Meshuggah - Catch Thirtythree (2005)

Opnieuw een soort tussenrelease van Meshuggah, net als de EP "I". Deze CD wordt eigenlijk uitgebracht (verkrijgbaar vanaf 16 mei) om onder hun contract met Nuclear Blast uit te komen. Opvallend, de CD bestaat in feite maar uit 1 nummer opgedeeld in 13 tracks.

Gevaar van een dergelijke opzet is een wat eentonig wordend album. Ook deze release heeft daar tot op zekere hoogte last van, maar het zit allemaal wel weer snaarstrak in elkaar.

Muzikaal gezien lijkt dit album wel wat op Nothing (qua sfeer), terwijl "I" meer teruggreep op Destroy Erase Improve. Wat dat betreft is Catch 33 inderdaad het tegenovergestelde van wat "I" was, zoals de band zelf beweert.

Het klinkt allemaal een stuk "psychedelischer" dan de vorige EP. Luisteren naar Meshuggah begint steeds meer op een soort trip te lijken, iets wat ik namelijk ook al had bij Nothing. Mensen die niet van herhaling houden zullen er waarschijnlijk niets aan vinden, ik vind het geweldig.

5 sterren inmiddels.

Ahh, eindelijk, bijna uit! Ik ben zeer benieuwd. Is het zo dat er krankzinnige gitaarpartijen op het album staan die het uiterste van de luisteraar vragen? Ik las laatst een artikel in de oor over mathcore en een van de bandleden zei geloof ik zoiets.

Voor zover ik kan horen maken ze hier geen gebruik van polyritme's, maar de rifs zijn af en toe inderdaad moddervet te noemen en vooral ultra laag gestemd.

Vooral op de stukken "Shed", "Personae Non Gratae" en "Dehumanization" is de term krankzinnig wel toepasbaar, maar deze zijn dan ook de opbouw naar en de climax van het album.

Overall toch wel het meest experimentele wat ik Meshuggah heb horen produceren, op Sol Niger Within na dan maar da's een side project. Zeker geen Meshuggah instap CD dus.

Als het goed is, ligt het album vandaag eindelijk in de platenzaak. Op de een of andere manier was de release datum die ik had opgegeven niet doorgekomen.

Gister kwam "Shed" langs op MTV Rockzone. Ongelofelijk strak, blief me zo mn bed uit. Heerlijk nummer. Maar waarom moet er zo doorheen geblèrd worden..? Bij Shed valt het dan nog mee, omdat het volume van de vocals lager lijkt dan in andere metalnummers (waardoor het een beetje op de achtergrond blijft), maar ik dacht even dat ik een echte metalband goed zou vinden. Nu moet ik wel sterren aftrek geven voor de "zang".

Bij deze muziek kun je natuurlijk niet gaan zingen, dat zou volledig misstaan. De muziek is agressief en krankzinnig dus moeten de vocalen daar bij aansluiten. Ik vind de zang (het brullen) van Jens juist uistekend bij de band passen (beter nog dan grunts het zouden doen).

Ok, af en toe een stuk cleane zang zou misschien niet misstaan en een positieve bijdrage aan het geheel kunnen leveren, maar op deze plaat mis ik het niet echt.

Trouwens, jij hebt Shed gehoord en op basis daarvan het hele album beoordeeld? Beetje vreemd vind je niet?

Ongeloofelijk strak album. Het enige nadeel is dat ze het grotendeels met electronische tools hebben gemaakt waardoor ze , naar eigen zeggen, het nauwelijks live kunnen reproduceren. Ik hoop dat dat in de toekomst wel veranderd want als je over 10 jaar naar een meshuggah concert gaat wil je natuurlijk ook nieuwe nummer horen en niet alleen nummer van d.e.i,chaosphere en nothing.

Probleem met dit soort albums (I en Catch33) is natuurlijk dat je ze live eigenlijk volledig zou moeten spelen, omdat het in feite één muziekstuk is. Dus dan blijft er sowieso wat weinig tijd over voor normale nummers bij een concert.

Het volgende album wordt als het goed is wel weer een normale full length.

Dit album is gewoon 1 groot verhaal, ik luister em heel vaak maar je kan niet even 1 nummertje luisteren als ik het album luister dan ook helemaal.

Ik heb dit jaar Meshuggah live op Waldrock gezien (hoogtepunt van de dag) en hier speelde ze het nummer Death is Death en dit klonk perfect dus om even op delingerescape terug te komen, ze kunnen het dus wel live EN HOE!!!

Vette disc, De hele cd loopt naar een toppunt, langzaam word de cd steeds complexer en de zware gitaren en bass erin maken het een loei zware cd! En de tekst is echt meesterlijk, allemaal tegenstellingen zeer goed verzonnen allemaal.

