Lil' Ric - Deep 'n tha Game (1994)

Zoals eerder aangegeven waren er flink wat releases nodig voordat No Limit Records enige kwaliteit leverde. Maar aan de andere kant: in een paar jaar tijd veranderde het label wel van een veredelde platenwinkel - in 1991 opgestart door Master P - in een label met flink wat aanzien en een tamelijk professionele sound. Deep 'n tha Game, het debuut van Lil' Ric, is in dat proces vergelijkbaar met het hierboven beschreven Master P Presents West Coast Bad Boyz Vol 1: Anotha Level of da Game. Dezelfde voorspelbare teksten, dezelfde strakke maar onoriginele beats en hetzelfde niveau qua flows.

Lil' Ric is namelijk een nogal anonieme, voorspelbare rapper. Zijn raps klinken lekker en zelfverzekerd, maar hebben tegelijkertijd nergens iets memorabels of authentieks. Hij verhaalt wat over het straatleven zoals zoveel rappers dat deden begin jaren negentig, en heeft daarbij zichtbaar veel geluisterd naar zijn voorbeelden van de Westcoast. Toch sloeg deze muziek in bepaalde undergroundscirtcuits al flink aan - No Limit was in 1994 al veranderd in een winstgevende, onafhankelijke onderneming. Waaorm? Ik denk dat de reden daarvoor niet primair in de muziek moet worden gezocht, maar in de context. Want je steunt toch liever een onderneming die je zelf al jaren hebt zien rappen dan een nieuw album van Death Row of Def Jam? En, ook al komt Lil' Ric zelf uit Californië, in New Orleans (de thuishaven van P en zijn broers) was toch ook enorme behoefte aan eigen helden?

Laten we daarnaast niet vergeten dat Deep 'n tha Game geen zwak album is. Saai misschien, voorspelbaar zeker, maar zwak? - nee, dat zeker niet. Daarvoor zitten met name de G-Funk-instrumentaties (afkomstig van Master P en Ric zelf) te goed in elkaar, er zitten aardige tempowisselingen en bombastische momenten in. Ook de gastrappers - Master P, C-Murder, JT The Bigga Figga, Silkk The Shocker - staan allemaal hun mannetje, wat op veel releases van rond deze tijd toch ook anders is. Kortom: No Limit Records is hier al een stuk serieuzer en beter dan in haar eerste jaren, zo toont ook Deep 'n tha Game aan. Maar aan de andere kant leunt het label nog veel te veel op de Westcoast-sound om een eigen gezicht te krijgen en daarmee echt te beklijven.

Dope beats en Lil' Ric is een prima rapper, maar in zijn geheel is dit toch wat te wisselvallig. Dit komt met name door rommelige tracks als Mobbin Through the Town en Fuck A Bitch die de vaart uit het album halen.