Rod Stewart - Foot Loose & Fancy Free (1977)

Ik denk dat je met Every Picture tells a story en deze Foot Loose de twee meest essentiële werken van Rod Stewart in de jaren '70 wel te pakken hebt.

Twee albums zonder zwakke broeders, waar andere albums vaak ook goed zijn maar meestal wel een paar steken laten vallen.
Met name de originele kant 2 (vanaf You keep me hanging on) behoort hier tot de meest spectaculaire minuten in de carrière van Rod Stewart

Ik verhoog naar het maximale.

Ben ik met je eens. Veel mensen rekenen Rod Stewart af op de commerciele omslag die hij vanaf Atlantic Crossing (zijn overgang naar Warner Brothers) zou hebben gemaakt en beschouwen die eerste vier Mercury-platen als zijn beste. Daar zit wel een kern van waarheid in, maar met dit album is heel weinig mis. Goeie afwisseling van rockers en ballads over beide plaatkanten (in tegenstelling tot de 2 voorgaande albums, waar ballads en rockers keurig gescheiden werden) en nog genoeg rauwe randjes om de gemiddelde ROCK-liefhebber aan te spreken.

Daarnaast bevat dit album 2 covers (standaardaanpak op de meeste latere RS-albums) die zeer goed uit de verf komen. Zijn versie van If loving you is wrong raakt het hart en de drastisch omgewerkte Supremes-hit You keep me hangin' on vind ik een van de beste nummers die hij ooit aan het vinyl toevertrouwde. Ik kwam er pas jaren later achter dat Vanilla Fudge (de band van Rods latere drummer Carmine Appice) in de jaren zestig al een soortgelijke bewerking had toegepast en er zelfs een hit mee had gescoord. Rods aanpak was dus minder origineel dan ik jarenlang dacht.

Alleen Hot legs is als compositie een wat al te simpel rocknummer, al is het wel lekker uitgevoerd. Hoe dan ook: topplaat in Rods oeuvre. Het halve puntje extra is vanwege het jeugdsentiment.

Met bovenstaande berichten eens.
Hot Legs is een tikje simplistisch, maar op de buhne is het wel iets wat werkt.
De 2e plaatkant is het beste gedeelte.
Hier wordt gas teruggenomen, maar Rod kwam later zelden meer in de buurt van wat hij hier laat horen.
Is gewoon 1 van zijn beste albums.
Het stemgemiddelde geeft echt een verkeerd beeld imo.

Blondes Have More Fun reken ik ook nog tot zijn betere platen. Daarna wordt het behoorlijk wisselvallig. Met als dieptepunt dat American Song book gedoe. Alleen Unplugged en Time zijn nog sterke platen. Zijn laatste cd ken ik niet.

Als ik de verzamel en live-cd's niet meereken kom ik tot 7 hele goede solo- platen voor Rod. De eerste 4, deze plus Time en Another Country ( de laatste 2 bevatten weer veel eigen geschreven songs, waarbij Time net een tikkeltje beter is dan de laatste ). Ben het met Musician eens dat Every Picture Tells A Story en Foot Loose & Fancy Free ( dit album meer en meer gaan waarderen ) over de gehele breedte de kroonjuwelen in zijn oeuvre zijn.

Afgelopen jaar stond Rod in Hyde Park ( te zien op YouTube ) in Londen voor een uitzinnig publiek. Met name ook het slotnummer I Was Only Joking ( een nummer wat live zelden op de setlist staat ) vertolkt met zijn oude maatje Jim Cregan bracht heel veel emotie teweeg. Blijft een prachtig breekbaar nummer met een kwajongensachtige/ondeugende ondertoon.

Deze plaat heeft de tand des tijds met verve doorstaan, sterker nog Foot Loose and Fancy Free wint alleen aan sympathie en aantrekkingskracht. Blijft onweerstaanbaar voorbijkomen en ja blijft een hongerige en heel prettig opgewonden plaat, waarbij de nummers 5 en 6 het toch al fantastische geheel van een weergaloos laagje voorzien.

