Roberta Flack - First Take (1969)

Doe dat maar Arrie, ik eis een verklaring

Ben benieuwd, wacht nog steeds.

Vandaag de cd eindelijk binnen, dus komt eraan, die recensie!

Als jouw top 10 binnenkort maar niet uit alleen maar Roberta Flack albums bestaat. Ik weet niet of je meerdere albums van haar kent, maar ze hebben allemaal een constante kwaliteit. Sowieso tot aan 'Feel like makin love' althans.

Ik was van plan om snel meer albums te gaan ontdekken, ja, dus die kans is aanwezig, haha. Maar ik wou eerst dit album wat beter leren kennen. Ik ben ook echt helemaal weg van haar stem, voor mij een van de mooiste vrouwelijke stemmen, samen met die van Dusty Springfield. En zelfs de cover van een van mijn favoriete liedjes (Hey, That's No Way To Say Goodbye) komt onwaarschijnlijk dicht bij hoe mooi ik het origineel vind.

Ja, coveren dat kon ze goed. Ook op haar andere albums staan nogal wat covers, die allemaal redelijk tot erg goed geslaagd zijn. Als tekstschrijver vind ik Leonard Cohen echt geweldig, hij heeft mooie teksten geschreven, maar qua "zang" hoor ik eerlijk gezegd liever deze (loepzuivere) stem van Roberta. 'Hey, that's no way to say goodbye' is ook één van mijn favorieten op dit album.

Ik begin een beetje pissig te worden Arrie

Roberta Flack. Ik kende haar wel van naam, en ik kende haar versie van Killing Me Softly With His Song. Maar veel indruk heeft ze daarmee nooit zo op me gemaakt. Tot ik op een dag The First Time Ever I Saw Your Face hoorde, ik was er volledig ondersteboven van, en ik besloot dat ik dit album dus maar eens moest luisteren. Nou besluit ik vaak zulke dingen, en meestal duurt het dan wel een paar weken, maar in dit geval beluisterde ik diezelfde avond nog het album. Dat geeft wel aan hoeveel indruk dat nummer op me maakte. En niet alleen dat nummer, het hele album heeft me volledig van m'n stoel geblazen en al na het een keer te hebben gehoord, wist ik: dit is mooier dan alles wat ik tot nu toe ken.

Het begint al meteen met een geweldige opener. Roberta Flack zingt het geweldig, ze zingt het lekker fel wat perfect bij tekst en de instrumentatie past. Je hebt echt het gevoel dat ze de tekst helemaal meent. Dat is de kracht van het nummer. Normaal heb ik niet zoveel met wat meer politiek gerichte nummers, maar Roberta Flack brengt het met zoveel overtuiging en kracht dat het juist mooi wordt. De instrumentie is ook erg goed, vooral de blazers zijn geweldig.

Angelitos Negros behoort tot de absolute hoogtepunt van de plaat en is daardoor dus één van de mooiste nummers ooit. Het heeft een prachtig mysterieuze sfeer, en prachtige insturmentatie (dat spaanse gitaartje!), en dat ik er niks van versta, voegt nog wat extra's toe aan de mysterieuze sfeer. Roberta zingt de sterren van de hemel, en er is in het nummer een soort spanning voelbaart. Het is een heel meeslepend nummer, ook al heb ik geen idee waar het over gaat (tja, zwarte engelen...). Aan het eind gooit ze eruit, wat een stem! Wat een stembeheersing! Prachtig!

Our Ages or Our Hearts gaat over een stel dat verliefd op elkaar is, maar qua leeftijd nogal veel van elkaar verschilt. En dan is de vraag: moeten we ons hart volgen en bij elkaar blijven, of kan dat niet met zulk leeftijdsverschil? Nou heb ik toevallig zelf een vriendin gehad van (bijna exact) 4 jaar jonger, en dat krijg je dan van iedereen te horen, maar ik zeg: always follow your heart! Hopelijk heeft Roberta dat ook gedaan. In ieder geval kan ze er erg mooi over zingen. Er is ook mooi subtiel gitaarspel te horen, erg fijn. En ik hou persoonlijk erg van liefdesliedjes, het is ook iets waar je al je emotie in kan gooien. En Our Ages or Our Hearts is zeker weten een geslaagd liefdesliedje.

