Coldplay - X&Y (2005)

Ook ik vind dit wel een leuk album. Hoogtepunten zijn Square One, White Shadows en Fix You. En ik wil Coldplay ook bedanken voor het nummer Talk, waardoor ik Kraftwerk heb leren kennen. Al met al wel een 4* waard denk ik. Wordt misschien wat minder als ik hier weer eens wat vaker naar luister...

dVTB komt met de beste comment ooit. Helemaal mee eens. Beste album van Coldplay. Geen mindere momenten, gewoon constant; goed en mooi.

Consistent ben ik het mee eens alleen niet in positieve zin. Er steekt geen enkel nummer bovenuit. Het hoeft ook niet, als de nummers maar op een redelijk kwalitatief niveau zijn. Het kabbelt naar mijn idee maar wat voort zonder echt tot hoogtepunten te komen. Songwriting is belabberd.
Leuk als sinterklaas rijm maar iets te simpel voor een zichzelfserieusnemende band:

You're in control
Is there anywhere you wanna go?
You're in control
Is there anything you wanna know?
The future's for discovering
The space in which we travel in

You cut me down a tree and brought it back to me
and that's what made me see

And I'm not gonna take it back
Well I'm not gonna say I don't mean that
Your the target that I'm aiming at

What if there was no light
Nothing wrong, nothing right
What if there was no time
And no reason, or rhyme
What if you should decide
That you don't want me there by your side
That you don't want me there in your life

Zijn er dan geen pluspunten? Jawel, ik ben een liefhebber van Till Kingdom come (het enige acoustische nummer van het album) maar ook het door velen verafschuwde nummer twisted logic vind ik heel aardig.

Inderdaad tenekrommend slecht de lyrics van die openningstrack. Het weerhoudt mij ervan om X&Y nog op te zetten tegenwoordig. Hoewel ik het echt niet bizar slecht vind, het kan er meestal nog wel mee door, ondanks dat de gebrek aan inspiratie overal te merken is. De enige echte knaller is Talk. Dat vind ik gewoon een fantastisch nummer.

2.5* lijkt me gepast

ik vind dit het minste coldplay album. onsamenhangend en van hot naar her. er staan echter wel een aantal geweldige liedjes op. en omdat de stem van zanger chris martin geweldig is als altijd . 3.5 ster

Wat mij zo ontzettend opvalt aan dit album is het relatief lekker weg stromende tweede deel van dit album. De beginnummers (ook wel bekend als de X nummers), 1 t/m 5 (en ik reken Speed Of Sound ook even mee, ook al is dat niet een X nummer) klinken op de een of andere manier geforceerder dan de rest van de cd. Square One, What If, White Shadows, (Fix You niet echt, maar ik noem em toch in dit rijtje), Talk, X&Y en Speed of Sound, het klinken allemaal als zwaar geproduceerde nummers, met allemaal toeters en bellen en riedeltjes enzo. Daarom vind ik het ook veel leuker om het tweede deel van deze cd te recenseren.

Het begint allemaal met A Message. Lekker begin met een akoestisch getaartje van Chris Martin, je hoort de rust in zijn stem die zo typerend is voor Martin. Als je dit nummer hoort denk je: het komt allemaal weer goed. En het stelt me stiekem wel gerust als Martin dat zegt. De lekker versnelling is ook perfect getimed en het nummer kabbelt lekker verder. Het behaalt geen climax, maar dat hoeft ook niet op dit punt van het album. Gewoon een lekker wegdromertje, zowel lyriek, muzikaal.

Low knalt er een stuk lekkerder in dan A Message en zal ook lekker blijven knallen tijdens de refreinen, wat wel meer Coldplay nummers doen, zoals de doorsnee fan wel zal weten. De climax die naar het refrein toe wordt opgebouwt is ook weer typisch Coldplay en ik denk stiekem dat daar hun grootste kracht in ligt; het timen van breakjes/solo's/climaxen. Allemaal perfect uitgevoerd onder begeleiding van die oh zo heerlijke mellow stem van Chris Martin. Hier mag de productie uiteraard niet buiten beschouwing worden gelaten overigens Tekstueel is dit nummer overigens prima te pruimen. De rijm is lekker los Martiniaans, maar op de een of andere manier klinkt het toch hoogstaander dan de gemiddelde Coldplay lyric.

