Slint - Spiderland (1991)

Een belangrijke inspiratiebron voor bands als Mogwai, dit album, dat ook wel gezien wordt als de blauwdruk van de postrock. Don, A Man vind ik zelf wat minder maar verder is dit toch echt wel een geweldig album. Zeker nummers als Washer en Good Morning, Captain zijn hartverscheurend.

hoe meer ik luister naar die plaat hoe meer ik er van begin te houden. het verhaal de muziek die er zo bij past. zeer kleurijk gebracht

wauw ;p

goodnight my love
remember me as you fall to sleep
fill your pockets with the dust and the memories
that rises from the shoes on my feet

I won't be back here
Though we may meet again

Zo'n tekst als dit zegt voor mij genoeg. Rond uit fantastisch. Legendarische band en niet zonder reden.

Als zij dit waren wat is dan wel de invloed van Rodan geweest ?

Ik ken Rodan eigenlijk alleen van naam. Maar aangezien zij later kwamen (een van de mensen van Slint zit daar toch ook bij)... Maar goed, vertel meer over Rodan als je wilt, ik ben erg benieuwd.

Overigens waaierden de leden van Slint over wel meer bijzondere bands uit, zo zit er in de gelederen van het machtige Tortoise ook een ex-lid van Slint.

En Washer is inderdaad een fantastisch nummer! Ik luister deze CD niet vaak, maar als ik hem opzet dan gaat ie vaak wel op repeat en luister ik hem een keer of 3...

Rodan heeft slechts één album gemaakt en deze kwam inderdaad vlak na Spiderland uit. Het album heet Rusty en maakte nog veel meer indruk op me dan Slint door de uitersten in de muziek.

De 1e track is rustig en wordt voortbewogen op zijn mooie akkoorden terwijl de 2e track vol onstuimige energie is. De rest van de plaat is eigenlijk een mix van de eerste twee tracks dan weer rustig dan weer onrustig maar het blijft continue bekoren.

Uit Rodan zijn de afsplitsingen ontstaan die jij (mogelijk) omschrijft als postrock zoals Shipping News, Rachels en June of 44.

Klinkt goed, ik ga er eens naar op zoek!

Misschien gaf Slint de voorzet en kopte Rodan hem in?

Zou kunnen; het waren allen vrienden uit Louisville.

Rodan is een vette band en Rusty is een zeer goed album ('The everyday world of bodies' is echt ongelofelijk goed, één van de beste nummers van de jaren '90), maar aan Spiderland kan het niet tippen. Spiderland is wat mij betreft echt het stokpaardje van post-rock. Nummers als 'Washer' en 'Good morning, captain' bereiken een zelden geëvenaarde emotionele intensiteit, terwijl de muziek boordevol onconventionele elementen zit. Onregelmatige tempo's en gebroken melodieën maken de muziek erg verwarrend, maar tegelijkertijd behoudt het hele album een vreemd gevoel van eenheid.
Resultaat: in mijn top 10. 5/5

O ja als jullie van Slint houden, check dan de volgende spin-offs:
- For carnation, Brian McMahan's nieuwe project
- Dave Pajo heeft inmiddels al een boel solo-werk afgeleverd onder pseudoniemen Aerial M & Papa M, en zit ook in Tortoise zoals Herman al aangaf
- En die plaat van Rodan dus ook zeker!

O trouwens, weten jullie hoe oud die jochies waren toen ze deze plaat maakten? Je zult het niet geloven: tweemaal 19, tweemaal 20. Het blijft mij één van de grootste mysteries uit de rockgeschiedenis, hoe je op die leeftijd zo'n baanbrekende, perfecte plaat kunt maken...

Ik kan het me maar nauwelijks voorstellen. Zo jong en dan al zulke absurd geniale songs als Washer pennen. Wat is je bron?

Weeknie meer, is al enkele jaren geleden. Ergens op internet

Maar daarvoor zaten ze toch ook al in Squirrel Bait? (die nog niet op deze site staan, zie ik nu)

Dan waren ze echt 15 toen... En 17/18 toen ze met Tweez bezig waren.

Wacht ik ga even grondig googlen.

Ben benieuwd. Ondertussen heb ik het album van Squirrel Bait even toegevoegd en de EP komt er ook aan, als alles goed gaat.

In de inlay van Spiderland: recorded aug-oct '90

David Pajo: 1968 --> 21/22
Britt Walford: 1969 --> 20/21
Brian McMahan:1971 --> 18/19
Todd Brashear: kanknievinden

Ik ben destijds dus verkeerd ingelicht. Maar het blijven indrukwekkende statistieken

Okay, dan is dat ook weer duidelijk. Bedankt voor het zoekwerk!

Leuk om al die namen hier terug te zien...allemaal bands waar ik iets van heb of van zou willen hebben. Toch vind ik wel dat de verkeerde bands de eer wordt toe geschreven...Natuurlijk is Slint heel belangrijk geweest, maar toch valt de "eerste" post-rock plaat aan een andere band toe te schrijven, en wel Talk Talk. Met Laughing Stock hebben zij toch echt de basis gelegd voor wat wij nu kennen als post-rock.

Natuurlijk wil ik niet de genialiteit van Spiderland ondermijnen, want het is natuurlijk een meesterlijk album.

De jongens zijn trouwens wel op erg jonge leeftijd begonnen in Squirrel Bait...en al meteen opgepikt door Steve Albini :O

Ohh en laten we trouwens de banden met Will Oldham niet vergeten. Naast de maker van de band foto voor Spiderland was hij ook een zeer goede middelbare school vriend van de heren.