Daar sla je de spijker op zijn kop, het zit allemaal snaar strak in elkaar, en het niveau ligt ongekend hoog, alleen vind ik het een beetje een eentonige plaat zo op het eerste gehoor, niet dat het slecht is maar misschien moet de plaat groeien, ik heb wel steeds de nijging om hem opnieuw op te zetten, omdat ik steeds het idee heb dat ik dingen niet gehoord heb die er wel inzitten(anders kan ik het niet omschrijven). voorlopig 4*

dat gevoel heb ik nog steeds,
alweer een geniaal album

Dat heb ik dus ook, wanner je een nummer opzich zelf luisterd is het een stuk minder, maar wanneer je het in zijn geheel over je heen laat komen dan klopt het helemaal. ik verhoog naar 4.5*

Wat een briljante plaat is dit zeg, ik kan moeilijk in woorden vatten wat dit album met mij doet, maar hij zit voorlopig op repeat in mn cd-speler. 5* (omdat ik niet meer kan geven)

Het is inderdaad het beste om in 1 stuk door te luisteren en niet te skippen. De cover heeft trouwens wel wat weg van die van Chimaira - Chimaira. 4,5*

Nee, andersom, deze was eerder uit.

Kies hier maar eens drie favoriete tracks uit. Lijkt me een onmogelijke opdracht, maar soit

Dit was mijn derde kennismaking met Meshuggah, na I en Chaosphere. Hoewel die twee zeker ook niet slecht zijn (vooral de genialiteit van sommige stukken in I is te gek voor woorden), is deze nog nét dat ietsje beter. Ik ben zelfs geneigd om hem voor mij persoonlijk de status van klein meesterwerk toe te kennen. Wat een dijk van een plaat! Komt dikwijls in de buurt van Ministry en (in mindere mate) Nine Inch Nails, maar behoudt toch absoluut zijn eigenheid. Als dit inderdaad gewoon bedoeld is als 'tussenrelease', vrees ik dat ik een infarct zal krijgen van de genialiteit van de volgende plaat (voor wanneer is die trouwens?)
Slotsom: prachtige metalplaat, vooral geschikt voor jongens (meisjes?) die van het zwaardere werk houden, maar ook rockfans die eens een gokje willen wagen zullen niet bedrogen worden. 4,5 sterren.

Dat heb ik mij ook al eens zitten bedenken.

Dit is echt pure kunst, de meest artistieke vorm van metal die ik ooit heb gehoord. Als ik Catch 33 luister krijg ik echt de wildste beelden voor me, vooral tijdens die jazzy intermezzo vóór Shed... en als het dan uiteindelijk losbarst... gewoon de Soundtrack to the Apocalypse. Slayer eat your heart out!

Rete vet. Geniaal hoe die riff per nummer veranderd!

Iemand enig idee voor wanneer dat zou zijn?

Waarschijnlijk ergens in 2007. Ze schijnen momenteel bezig te zijn met het schrijven van nummers.

Als je nieuw bent met meshuggah, welk album kan je dan het best als eerste beluisteren? Volgens mij niet deze..

eentje met de beste stemmen

Het ideale instapalbum is wat mij betreft Destroy Erase Improve en daarna gewoon chronologisch naar de tegenwoordige releases toewerken.

In Meshuggah's geval zou ik eerder stellen; ze zijn een nieuw album aan het berekenen

Hmm ik heb deze geluisterd en ik vind hem eigenlijk erg vet, ga zeker meer van hun beluisteren

Ineens wist ik het weer, ik moest altijd Meshuggah nog eens uitproberen en dan vooral het latere werk was mij verteld want dat is wat complexer en aangrijpender. Zo gezegd zo gedaan, eerst I geprobeerd... Klinkt allemaal erg goed, maar dat is nu niet van belang aangezien ik wat aan het schrijven ben bij Catch 33.

Catch 33 klinkt als een metal plaat, maar dan wel voor het grootste gedeelte met de computer gemaakt en met dezelfde gedachtegang als Steve Reich en de koelbloedigheid van Richie Hawtin. Daaruit ontstaat een lang nummer waarin er een stuk muziek wordt gespeeld dat langzaam evolueerd. Hypnotiserend, pakkend, beukend en rossend kom je deze plaat door en op het einde lig je netzo voor pampus op de bank als na een avondje Dillinger Escape Plan. 5*

Naar de 5* !!!

Dit album is metal, maar dan met alles eruit gefilterd. Het is als de kippensoep die mijn oma altijd maakt (bouillon, paar droge blokken kip en vermecelli, maar vooral veel zout), weggestript zijn alle intros, solos, trash elementen. Wat er overblijft is de essentie van metal, die je aanschouwt in al zijn angstaanjagende puurheid.

Verwacht hier geen drums als op chaosphere of I, of freaky solos van destroy erase improve, of zelfs de slow grooves van nothing (alhoewel catch 33 nog het meest op nothing lijkt).
Luister deze cd zonder iets of iemand om je heen. Met volume maximaal. Niet tevreden? Kan haast niet na 1 luisterbeurt.
Blijf luisteren, en als dit album iets in je los begint te maken begrijp je waarom ik dit het beste meshuggah album tot nu toe durf te noemen!