Miles Davis - Bitches Brew Live (2011)

Zwakke realease dit, het equivalent van het uitknijpen van een spons...

Waarom dan Sid?

Min of meer op hetzelfde moment zijn er rond die periode verschillende "Live Bitches Brew" platen in allehande format uitgebracht (de "Another Bitches Brew" die ik gisteren heb toegevoegd misschien wel de meest obscure). Ik heb de gewoonte van die dingen in huis te halen, zelden mee bedrogen geweest bij Miles. Deze is ook niét slecht hoor, maar het is duidelijk dat er érg hard geprobeerd wordt (werd) om een cd vol te krijgen. Het samenvoegen van 2 verschillende concerten (Newport en Wight) om tot een volledige concertlengte te komen. Het idee dat alleen de eerste 3 nummers nog niet eerder verschenen zijn. Met Miles' muziek is zoals vanouds weinig mis, en hij heeft natuurlijk de spons niet zelf in de hand genomen, maar dit album geeft mij het gevoel op de centen van de achteloze fan uit te zijn...

Hij heeft trouwens wél een "coole hoes", maar daar probeer ik niet op te letten

Dat "op het zelfde moment" moet ik misschien al nuanceren naar: in mijn blikveld verschenen
Zie nu dat er 6 jaar tussenzit tussen de twee respectievelijke realeases. Maar ik vermoed toch geen toeval dat ik beide platen op een tijdspanne van (herinner ik mij) enkele weken heb aangeschaft...

Met: Davis (trompet); Chick Corea (elektrische piano); Dave Holland ((elektrische) bas); Jack DeJohnette (drums)
En vanaf track 4: Gary Bartz (altsax, sopraansax); Keith Jarrett (elektrisch orgel); Airto Moreira (percussie)

Ik ging hier met lage verwachtingen in, althans: realistische verwachtingen (vind ik zelf) voor een release 20 jaar na de dood van de muzikant waarop gedeeltes van twee liveoptredens worden samengebracht. Als de hoes er dan ook nog uitziet alsof hij door een eerstejaars designstudent in elkaar is geflanst (sorry Sid), denk ik eerder aan geldklopperij dan iets anders. Maar dat valt gelukkig erg mee.

Van het optreden van Miles Davis op het Newport Jazz-festival in juli 1969 zijn er kennelijk maar drie tracks opgenomen of bewaard gebleven, en die vinden we hier als eerste. Eigenlijk had Wayne Shorter ook moeten meespelen, maar die stond blijkbaar in de file of zoiets (geen grapje). Daardoor blijft het wel allemaal lekker rauw en behapbaar, met DeJohnette en Davis zelf die positief in de spotlights staan. Drie nieuwe nummers komen voorbij (kennelijk is dit de oudst bestaande opname van 'Miles Runs The Voodoo Down') die soms nog een beetje provisorisch klinken.

De laatste zes tracks zijn ruim een jaar later opgenomen op het Ilse of Wight festival (GB), zo'n beetje het Woodstock van Europa. Nu staat er heel wat meer volk op het podium, en is de stijl ook meer te vergelijken met het Bitches Brew-album, hoewel er maar drie tracks van die plaat gespeeld worden. De gelaagdheid van dat album wordt ook niet gehaald, maar er zit een lekkere energie en mafheid in die de moeite van het aanhoren waard is.

Er zijn best een hoop live-opnamen uit deze tijd beschikbaar van Davis' band, maar deze verdient er wel een plekje tussen.