Meer dwars verbanden weten...check dit:
Squirrel Bait Family Tree

Dat is dus niet waar. Laughing stock kwam uit in 1991, ná Spiderland. En bovendien als je Talk talk die eer wilt toeschrijven, waarom dan niet met Spirit of Eden? Dat was de werkelijke ommekeer in hun werk. Laughing stock neemt de formule van Spirit of Eden juist over. In werkelijkheid begon post-rock al in 1984 met Squirrel bait. De hoekige, samengepakte stijl waarin geen plaats meer was voor emotie, enkel intimidatie, dat is post-rock. Daar heeft Talk talk niet zoveel mee van doen. Met Spirit of Eden vonden zij 'slo-core' uit. Hierin worden langzame, inorganische geluiden samengeweven tot een complexe atmosfeer.

Misschien ga ik wat korter door de bocht, maar is " post-rock enkel intimidatie en geen emotie" volgens jou?

Ik vind post-rock juist emotioneel (zo'n nummer als Washer van dit album lijkt me een goed voorbeeld bij uitstek).

Hebben jullie trouwens wel eens goed naar de teksten van dit album geluisterd? Ik ben er nog niet helemaal uit, maar volgens mij zit er wel een verband tussen de verschillende nummers. Alsof ze een verhaal - zij het redelijk abstract - willen vertellen.

Ja, ik begrijp wat je bedoelt. Maar luister eens naar Breadcrumb trail, Nosferatu man en Don, Aman. Brian McMahan zingt niet eens, hij praat gewoon, in Don, Aman fluistert hij zelfs. De muziek is echt onvriendelijk, de hoekige, snerpende gitaren, de droge recitatie van de tekst. Het klinkt echt alsof de muziek door mensen wordt gemaakt zonder gevoel. Dat - en daar heb je gelijk in - er in Washer toch zo'n psychologische spanning wordt opgebouwd, komt omdat dit nummer op subtiele wijze van de rest verschilt. De gitaren zijn melancholischer, en McMahan is ineens aan het zingen. Maar desondanks verschijnt er als het nummer explodeert eerder een grimas op mijn gezicht, dan dat ik echt wordt 'geraakt'. Ik denk dat je het het best zo kunt uitleggen: de grens tussen 'intimiderend' en 'emotioneel' wordt op Spiderland vervaagd.

Hey ja, zo had ik het nog niet bekeken Een duikje in het schemergebied

Mooi gesproken, maar ik vind Washer dus wel echt emotioneel. Het gaat nota bene over iemand die aan het ziekbed zit van een stervende (gestorvene). Maar misschien wordt door de eerdere nummers heel doelgericht en droog toegewerkt naar zo'n uitbarsting. Aan de andere kant vind ik de onderwerpen van andere nummers (bij Nosferatu Man heb ik het idee dat ie zijn vriendin vermoord heeft) toch niet zo droog.

En in Good Morning, Captain wordt de tekst lange tijd ook droog opgelepeld, maar komt toch ook zo'n oerschreeuw wel hard aan.

Misschien is dit album half stoerdoenerij, half emotie van een stel net-niet-meer tieners die nog aan het opgroeien waren.

Ha, dan kan dit album goed scoren bij het merendeel van de MuM'ers

Toch mooi dat "Spiderland" nog zo "leeft" na veertien jaren ... misschien is rock toch niet dood

Heh, doet me denken aan de opmerking van een oom van me. Ik was nog lang geen net-niet tiener en ging er vaak logeren in de zomer, toen Lenny Kravitz op TV kwam en "Rock 'n' Roll Is Dead" speelde. Zijn opmerking: "ja, als je het zo speelt...".

Maar goed, dit album "leeft" zeker nog. Toch mooi om te zien hoe muziek en albums alsnog op redelijke schaal ontdekt worden. Volgens mij is dit album destijds amper opgepikt. Zouden ze ueberhaupt gerecenseerd zijn door Oor? Vast niet.

Vast wel. Slint is sowieso een naam die nog regelmatig in de Oor opduikt. En begin jaren 90 was er in de Oor iets meer ruimte voor afwijkende muziek dan nu (voor zover ik het me kan herinneren, tenminste).

Overigens hebben jullie me nu wel heeeel nieuwsgierig naar dit plaatje gemaakt. Toch maar eens kijken of ie ergens in de aanbieding is.

Moet altijd aan Calexico - en andersom - denken als ik dit draai, weet eigenlijk niet eens waarom. Het praatzingen waarschijnlijk. Wel heel erg mooi, zie dat ik nog niet gestemd heb. Bij deze: 4*

Ja, maar het zegt niet zoveel dat een naam te pas en te onpas wordt genoemd in Oor. Dat was met Godspeed You Black Emperor! ook, terwijl hun eerste 2 releases ook niet besproken zijn. Het kan net zo goed compensatiegedrag zijn.

En veel succes met het vinden van dit plaatje.

Ja, uiteindelijk draait het om (denk ik): Hoeveel stop je erin van jezelf? Speel je op reserve of ga je ervoor? Conformeer je aan de vorm of denk je "Ik vind de vorm zelf nog 'ns uit"? Wil je iets evoceren of wil je gewoon een leuk muziekje?

Denk ik

Ik durf veronderstellen van niet

Hetzelfde zie je gebeuren in Humo. Ze hollen feiten achterna ...

Is dat erg? Neen, hoor. Als iemand met verrekijker de horizon afspeurt, ziet hij meestal niet wat er onder z'n raam gebeurd