Manowar - Sign of the Hammer (1984)

Enkele goede nummers, maar zo mogelijk een nog dunner geluid dan op Hail To England. Ook nummers als All Men Play On 10 of Animals hadden van mij er gerust af mogen gehaald worden. Om nog maar te zwijgen over de maar weer aanwezige en nog altijd overbodige basssolo.

The Oath, Sign Of The Hammer, Thor en Guyana zijn echter best sterke nummers. Alleen had het geluid dus wel stukken vetter gemogen.

in 1984 had men nog niet de beschikking over boost metal distortion pedaaltjes troep die de meest infantiele gitarist een vet geluid uit een gitaar lieten toveren, en ook produktioneel wa smen nog niet zo ver als nu

en, mag een band een mindere plaat maken? van mij wel

ik vind mountains erg gaaf, all men play on ten, guyana, de rest niet

Nogal saai album. De zang en de riffs zijn minder goed dan op hun andere albums, en érg weinig nummers blijven hangen. De nummers All Men Play On 10 en Guyana zijn de enige echte uitschieters, de rest is zeer matig.

Ik vind hem nog minder dan Kings Of Metal, dus ik geef 2 sterren.

ik kan wel waarderen dat men poogde een ander geluid neer te zetten

dit zie ik als voorbode van into glory ride, een klassieker tot en met

Hoe kan het een voorbode van Into Glory Ride zijn als het een jaar na die plaat is opgenomen?

ah, hier is mijn beleving in de war met de werkelijkheid, ik leerde eerst sofh kennen en daarna igr

mijn mening blijft hetzelfde, als je het omdraait is soth een zwakker aftreksel van igr

bevat een aantal nog steeds zeer sterke nummers

mountains,guyana, prachtig

Met Thor, Mountains en Guyana staan hier een aantal van Manowar's echte krakers op. The Oath is leker snel en kan ik ook goed hebben. All Men Play On Ten is dan weer de foute kant van Manowar (het label waarop de plaat uitkwam heet Ten) en de bassolo Thunderpick valt in dezelfde categorie. De overige tracks Animals (amusant) en het titelnummer (degelijk) zijn toch ook de moeite waard en zo kom ik tot een 4.0, naar boven afgerond dan.

Sign Of The Hammer is mijn favoriete Manowarschijf. Opener All Man Play On Ten is wat mij betreft van alle zeurnummers over hoe hard ze wel niet zijn, de beste.
Het echte werk begint echter bij het machtige Thor. Stoere zanglijnen domineren deze heroïsche track. De daaropvolgende ballade Mountain wordt eveneens gedragen door uitstekende vocalen van Eric Adams. De voorzichtige dans tussen bas en gitaar in het middenstuk mag er ook zijn. De B kant kent alleen maar voltreffers. Na het overdonderende titelnummer en het rappe The Oath komen we via de masturbatiescene van Joey DeMaio bij het zinderende slotstuk in de vorm van Guyana. Opnieuw steelt Adams de show met zijn stoere voordracht.

Kortom, Manowar klinkt op Sign Of The Hammer opnieuw zeer strijdlustig en weet het daaruit voortvloeiende overwinnaarsgevoel op haar geheel eigen wijze prima over te brengen.

kijk, nog ene liefhebber, manowar is een band die toch een paar klassiekers op de naam heeft staan en eigenlijk nooit is geevenaard in het 'genre'

anno 1984 met dit op de proppen komen getuigd van lef, en is zeker origineel te noemen

eeuwige debakel aan deze band is het puberale geleuter tov de magistrale grootse nummers zoals ook op deze plaat aanwezig

hoedanook een plaat om weer eens te draaien

bedankt voor de up ed

Van dat puberale moet ik ook niet veel hebben. Maar Manowar heeft toch ook zeker een aantal sterke epische strijdliederen op haar naam staan.
Origineel? Ja. Het duurde immers erg lang voor ze in Scandinaviië wakker werden om ook epossen over de Noorse mythologie te gaan schrijven.

guyana ... geweldig . ik vind de heren in interviews wel arrogant en vooral kinderachtig .
maar de muziek staat als een huis . en vooral leuk de eigen stijl .

