Slint - Spiderland (1991)

I MISS YOU!!!!

5* zonder enig klein spoortje van minitwijfel.

Verreweg het emotioneelste album dat ik ken.

helemaal eens. dat einde van deze plaat is hartverscheurend. Zojuist mijn 4,5* verhoogd naar 5*.

Mag ik bij deze mijn mede-MuMe's hartelijk danken voor deze gouden tip. Wat is dit een geweldig sterke plaat zeg. Ik heb 'm nu al heel vaak gedraaid in de afgelopen weken. Hierboven meldde ik al mijn stemverhoging. Ik ben heel blij met deze late ontdekking - na vijftien jaar. Gisteren heb ik een lyrisch stukje op mijn weblog gezet om het evangelie van Slint verder te verspreiden.

Erg mooi stukje Martin

ik krijg nu alweer zin om hem op te zetten

Dit is idd een goed album. Ik heb hem nu een aantal malen beluisterd en ik begin er steeds meer in te komen. De 1e keer dat ik hem luisterde dacht ik eerst van "Wat is dit nou?", maar ik hoorde wel direct dat het iets speciaals was. Voorlopig zet ik hem op 4 sterren.

Bij mij ontbreekt de magic touch die het voor velen hier blijkbaar wel heeft.
Ook weet het plaatje niet echt te groeien (ben zelfs van 4 naar 3,5 terug gegaan).
Op zich natuurlijk geen slechte score, maar als je het afzet tegen alle lovende kritieken hier is het natuurlijk aan de magere kant

Hè, Aero, hoe kan dat nou? Jammer dat de plaat niet aanslaat. Mis je een bijzondere ervaring door, want bij mij sloeg dit in als een bom. De plaat hoefde ook amper te groeien. Meteen bij eerste beluistering wist ik dat ik dit zeer zou waarderen. En dat klopte ook. Heftig en emotionerend album.

Ik vond het ook meteen goed. Maar ik had Goodmorning, Captain al een paar weken op mijn pc staan dus ik wist dat het goed zou zijn.

Welnee man. Genoeg platen die bij mij wel die bijzondere ervaring teweegbrengen en hier op MuMe maar niet opgepikt worden.
Ik geef nog altijd een voldoende, dus zo erg is het nu ook weer niet. Maar het doet me minder dan bij het merendeel van de users hier, en ik laat me blijkbaar ook niet meesleuren in de hype op deze site (terwijl ik daar geen moeite mee zou hebben, want voor die andere hype, Neutral Milk Hotel, heb ik wel 4,5 over ).

Dat zijn inderdaad de twee hypes die ik ook heb opgepikt. Maar beide terecht, vind ik. Ik vind het juist zo geweldig als je zo'n plaat ontdekt die je van je stoel blaast als het ware en die eigenlijk meteen in je lijstje van beste platen aller tijden terecht komt. Dat heb ik toch niet zo heel vaak, al leer ik nog steeds veel goede platen kennen.

Ik ben het tot nu toe helemaal met aERo eens. De muziek raakt me eigenlijk geen moment, behalve als de zanger schreeuwt 'I miss you!'. Voor de rest kan ik hier echt niet de genialiteit van inzien.

Natuurlijk, het zit allemaal redelijk in elkaar en het album was zeer origineel op dat moment, maar het doet me gewoon geen reet. En dat heb ik toch wel vaak met dit soort post-rock platen. Vaak kabbelen de nummers voort en hoor ik enkel slaapverwekkende gitaarakkoordjes. En als er dan eindelijk eens een geinige vondst is, dan wordt die eindeloos herhaald.

De laatste tijd probeer ik regelmatig post-rock albums van bijvoorbeeld Mogwai of Godspeed You! Black Emperor, maar het doet me allemaal niets. Misschien mis ik iets, maar ik denk dat ik dit genre maar een beetje links laat liggen. Ik schakel weer terug op de liedjes met kop en staart waarvan de zang niet bestaat uit gesproken tekst omdat de zanger te schijterig is om te zingen.

Kleine 3,5* voor Slint.

Wat is juist opvallend vindt aan Slint is dat ze niet eindeloos herhalen. Juist de opvolgers (zoals Mono en Mogwai) doen dat. En die lopen dan het risico saaie nummers te maken als het niet gebaseerd is op een interessant loopje oid. Bij Slint gebeurt volgens mij voortdurend van alles en nog wat. De meeste nummers zijn dan ook minder lang dan van veel andere postrock.

Herhaling vind ik ook niet echt iets dat bij Slint van toepassing is.

Okay, misschien is Don Aman wat langdradig omdat het zonder drum is (maar de tekst! de tekst! de tekst! Their backs! The conversations... the couples.. romancing!), en als je For Dinner... oeverloos vindt voortkabbelen kan ik er ergens inkomen.

Maar probeer toch nog een paar keer naar Washer te luisteren. Dat hypnotiserende gitaargetokkel dat als een soort getijde opkomt, die gevoelige zang. Dat doet me toch iets.

En ja Slint is zo'n hype band. Een alternatieve klassieker, zoals de hier al vermeldde Neutral Milk Hotel, of My Bloody Valentine. En ik ben blij dat ze wat erkenning krijgen.

1 van de beste platen ooit !

heel moeilijk uit te leggen
maar er hangt een vreemd sfeertje op deze plaat

inderdaad. en dat sfeertje maakt deze plaat wel heel bijzonder. nogal grimmig is de plaat eigenlijk. daardoor krijgt de plaat iets magisch, maar dan wel black magic

Was het niet Brian McMahan zelf die zei dat het album een nogal 'spidery' gevoel had, en dat hij daarom Spiderland had genoemd?

Wat een prachtplaat zeg.

