijn gedraaid), maar ook in de tekst van The road to Babylon zijn de twee regels "By the waters of Babylon, we lay down and wept, and wept for thee Zion / We remember, we remember, we remember thee Zion" veranderd in "...and wept for these I am / [...] we remember these I am". Vond Mann als niet-blanke dat hij geen recht had om zich met Zion (de heilstaat der Rastafari's) te associëren? Maar waarom dan dit fragment van Rivers / Waters of Babylon überhaupt opgenomen? Of was het gewoon een grapje?

Een mooi verhaal!

Er is natuurlijk helemaal niets mis met voorgangers Solar Fire en Nightingales and Bombers, muzikaal sla ik ze zelfs iets hoger nog aan dan The Roaring Silence.

Alleen de wisseling van de zanger, Chris Thompson voor Mick Rogers, bleek tot zowel een buitengewoon artistiek herkenbaar als ook een commericeel geslaagde zet te hebben geleid.

Hoewel dus succesvol, en samengewerkt tot en met 1986 (daarna alleen nog wat invalbeurten) heeft Mann zich daarna ontdaan van Thompson. Ik denk dat Mann de steeds meer prominente rol van Thompson, tot boegbeeld van de band aan toe, niet heeft willen accepteren.

Aangezien het hier dus om Mann's band ging, voor de goede orde!

Momenteel kweelt Mick Rogers weer ouderwets bij MMEB en ligt de aandacht weer volledig op Mann. Zo slecht zingt Rogers overigens helemaal niet, hoewel natuurlijk geen Chris T.
Het leidt wel tot de rolverdeling binnen de groep zoals Mann die graag ziet.

Maar de commerciële successen zijn met het vertrek van Thompson eveneens als sneeuw voor de zon verdwenen.

Toch meen ik me te herinneren dat het vooral Chris Thompson was die de samenwerking wilde beëindigen, en niet Mann. Thompson kwam nog terug in 1997 en in 2004 om studio nog wat in te zingen, dus ik denk dat het wel meevalt met die ego van Mann.

Thompson behoorde toendertijd tot de topvocalisten.
Pastte mooi in het plaatje. Hij had dat rafelige en dat was in de symforock best uniek.
Het gaf het vooral meer ballen en een ruwer tintje.
Ik vind hem de meest essentiele vocalist bij Mann.
Eigenlijk jammer dat het nooit een langduriger vervolg kreeg.
Favosong hier trouwens Questions. Zang perfect.

Ben het wel inhoudelijk over Thompson eens, maar niet over zijn toenmalige status. Er mag best vermeld worden, dat Thompson pas beroemd is geworden nadat hij was zijn toegetreden tot MMEB en The Roaring Silence had volgezongen.
Hoe Mann dan weer aan Thompson is gekomen, lijkt mij vooral een interessant zoekplaatje voor de fijnproevers.

Klopt Hans. Thompson werkte ( speelde) een poosje in Australië en trad daar met een band op. 7 dagen in de week en speelden covers. Hij werd dat zat op een gegeven moment en keerde terug naar Engeland.
Het was de bedoeling om ook weer een band te vormen om soulcovers te doen. Argent ( de band van ex Zombie Rod Argent) zocht een zanger en Thompson reageerde.
Hij werd niet aangenomen vanwege zijn toen nogal zware gewicht. Spoedig erna kon hij inderdaad aanschuiven bij MMEB. Maar hoe dat is gekomen?
Misschien auditie of toch via Rod Argent.

Gewoon door een advertentie te plaatsen in de Melody Maker: 'band zoekt zanger/gitarist - geen tijdverspillers graag'. Na tien auditiesessies vond Mann Thompson de juiste man voor de band. Hij kreeg gelijk :

Interview - Chris Thompson - Legendary Voice of Manfred Mann's Earth Band - Cryptic Rock - crypticrock.com

Trouwens nooit geweten dat Chris Thompson uit Nieuw-Zeeland komt. Zo leer je elke dag wat bij...

Zo simpel kan het gaan dus.

