The Smiths - Meat Is Murder (1985)

Er zijn niet veel nummers die ik écht haat. Natuurlijk, de gemiddelde kapotgedraaide radiohit stemt mij niet vrolijk, maar écht haten, nee dat is moeilijk. Toch heb ik er wel een paar(iedereen natuurlijk): 'I've Had The Time Of My Life' van dat duo van de Dirty Dancing soundtrack, 'Paradise By The Dashboardlight' van Meatloaf, 'Hotel California' van The Eagles om maar eens wat voorbeelden te noemen. Welnu, daar is laatst een nummer bijgekomen en wel het titelnummer van dit Smiths album. Het begint al met de wanstaltige snijmachine geluiden die, gecombineerd met boeroepende koeien, zeer geforceerd een sfeer proberen te creeëren. Daarna wordt het (opzich nog wel aardige) melodramatische melodietje ingezet. Niet echt een lekker begin, maar het wordt nog erger! Morissey besluit namelijk zijn meest wanstaltige lyrics allertijden uit te moeten kramen. Hij beschuldigt mensen die vlees braden van moord, want het is 'death for no reason, and death for no reason is murder'. Nou na het horen van dit nummer zou ik het liefst Morissey zelf onder zo'n snijmachine leggen. En aangezien ik wel een reden heb is het geen moord.

Oh en de rest van het album.... Ja dat is weer magistraal, zoals altijd bij The Smiths. 4 sterren.

‘Anyone dumb enough to join the military should be allowed in’ (Bill Hicks)

Dedovsjtsjina; Russisch: дедовщина; "bewind van de grootvaders") is een Russisch begrip dat de mishandeling van jonge rekruten door ouderen (дéды; dedy) in het Russische leger aanduidt. In feite komt het neer op een zeer harde variant op de ontgroening.

Ik zag ooit een aflevering uit de serie ‘van Moskou tot Moermansk’ van Jelle Brandt Corstius over de werkelijk mentale en fysieke terreur die jonge Russische soldaten moeten ondergaan. Voor een aantal blijkt de intimiderende ballast van deze lichamelijke vernedering een te grote, en men maakt een einde aan het leven nog voordat er gediend mag worden in de desolate spelonken van Grozny.

Wanneer ik The Headmaster Ritual dan opzet schieten die beelden altijd over mijn netvlies. Een soundtrack met blauwe plekken.

Echter, bij de tweede song van deze Meat is Murder zie ik Britse industriesteden voor mij opdoemen. Ellende, maar van een andere categorie. Naoorlogse grijze wijken vol geknakte zielen, niet in de laatste plaats door het bewind van ‘The Iron Lady’. That Joke Isn't Funny Anymore; naar verluid handelt het over een relatie die Morrisey had met een journalist. De journalist in kwestie weigert tot op de dag van vandaag ‘subject Morrisey’ aan te snijden. Desalniettemin, een innemende song met die voortschrijdende gitaarklanken van Johnny Marr en het klaaglijke..

I've seen this happen in other people's lives
And now it's happening in mine..


Dedovsjtsjina.

The Smiths laten hier horen een volgende stap te hebben genomen in hun ontwikkeling.

Als totaal resultaat prima, maar nog niet volgroeid zoals The Queen is dead of zo subtiel als Strangeways here we come.

Vrolijk wordt je nooit van The Smiths, daar moet je het ook niet om doen. Donkere humor, sarcasme en ongeluk in tekst en muziek, daarvoor kun je op hun albums perfect terecht.

Dát plus natuurlijk een koppeling van ongebreideld talent en de juiste mensen op de juiste plek. Dat wil zeggen, de combinatie Johnny Marr met Morrissey. Dat heeft op zich toch geleid tot heel wat uurtjes spannende muziek.

Die ik vervolgens ook niet dagelijks opzet, daarvoor is het geheel wat aan de drukkende kant.

