Kubus & Rico - DMT (2011)

Na een jarenlange scheiding tussen mij en (Nederlandse) HipHop heb ik deze plaat gisteren maar even aangeschaft bij mijn lokale Plato. Met Opgezwolle als tijdloze liefde en in het achterhoofd het legendarische Buitenwesten en de samenwerkingen tussen K&S Microphonecolossus kan deze ook eigenlijk niet tegenvallen.
De eerste luisterbeurt zit er inmiddels op en ik ben enthousiast. Later meer.

Rico & Kubus....

Het eerste nummer wat ik van hun hoorde was het eigenzinnige Buitenbad. In de tijd van Buitenwesten zat Kubus nog duidelijk met een been in de hiphop, tegenwoordig heeft hij daar nog een half been in hangen. In zijn tijd met BangBang is Kubus aan het experimenteren geslagen met (imo) wisselende resultaten. Ook Rico is niet weg van een experimentje. Al jaren is hij bezig met flow verder ontwikkelen, met wat net niet rijmt. Op papier is het dus een match...

De tracks op DMT zijn kort en de heren hebben getracht om conventionele structuren te mijden een beetje a la madvillainy zeg maar. Het loopt erg uiteen. In een interview met faceculture zei Rico dat ze in eerste instantie alleen maar harde tracks te wilden gaan maken. Enige genotsmiddelen later dachten zij hier al gauw anders over.
Het is een nogal dromerig/trippend geheel geworden. Vage baslijntjes, beats die spontaan omslaan, spoken word, echo. Vreemde skits waar ik wel om moest grinniken(mac). Het is een dolle boel. Ik heb er gemengde gevoelens over

Het geheel kan mij tot nog toe niet overtuigen. Als liefhebber van Opgezwolle ga je toch gauw een vergelijk trekken met Delic en dan trek je als producer zijnde toch vaak aan het kortste eind. Zo ging het met A.R.T en zo gaat het ook met Kubus. Soms holt Rico achter de beat aan(Zeepbubbel) of remt de boel af met melige reffreintjes(Antoinette). De flauwe melodietjes(De Freak, De Flow en Vrij maken ook weinig indruk. Het titelnummer is wel erg vet geworden, met dat hypnotiserende loopje en verknipte verse van Rico, Ook Opties mag er wezen, met dat magische tagteam spelletje waar rico&sticks zo groot mee zijn geworden.

Het is geen doorsnee plaat, het is ook niet de nieuwe nederhopklassieker. Hit&Miss lijkt de juiste term. Wellicht groeit het nog maar voorlopig kan ik er niet meer van maken dan een ruime 3..

Dimethyltryptamine, of DMT, heeft bij velen geleid tot een werkelijk fysieke hallucinatie waarin het eigen doodgaan beleefd zou worden. Deze ‘ego-dood’ heeft vaak louterende gevolgen voor de gebruiker, omdat hij zich verbonden en opgenomen voelt door de kosmos. De link met de titel van de plaat die Kubus & Rico afgeleverd hebben, is evident.

Het titelnummer, rond een drumcomputer en hallucinatieve synthesizer opgebouwd, getuigt ook van een dergelijk kosmisch expressionisme. Naast een opsomming van planeten (die ‘veels te ver/te ver voor velen’ zijn), klankassociaties als ‘Joe Cocker rockt op de snowvlokken’, wordt de zinsnede ‘afkick van de opkikkers’ ook regelmatig herhaald. DMT staat hier dan ook niet voor dimethyltryptamine, maar voor De Muziek Trip op dit album. Ook ‘Repelsteeltje’ rekent af met drugsgebruik: het mannetje Repelsteeltje staat in dit nummer symbool voor zowel de effecten van de drugs, als de verslaving zelf. Evenwel wordt er in de twist grondig afgerekend met Repelsteeltje.