I Told Jesus is een traditional omgewerkt tot een prachtig nummer. Het blijft lange tijd erg ingetogen, waarna er aan het eind ineens een lichte versnelling in komt, erg mooi, ook hoe ze steeds minder ingetogen zingt, naarmate het nummer vordert. Prachtig nummer.

Hey, That's No Way To Goodbye is een cover van een van mijn favoriete nummers van Leonard Cohen, erg gewaagd dus. Maar deze cover komt griezelig dicht in de buurt van het origineel, qua 'mooiheid'. Erg mooi gearrangeerd (die drums op dit nummer alleen... beetje jammer, een van de wenige minpunten op dit album), en vooral zo ongelovelijk mooi gezongen. Kan ik tranen in m'n ogen van kijken. Ze zingt het weer alsof het recht uit d'r hart komt, en ze heeft ook nog eens zo'n zuivere, mooie stem. Dat zie ik niet zo vaak samengaan. In combinatie met Leonards geniale tekst en melodie, en we hebben een pareltje.

The First Time Ever I Saw Your Face, de grote hit van het album, al werd het pas drie jaar laten een hit door een film van Clint Eastwood. Kippenvel van begin tot eind. Ik geloof niet dat ik nog een nummer ken dat zó mooi gezongen is als deze. En dan die hemelse melodieën en instrumentatie en tekst. Het is wel een cover overigens, maar het origineel is gewoon een simpel folkliedje, en valt totaal in het niet hierbij. Dit is gewoon perfectie.

Tryin' Times heeft echt een lekker baslijntje, en hier is ook goed te horen hoe goed het zanggevoel van Roberta is. Qua timing is het ook zo goed. Nou ben ik echt niet gespecialiseerd in zang, ik heb er totaal geen verstand van. Maar als het zo verschrikkelijk goed is, dan hoor ik het wel. De muzikanten zijn er ook perfect op ingespeeld, heb ik het idee. Bij Tryin' Times heb je het idee dat het naar een climax toewerkt, maar die climax blijft uit... Jammer? Nee hoor!

Ballad of the Sad Young Men is een nummer wat minder opvalt en ook minder blijft hangen. Het is het langste nummer van de plaat en heeft ook geen opvallende melodie die zich in je hoofd kan nestelen, maar dat maakt het nummer er niet minder op. Het is gewoon een ingetogen parel, waar Roberta op haar best te horen is.

Al met al is dit dus echt een parel in het soulgenre, echt ongelofelijk mooi, en is Roberta Flack misschien wel de beste zangeres ooit! Prachitige instrumentaties, zeer goede liedjes/liedkeuzes en de mooiste zang die je je maar kan wensen. Wat wil je nou nog meer?

Mooi stukje zeg!
Nu snel beginnen aan 'Chapter Two'!

Na aanleiding van Arrie zijn nummer 1 notering deze maar snel een keer een luisterbeurt geven. Bij de plaatselijke bibliotheek is hij in ieder geval al niet te leen, helaas.

Ken Roberta wel van 'When We Grow Up' met Michael Jackson.

Roberta Flack..... natuurlijk ken ik haar wel vanwege de bekende nummers, maar verder? Nee, niet echt.
Dan zie ik dit album op nummer 1 staan bij user Arrie en als ik iets niet met elkaar rijm is het Roberta Flack met de muzikale voorkeuren van Arrie. Of dat terecht is of niet doet er niet toe: het verrast me en dat is maar goed ook want dan betekent het dat ik dit zeer zeker moet gaan beluisteren. Ik ben niet vies van soul dus echt tegenvallen zal het zeer zeker niet was mijn gedachte.

En inderdaad; het valt niet tegen. Dit is heerlijke muziek gezongen met passie en waar 8 uitstekende composities op te vinden zijn.
Niet het toch wat gelikte geluid van 'Killing Me Softly' maar gloedvolle tracks die je steeds verder meevoeren in een broeierige sfeer.
Neem een Angelitos Negros..... dit zijn de nummers waar Quentin Tarantino altijd zo'n fijne neus voor heeft in zijn films. Dat dit nummer nog niet gebruikt is vind ik nu zelfs ronduit verrassend. Schitterend!

Gelukkig niet alleen een schitterend nummer, gewoon een schitterend album. Waar die top 10 lijstjes soms goed voor kunnen zijn

Tjeetje, wat is The First Time toch een geweldig kaal emotioneel nummer. Een van de mooiste songs die ik ken. Subtiele bas, piano en volle ruimte voor Roberta's stem.

