The National - Alligator (2005)

Erg fijne cd. Doet denken aan Tindersticks, Nick Cave maar ook flarden Joy Division en The Sound bijvoorbeeld. De zanger heeft een mooie donkere stem.
Niet heel erg vernieuwend, maar wel lekker. Sfeervol.

Ik zag deze cd in je rotatielijst staan en dacht "dit ken ik niet, eens kijken of ik dit ook goed vind", en ja hoor: zeer aangename cd waarvan ik vermoed dat ie op je in moet gaan werken.

Verrassend goeie CD! Één van de betere CD's die ik dit jaar gehoord heb. Ik vind het persoonlijk wel wat weg hebben van Interpol...

Pfoe ja, wat is dit lekker zeg..

aangename verassing op pukkelpop, ben meteen de cd gaan halen

Hoe kan zoiets moois zo ontzettend over het hoofd worden gezien. Sinds gisteren 3 à 4 keer beluisterd, voorlopig 4 sterren(kunnen er nog meer worden).

Dit is een gave cd!!! Echt slecht dat ik er nooit op gekomen ben, tot aan deze week!

Fantastisch album met een perfecte donkere mix tussen Nick Cave, Tindersticks, Joy Division (de drums voornamelijk). Voor mij was dit de ontdekking van 2005

Op basis van de beschrijvingen alhier zojuist besteld. Declaratie volgt als ie tegen valt

Aangename cd, en sterke liedjes. Minpuntje in mijn ogen is dat ze nooit helemaal loskomen van alle voorgenoemde invloeden.
(Denk ook niet dat mensen dit over een jaar nog vaak draaien)

3,5

Lekker niets aan de hand cd'tje, echt donker vind ik het nooit worden misschien een tikkeltje schemerig af en toe. Ik vind het (nog) niet echt heel bijzonder. Voorlopig hou ik het op 3*.

Heerlijke plaat met uitschieters, maar wordt uiteindelijk een beetje saai. Maar als ik hem niet te veel langs hoor komen dan is het vooral genieten! 3,5*

stiekem zit er toch best veel kracht in deze plaat verstopt. waar ik eerst alleen Secret Meeting als een uitstekend nummer beschouwd ben ik toch steeds meer waardering gaan krijgen voor andere. vooral het nummer Friend of Mine heeft mij de ogen geopenend. de intelligente dynamiek en af en toe heel subtiele stemnuances zijn mij bij dit nummer ten eerste opgevallen, en later ook bij Karen en Daughters of the Soho Riots en dragen een emotionele lading over die bij mij alsnog een gevoelige snaar weten raken. ook de wat 'hardere' nummers bouwen goed op, maar boeien mij net wat minder. verder blijft het inderdaad gewoon lekker luisteren ook waar de pretenties wat minder zijn. er is genoeg te horen, de zang is fijn en warm en de teksten over het algemeen simpel, soms wat poetisch, maar in beide gevallen doeltreffend. ietwat overenthousiast misschien, maar ik zit ondertussen al aan de 4,5*. vooral omdat ik de genoemde nummers zo verdomd goed vind.

Meer dan een jaar geleden gekocht en nog steeds glipt de cd regelmatig in de speler! De songs blijven na een jaar lang beluisteren nog steeds verbazen. De subtiele laagjes ontdek je pas na enkele luisterbeurten (zoals ook StuF vermeldde).

Het nieuwe album komt eind deze maand uit!

Het geheel is een beetje te langweilig, maar Jeuzus, er staan toch wel een paar prachtige nummers op. Secret Meeting, Abel en vooral Mr. November zijn enorm krachtige nummers.

beetje in hetzelfde bedje ziek als de nieuwe, niet slecht, maar de stem springt er niet echt uit en ook de muziek is te verdragen, maar blijft ook niet hangen. 3*

Daughters of the Soho Riots...in mijn lijstjes toch wel een van de mooiere nummers, vooral live...28 november van de partij, can't wait!

I'll be there as well...

Geweldig album die zich nu toch openbaart bij mij.. Ik heb het nu half jaar in bezit en stiekem amper gedraait. Waarom weet ik niet, want het is een fantastisch album!

Ik twijfel welke ik beter vind, deze of Boxer...

Deze gaan luisteren n.a.v. Boxer (nog altijd mijn favoriete ceedee van dit jaar), en hoewel Alligator voor mij *zo* goed niet is ben ik blij dat ik dit bandje ontdekt hebt. Want ook hierop staan weer een aantal schitterende songs.