The Hardest Part is de laatst uitgebrachte single van dit album, maar heeft nooit records weten te breken. Ik snap waarom ze dit nummer op single hebben uitgebracht, lekker losje gecombineerd met een aanstekelijke pianomelodie, maar ik snap ook wel waarom dit nooit een hit is geworden. Ten eerste werd deze single pas een jaar (!) na Speed of Sound uitgebracht en ten tweede vind ik dit meer een categorie zomernummertje voor lekker in de achtertuin, in de zon, met een biertje erbij. Nou ben ik sowieso niet van de hitjes en hitlijsten, maar dit lijkt mij de meest logische verklaring, aangezien het nummer op zichzelf mijns inziens wel hitpotentie heeft.

Eindelijk komen we dan bij mijn hoogtepunt van de cd Swallowed in the Sea. Ik heb laatst nog een discussie gehad met iemand waar de kracht nou ligt van Colplay, waar ik bij als voorbeeld dit nummertje gaf. Op zich is er niks bijzonders aan die nummertje. Qua opbouw lijkt het veel op Fix You (als je niet al te miereneukerig bent) en tekstueel is het ook niet allemaal hoogstaand. Maar toch is dit het nummer van Coldplay, van dit album, maar misschien ook wel van hun ouvre, dat mij het meeste raakt. Interessant is dan de vraag: waar ligt dat dan aan? Hierbij moet ik toch weer verwijzen naar hetgeen ik bij Low heb geschreven. Perfect uitgevoerde climax, lekker simpele melodiën, geen filosofische teksten waar je over hoeft na te denken en een heerlijk naar het einde toe affadend geluid. De kracht van Coldplay blijft lastig te omschrijven, maar dit nummer komt voor mij het dichtst bij de ware kracht van Coldplay die hun zo goed maakt en andere bands die ongeveer hetzelfde doen niet.

Twisted Logic is een nummer wat ik niet goed geplaatst vind. Dit nummer had beter voor Swallowed in the Sea gekund, want ik heb het idee dat het nu niet volledig tot zijn recht komt. Nou moet ik erbij zeggen dat ik dit het minste nummer van de B-kant vind, maar dat mag niets aan kracht weg nemen van deze kant.

Till Kingdom Come is het nummer wat ik liever had gezien als afsluiter na Swallowed in the Sea, maar ja, ik produceer die albums nu eenmaal niet. Over het nummer zelf kan ik het volgende zeggen. Het begint al gelijk goed met een Chris Martin die in de lach schiet en je hoort dat hij dit nummer dan ook met plezier zingt. De basis van het nummer is lekker simpel: akoestisch gitaartje en een piano. Geen moeilijke geproduceerde, laat staan geforceerde dingen, gewoon weer de kracht van Coldplay onder begeleiding van Martin's stem. Lyriek sterker dan de meeste Coldplaynummers en een absolute waardige afsluiter van het album.

Dan nog even globaal over dit album. Het had zoveel beter gekund als ze de losse, minder geforceerde sound hadden gebruikt gedurende het hele album, en niet alleen tijdens de B-kant. Hierdoor blijft mijn stem steken bij 4,0* en dat zal ook wel nooit hoger worden.

teveel pieken en dalen om als album als geheel te imponeren. Alleen maar hoogtepunten kan bijna niet, maar dit schiet m.i. alle kanten op

Geweldig album. Wat is Coldplay toch een goede band zeg: sinds ik hun CD's heb luister ik ze echt ontzettend veel en momenteel vooral X&Y. Wow zeg, wat een vette nummers, met voor mij als toppers de titelsong, Talk en Fix You. Heerlijk mellow!

Heb nu alle cd's van coldplay geluisterd en Viva La Vida was toch de enige voor mij waarvan ik het hele album goed vind! Maar dat is persoonlijk natuurlijk. Van de overige cd;s heb ik voor mijzelf de beste nummers eruit gehaald, dus daar zit de cd van viva la vida niet bij. Dit is mijn compilatie geworden!! Hoop dat jullie het een beetje met mij eens zijn.

1. Don't Panic
2. Spies
3. Yellow
4. Trouble
5. Politik
6. In My Place
7. The Scientist
8. Clocks
9. Fix You
10. Talk
11. Speed Of Sound
12. Low

Dit is er zo voor mij persoonlijk een beetje uitgekomen!!

ONtopic. X&Y voor mij een 2.5***

EIgelijk snap ik niet meer waarom ik dit album toen die net uit was grijs draaide.

