The National - Alligator (2005)

Dit album is wat anders dan alles wat erna komt: wat rauwer en nerveuzer met hier en daar wat 90s college rock invloeden terwijl de chamber pop blazers die vanaf Boxer prominent aanwezig zijn hier grotendeels achterwege bleven, maar daarom is het niet minder. Denk dat je Alligator niet als een opstapje naar hun latere albums moet aanzien maar als een op zichzelf staand gegeven.
Als je een band wil horen die nog aan het "zoeken" is naar hun geluid moet je het debuut maar eens opzetten maar dit is wel degelijk een plaat met een vrij coherente visie.

De laatste drie albums liggen veel meer in elkaars verlengde dan Alligator. Zo bezien zou je Alligator eerder als een op zichzelf staand album kunnen zien met een eigen visie. In zoverre wil ik met je meegaan, maar ik deel je conclusie niet. Boxer vertegenwoordigt een stijlbreuk, maar ik vind het niet enkel anders maar vooral ook veel beter dan Alligator.

Ik ga binnenkort beginnen aan sad songs for dirty lovers, maar eerst Alligator nog een paar keer beluisteren. Ik sluit niet uit dat mijn mening nog enigszins kan wijzigen maar dat zal niet drastisch zijn.

Ik vind High Violet juist het buitenbeentje. Veel meer mainstream geluid en minder rauwe emoties vergeleken met de andere platen. Alligator is een topper, na Boxer en Sad Songs mijn favoriet van ze . Geese of Beverly Road en City Middle behoren tot mijn favorieten van ze. Sowieso het album met de meeste uitschieters.

Vooruit, ik heb mijn stem verhoogd naar 4 sterren.

Je moet dat nou ook niet voor mij doen.

Heb je Sad Songs for Dirty Lovers trouwens al beluisterd? Ben eens benieuwd wat je daarvan denkt.

Mijn overwegingen zijn hetzelfde gebleven, maar het album bevalt me wat beter dan in het begin.

Sad Songs for Dirty Lovers heb ik nog niet beluisterd maar dat komt binnenkort nog wel.

Deze had ik al een tijdje, maar was wat voorbijgegleden in de schaduw van Boxer & High Violet. Met de release van de laatste (trouble will find me) ook Alligator eens terug uit het cdrek gehaald, en zoals Broner hierboven ook meemaakt: album bevalt me beter dan in het begin.

Ik weet niet hoe het komt, maar waar ik het voordien wat alle kanten vond opstuiteren, klopt het plaatje nu beter in mijn hoofd. Het is inderdaad wat rauwer, maar tegelijk ook minder gepolijst en dat maakt het in dit geval ook mooier voor mij. Zoekend naar hun geluid klopt ook wel een beetje, maar ik zou het minder zelfbewust noemen, waardoor het ook wat spontaner klinkt.

Ik vind ook dat dit album het best de spirit van hun live-optredens weerspiegeld, terwijl bij de andere albums er duidelijk meer tijd in productie/details/... werd gestoken (wat die albums, zeker Boxer, op een andere manier dan weer mooi maakt).

Enfin, persoonlijke favorieten: city middle en looking for astronauts (ik heb trouwens een vreemde automatische voorliefde voor nummers die over astronauten en de ruimte gaan, vanaf een titel daarnaar verwijst heb ik al hogere verwachtingen )

Deze vandaag op de kop getikt terwijl ik de plaat enkel oppervlakkig ken.
Soms moet je gewoon een gokje nemen, The Boxer, High Violet & Trouble Will Find me vind ik goede tot zeer goede platen dus heb ik er vertrouwen in dat met Alligator het muntje eveneens gaat vallen.

Een band volop in ontwikkeling, dit album is een mooie opstap naar wat zou volgen, vooral het drumwerk valt direct op; altijd prominent aanwezig.
Veel variatie op de plaat, vooral de ingetogen nummers Daughters Of The Soho Riots & Val Jester bevallen mij in het bijzonder.
Ook de opener Secret Meeting, All The Wine & The Geese Of Beverly Road zijn absoluut de moeite van het vermelden waard.
De zang van Berninger blijft bijzonder en het zal mij niet verbazen dat ik Alligator na verloop van tijd op het niveau Boxer zal gaan waarderen.
Groeiplaatje.

Deze plaat pas een week aan het luisteren en kan nu al zeggen dat ik hem beter vind dan High Violet. Of hij boven 'Boxer' en 'Trouble Will Find' Me uitkomt moet de toekomst uitwijzen.

In eerste instantie beviel deze wat meer afwisselende plaat van the National mij wel. Maar het vreemde is: des te vaker ik 'm luister, des te minder sommige nummers worden. Er zit wat mij betreft een behoorlijk kwaliteitsverschil tussen een paar echt goede nummers en een paar aardige tracks. De helft is goed, de rest minder.

De (echte) goede nummers zijn Karen, Lit Up, Daughters of the Soho Riots, Abel, City Middle & Mr. November. De rest volgt op een behoorlijke afstand, met als grootste mispeer Looking for Astronauts. Dat nummer irriteert behoorlijk: hier gaat the National zowaar door de ondergrens heen.

Ergens volg ik jou daarin. Al kan ik deze plaat toch beter waarderen. Zo ook Looking for Astronauts. Maar het beste moest nog komen met Boxer en High Violet. Niet tegenstaande dat Alligator toch een sterke plaat is!

