Elton John - Rock of the Westies (1975)

Het zwakste album van de man sinds zijn debuut. Er zullen nog mindere albums volgen.

Hoe populair Elton was midden jaren zeventig geven de verkoopcijfers wel aan, hoe kan anders zo n slecht album op 1 terecht komen in Amerika.
Met het niemandsdalletje Island Girl bestormde EJ tevens de hitparade in Amerika en scoorde daar wederom een nummer 1 hitnotering. Gelukkig kwam Elton het jaar daarop met een artistiek beter album terug. (Blue Moves).

Onterecht laag cijfer. Elton rockt lekker en de nummers gaan er in als zoete koek. De vibe van Honky Chateau, alleen op alle fronten iets minder kwaliteit.

Een gemiddelde van net iets boven 2 1/2e ster...

Elton John, de piano-spelende sing-songer met een uitermaat grote interesse voor kekke brilletjes die eindscrolls van Disney-films mag opvullen. Ik denk dat dat zo'n beetje het ideale beeld is dat Jan Met De Pet van hem heeft.
Geen kritiek overigens op de gemiddelde MuMeër, die houdt het wellicht liever bij de eerste 9 platen. Ook dan zou het dat stemgemiddelde kunnen verklaren.

Maar wat als die man eventjes alle touwtjes en verwachtingen laat vieren en lekker gezellig op 'n zaterdagmiddag met wat muzikale kornuiten en een vaatje bier eventjes lekker gaat jammen?
Dat is het beeld dat ik heb bij deze plaat.

De ongeschoren grimas op de cover spreekt eigenlijk al boekdelen. Lekker losjes (maar evenwel steengoed geproduceerd) en niet met het oog op de klok. Sommige stukken draven op het einde lekker nog even door. Mag allemaal, no problemo! Hier krijg ik goede zin van.

Toffe plaat dat niet geheel in het verwachtingspatroon valt van 'smans kunnen.
Yell Help!!!

Wat een (veelal) negatieve berichten hier. Ik hoorde vandaag het nummer Street kids en was blij verrast. Weinig mis mee. De rest van het album ook maar eens even checken.

Deze plaat is nogal ondergewaardeerd, maar dat komt vooral door de pakweg vijf voorgaande platen, die - met uitzondering van het behoorlijk wisselvallige Caribou - allemaal beter waren. Ik heb er ook lang zo tegenaan gekeken, maar in de herwaardering beschouw ik dit toch als een volwaardig album uit de 'classic period' van Elton John. Een van de mindere daaruit, maar hij mag er wel degelijk toe gerekend worden.

De sfeer is hier losser dan op voorgaande en navolgende platen, die vaak perfect geproduceerd en gearrangeerd zijn. Ik ben het eens met kaztor dat deze plaat de sfeer uitademt van een gezellige jamsessie. Het rockt lekker door en de nadruk ligt ditmaal niet op het pianospel.

Het album heeft geen memorabele hitsingles. Weliswaar was Island girl de zoveelste Amerikaanse nummer 1 voor Elton John, maar ik denk dat dat vooral kwam door de verwachtingen die waren gewekt op basis van de voorgaande albums. Het is een redelijk simplistisch nummer, niet slecht, maar geen blijvertje.
Er staan betere nummers op, zoals Grow some funk of your own, Feed me en de fraaie ballad I feel like a bullet. Al had die laatste stilistisch en productioneel beter gepast op de opvolger Blue moves.

Wel luidde dit album een wat mindere periode in, maar per saldo is dit nog steeds een heel behoorlijk album.

Voorganger Captain Fantastic - overigens ook in 75' uitgebracht - krijgt gemiddeld genomen een veel hogere beoordeling dan dit plaatje. Waar tot aan Captain met name de piano centraal staat merk je een verschuiving naar het stadion geluid met veel arrangementen, de muziek is druk en Elton houdt het niet meer klein. Wellicht zullen veel fans bij deze schijf zijn afgehaakt. Desalniettemin wil ik nog wel een lans breken voor deze worp. Dan Dare heeft een funky karakter en ligt een beetje in het verlengde van Honky Cat, wat mij betreft een prima song. Street Kids is een heerlijk nummer, het heeft een lekker ritme, en de beste man croont zich uitstekend door het nummer heen. De beste song voor mij is Feed Me. Typisch jaren 70, de song ademt soul en het bevat een lekkere sfeer. I Feel Like a Bullet is een voor John zo kenmerkende piano ballad, waarvan hij er al zoveel van had geschreven. Er staan echter ook een paar miskleunen op, zo is Island Girl te flauw voor woorden en past Elton het jasje van Grow Some Funk of Your Own maar slecht. Dit nummer leek wel een voorbode te zijn voor zijn magere jaren 80. De medley waar de plaat mee opent bestaat uit 3 stukken, maar wat mij betreft hadden dit ook afzonderlijke nummers mogen zijn. Het niveau van GYBR wordt nergens aangetikt maar Reginald hoeft zich ook zeker niet te schamen voor deze uitgave.