Dit album is echt een perfect voorbeeld van matig. Er staan een paar goeie nummers op X&Y (Talk, Speed of Sound en Fix You) maar voor de rest is dit een matig tot zwak album. Waar Parachutes en A Rush of Blood nog origineel en fris klonken klint X&Y vooral ongelovelijk geforceerd. Een en al bombasme om maar een zo emotioneel mogelijk album te krijgen. Tekst en Zang staan voorop in de irritantmeter maar ook is X&Y het schoolvoorbeeld van een overgeproduccerd album. Irritant, overgeproduceerd, geforceerd en ook nog eens erg voorspelbaar. Dan komen Chris Martin enco. erg nog goerd vanaf met 2 sterren.

Een veelbelovend begin maar....
Iedere keer als ik dit album beluister heb ik het gevoel dat het na "A Message" als een nachtkaars uitgaat.
Jammer.

Geen bijzondere maar wel een toegankelijke en zeer genietbare cd. Vooral White Shadows klinkt erg lekker net zoals What If, Fix You, The Hardest Part en Swallowed In The Sea. Vanwege de voortreffelijke behangkwaliteit 4 punten.

Dit zal voor mij nooit het beste album van Coldplay worden, hoewel ik dit een paar jaar geleden kon blijven luisteren. Misschien heb ik het wel te vaak geluisterd in die tijd. In vergelijking tot zowel eerdere albums als Viva La Vida een minder sprekend album.

Toch een 4,5, vooral vanwege de herinneringen en emoties die dit album bij me oproept. Mooiste nummers zijn voor mij Fix You, A Message en Till Kingdom Come.

Mijn versie van het album bevat ook de cd met bonusnummers, een mooie aanvulling!

Er staat in de Volkskrant van gisteren - in het Kennis-katern, bladzijde 3 - een erg leuk stukje over het artwork van dit album

Dat is wel een aardig stukje ja, alleen hebben ze de afbeelding van de hoes er tot twee maal toe verkeerd om ingezet, waardoor er weer geen hol van klopt

X&Y 2005

Square One ... even dacht ik Also Sprach Zarathustra van Strauss te horen.
Coldplay in space ... de derde trap van deze hippe raket naar de top.

Hoe zal Coldplay de ultieme derde albumproef doorstaan?
Een intrigerend debuut, een succesvolle doorbraak en daarna ...
het consolideren van de koers of de onherroepelijke val?

Ik herinner me dat de singles bij mij een goed rapport kregen.
En ik herinner me ook dat ik dacht ... hoe bepalend is toch de stem
van zanger Chris Martin ... ik kom er meermaals op terug.

Square One eindigt zoals What If begint, met een bijzonder
breekbaar zingende Martin die de romanticus in mij bij het nekvel grijpt.
De single Fix You onderstreept nogmaals hoe bepalend
Martins stem is ... het kerkorgel is een gepaste vondst.

Geen Strauss maar Kraftwerk in Talk.
Het prijsnummer van het album ... of een schoolvoorbeeld
van hoe je met een geleende melodie een prachtig nieuw lied
kan componeren ... alle mineur registers worden weer opengetrokken.

Ik vind het opvallend hoe Coldplay er in X&Y in slaagt
om heel vlot het eigen geluid verder te ontwikkelen.
Subtiel overschakelend van voluit rockend
naar uiterst intieme en vertederende fragementen.

De titeltrack neemt ons weer even mee de ruimte in.
Een albumnummer dat niet verveelt, maar gepast contrasteert
met bijvoorbeeld het veel aardsere White Shadows.

Speed of Sound klinkt als de echo van het oudere Coldplay materiaal.
Komt misschien nog het dichts bij Clocks ... een instanthit.
Maar wat hebben die refreinen toch een epische kracht.
Een Coldplay single is altijd een beetje een anthem.

Op de volgende twee nummers verlaat de groep
even het pad van de geijkte Coldplay formule.

A Message bijvoorbeeld ... een lied dat meer aansluit bij het
traditionele singer songwriterschap, akoestisch onderbouwd.
Of Low ... een straight forward rocker met pulserende bas
en heerlijke gitaarsluiers ... weer een erg fraai nummer.

The Hardest Part werd de vierde single.
Er staan sterkere nummers op het album, maar deze
heeft weer zo'n strelende, troostende zanglijn die het goed
doet op de radio ... bittersweet, bittersweet is het sleutelwoord.