Bikkel2 had het laatst over de geweldige gitarist Jim Cregan. Mee eens, verbaal en live werd de show echter meer dan eens gestolen door de drummer Carmine Appiche; zijn boek Stick it- My life of Sex Drums and Rock n 'Roll geeft daarvan een openhartig beeld..........prachtig boek van nou niet eens de zanger.

40 jaar oud maar echt reuze mooie herinneringen en wat een luxe-band.........topmuzikanten die op de achtergrond de zanger en zichzelf naar grote hoogte stuwen.

Het is toch maar goed, dat de oude Stewart zulke devote volgers heeft als artonna, die met enige regelmaat campaign blijft voeren voor zijn oude werk.

Dit blijft een fijn album, zijn beste uit zijn populaire jaren '70 periode na het toen nog redelijke ongerepte Every Picture tells a Story.

We zullen Stewart moeten missen tot zeker 2013 voordat er weer eens een 5* album werd uitgebracht.

Grappige woordspeling ( campaign blijft voeren voor zijn oude werk ) . Geloof me heb Rod Stewart ook genoeg vervloekt en zo'n 25 jaar lang bracht hij bar slecht materiaal uit. Gek genoeg bleef hij live bijna altijd wel op de been en hebben er een enorme rits talentvolle muzikanten aan zijn zijde gestaan. Met een beetje pech ( keelkanker overwonnen, die hem dwong opnieuw te leren zingen ) hadden we al niks meer van hebben vernomen en hadden we het zonder Time, Another Country en prachtige concerten moeten stellen. Pluk de dag, het kan zomaar te laat zijn en deze plaat ( Foot Loose and Fancy Free ) is in 40 jaar tijd alleen in waardering gestegen; het heeft stoere, rauwe, ondeugende en ontwapende elementen, een band om van te spullen en een zanger die deze vorm en gedrevenheid nog nauwelijks kan overtreffen. Mij bezorgt het in elk geval een wonderschone glimlach, soms moet het niet meer zijn in het leven.

Met name de de B-kant ( Lp term is ijzersterk.
You Keep Me Hangin' On is ruim 8 minuten genieten geblazen.
Hij neemt dan steeds meer gas terug en dat doet hij voorbeeldig en passievol.
Rod zit echt in de songs en hij levert een voortreffelijke vocale prestatie.
Topband ook idd.
Deze plaat is veel te laag in het gemiddelde.

Behalve dat ook veel te weinig stemmen. Maar dat geldt voor veel van Rod zijn platen.

Deze kom je op lp nog regelmatig tegen in de (voorheen 1 euro, thans) 2-3 eurobakken; dat Rod the Mod met zijn oversteek een sell-out had gedaan, bleek uit de gladde geluidskwaliteit van Atlantic Crossing; de opvolger viel iets beter toen je aan het US-gericht geluid gewend was. Maar het concert damals in de Ahoy leerde dat het nog erger kon: op een prachtig roomwit podium (subliem geluid via een batterij gekoppelde Quad versterkers) werd o.m. Do Ya Think I'm Sexy ten gehore gebracht, met Rod in een soort luipaardachtige legging. "Nee" was mijn eerste reactie.

Hij herpakte zich later met deze, maar dat was imo ongeveer het niveau van Smiler, voordeeltje: het spaarde postzegels, niet om over naar huis te schrijven.

Hier worden het meeste de eerste 4-5 gedraaid, de eerste twee zelfs op Vertigo, met Swirl - lekker met je kanis boven de schijf hangen en helemaal tureluurs worden van het effect

iggy The Killing of Georgie is trouwens een kleine hit geweest in NL, 25e plek, maar een behoorlijke in de UK, 2e plek

Voor de duidelijkheid Mju, dit was voor Do Ya Think I'm Sexy. Een jaar eerder, maar toch.
Rod was natuurlijk ook wel van het grote gebaar.
Met zo'n uiterlijk en uitstraling kon dat ook niet uitblijven.
De jetset kreeg de overhand en het was lange tijd behelpen met Rod.