Hele album is mooi geheel, ondanks afwisseling. Soort intense slowjazzsoul.

Ik ga NU deze plaat (die ik al 12 jaar ken) in mijn top 10 zetten!

Terecht, bij mij staat hij ook weer in de Top 10. Wat een foutloos album, met I Told Jesus als persoonlijke favoriet.

Wauw, leuk dat jij dit ook hebt opgepikt Eric! Ik lees het nu pas, maar altijd fijn dat mensen dingen uit m'n top 10 gaan beluisteren en het nog bevalt ook!

En nog twee duimen omhoog voor matthijs en lebowski. Dit album moet elke muziekliefhebber toch eens gehoord hebben... vind ik dan.

True that, bizar eigenlijk dat het zo weinig stemmen heeft.

Ik ga nu het risico nemen om alle soul-liefhebbers over mij heen te krijgen , maar ik vind dit album dus eigenlijk helemaal niks . En ik heb het geprobeerd, echt waar. Ik ben een echte soul-liefhebber, maar ik kan hier dus toch niet goed naar luisteren. Roberta's stem vind ik prachtig en de nummers zijn stuk voor stuk ook wel goed. Het is mij alleen allemaal te veel op dit album.
Ik vind de nummers (uitgezonderd nummer 1) nogal traag namelijk. En zo'n heel album vol met trage nummers is mij dus iets te veel.
Vergeeft mij soul-liefhebbers

En in bezit op vinyl (evenals Quiet Fire)

Oproep aan iedereen die First Take een mooie plaat vindt: doe mee met de albumladder

Ik kan me wel enigzins vinden in de mening van Joyce 19791. Dat Flack een pracht stem heeft staat buiten kijf. De muzikanten die hier op mee doen kunnen allemaal goed spelen. Toch zit ook daar een klein minpuntje. Omdat de nummers vrij lang zijn zou zich dat mooi kunnen lenen voor een prachtige toeter, piano of gitaar solo. Maar neem nou die piano solo op het einde van Compared to What. Ik verwachte een prachtig slot maar dat komt dan niet. En eigenlijk komen die solo's vrijwel nergens opdoemen. Best wel jammer met zo'n goede band.
Het grootste minpunt vind ik dat vrijwel ieder nummer in een traag tempo voorbij komt. Op een gegeven moment heb ik het dan wel gehad.
"Wat wil je nog meer" schrijft Arrie. Meer variatie qua tempo zou ik zeggen. Daardoor blijft mijn teller steken op 3,5.

Jammer trouwens dat Arrie zich heeft uitgeschreven.

Jeetjemina, dit zou toch je debuut zijn zeg! De stijl van Flack is misschien wel te zien als een combinatie van de stemmen van Nina Simone, Aretha Franklin en folkzangeressen als Judy Collins, maar bovenal als die Flack zelf. Bij dit album is het eigenlijk heel simpel. Zet ‘m op, neem je tijd en laat je meevoeren door alle nummers die zullen verbazen van kwaliteit en intensiteit.

Compared to What – er zit een bepaalde intensiteit in dit nummer wat je er naar doet laten luisteren. De instrumentatie is daarvoor ook on point uitgevoerd en Roberta’s stem zorgt voor een extra mysterie. Een nummer die in alles kracht uitstraalt.
Angelitos Negros – altijd een bijzonder nummer gevonden en ook één waar ik maar net zin in moet hebben. Maar jeetje wat zit er een intensiteit en een prachtige opbouw in dit nummer. Ik begrijp niet veel van de taal, maar dat hoeft ook niet met dergelijke vocalen. Prachtig.
Our Ages or Our Hearts – ook weer zo’n nummer waar je met je ogen dicht in kan gaan liggen. Laat je maar meenemen en opwarmen door de prachtige stem van Roberta Flack en haar subtiele pianospel. Kippenvelmuziek.
I Told Jesus – gospel/geloof en soul zijn nooit ver van elkaar af geweest, dat laat Roberta ook nog maar eens op prachtige wijze horen.
Hey, That’s No Way to Say Goodbye – een wat liever liedje dan de rest van het album. Ook wat meer timide. Daarom trouwens niet minder mooi.
The First Time Ever I Saw Your Face – Het absolute prijsnummer van dit album en van haar hele oeuvre. Dit is ook nog eens één van de mooiste soulnummers ooit gemaakt. Wat een gevoel wordt hier ten toon gespreid zeg. Kippenvel!
Tryin’ Times – vooral in de zang een wat stoerder nummer. De instrumentatie klinkt ook wat meer jazzy dan voorheen. De samenspel van piano en stem is van een bijna unieke kwaliteit hier.
Ballad of the Sad Young Men – prachtige, kleine en zeer gevoelig overgebrachte ballad. Stem en piano werken wederom fantastisch samen.