Tot dan het minste album van Manowar naar mijn mening.

De rek raakt een beetje uit de formule, het is rommelig gespeeld en geproduceerd.

Thor en The Oath vind ik nog de sterkste nummers.

All Men Play on Ten draaiden ze vroeger eens op de radio en was ook m'n kennismaking met de band. Toch een allemachtig zeurnummer zo achteraf gezien, maar toch mooier dan Gloves of Metal.
Animals is wel een aardig nummer en vanaf Thor begint het echt goed te worden. Het sfeervolle Mountains is ook een schitterend nummer. Sign of the Hammer en The Oath zijn wederom vrij sterk.
Dat gepriegel van Thunderpick vond ik vroeger maar een misser, vandaag de dag valt het wel aan te horen en 't is ook weer voorbij voordat je er erg in hebt. Guyana is dan weer erg geslaagd, machtig mooi nummer.
Die sound vind ik zo slecht nog niet, die drums of doom van Scott Columbus dringen goed door. Mischien had Ross the Boss wat meer op de voorgrond moeten staan, je hoort vooral die beukende bas van Joey de Maio goed.
Toch kan ik hier nog steeds wel smullen van de gitaarsolo's, en ook Eric Adams is weer in topvorm.
De band heeft hier ook een goede balans tussen lange en kortere nummers.

Ik hoor momenteel wel dag en nacht verschil tussen de eerste twee nummers en de rest van het album, het viel mij onmiddellijk op. Samen met voorganger Hail to England de Manowar die ik wel graag hoor, althans op dit album vanaf Thor (The Powerhead). Slotsom, de eerste twee nummers weg en die bass-egotrip en dan hou je wel vijf uitstekende nummers over. Jammer dat het volledige album niet van dat niveau is. Voor mij een net-niet-klassieker.

Die Eric Adams heeft een fantastische strot en op het hemelse nummer Mountains komt dit dan ook geweldig tot uiting! Alleen dit nummer rechtvaardigt de aanschaf al van dit album! Guyana, Thor, Sign of the Hammer en The Oath zijn ook prima nummers. Deze plaat was nog prima te pruimen maar hierna werd het allemaal een stuk minder.

Het enige album dat nog een kans had om het op te nemen tegen Into Glory Ride was in mijn herinnering Sign Of The Hammer, maar als ik na het leuke All Men Play On Ten toch enigszins teleurgesteld raak in Animals (Kiss-achtig en simpeltjes) is de voorlopige tweede plaats duidelijk. Toch blijft Sign Of The Hammer een van de betere Manowar albums met snelle krakers als Thor (The Powerhead), Sign Of The Hammer en The Oath en twee majestueuze tracks als Mountains en Guyana (Cult Of The Damned). Laatstegnoemde lied is verreweg het meest volwassen nummer dat de band ooit heeft uitgebracht en nog steeds een van mijn favoriete Manowar songs ooit. De mix is goed in balans, Adams is op topniveau en de epische sfeer slaat goed aan. Lekker.

Voorlopige tussenstand:
1. Into Glory Ride
2. Sign Of The Hammer
3. Hail To England
4. Battle Hymns

Nee, toch niet helemaal de serieuze concurrent voor Into Glory Ride. Topkwaliteit vind je hier wel, maar Manowar maakt ook enkele missers. Animals is weer zo'n Kiss-achtige rocker die nogal tegendraads is op de teksten van de opener All Men Play On 10. Datzelfde nummer dat het volgende scheurtje is in de band, al blijft het stiekem wel erg leuk en kun je de teksten nog wel als oprecht een eerlijk beschouwen. Wat mij betreft krijgt het de voordeel van de twijfel.