Het klopt m.i. dat er nauwelijks een oorzakelijk verband is tussen een Smiths album en het uitbrengen van singles. De paar singles die van dit album werden getrokken werden geen hits; aan de andere kant maakte The Smiths wel weer hits die (oorspronkelijk) niet op een regulier studioalbum waren terug te vinden. Dat deden ze al vanaf het begin overigens, vandaar dat de aanschaf van compilaties als bijvoorbeeld Hatful of hallow of The World won't listen noodzakelijk blijft.

MEAT IS MURDER 1985

Waarom struikel ik toch steeds over dit gevierde album van The Smiths?
Toegegeven, ik vind ze op single (alle lekkere b-kantjes ingebrepen) sterker dan op album.
Maar The Queen Is Dead (1986) en Strangeways Here We Come (1987) zijn beste goeie platen.

Is het de verstokte carnivoor in mij die klamme handjes krijgt bij het lezen van de tracklijst?
Of is het de criticus die moeite heeft met Morrisseys te nadrukkelijke tegendraadsheid in deze.

Meat is Murder

Zo'n anti-militaristisch standpunt vlak na Tatchers Falkland avontuur gaat er bij mij wel in.
En ik wil de vegetariërs onder ons best hun forum gunnen. Slachten kan heus diervriendelijker.
Maar beide vormen van bloedvergieten sarcastisch aan elkaar koppelen, gaat mij een brug te ver.

Maar laten we het vooral over de muziek hebben van dit tweede Smiths album
dat wellicht omwille van de militante stellingname weinig tot geen hitsingles telt.

The Headmaster Ritual hakt er meteen stevig in.
En ik begrijp dat het meer rockende geluid van Meat Is Murder
een belangrijke verklaring biedt voor de successtatus van deze langspeler.

Toch hoor ik op het latere werk een betere symbiose tussen gitaarcompositie en vocalen.
Deze album opener probeert twee erg aparte werelden (die van snaarmeester Marr enerzijds
en die van klaagprofeet Morrissey anderzijds) zo optimaal mogelijk met elkaar te verzoenen.

Rusholme Ruffians vind ik muzikaal een stuk interessanter dan de galm van daarnet.
Ook hier hoor je hoe Morrissey nadien zijn teksten op de instrumentale basistrack heeft gelegd.
Wellicht heb je de teksten nodig om de kracht van dit album volledig naar waarde te schatten.

Van zo'n titel als I Want the One I Can't Have krijg ik spontaan jeugdpuistjes.
Als Morrissey kont-schuddend met een bos gladiolen in de achterzak het narcisme bedrijft,
blijf ik liever op een afstand. Muzikaal best onderhoudend, maar dat gejammer gaat snel vervelen.

Het rockelement waarover ik het al even had ontspint zich nadrukkelijker in What She Said.
Mijnheer Morrissey, op later werk toch meer een echte zanger, jaagt me hier de gordijnen in.

That Joke Isn't Funny Anymore verscheen uiteindelijk wel op single.
Maar het nummer mist node de poppy drive of de bezielde melodie van de eerdere singles.
Misschien wel het meest radiovriendelijke nummer van deze plaat, maar toch echt geen evergreen.

Laat ons veronderstellen dat de echte troeven van deze plaat zich op de tweede plaathelft bevinden.

Nowhere Fast mag weer vrijuit rocken en laat een vlotte Smiths horen die mij meer bevalt.
Toch vraag ik me geregeld af hoe zo'n gitaarstukje van Johnny Marr zou klinken zonder vocalen.

Well I Wonder blikt al wat meer naar het geluid dat komen gaat op de volgende singles en albums.
Een mooie, instrumentale basis met daarop een wat meer, weliswaar dromerig zingende Morrissey.
Ik durf bijna schrijven dat ik dit tot hiertoe het beste nummer van Meat Is Murder vind.

