Tom Waits - Bad as Me (2011)

Bij deze...

Toch aangeschaft in de hoop dat het alsnog zou bevallen. Helaas voor mij is dat niet het geval. Eigenlijk zijn Hell Broke Luce en de titelsong de enige tracks die ik echt te gek vind. Album hiervoor (Real Gone) beviel me ook al matig.

Blijf het eeuwig zonde vinden dat ie de beste nummers van Orphans en de laatste 2 albums niet gewoon heeft gebruikt om 3 topalbums te maken. Vooral omdat op Orphans de tracks gecategoriseerd zijn per schijfje.

En die verhoging is er nu dan. Fantastische plaat.

Ik ben er ondertussen wel achter dat Tom Waits geen slechte platen kan maken.

Al merk ik vooral op deze plaat dat ik de ballads wat minder trek.

Liever van die vuile nummers als Bad as me of Satisfied,

Bij de ballads merk ik dat ik wat weg doezel.

Helaas vind ik het duet met Keith Richards ook niet echt heel erg geslaagd. Dat had nou juist zo'n lekker vuil nummer moeten zijn, zoals de voorganger, waarin Jagger en Richards bejubeld worden.

Tom Waits heeft net als Nick Cave de pech dat ze nooit de erkenning bij het grote publiek gekregen hebben.
De een scoort een hit met een naamloze zwerver, de ander met een soapster.
Stel dat 2017 daadwerkelijk het jaar gaat worden van de Twin Peaks revival, laat David Lynch dan met Tom Waits in zee gaan, en verplicht elke aflevering twee nummers van hem hierin verwerken.
Want zelfs de achteruit pratende dwerg kan niet stil zitten bij Raised Right Men.
Ik zie hem al dansen in het rode licht, waarbij hij sensueel ondersteund wordt door Sherilyn Fenn.
Geef Waits zelf een rol in het geheel als Elvis imitator die Get Lost ten gehore brengt, alsof het een duivelse geheime opname van The King is.
Bad As Me heeft dat duistere, sensuele.
Bijna draaibaar als je ouders op bezoek zijn.
Voor Waits begrippen een redelijk toegankelijk album.

Ach Deric, laat ze toch!
Ze doen het toch zelf!
Zowel Cave en Waits doen nu eenmaal hun eigen ding, gaan hun eigen weg en zijn eigenwijs.
Eigen...het zegt al genoeg.
Ik persoonlijk vind (eigenlijk)dat het juist goed is zo.
Ze zijn groot genoeg als je het mij vraagt.
En zit hier een massa op te wachten? Nee, dat denk ik niet. Maar dat is toch niet erg?
Over Tom Waits gesproken, ook dit is weer een fijne plaat. Het wordt misschien wat eentonig, maar ook zonder aantoonbare veranderingen, is Bad As Me weer een voltreffer van jewelste.
Oom Tom maakt er al lang geen gewoonte meer van om ons regelmatig met platen te verblijden.
De noodzaak is er kennelijk niet. Hij zal er warmpjes bijzitten, want er is genoeg waar andere artiesten/bands mee aan de haal zijn gegaan. En vaak met succes.
Bad As Me is knap in balans en luistert weer fijn voort.
Een paar gewaardeerde collega's maken hun opwachting en Tom stoeit wat met Tex Mex in Back In The Crowd en dan moet je David Hidalgo van Los Lobos aan boord hebben.
Flea is er en Keith Richard mag weer ff zijn opwachting maken.
Opvallend hoe Tom kraait in het titelnummer als Captain Beefheart ( hoe dan ook een inspiratiebron.)
De slowers zijn weer fraai en de dark side of life wordt wederom perfect tentoongesteld op de freakerige songs, met altijd de ruwe ijzige invulling.
De man blijft boeien en dat is razend knap als je al vanaf 1973 bezig bent.
Feitelijk heeft Tom Waits nooit echt teleurstellend materiaal afgeleverd.
Hulde!

Deze tot nu toe nog steeds laatste worp van Tom Waits vorige week uit de uitverkoop bakken gevist bij Plato. Op zich een prima album van Waits, maar toch wel wat rustiger en minder intens dan ik gewend was. Neemt niet weg dat het nog steeds overduidelijk een op en top Waits album is, maar dat duidelijk de energie en de pure inspiratie wel wat minder is geworden. Ben benieuwd of er nog ooit iets nieuws van deze man uitgebracht word, want hij word er ook niet jonger op.

Een prima album dat toch behoorlijk profiteert van de remaster, voorheen vond ik het altijd een lastig album om uit te zitten door het wat schelle geluid. Volgens zijn agent is hij bezig met het schrijven van nieuwe muziek, de laatste jaren heeft hij zich vooral beziggehouden met films. Laten we het hopen, hij wordt er niet jonger op, al is 74 voor een muzikant als Tom nou niet echt oud. Nog een paar albums moeten er toch nog wel in zitten. De nieuwe versie van Get Behind The Mule heeft mij in ieder geval weer helemaal enthousiast gemaakt voor meer Tom...