Miles Davis - Miles in Berlin (1965)
mijn stem
15 stemmen
1
geplaatst: 28 november 2021, 22:26 uur
Eerste plaat van Miles waarop tenorsaxofonist Wayne Shorter mee doet. Het gouden 2e quintet was geboren. Standards en klassiekers weergaloos gespeeld door (misschien wel) de beste jazzband aller tijden: Miles Davis: trompet, Wayne Shorter: tenorsaxofoon, Herbie Hancock: piano, Ron Carter: bas en Tony Williams: drums. Geluid is helaas wat minder. Mono radio opname zo te horen. Mag de pret niet drukken.
2
geplaatst: 7 juli 2022, 22:00 uur
Met: Miles Davis (trompet); Wayne Shorter (tenorsax); Herbie Hancock (piano); Ron Carter (bas); Tony Willams (drums)
Behoorlijk voorspelbare plaat, en toch ook wel een positieve verrassing. De live-opnames werden gemaakt in de Philharmonie in Berlijn op 25 september 1964, Wayne Shorter zat toen precies drie weken bij de band. Met zijn komst was Miles Davis' 'tweede grote kwintet' een feit (zie ook het bericht van Larzz hierboven), volgens sommigen inderdaad de beste jazzband aller tijden. Persoonlijk denk ik daar iets anders over (zie mijn recensies bij hun studioalbums), maar in dit vroege stadium heeft de band toch al een lekkere energie te pakken, en is het samenspel al bijna telepathisch te noemen.
Iedereen die al één of meerdere liveplaten van Miles Davis uit ruwweg deze periode kent, zal niet van verbijstering flauwvallen bij de keuze van de setlist: dit waren allemaal bekende favorieten uit zijn repertoire, en zouden dat in de komende jaren ook blijven (enigszins tot ergernis van de bandleden, die nauwelijks de kans kregen hun eigen composities in de liveset te krijgen). Maar het wordt allemaal lekker strak uitgevoerd door een groep mensen die zich duidelijk in hun sas voelen bij elkaar op een podium.
In vergelijking met de hoger aangeprezen Plugged Nickel-opnames van ruim een jaar later is het allemaal wat minder avontuurlijk, maar ook minder wollig en – vind ik dan - prettiger om naar te luisteren. Je hoort verder wel dat het een radio-opname was, maar alle instrumenten komen goed helder door. Ik heb veel slechtere liveplaten van Davis gehoord.
Behoorlijk voorspelbare plaat, en toch ook wel een positieve verrassing. De live-opnames werden gemaakt in de Philharmonie in Berlijn op 25 september 1964, Wayne Shorter zat toen precies drie weken bij de band. Met zijn komst was Miles Davis' 'tweede grote kwintet' een feit (zie ook het bericht van Larzz hierboven), volgens sommigen inderdaad de beste jazzband aller tijden. Persoonlijk denk ik daar iets anders over (zie mijn recensies bij hun studioalbums), maar in dit vroege stadium heeft de band toch al een lekkere energie te pakken, en is het samenspel al bijna telepathisch te noemen.
Iedereen die al één of meerdere liveplaten van Miles Davis uit ruwweg deze periode kent, zal niet van verbijstering flauwvallen bij de keuze van de setlist: dit waren allemaal bekende favorieten uit zijn repertoire, en zouden dat in de komende jaren ook blijven (enigszins tot ergernis van de bandleden, die nauwelijks de kans kregen hun eigen composities in de liveset te krijgen). Maar het wordt allemaal lekker strak uitgevoerd door een groep mensen die zich duidelijk in hun sas voelen bij elkaar op een podium.
In vergelijking met de hoger aangeprezen Plugged Nickel-opnames van ruim een jaar later is het allemaal wat minder avontuurlijk, maar ook minder wollig en – vind ik dan - prettiger om naar te luisteren. Je hoort verder wel dat het een radio-opname was, maar alle instrumenten komen goed helder door. Ik heb veel slechtere liveplaten van Davis gehoord.
* denotes required fields.
* denotes required fields.