Trouwens nog even een correctie doorgegeven voor het label. Hier staat Warner Bros. vermeld en hoewel dit album een groot succes werd in de VS (met een nummer 1-notering voor Blinded by the light), werd het in eerste instantie in Engeland en Europa natuurlijk gewoon uitgebracht op Bronze, net als de andere MMEB-albums uit die tijd - en die staan hier op MuMe ook allemaal als zodanig vermeld.

En waarom Manfred Mann, en dan ook nog op deze wijze, opeens zo snel af moest (of wilde) van zanger-tot-dan-aan-toe Mick Rogers.....
Na 1983 kwam hij weer terug en speelt sindsdien nog steeds bij de band.

Ik heb eigenlijk ook altijd gedacht dat Mann zelf rond deze tijd aanstuurde op een commerciëlere koers (de songs werden immers korter en strakker vanaf dit album) en daarom een herkenbaarder zanger wilde hebben.

Ik heb er even naar moeten zoeken, maar blijkbaar stapte Rogers zelf op, omdat-ie zijn muzikale ideeën er niet altijd doorgedrukt kreeg. In dit interview zegt-ie er wat over. Al kijkt-ie op zichzelf terug als een eigenwijze 'pain in the ass' in die tijd. Klinkt schuldbewust, en de relatie was kennelijk niet heel ernstig verstoord, zodat-ie tien jaar later, in 1986, terug kon keren op het oude nest.

En de absolute hoogtijdagen van MMEB volledig heeft gemist.....

Ja, daar zeg je zo wat. Moet je je voorstellen: je verlaat een opkomende band uit eigen beweging, waarna ze een nieuwe zanger aantrekken - en meteen: bingo! Nummer 1 in Amerika. Plus jarenlang aanhoudend succes, zowel in de hitlijsten als op de podia. En als dat succes is weggeëbd en die andere zanger een solocarrière nastreeft, mag jij weer terugkomen. Dat moet flink balen geweest zijn. Het pleit voor Rogers dat-ie in 1986 toch nog heeft toegehapt...

De 'what if'-vraag die er altijd boven blijft hangen, is natuurlijk: zou het succes even groot geweest zijn als Rogers gewoon gebleven was? Het is natuurlijk speculeren, maar ik ben geneigd om te zeggen van niet. Hij is een acceptabele zanger, maar Thompson gaf de Earth Band eens te meer een eigen geluid mee, onmiddellijk herkenbaar op de radio.

Aan de andere kant moet gezegd worden dat er genoeg fans zijn - zoals musician en ik - die de albums Solar fire en Nightingales and bombers tot de beste MMEB-platen rekenen. In elk geval artistiek. Maar het grote succes kwam natuurlijk pas daarna...

Chris Thompson heeft een uitgesprokener stemgeluid dan Rogers. Wellicht meer een echte vocalist. Een stem die lekker buigt en hoog in de regionen komt. Sommige muzikanten worden tegen wil en dank als zanger gebombardeerd. Niet dat het slecht is, maar ook niet top. Zeker niet als in het geval van MMEB de nadruk meer wordt gelegd op melodieuzere rock voor een breder publiek.
Zangers als Chris Thompson zijn met een gouden keeltje geboren. Dat is het verschil.

Toch raar dan dat Thompson's carrière daarna ook als een plumpudding inzakte. Hij heeft eigenlijk alleen hierbij hoogtijdagen gehad en daarna was het erg matig. Trouwens hebben ze al jaren Hart als zanger, dus was men blijkbaar niet helemaal tevreden met Rogers.

Tsja, zo kan je het bekijken. Eigenlijk denk ik dat Rogers de zangpartijen van Chris Thompson gewoon niet aankan, waardoor ze altijd een dedicated zanger hebben aangesteld naast Rogers. Eerst Noel McCalla, toen Pete Cox, nu Robert Hart. Rogers en Thompson zijn natuurlijk ook beiden gitarist. In dat geval speelt Rogers Thompson er compleet uit. Is maar net hoe je hem wil benaderen.

Volledig eens met The_CrY.

Een zanger voor de vroegere periode en de latere. Steve Lukather bijv. Africa of Hold The Line laten zingen kan ook niet.