Precies hetzelfde had ik als iemand (ik geloof The Scientist) anders hier. Ik ben ook nog steeds op een post-rock zoektocht naar goede platen en toen kwam ik deze tegen.
Eerst dacht ik dat het nergens op leek wat betreft het gemiddelde post-rock nummer. Een tijdje maar laten zitten en laatst kwam Winamp met mijn playlist op 'Washer'. Ik dacht "Huh wat is dit in godsnaam?" en toen zag ik de schoonheid er van in. Prachtig opbouwend sfeernummer. Gelijk ook de andere nummers maar eens goed gaan luisteren en ik voelde mezelf zo stom dat ik dit nooit eerder mooi had gevonden.
Sowieso staat er op dit album geen enkel slecht nummer, met als absolute favoriet 'Washer' natuurlijk. Zeer emotioneel. Gelijk maar even 4,5 gegeven en met grote kans dat het nog verhoogd wordt tot een 5.

5* nu.

De muziek is lekker! Agressief en gewoon goed! Alleen jammer dat die gast er zo nu en dan doorheen gaan zitten janken. Jammer jammer. Voor de muziek zeker een 4 voor nu!

Wat ongelofelijk moeilijk om hier sterren voor te geven zeg... Ik heb het album nu 2x grondig beluisterd, maar de stem die ik ga geven kan nog steeds varieren tussen 3* en 4,5*

Vanaf Don, Aman begint het mij te boeien en dat gaat door naar het absolute hoogtepunt in Good Morning Captain. Het probleem is dat alle nummers, maar vooral Breadcrumb Trail, zo vreselijk rauw zijn en daardoor vaak net iets te hard naar mijn smaak. Aan de andere kant spat de emotie er af en dat raakt me wel.

De manier waarop "I MISS YOU" wordt geëxclameerd: om rillingen van te krijgen, wát een gevoel wordt in dat zinnetje gelegd!

Ik ga dit maar eens onder de loep leggen. Het begint met een 3*

Net als The Scientist en Woutt, kwam ook ik Slint tegen tijdens mijn speurtocht naar goede post-rock. Ook ik dacht bij mijn eerste luisterbeurt - automatisch vergelijkend met aan mij bekende post-rock-bands: GYBE, Mogwai, Mono - is dit een grap? Dit heeft toch niets te maken met post-rock?
Ik besloot het een tijdje te laten liggen en later nog een keer te proberen.
Een paar weken later, 's nachts om 3 uur, was ik mijn mp3-speler aan het herinrichten. Onder andere Sickoakes, Pan American en Explosions in the Sky had ik er al opgezet en ik had nog ruimte over voor één album. Je raadt het al: ik nam Spiderland, om nog één echte, oprechte poging te wagen. Zoals bij zoveel platen valt het kwartje pas écht als ik het luister via oordopjes / koptelefoon en bij voorkeur in het donker. Ik zette mijn computer uit, deed mijn oordopjes in en begon met Breadcrumb Trail. En ik merkte opeens dat er een erg goede melodie in zat. De teksten kon ik niet zo goed verstaan, maar droegen wel bij aan de onheilspellende sfeer, alsmede de zin: "Who told you you could leave?" (die ik dan weer wel verstond )
Ik heb dat nummer nog een paar keer geluisterd en toen maar afgezet omdat het niet het type muziek is om bij in slaap te vallen (in tegenstelling tot Pan American). De volgende dag heb ik meteen het album weer opgezet en toen herkende ik dus het meesterwerk dat er in zit, maar zich niet erg gewillig aan de oppervlakte laat zien.
Toppers, anders dan de rest NIET Washer (wat niet wil zeggen dat ik het slecht vind, integendeel!) maar nummer één Good Morning Captain en nummer twee Breadcrumb Trail. Fantastisch!

Vijf sterren zijn te weinig.

Overigens, over het discussietje tussen Paalhaas en Herman in het vorige jaar wil ik nog het volgende kwijt:
Ik snap Paalhaas als hij zegt dat hij post-rock meer intimidatie dan emotie vindt, maar ík ga zover om te stellen:
Emotionele muziek = post-rock!
Muziek die mij écht tot op het bot raakt, is Good Morning Captain, Tomorrow My Friend (van EF, Sigur Rós, Explosions in the Sky.
Uiteraard is er ook andere muziek die emotie opwekt (denk aan Disintegration van The Cure), maar vooral post-rock!

Nooit geweten dat John Coltrane post-rock maakte.

Ik begin deze inmiddels eindelijk iets meer te waarderen. Toch grappig, zonder alle positieve berichten hier had ik dit album na één keer luisteren afgedaan als in orde, maar niet meer dan dat.
Die berichten die dan vertellen dat dit album je opeens kan grijpen, houden mij toch hoopvol, en hier dan, na een luisterbeurt of 5, de eerste ophoging, van 3 naar 3,5*

Dit is wel degelijk 'Spiderland' van Slint waar hij het over heeft, Teun

Ik refereer aan die laatste opmerking: Emotionele muziek = post-rock. Een misplaatste generalisering van jewelste, of ben je dat niet met me eens?

Tuurlijk ben ik het met je eens, maar ik begreep in eerste instantie gewoon niet wat John Coltrane hier mee te maken had, nu wel

Als je nu eens goed/verder leest:
Ik had het over mezelf. Over mij dus. En niet over jou. Of over iemand anders. Maar over mijzelf. En mij raakt John Coltrane bij lange niet zoveel als bijvoorbeeld Slint. Nu kan ik wel bij élke zin die ik hier plaats zeggen dat het op mezelf slaat of "het is mijn mening", maar dan wordt het nogal eentonig hier, nietwaar?
Dus nog éénmaal:
Voor MIJ geldt de stelling: emotionele muziek = post-rock.