De eerste echte parel is Thor (The Powerhead). Dat is zo'n nummer waarbij je je grote held laat opkomen. Hier krijg ik iedere keer weer kippevel van en als ik mijn ogen sluit, dan zie ik precies wat Eric Adams zingt. Mountains duurt me misschien wat te lang, maar het is een prachtige ballad met mooie, snellere momenten. Manowar is hier toch het best als de muziek energiek is. De titeltrack en The Oath liggen aardig in elkaars verlengde en zijn daarom erg fijn. Guyana is de enige politieke track die de band schreef. Een kant van de band die ik liever hoor dan wanneer het over vrouwen of metal gaat. Vooralsnog een heel goed album en het zal altijd een van mijn favorieten blijven, maar het staat toch wel in de schaduw van Into Glory Ride.


Tussenstand:
1. Into Glory Ride
2. Sign Of The Hammer
3. Hail To England
4. Battle Hymns

Zijn er nog bands, of platenlabels beter gezegd, die het aandurven om een bassolo van over de 3 minuten (plus de complete intro van Guyana) op een plaat te zetten? Nou ja , je moet ook iets als je ieder jaar weer iets nieuws mag verzinnen. Ik sla 'm in ieder geval nooit over

Plus: prima Manowar album met als uitschieter Mountains, een bijna on-Manowar achtig nummer.
Min: het eerste signaal van de kinderachtige richting die Manowar vanaf hier op zou gaan (All Men Play on Ten) en de weinig verhullende fascistoïde hoes.

Zonder context is die kunstvorm best interessant eigenlijk, maar ja. Ik weet ook niet of dat er enige sympathieen erop nagehouden werden maar gezien de teksten moeten we wat verder terug in de tijd.

Het is vrij moeilijk om de context in dit geval weg te denken. Ik luister Manowar overigens niet om de teksten maar echt fascistisch zijn ze volgens mij niet.

Een fascistische kijk op heavy metal hebben ze volgens mij wel.

Zo heb ik er nog niet naar gekeken maar je hebt wel gelijk denk ík.

Verrassend om te zien dat Mountains de meeste stemmen krijgt hier. Na een paar keer luisteren skip ik die meestal, ligt er maar of ik er zin in heb. Hetzelfde geldt voor Thunderpick.
En daarmee heb ik voor mij de enige 2 minpunten opgenoemd, wat een energieke plaat is dit.
Begint lekker wannabe ruig, Animals is sexy as hell (heb denk te weinig KISS geluisterd, want ik hoor het niet) en Thor is muzikaal en qua lyrics dik in orde.
Van het rustmomentje gaan we door naar de Battle Hymn van dit album en The Oath, wat een vet nummer is dat hey.
Afsluiter Guyana speel ik zelfs vaak op repeat, erg fan van de zanger geworden in die paar weken/maanden.

Ken Manowar al jaren van naam, maar de nummers kennen is een ander verhaal. Heb me ook al een stuk of 3 keer vergist denkende dat het Duitsers waren, blijken het gewoon New Yorkers te zijn! Het zijn de Duitsers die juist zo'n fan zijn van deze band en ik begin ze eindelijk een beetje te snappen.

Heel erg spijtig dat Hail To England en Into Glory Ride niet op Spotify staan.

1. Sign of the Hammer
2. Battle Hymns

Het is al heel wat dat er sinds korte tijd meer van Manowar op spotify staat dan die vreselijke remake van Kings Of Metal.
Joey DeMaio is het zakelijke brein van de band maar is er wel één van conservatieve snit.

Ik snap dat de oude Manowar-albums de beste gemiddelden hebben. Vooral deze en Into Glory Ride zijn erg spannend. Ik houd meer van een moderner geluid, maar de latere albums hebben ook weer allerlei haken en ogen. Moeizame band, maar op hun best is het helemaal mijn ding en smullen geblazen.