Inderdaad uitstekend debuut van Roberta Flack vooral door haar emotionele, expressieve soulzang waarbij ze hier dicht in de buurt komt van Aretha Franklin. Maar het songmateriaal zelf is ook sterk en afwisselend met licht jazzy toets. De volgende albums van haar (ik heb een 5CD-box aangeschaft) zijn ook sterk maar haar debuut heeft ze niet overtroffen.

Er zit een deluxe versie van dit album aan te komen. Die bevat de volgende bonustracks:

9. "Compared To What" (Single Edit)
10. "The First Time Ever I Saw Your Face" (Single Edit)
11. "Trade Winds"

Disc Two
1. "All The Way" (Live)
2. "This Could Be The Start of Something"*
3. "Groove Me"
4. "Nobody Knows You When You're Down and Out"*
5. "Hush-A-Bye"*
6. "Afro Blue"*
7. "It's Way Past Suppertime"*
8. "Frankie and Johnny"*
9. "On the Street Where You Live"*
10. "The House Song"*
11. "Ain't No Mountain High Enough"*
12. "The Song Is Love"*
13. "To Sir With Love"*
*Previously unreleased

To Sir With Love ken ik van Lulu. Opvallende coverkeuze, als het om hetzelfde nummer gaat.

Ain't No Mountain High Enough staat al op Spotify en is prachtig.

Oh my god, beste nieuws van het jaar. Zin in!

Disco two gaat, op het eerste nummer na, om demo's die ze eind '68 opnam. Met een hoop covers (inderdaad Lulu!) maar ook een zelfgeschreven nummer dat nog nooit eerder is uitgebracht: Groove Me.

Roberta Flack's versie van The First Time Ever I Saw Your Face kende ik al een tijdje, maar of één of andere reden was ik nooit aan haar volledige debuutplaat toegekomen. En dat blijkt toch wel een gemis te zijn geweest!

De songs liggen namelijk heerlijk in het gehoor, men is erin geslaagd de balans tussen relaxed en spannend perfect in evenwicht te houden. Robert Flack zelf (bij mijn weten geen familie van Herbert trouwens) is daar de eerste verantwoordelijke voor, met haar warme stem - probeer daar maar 'ns niet bij weg te dromen met een gelukzalige glimlach op de tronie, zelfs wanneer het onderwerp misschien niet meteen vrolijk is (check die grootse afsluiter!) - en perfecte timing. Maar ook op instrumentaal vlak is dit erg goed, met vooral topbassist Ron Carter, die ik vooral ken van ontelbaar veel goeie jazzplaten (maakte ook deel uit van Miles Davis' tweede grote kwintet). Het lijkt wel alsof de man al zijn cool en metier had meegenomen naar de opnames voor First Take, zo begin 1969.

Afijn, Roberta Flack draagt op zich die songs al voldoende, maar de instrumentale ondersteuning is quasi perfect - Carter, wat cello en viool waar dat nodig is, hier en daar wat blazers, heerlijk gitaarspel en relaxte drums. Erg, erg fijn gewoon! En zo is dit op de valreep mijn favoriete soulplaat uit 1969 (sorry, Isaac!).

4,5 sterren

in het nieuwe jaar maar eens gaan beluisteren...<3

Mevrouw Flack is komen te gaan.
Gelukkig hebben we deze. Dit is zo een album dat ik al 30 jaar mee sleep en dat zich soms bovenwurmt.
Afwisselend plaat dit. Klassieker zeg ik!

Zeker een klassieker. Samen met Chapter Two, Killing Me Softly, Feel like Makin' Love en haar duetplaten met Donny ( en dan vergeet ik er vast nog een paar).
Ik zag dat ik nog niet op dit magistrale debuut. Bij deze: een dikke 4,7 sterren. Afgerond naar boven wordt dat 5*.
Schitterend album!