En warempel, Barbarism Begins at Home maakt plots de vuist waarop ik zat te wachten.
Dit nummer weet mijn oren wel degelijk te spitsen. Eindelijk heeft deze plaat me bij het nekvel.
De compositie duurt lang, maar men doet wel degelijk zijn best om het onderhoudend te maken.
Met wat extra achtergrondkreten en en een erg prominente Duran Duran-achtige baspartij.

Meat Is Murder wil ons met de neus op de feiten drukken.
Nu worden waarheden vaker als koeien verhandeld. Maar kan ik de kritische sneer
op Barbarism Begins at Home wel degelijk hebben, dan mist de titeltrack overredingskracht.
Daar zit dat slome arrangement ongetwijfeld voor een groot deel tussen.

Ik onthoud een paar sterke nummers, maar voor de rest toch iets te veel probeersels
die me muzikaal meer kunnen bekoren dan vocaal. Morrissey is zoveel beter als hij slaat en zalft.
Als hij begint te mekkeren, duiken beelden van een naar de slachtbank gedreven kalf in me op.
En dat kan gezien het opzet van deze langspeler toch echt niet de bedoeling zijn.

Op de oude CD release gooide men er de integrale cult-klassieker How Soon Is Now? tussen.
Dat nummer zit hier, om in de juiste beeldspraak te blijven, een beetje als een tang op een varken.
Door mij best gesmaakt, maar tegelijk jammer dat het op deze site vaak als allerbeste Smiths song
bovenaan prijkt. Net dat nummer waarin Marrs wonderlijke gitaar op de achtergrond blijft.

How Soon Is Now was aanvankelijk de b-kant van William It Was Really Nothing.
Een prachtsingle als je het mij vraagt waarin gitaarspinsels en woordenvloed perfect in evenwicht zijn.
En ook die andere bonustrack Please Please Please Let Me Get What I Want is voor mij zoveel mooier
dan de meeste nummers op Meat Is Murder. Morrissey tovert het geweeklaag hier om in een verzuchting.
En in het muzikale arrangement beslist een pareltje. Mooie liedjes hoeven niet lang te duren.

Toen How Soon Is Now dan een eigen leven ging leiden als 12" single a-kant,
werd het nummer vergezeld van Well I Wonder (de betere Meat Is Murder albumtrack)
en het instrumentale Oscillate Wildly, een wat knullige woordspeling op de Ierse auteur.

En ook de razende single Shakespeare's Sister mag gelinkt worden aan dit album
dankzij de bonustrack What She Said. Niet hun beste single, maar voor mij sterk genoeg
om de vergelijking met Meat Is Murder te doorstaan. Een single die met Stretch Out and Wait
een soort Please Please Please Let Met Get What I Want (deel 2) ambieert. Minder verrassend.

Drie sterren voor Meat Is Murder is karig. Maar mijn hartje gaat er niet sneller van slaan.

Nog perfecter dan het debuut, dankzij de betere productie. Morrissey & Marr bereiken hier het absolute meesterschap.
Het album opent al met een legendarische riff in The Headmaster's Ritual.
"Sir leads the troops, jealous of youth, same old joke since 1902", zo liepen er ook wel enkele rond op mijn Westvlaams college .

En dan de scheurende gitaren in What She Said waarin Morrissey zijn hartzeer projecteert op een vrouwelijk personage: "How come someone hasn't noticed that I'm dead"
Het emotionele hart van het album ligt in het nummer daarna: "I've seem it happen in other people's lives, and now it's happening in mine" zingt hij steeds opnieuw en je voelt de wanhoop maar toenemen.

Mag ik "Well In Wonder" nog mijn favoriete song over onbeantwoorde liefde noemen: "Please keep me in mind." Zelfs de vallende regen op het einde van het nummer is perfect op zijn plaats.

Het opzwepende Barbarism is een geniaal epos opgebouwd rond de klappen van de zweep waarmee tekst en muziek perfect samenvallen. "A crack on the head is what you get for what you are".