Manfred Mann's Earth Band heb ik destijds niet gevolgd, ik heb nu dit album beluisterd en het valt goed mee. Symfonische rock zonder veel bombast of pretenties, dit is meer songmatig en dat bevalt mij meer. Overigens vind ik de zang van Chris Thompson erg goed: soepel met een rauw randje. Blinded by the Light is een geslaagde cover van Bruce Springsteen maar afsluiter Questions vind ik zeker zo sterk.

Strak en degelijk maar ook afwisselend.

Ik vind dit album toegankelijker dan de meeste andere albums van Manfred Mann's Earth Band. Het bekendste nummer van dit album is Blinded by the Light, dat is geschreven door Bruce Springsteen. De nummers op deze plaat zijn sterk beïnvloed door de klassieke componisten Philip Hasyes (Road to Babylon), Igor Strawinski (Starbird) en Frans Schubert (Questions).

Ooit LIVE gezien in de jaren 80. Gelukkig nog met Chris Thompson als zanger. Zijn stemgeluid behoorde toen gewoon bij MMEB. Prima toegankelijk album dit.

Wat ben ik blij dat mensen vanavond op Manfred Mann's Earth Band albums reageren waardoor ik mij ineens Blinded by the Light herinner die ik jaren niet meer had gehoord, het blijft een fantastisch nummer.

Ik vind dat nog steeds een van de beste albums van MME Band. Dit album en Solar Fire zijn voor mij de beste albums.

Prachtig album. Mooie hoes ook, die als lp veel beter tot zijn recht komt dan de cd.

Als ik iemand wil uitleggen wat prog-rock nu precies is, heb ik drie voorbeelden waar ik hem/haar naar laat luisteren:
- Blinded by the light door MMEB en door Bruce
- Father of Day, father of night door MMEB en Dylan
- Into the lens van Yes en I am a camera van the Buggles

Dat staat natuurlijk nog een eind af van Supper's ready van Genesis of Dogs van Pink Floyd, maar geeft naar mijn mening een indruk van de beginselen van prog rock zonder de luisteraar meteen in het diepe te gooien.

Het tweede gedeelte van dit nummer heeft wat weg van het tweede gedeelte van The Vanilla Queen van de Golden Earring, of...?

Het leuke van deze site is dat je dikwijls wordt herinnerd aan muziek van lang geleden.

Ik zag de afgelopen dagen wat teksten voorbijkomen van Leonidas55 bij andere albums van Manfred Mann en dan herinner je je opeens weer dat, lang geleden op die jongenskamer, dit album best vaak werd opgezet.

Na het lp-tijdperk nimmer de CD gekocht en op de streamingdiensten ook nooit iets van de band opgezocht.

Nu dus de Roaring Silence aangezet en het feest der herkenning is zo leuk. Ik heb het al eerder ergens hier geschreven: de muziek uit de late tiener/begin twintigerjaren zit op een of andere manier in het hoofd gebeiteld.

Ondanks dat ik dit album al tientallen jaren niet heb gehoord, herken je ieder nummer (en misschien wel iedere noot) direct.
Heerlijk om die sax weer te horen in het laatste deel van Singing the Dolphin Through.
Die synthesizer en de drums in Waiter, There’s a Yawn in My Ear, geweldig!
De samenzang bij het begin en het einde van The road to Babylon……..De gitaren….
Het prachtige Questions!

Dank Leonidas55 voor het terughalen van deze herinnering. Het weekend is, na het beluisteren van dit stukje jeugdsentiment, goed begonnen

PS: Na even het web geraadpleegd te hebben zag ik, tot mijn verbazing, dat de band nog steeds toert. Ze staan 26 april in Hengelo. Zal ik…….?
Manfred Mann is bij dat concert de enige die ook op de Roaring Silence meespeelt, zie ik. Maar niet doen dus.

