Jay-Z & Kanye West - Watch the Throne (2011)

Omdat ik geslaagd ben hoor ik nu bijna iedere avond, en ik ben er niet blij mee, Niggas in Paris. Gruwelijk nummer, maar te is nooit goed, behalve tequila.

That's My Bitch is echt heerlijk

Gewoon een heerlijk album dit. Een aantal van de beats hierop zijn regelrechte hoogtepunten in beatbakkerij anno 2011. Murder to Excellence, That's My Bitch, New Day en No Church in the Wild zijn mijn favorieten. Het album is niet één en al opscheppen en feest, maar een groot deel wel, en dat maakt me eigenlijk geen zak uit want zo goed wordt het niet vaak gepresenteerd. Voor zover de teksten gaan: ze zijn niet speciaal maar het is te horen dat Kanye en Jay-Z ontzettend veel plezier beleefd hebben aan dit project, ze klinken enthousiast.
Respect ook voor de manier waarop dance invloeden verwerkt zijn in veel nummers zonder een corny effect te creëren, alles klinkt op z'n plaats.

Doe jezelf wel een plezier en verwijder Lift Off gewoon gelijk.
*4

Het is geen geheel en gaat echt helemaal nergens over, maar er staan echt te veel lekkere nummers om laag te beoordelen.

Na 4 minuten stilte bij Illest Motherfucker Alive, knalt ie daarna vrij hard!

Het kwartje valt nog steeds niet en daar kan zelfs een herbeluistering niks aan veranderen. Het is vooral door de meerderheid aan missers waardoor het kwartje bij mij niet valt. De enige nummers die ik wel geweldig vindt zijn Otis, The Joy, No Church in the Wild, maar ook Niggas in Paris die dankzij het meermaals gebruik in verschillende sets (van Flying Lotus onder andere) mijn waardering heeft gekregen. Helaas kunnen die nummers de plaat niet volledig redden en kan ik het maar belonen met twee sterren.

Inmiddels verhoogd naar 3,5 ster. Staan een aantal ijzersterke tracks op. Het weinig genoemde We Made it in America vind ik ook erg lekker. De bijdragen van Ocean mogen er zeker wezen.

Toch blijf ik het een gemiste kans vinden om er voor mij legendarisch hiphop album van te maken. Wat 808 en MBDTF voor mij wel zijn. Ik verwacht van deze heren echt geen diepgaande teksten(die vind ik op eerder genoemde albums ook weinig) , maar hier is het af en toe tenenkrommend.

Ik heb absoluut geen probleem met verwijzingen naar de holocaust (zie de nummer 8 in mijn top 10), maar hier komt het door het verdere verloop van de tekst gewoon heel dom over. Net als dat ik bij de opening van Murder to Excellence even op het puntje van mijn stoel ga zitten, maar daarna toch weer Gucci voorbij hoor komen. Jammer dat dat zo vaak nodig is. We weten nu wel dat ze veel centjes hebben.

Ruim voldoende, maar had legendarisch kunnen zijn.

Dit is toch wel echt moeilijk hard gegroeid bij mij. Waar het in het begin een 2* kon ontvangen, zijn dat er inmiddels 3,5. Gewoonweg een aantal zwakke track, maar sommige nummers knallen echt hard uit de speakers hier.

New Day is toch wel mijn uitgesproken favoriet, wat een heerlijke beat en eerlijke introspective verses van Jay en Ye

Als 2 grootheden samenwerken, levert dat zelden een hoogwaardig kunststuk op. Wat dat betreft valt dit album alles mee. Het is niet briljant, maar wel heel erg lekker. Niggas In Paris en Made In America zijn bij mij favoriet.

Wat is That's My Bitch toch een heerlijk nummertje. Ondergewaardeerd in hun beider oeuvres!

'That's My Bitch' is vrij fantastisch, en bovendien ook een ondergewaardeerd nummer in het oeuvre van Justin Vernon.

That's my Arthur.

Ondanks de puberale teksten van Kanye kan ik niet anders dan dit album een 4,5 geven, het is een klein meesterwerk dat de tand des tijds heeft doorstaan. De bijbehorende tour was een van mijn beste concertervaringen.

Voortreffelijk collaboratiealbum van twee titanen.

Zeer sporadisch besluiten artiesten van zo'n groot kaliber samen in de studio te duiken. Dat Jay-Z goed klinkt op de producties van zijn voormalig artiest Kanye West wisten we al langer, het was enkel nog maar de vraag of ze dit ook konden bewijzen op een full-length studioalbum. Zeker omdat het geen (bijna) uitsluitend rapper-producer collaboratie is maar Kanye ook gewoon te horen is op elke track.

De producties zijn zoals we konden vermoeden weer van een sublieme kwaliteit. Het is goed te horen dat Kanye West en medeproducers nog in de correcte artistieke flow zaten na het uitbrengen van My Beautiful Dark Twisted Fantasy. Hov kon lekker meerijden op die trein, niet dat hij dat nodig heeft om zelf een prachtig werk te maken maar dat feit heeft hem hier zeker geholpen.

Beide rappen sterk op Watch the Throne maar het is wat mij betreft vooral Jigga dat de show steelt, iets wat geen verrassing mag zijn. Andere rappers waren niet uitgenodigd en die hadden ook niet op dit geheel gepast vind ik. De zingende collaborateurs leveren mooi werk af en vooral Frank Ocean verdient veel lof voor zijn zang op No Church in the Wild en Made in America.
Artiesten die op de achtergrond kleine, niet gecrediteerde, vocalen afleveren zijn mooi vervoegd met de instrumentaties en voelen aan als instrumenten.

Feilloos is dit studioalbum echter niet. Lift Off, Welcome to the Jungle (die stem van Swizz weer) en Who Gon' Stop Me zijn niet slecht maar tikken de klasse van het bulk toch niet aan.
Bonustracks neem ik normaal gezien niet mee in mijn beoordeling maar de 4 tracks dat de Deluxe-editie met zich meenam zijn ook wel heerlijk die gewoon bij het geheel passen. Wel ontzettend vreemd dat Illest Motherfucker Alive pas op minuut 3 begint af te spelen!

Een echte favoriet aanduiden is moeilijk al ga ik de laatste tijd wel erg lekker op New Day. Sublieme collaboratie van de twee rappers en Wu-Tang-hoofd RZA.

De veel besproken vraag is of dat er een vervolg moet komen op Watch the Throne... wat mij betreft niet. Deze heren zijn een compleet andere richting uitgeslagen en ik was verre van onder de indruk van Jail op Donda. Dat zou volgens Jay wel eens de terugkeer van The Throne kunnen zijn... doe maar niet. Als je nog een album wil uitbrengen zegen je ons maar weer met een soloproject, Mr. Carter.

Solide 4*

Twee absolute Hiphop legendes als je het mij vraagt!