Het gevoelige Daughters of the Soho Riots bijvoorbeeld, of prijsnummer Friend of Mine, of het energieke slotstuk Mr. November. Bovendien staat er, net als op Boxer, werkelijk geen één misser op, het niveau blijft hoog.

Ik zet voorlopig in op 3,5*, maar schrik niet als daar over niet al te lange tijd 4* van wordt gemaakt...

Euh, toch wel kerel

Een hele fijne verassing deze plaat. Echt een aanrader voor liefhebbers van Tindersticks of Interpol. Sfeervolle nummers die pas na vele luisterbeurten tot hun recht komen met een zanger die je echt weet te raken, met name in ' Secret Meeting' , 'Daughters of the Soho Riots' , 'The Geese Of Beverly Road' en 'Mr. November' . Er zijn ook wat nummers die net wat minder interessant zijn of wat minder in het geheel lijken te passen en ook de productie vind ik wat matig klinken, maar je hoort duidelijk dat dit een veelbelovende band is. 4*

Boxer is wat mij betreft de 'The National' plaat met de mooiste sfeer; Alligator is wat mij betreft de plaat met de mooiste nummers. Baby, we'll be fine, Secret meeting en Looking for Astronauts horen wat mij betreft tot het mooiste werk dat The National heeft voortgebracht; nonchalant en zo diep. Matt Berninger bezit de gave om op het oog simpele teksten een lading mee te geven waar je 'U' tegen zegt. Het alsof hij in een monoloog je deelgenoot maakt van zijn hoogte- en dieptepunten. Daar krijg ik het warm van.

dit is alles war ik er over hoef te zeggen:

I was in a train under a river when I remembered what
What I wanted to tell you, man
What I wanted to tell you, man
I got two sets of headphones, I miss you like hell
Won't you come here and stay with me
Why don't you come here and stay with me

4,5*

Misschien nog wel sterker dat het alom bewierrookte Boxer, vooral omdat dit album instrumentaal wat uitdagender en gevarieerder is dan voorgenoemde. Wat The National voor mij tot een topband maakt is de percussie en de mooie, donkere stem van de zanger. Daarnaast ben ik blij dat er ook een band is die ondanks alle invloeden (je kunt ze allemaal in dit forum vinden) toch een wat luchtiger geluid heeft dan de andere next-gen bands.

In navolging van mijn laatbloeiende liefde voor boxer heb ik getracht om Alligator te luisteren. Opnieuw hoor ik het niet na de eerste keer. Dit keer weet ik echter wel beter. Nog een keer proberen!

dit is werkelijk waar fantastish

Tsja....waarom kan ik zo onder de indruk van iets zijn, maar wat tegelijkertijd ook saai en irritant kan zijn?

Ik weet niet goed wat ik met The National moet. Op Boxer staan geweldige nummers (Mistaken for Strangers, Squalor Victoria, Fake Empire) maar ook nummers die mij nauwelijks bekoren.
Alligator is iets anders. Past op meer momenten in mijn straatje dan Boxer. Wat meer up tempo en harder. Maar ook helaas nog nummers waar ik (te) snel doorskip. In dat soort nummers blijkt ook ineens dat de stem mij dan gaat irriteren, waar ik destijds zo enorm van onder de indruk was. In de snellere nummers blijkt hij gelukkig wel ook wat variatie in zijn stem te gooien, wat ik dan wel weer kan waarderen.
Kortom....mixed feelings here.


Prijsnummers wat mij betreft:
1. Mr. November (wow!!)
2. Abel
3. Secret Meeting (wonderschoon)
4. All the Wine

Ik kom er steeds beter in. Met dit album had ik net zoveel moeite als met Boxer. The National lijkt een paar schoenen te zijn dat je even moet inlopen. Maar zodra je ze hebt ingelopen, wil je ze eigenlijk dragen totdat ze helemaal versleten zijn. Nu heb ik het gevoel dat The National niet zo'n hoog slijtgehalte heeft. Maar dat zal de tijd moeten leren.

Hoe dan ook, ik geniet steeds meer van Alligator. Het nummers dat het snelst groeit is Karen. Poe he, dat is even mooi! Vooral het refrein. Andere toppers: Secret Meeting, Baby, we'll be fine, Abel, All The Wine en Natuurlijk de absolute knaller Mr. November.

3.5*