Het titelnummer dat album afsluit is echter een weinig prettige luisterervaring. Je krijgt als het ware een muzikale rondleiding in het slachthuis en hoewel Morrissey zijn punt maakt, is het net iets teveel in your face. Eens je zijn bijbehorende filmpje gezien hebt tijdens zijn optredens, is de pret er wel af.
Ik verkies dan toch de meer subtiele poëzie waarmee elders ons miserabele leven omschreven wordt.

Absoluut meesterwerk!

In de jaren '80 leerde ik The Smiths kennen door een radioprogramma (weet niet meer welke) waar fans van de band gevolgd werden en hun adoratie voor dit gezelschap mochten uitleggen. Dat fascineerde me. Ook de muziek. Ook programma's als Vara's Verrukkelijke 15 droegen er aan bij dat ik belangstelling kreeg voor Morrissey en Marr.

Toch bleef het een beetje bij losse nummers, sowieso was The Smiths bij uitstek een bandje van goede singles. Mijn eerste volledige album was verzamelaar The World Won't Listen en van daaraf volgde Louder Than Bombs en The Queen Is Dead. Het zou me niet verbazen als Meat Is Murder van de reguliere albums als laatste aan de beurt kwam.

Het is altijd mijn minst favoriete Smiths geweest, maar dat moet je in perspectief bekijken natuurlijk, want een score van 4,5* en iets dan 'het minst' noemen zegt al genoeg. Alles wat deze band aanraakte was goud voor mij. met recht één van mijn favoriete bands aller tijden.

Maar waarom dan toch het laagst in album-lijstjes? Is het dan toch het naargeestige titelnummer (ook live lastig om doorheen te komen; opzet van Morrissey dus geslaagd)? Is dit album net even wat rauwer en minder 'hitgevoelig'?

Op de remaster cd die ik heb staat How Soon Is Now? maar op mijn oude lp niet. Dus dat nummer is en blijft een buitenbeentje en staat toch los van Meat Is Murder. Reken ik niet mee in de waardering. The Headmaster Ritual vind ik ook een hoogtepunt in hun oeuvre en dan blijven er nog 8 meer dan uitstekende nummers over, maar wel nummers die niet tot mijn grote favorieten behoren, hoe sterk ik ze ook vind.

In alle rauwheid een puike plaat van een band die in de jaren '80 misschien best wat meer erkenning had mogen krijgen buiten hun eigen land, maar wat tegelijkertijd wel bijdraagt aan een soort mythische status, of zit dat slechts in mijn eigen hoofd en bij de users hier op MusicMeter?!

Even opmerken dat This Charming Man niet op alle edities van het eerste album staat.

Ik heb het album de afgelopen twee dagen her-beluisterd door de 1001 Albums You Need To Hear Before You Die.

Op de één of andere manier dacht ik altijd dat dit het minste album van de Smiths was, ik vond Barbarism Begins At Home geweldig - door de basslijn/gitaar getokkel combinatie van Rourke/Marr gecombineerd met Morrissey die echt weer wat te vertellen heeft - maar daar bleef het eigenlijk bij.

Maar ik heb duidelijk dit album jaren en jaren ondergewaardeerd. Wat is dit goed, zeg.

Het is wat harder en een beetje rauwer dan veel van hun andere werk, zeker in songs als What She Said en Barbarism Begins At Home. Maar de geweldige bass/gitaar op dit album zorgt dat het geheel heel erg beweeglijk klinkt.

En Morrissey heeft behoorlijk wat dingen te zeggen over het slaan van kinderen ("Barbarism Begins At Home"), het eten van vlees ("Meat Is Murder"), depressie ("That Joke Isn't Funny Anymore") homoseksualiteit ("I Want the One I Can't Have") en natuurlijk de liefde, in het uiterst prachtige "Well I Wonder".

"Gasping - dying - but somehow still alive
this is the final stand of all I am
Please keep me in mind"

Zelfs de wat mindere nummers behoren tot de top van de Smiths, soms doordat de muziek de tekst overstijgt, soms andersom.