Bij deze nomineer ik The Geese of Beverly Road als één van de allermooiste nummers van The National ooit. Hoe het sluiten van de hi-hat kan zorgen voor een prachtige overgang van couplet naar refrein. Ik vind het briljant.

Daarnaast ben ik van mening dat dit, voor mij, de meest constante National plaat is. In tegenstelling tot Boxer, HV en TWFM staan hier voor mij geen skippers op. (Dit zal vast worden ervaren als vloeken in de kerk)

Eens.

Ja jongens, wat is dit goed. Klinkt toch wel wat anders dan de laatste 3 The national platen, veel meer uptempo en minder ingetogen. Hoewel ik groot fan ben van die 3 platen vind ik dit zeker niet minder. Genieten dit. Ondertussen een keer of 4 beluisterd en dit kan alleen nog maar groeien denk ik.
Favorieten aanduiden is voorlopig te moeilijk, hoewel daar wss Mr. November wel voor in aanmerking gaat komen.

Ik sluit mij aan bij het bovenstaande bericht.

De andere 3 platen ken ik door en door. Gek genoeg kom ik nu pas aan Alligator toe. En ik moet zeggen dat de afwisseling van de wat hardere/rauwere en rustigere nummers mij wel aanspreekt. Iets wat ze live vaak wel ten gehore brengen.

Hoop hier zeker in de toekomst meer van te horen.

De albums van The National worden op MuMe hoog gewaardeerd. Ik beschouw The National niet als een baanbrekende band (The Beatles en Radiohead staan wat mij betreft nog een trapje hoger) maar als een prima band die pakkende, sfeervolle popsongs kan brengen die toegankelijk en tegelijk toch inventief zijn met aansprekende teksten. Iets meer afwisseling dan de vorige albums maar hun typische, wat donkere sound blijft intact.

All The Wine blijft kippenvel! zeker als de outro begint bij 2.38 !

Zojuist voor de eerste keer gehoord. Ik heb er erg van genoten. Mooiste tracks: The Geese of Beverly Road en Karen.

Zeker voor herhaling vatbaar. Ik kende voorheen eigenlijk alleen 'Boxer'. Ik ga binnenkort maar eens wat meer luisteren van deze band.

Voorlopig 4*.

Soms vind ik deze Alligator nog beter Boxer.
Beklemmend mooie plaat.

Eens! En toch krijg ik nog veel meer kippenvel van de uitvoering op cherry tree! Wat een wereldnummer

De laatste weken ligt deze regelmatig op en ik moet stilaan zeggen dat het mijn favoriet album van The National begint te worden. De iets rauwere klank en de precies nog diepere stem van Matt Berninger trekken mij over de streep. Aangenaam verrast dat een album plots nog zo sterk kan stijgen in mijn beleving.

Eén van mijn voornemens van 2021 is om een aantal hoog gewaardeerde artiesten op MuMe eens nader te ontdekken. Ik heb van The National wel de Day of the Dead box, maar dat zijn maar een paar nummers en uiteraard covers.

Dit lijkt me, gezien het aantal stemmen en de hoge waardering een prima startpunt. Qua zang doet de stem van Matt me wat denken aan Nick Cave en qua sound heeft het wel weg van Wilco.

Voorganger Sad Songs for Dirty Lovers zou ik dan ook nog durven meenemen, harm1985.

Nu een keer of 5 a 6 beluisterd, met nummers als Abel kan ik niet veel, maar Karen en Daughters of the Soho Riots bevallen me erg goed. Ben nog niet direct idolaat. Misschien dat Boxer en High Violet me meer doen.

Vond dit altijd de allerminste (de voorgangers niet meegerekend, die ken ik niet) uit hun discografie, maar deze week is hij dan toch volledig geland. Een rauw randje onderscheidt deze plaat juist erg van de platen hierna, pareltje hoor

B > HV > A > SWB > TWFM > IAETF

Dit album hoorde ik n.a.v. dit topic

The National zegt met heel weinig op het eerste gezicht. Dit album ken ik niet, net als ik geen losse songs er van ken. De eerlijkheid en ervaring dient mij te zeggen dat ik muziek vol met ronkende gitaren had verwacht, maar bij de eerste 2 songs is dat het tegendeel toch wel. Dat zijn smaakvolle, wat rustigere songs. Dan is juist een Lit Up wel hetgeen wat ik van te voren verwachte. Maar er staan dus ook een hoop rustige nummers op dit album waarbij mij het mooie Daughters of the Soho Riots misschien wel het beste smaakte. Vocaal is het wellicht ook niet voor iedereen weggelegd, maar ik vind het wel een prettige stem. Toch een aardige positieve kennismaking met The National, dit album.

Zo begint de eerste kennismaking. Voor je het weet ben je helemaal verkocht.

Bizar dat Val Jester afgetekend laatste staat in de statistieken zo'n prachtsong!

Heerlijk rauw en ongepolijst album.

De afwisseling tussen de ingetogen zang van Matt Berninger op bijvoorbeeld Karen en Daughters of the Soho Riots met de schreeuw die uit zijn tenen komt op bijvoorbeeld Abel en Mr. November is heel fraai.

Dat geldt ook voor de afwisselende muzikale omlijsting.