Zo steken de teksten van Rico afwisselend helder, duidelijk allegorisch of vrij wazig in elkaar. Enerzijds barst opener ‘Vrij’ uit elkaar van de associaties op basis van klank, semantiek en net-niet-rijm-maar-het-rijmt-toch, op een prettig bevrijdende manier. De bragtrack ‘My Level’ die er op volgt, is ook volgens een dergelijk procedé opgebouwd, maar dan met een wat meer omlijnde inhoud. De coda van het nummer is overigens ronduit episch, echt.

‘Repelsteeltje’ is dan weer vrij duidelijk, doch gelaagd, zoals ik al opmerkte en in ‘De Lift’ wordt Rico vrij expliciet. Zijn tekst hier steekt toch sterk in elkaar: zijn beknopte situatietekeningen waarin hij echte ellende naast luxeproblemen plaatst (krottenwijk/koptelefoon kraakt aan de rechterkant, borstkanker/stil moeten staan voor de haaientanden) is schrijnend in zijn eenvoud. Daarna krijgen we een stukje gesproken woord over een spookhuis, dat ook weer goed in elkaar steekt. Dit wordt opgevolgd door een schets vanuit een tbs-kliniek, met referenties aan One Flew Over the Cuckoo’s Nest. De opbouw steekt sterk in elkaar: het begint paranoïde (Rico zet zijn ‘Elektrostress’-bibberstemmetje weer op) en gaat via associatieve hallucinaties naar loutering: ‘TBS, uit mijn neus vreten, aan mijn aars krabben/lekker theezetten, lekker theezetten’.

Voor wie niet meegeteld heeft: ik heb nu zeven nummers tekstueel behandeld. Er staan er 21 op de cd. Als er al een probleem is met DMT is het de diversiteit. Naast de wijduiteenlopende tekstuele radius, iets dat ik net hopelijk duidelijk gemaakt hebt, is er ook muzikaal een weinig homogeen geheel. Elders is de link met Madvillainy al gelegd en al moet ik dat album nog checken (zorg er dan voor dat-ie voor een redelijke prijs verkrijgbaar is), ik kan me er wel wat bij voorstellen. Een ware, organisch in elkaar overvloeiende hiphopsuite is het niet geworden. Het is eerder een aaneenschakeling van pompende electro- en techno-invloeden, tripperige nummers, iets te ver doorgeschoten experimenten als ‘Zeepbubbel’, korte instrumentals en semi-dadaïstische humor.

Vervelend is dit echter niet. Tot en met ‘Antoinette’ (we zijn dan bij nummer zestien aangekomen) is het namelijk een ijzersterke plaat, ondanks dat ik de instrumentals toch wat flauw vindt. ‘Dubber’ is nog wel aardige Spielerei met een reggae-riffje, maar de laatste vijf nummers zijn toch echt van aanzienlijk lagere kwaliteit. Zonde. De bonte verzameling die daaraan voorafgaat is echter van zo’n niveau én plezier dat de score toch doorslaat naar een ruime voldoende.

De Muziek Trip is voor mij vooral een muzikaal uitstapje, aangezien ik vooral metal luister. Maar goed, mezelf slechts tot dat genre beperken zou me een aantal erg goede platen hebben onthouden. Dit album is daar een van.
DMT ben ik gaan luisteren toen het op de Luisterpaal stond en al snel bleek het een interessant album, dat weliswaar alle kanten uitschiet, maar nergens gaat vervelen. Met alle kanten uitschieten bedoel ik dat het album een mengsel is van lange en korte nummers (waarvan sommige intermezzo’s goed zijn, terwijl anderen een beetje een ‘ja, en?’-gevoel oproepen), maar ook van persoonlijke, meer serieuze teksten en lichtere teksten en woordspelletjes. Met zoveel kleuren en smaken kan je heel slecht voedsel maken, maar die fout maken Kubus en Rico gelukkig niet. DMT is daarmee meer een zakje M&M’s geworden: veel kleuren, en als je het zakje leeggegeten hebt, wil je het liefst nog een.

Theezetten was nog nooit zo griezelig...

3.5*