Ik kwam er achter dat ik deze plaat nog niet had gewaardeerd en ook nog geen commentaar had geleverd. Toch vreemd, want dit album is natuurlijk een heel belangrijk album voor deze groep. Zoals ik al bij een paar andere platen van MMEB heb geschreven, afgelopen weekend heb ik ze ze gezien en gehoord in Weert en dat was op zich memorabel, gezien de leeftijden van Manfred Mann (84...) en Mick Rogers (79..). Ze weten nog van geen ophouden en je merkt aan alles dat ze er nog plezier in hebben.
Zoals ik ook al eerder heb geschreven , als 14/15 jarige ooit het singletje 'spirits in the night' gekocht. Door de new wave / punk is de groep wat op de achtergrond geraakt en pas veel later heb ik redelijk wat vinyl aangeschaft, toen het met bakken werd weggegooid vanwege de opkomst van de cd's.
En zo ook dus dit album op vinyl aangeschaft en het nogmaals op gezet. MMEB in topvorm, en ik ken weinig andere groepen die zo hun stempel kunnen drukken op covers. Als je niet beter weet dan denk je dat dit de originelen zijn. En de diversiteit van de covers is ook groot. Natuurlijk redelijk wat Dylan en Springsteen, maar ook totaal onverwachte.
De band start het album met waarschijnlijk hun grootste hit 'blinded by the light' van Bruce Springsteen. Een prachtige lange uitvoering , waar alles klopt. Ik zag tot mijn verbijstering dat ook deze single niet meer in de top 2000 staat, 2022 voor het laatst. Ik zal wel oud worden, maar voor mij onbegrijpelijk.
Dan krijgen we een cover van Mike Heron, bekend van The Incredible String Band. Totaal iets anders. In 1975 heeft Mike Heron dit op een soloplaat uitgegeven en één jaar later werd het bekend door MMEB. En wat is die saxofoon weergaloos door Barbara Thomson (is dat de egaa van Chris ?).
Dan krijgen we een stukje pure prog muziek 'waiter there's a yawn in my ear' , geschreven door Mann himself. Daar laat Manfred Mann horen wat een excellente toetsenist hij wel niet is en dit nummer kan echt wedijveren met nummers van Yes, ELP, Genesis, Pink Floyd, noem ze maar op. Technisch razend knap, veel afwisseling, topmuziek. En zeker als je beseft dat dit nummer live is opgenomen. Kant 1 laat MMEB zich horen van een hele goede kant , afwisselend en o zo muzikaal. MMEB in topvorm.
Kant 2 begint met een traditioneel stukje 'by the waters of Babylon," , maar al snel gaat het een andere kant op. Het nummer heet niet voor niets 'the road to Babylon'. Maar continu hoor je op de achtergrond the traditional nog wel. Mooi nummer, met veel samenzang, heeft wat 'Renaissance' invloeden, op de zang van Chris Thomson na natuurlijk. Muzikaal is het echt prachtig, maar ik denk dat het lastig zou zijn dit live te brengen.
Wat zonder meer opvalt is dat kant 2 geheel door de groep zelf is geschreven. Bij MMEB dank je vooral aan covers (bij het optreden afgelopen vrijdag waren het volgens mij bijna alleen maar covers), maar ze konden zelf ook prima muziek maken blijkt wel uit deze plaat.
'This side op paradise' begint een beetje op zijn Pink Floyds, ook weer een mooi nummer, waarin de keys van Manfred Mann himself weer zeer bepalend zijn.
'Starbird' begint acapella, maar verandert snel in stevige progrock met een pompende bas en prachtige 'duels' tussen gitaar en synths om weer rustig te eindigen. Het thema van "Starbird" is van Igor Stravinsky's balletmuziek De Vuurvogel..
Het laatste nummer is 'Questions' niet te verwarren met het nummer van the Moody Blues. Ook dit nummer heeft een klassieke achtergrond het thema van Franz Schubert's Impromptu in G flat Major[3]. Ook weer een mooi nummer. Op deze plaat was voor de eerste keer Chris Thomson lid als zanger en ook wat gitaar. Zonder meer de beste zanger die MMEB heeft gehad.
Is dit het beste album van MMEB? Moeilijk, ook Solar Fire en Nighingales and Bombers zijn erg goed en ook Watch mag er zijn. Net in wat voor stemming je bent, maar een uitstekend album van deze proggroep.