Recentelijk ben ik nogmaals de klassieke periode gaan beluisteren. Met name 'Rock of the Westies' bevalt nu beter dan voorheen. Ja, het is geen klassieker zoals 'Tumbleweed Connection' en 'Captain Fantastic', maar behaalt ruimschoots een dikke en terechte voldoende. De energie is aanstekelijk en de melodieën vertrouwd effectief. Ook de subtiele rol van kenmerkende analoge synthesizers geven het geheel extra flair. Bovendien is en blijf Street Kids een hoogtepunt uit het oeuvre van Elton John. Hij staat in ieder geval in mijn top 10. Ook 'I Feel Like a Bullet (In the Gun of Robert Ford)' doet niet onder voor de prachtige ballads van Tumbleweed Connection. 'Rock Of The Westies' is in mijn optiek het sluitstuk van een kwalitatief hoogwaardige periode, hoewel ook 'Blue Moves' en 'A Simple Man' nog mooie momenten kent.

Zo consistent als op deze plaat werd het niet meer, tot Elton John samen met Leon Russell 'The Union' uitbracht; een moderne klassieker... Let wel op dat je daarvan de Deluxe versie aanschaft, met prachtige bonusnummers.

Ik heb dit zelf altijd beschouwd als een soort tussenalbum, net als Caribou, met dit verschil dat Elton John op déze plaat misschien ook wel vooral wilde uitproberen wat hij met zijn nieuwe band (extra gitarist, extra toetsenist, nieuwe ritmesectie) allemaal zou kunnen doen. En dat is niet niks, want Caleb Quaye vormt een mooi rockend koppel met de onvolprezen Davey Johnstone, "part-time telephonist" James Newton Howard is een zeer inventieve keyboardplayer (die later in Hollywood nog veel succes zou hebben: 9 Oscarnominaties en samenwerkingen met onder andere Christopher Nolan, Peter Jackson en M. Night Shyamalan), en de drumpartijen van Roger Pope hebben een lenigheid die Nigel Olsson maar zelden kon opbrengen.
        Bovendien biedt Johns songmateriaal hier zijn muzikanten alle gelegenheid om te zorgen voor diverse grappige momenten: de swingende herstart van de openingsmedley, het koortje dat na het einde van Dan Dare nog even voor eigen succes gaat, de lichtvoetige mellotronsolo van Newton Howard op Island girl, Ray Coopers hilarische vibrafoonsolo op de fade-out van Grow some funk of your own, Johns opwindende pianoloopje dat zich een stiekeme weg onder het Layla-achtige gitaarintro van Street kids baant, de manier waarop de band na het eerste refrein van Hard luck story weer net als bij het intro wat gas terugneemt, de jazzy inslag van het aangrijpende Feed me, en het moeiteloze schakelen van de band tussen het Bo Diddley-ritme van de coupletten en de oceaan-golfbeweging van de "Oh your majesty"-brug van Billy Bones.
        Nee, hoewel dit album de opvolger was van het briljante Captain Fantastic heb ik Rock of the Westies nooit als een teleurstelling ervaren, in 1975 niet en in 2022 niet. Een lekker eclectische verzameling songs met een superswingende band – wát een "tussendoortje".

Behoorlijk stapje terug tov de voorganger. Het voelt idd als een tussenalbum ,maar er is inderdaad door de wijziging van band wel wat te halen. Het is niet te zwaar aangezet en de songs lenen zich voor de luchtigheid. Productie is wat wollig , alsof het op sommige momenten niet ademt. Dat is jammer ,want dat had het geheel waarschijnlijk wel wat ten goede gekomen. 3 en halve ster is dit nog altijd wel waard.

Naar nu blijkt kende ik Elton John eigenlijk niet, want wat is dit een goed album! De urgentie spat er van af!
Ik ken als oudere jongere de beste man alleen van de hitjes en heb hem daarom altijd links laten liggen en ten onrechte blijkt nu. Ik ben dit album gaan luisteren doordat het vandaag de cover was van mijn vinyl cover scheurkalender. Zo zie je maar waar die goed voor is. Heeft iemand nog tips voor een ander album?

Nou eh, als je deze al goed vindt, valt er vooral op voorgaande albums nog heel wat moois te ontdekken. Absolute aanraders zijn wat mij betreft de albums Don't shoot me, Tumbleweed connection, Good bye yellow brick road en het self-titled album uit 1970. Elton was echt enorm op dreef in de jaren zeventig. Wel is het zo dat de sfeer hier wat losser en rockender is dan op voorgaande albums, waarin vooral Eltons piano een hoofdrol speelt. Maar compositorisch is het allemaal hoogstaand.