Ze stonden hier gewoon verkeerd op volgorde in de kast - dat gebeurt wel meer, als je iets hebt gedraaid en terugzet - je kent gewoon niet van alle artiesten de volgorde uit je hoofd en dan loop je niet altijd naar je scherm/foon/tablet om het uit te zoeken.

Ik vond het vanaf Blondes zo'n afknapper dat ik afgehaakt ben. Stewart was lang een held, maar van dat voetstuk is ie wel afgepleurd door die plaat, die luipaardlegging met kittige laarsjes (met bont afgezet) en die rare danspansjes

Ook mijn favoriete Rod the Mod platen. Met stip. Een periode die ik overgens pas later ondekt heb.
Blondes gaat er bij mij nog prima in. Veel mensen zijn blijkbaar afgeknapt op Blondes en Rod zijn strakke vrouwen leggings, ha. Ik blijf dat een prima plaat vinden. Welliswaar gelikter dan deze. Maar er staan nog altijd sterke nummers op. Disco was toen opeens hot he. The Stones deden opeens ook wat disco achtige uitstapjes, En the Mod volgde. Daarna werd het allemaal een stuk wisselvalliger.

Goergie een grote hit in de UK. Wist ik niet.

Blondes Have More Fun is minder dan Foot Loose and Fancy Free.

Rod's knipoog naar de opkomst van de disco in die tijd, verwerkt in Da ya think I'm Sexy werd hem niet in dank afgenomen. Dergelijke uitstapjes ontbreken tot en met Foot Loose.

Toch is Da ya think I'm sexy niet de standaard voor Blondes Have More Fun. Met minder materiaal wordt toch gepoogd de lijn van Foot Loose nog te volgen.

Ik zorgde altijd dat de LP uit het zicht was, zodra er feministische vriendinnen over de vloer kwamen.

Heb je de plaat wel nog opgezet tijdens hun bezoek ?

Bikkel2 en Iggy schreven; deze plaat is veel......te laag in het gemiddelde en behalve dat ook veel te weinig stemmen, maar dat geldt voor veel van Rod zijn platen.............. nee maak geen misbruik van deze uitspraken....zijn slechte platen waren ook echt hopeloos slecht, zijn goede ook magistraal goed

Nee, ze brachten mij wel in contact met Patti Smith (Wave) en Carole King, moet ik opbiechten.
Ik had teveel blanke oude mannen rock. Joe Jackson en Japan gingen nog wel of één van de eerdere albums van Neil Young (Harvest)

Voor wie dit album heeft omarmd als zijne een fantastische plaat, met een heerlijke band en enorm gedreven zanger zou ook eens kunnen luisteren naar Truth van Jeff Beck (group) ...daar gaan ene Rod en Jeff, omringt door een fenomenale band, waanzinnig mooi tekeer.......dit album, Every picture tells a story en Truth vormen mijn top 3 als het gaat om deze Schot, die apart genoeg zijn wieg had staan in Londen aan het einde van de tweede wereldoorlog.

Kant B als geheel behoort voor mij tot het beste ooit gemaakt, een klassieker.
Vreemd dat dit op geen enkel werk van hem ook maar ergens iets van terug te vinden is.

Dit blijft 1 van de albums die de status van onweerstaanbaar en verdomd lekker verdiend en dus vaak voorbij blijft komen, gek genoeg steeds vaker. Daarna was het te vaak blubber en no grinta.....de nieuwe single Didn't I ( voorloper van het album Blood Red Roses ) heeft gelukkig weer het gif in positieve zin van deze plaat.

I Was Only Joking is een liedje wat Rod Stewart op het lijf is geschreven. Vooral live zie je die ondeugende trekjes vaak terug. Bijzonder spijtig dat One night only/Rod Stewart live in Albert Hall alleen op dvd en niet op plaat/cd is verschenen. Daar zie je een Rod met humor, met plaagstootjes, met mimiek, met vakmanschap, met geweldige muzikanten en ook een Rod die volledig opgaat in zijn liedjes ( Handbags and Gladrags / Reason To Believe ...zie Youtube ). Lijkt mij een imposante blauwdruk van hoe live- muziek zou mogen klinken.

Bikkel2 schreef; Hot Legs is een tikje simplitistisch maar op de buhne is het iets wat wel werkt. Kan mij daar heel goed in vinden, op het podium kan je een heerlijke draai en drive aan dit nummer geven en kunnen gitaristen en drummer zich helemaal uitleven. Toch wordt dit nummer ook vaak op de radio gedraaid en wordt veel aangevragen, met name bij Rob Stenders. Blijkbaar geeft/heeft dit nummer een bepaalde boost en/of staat van opgewondenheid die je beet pakt.

Net terug van een geweldig feestje en ja eigenlijk de hoogste tijd om de oogjes te sluiten. Totdat mijn lief anders besluit en You Keep Me Hangin On en ( If Loving You is Wrong ) I Don't Want to Be Right uit de speakers laat knallen. Bijna 13 minuten spontaan en weergaloos muziek...genot

Deze plaat was vannacht de afsluiter van een T(Pr)oost avond, met een enorm bont/gevarieerd ( Schotten, Argentijnen, Amerikanen, Ieren, Belgen, Polen en Nederlanders ) stel mensen. We waren op zoek naar de top 3 magische kwartiertjes van Rod Stewart solo en uiteindelijk rolde er dit uit; 1. Puur Paradijsje met Mandolin Wind - Maggie May en Reason to Believe van Every picture tells a story, 2) Magische Muzikale Masterclass met You Keep Me Hangin On en ( if loving you is wrong) I Don't Want to Be Right van Footloose and Fancy Free en 3) Adembenemend Autobiografisch met Can't stop me now, It's Over en Brighton Beach van Time. Super genoten en wat een hemels gezelschap!!

Album dat voor een aantal MuMe-ers terecht, voor anderen geheel ten onrechte hoog genoteerd staat in de Oor jaarlijst 1977. Een gedeelde 12e plaats met David Bowie's Heroes. Tenminste als ik de discussie goed heb gevolgd.
Zelf ben ik van de groep die het oudere Stewart werk meer waardeert, dus ik vind deze hoge rangschikking zeker verrassend. Born Loose vind ik dan weer wel een fijne song net als You Realy Got a Nerve. Toch kom ik maar tot 3*.

Voor mij volkomen terecht Jorro, het begin van deze plaat is sterk, opwindend vanaf nummer 5 magisch. Iemand die niet bekend is met Rod Stewart zou ik liefdevol verwijzen naar die fonkelende zijde, naar het drieluik Maggie May- Reason to Believe en Mandolin Wind en die van Can't stop me now, It's over en Brighton Beach ( album Time).

Prachtplaat, herontdekt. Vooral kant 2 is wonderschoon. Rod op zijn best.

Op dringend verzoek van Artonna Campaign dit album uit 1977 nog eens in zijn geheel beluisterd.
En inderdaad, het album is niet slecht Yield. Maar ik vind het ook niet goed, er staan teveel nummers op die ik echt niet trek. Conclusie, ik ga mijn stem verhogen van 0,5 (slecht) naar redelijk (2)
De lobby van Artonna heeft dus een beetje gewerkt.

Favoriete song: (If Loving You Is Wrong) I Don't Want to Be Right

Ri3n schreef, kant 2 is wonderschoon. Helemaal waar, toch komt kant 1 daar heel dicht in de buurt. Hot Legs en You're in My Heart zijn daarnaast ook rasechte live succes nummers ( kijk en luister eens naar One Night Only op You Tube voor dat laatste nummer ) en bij You're Insane en Born Loose hoor je een uitmuntende band en dito zang. Deze blijft in zijn geheel een enorm genot om op z'n tijd weer eens te draaien.