Swallowed in the Sea (Coldplay), Sea Swallow Me
(Cocteau Twins en Harold Budd), The Salor Not the Sea (Ozark Henry).
Ik zoek en hoor verbanden ... ze moeten er zijn, want deze heilige
drievuldigheid raakt me op een gelijkaardige manier in de ziel.

Het CD tijdperk houdt van gemiddeld 12 albumtracks.
Op vinyl waren het er vroeger een stuk of 10 ... en misschien was dat niet
eens zo slecht, want één vol uur luisteren naar dezelfde band gaat vermoeien.
Twisted Logic belichaamt die vermoeidheid ... het is op.

Icarus is niet gevallen, zijn vleugels zijn niet gesmolten.
Op X&Y scheert Coldplay hoge toppen ... ik geniet met volle teugen.

Jammer, maar een geweldig album is dit.
De populariteit en het sterrendom van de band.
Het kan me geen reet schelen hoe hot of cool ze zijn.

De hele wereld verwachtte veel van Coldplay’s ‘cruciale’ derde. Met het meesterlijke A Rush Of Blood To The Head nog vers in het gehoor is dat niet zo vreemd. Chris Martin deed er met de woorden dat hij de mooiste plaat uit de popgeschiedenis wilde maken nog een schepje bovenop. En dan is niet verwonderlijk dat de muziekpersmuskieten de fileermessen nog even bijslijpen.

Toen X&Y eindelijk -het opnameproces verliep moeizaam- werd gepresenteerd waren de meningen nogal verdeeld. Sommigen vonden ‘m steengoed, anderen lieten er geen spaan van heel. "Het U2-gehalte is wel heel erg hoog", was een veelgehoord argument. "Plagiaat", riep een ander. De echoënde gitaren van White Shadows geven daar inderdaad wel een beetje aanleiding toe. Maar verder mag je niet zeuren, X&Y staat boordevol prachtige popliedjes, en aan het einde van de rit is dat het enige dat telt.

X&Y is wel anders dan zijn voorgangers. Coldplay viel hier voor de charme van de synthesizer (naast de piano en gitaren) en die combinatie zorgt voor een 'voller' geluid. Meer bombast, op de leest geschoeid voor de grotere arena. Maar gekukkig, de mooie melodieën zijn gebleven.

De eerste single Speed Of Sound is de ideale overbrugging tussen de 'oude' en de 'nieuwe' Coldplay. Talk en Fix You, met die geweldige finale, zijn staaltjes van sprankelend songschrijversvakmanschap. Tijdloos.

Ook de romantische luisterliedjes zijn aanwezig (What If en The Hardest Part) en vergeet niet het vreemde titelnummer, een lichtpsychedelisch hoogstandje.

Over de hele linie is X&Y niet beter dan zijn voorgangers. Wel anders. En nog steeds (meer dan) goed genoeg.

En dat is precies hetgeen dat mij zo ontzettend tegenstaat bij X&Y (en ook hun nieuwste album). Ik hou van hun eenvoudige 'ingetogenere' piano liedjes, simpel maar doeltreffend. Hier wordt er veel te veel uit de kast getrokken, waardoor deze plaat op geen enkele manier in de buurt komt van de mooie oprechte muziek op hun vorige albums. Ik prijs mijzelf dan ook zeer gelukkig met X&Y's voorgangers, waarmee ik mij nog steeds prima weet te vermaken. Het latere werk laat ik maar al te graag links liggen, en eerlijk gezegd heb ik er niet het vertrouwen in dat Coldplay ooit nog een plaat zal afleveren met een kwaliteit en sfeer die in de buurt komt van 'Parachutes' of 'A Rush of Blood to the Head'.

Zo! Een album dat gemiddeld nog geen 3,4 staat en toch 61e in de top 250? Dat kan 2 dingen betekenen.
1: De Coldplay fans hebben toegeslagen! Gnahaha leve Coldplay
2: Blijkbaar is het toch niet zo'n slechte plaat.
Ik hoop het 2e

YouTube - Coldplay - Chris Martin crowd run and chased during "Fix You" from sound relief 2009

Mensen, kijk dit filmpje!

Wat is Chris toch een held!

Talk is voor mij het hoogtepunt van dit werkje dat naar het einde toe wel erg gezapig wordt. Te weinig variatie en teveel hetzelfde trucje. Ik sluit me dus aan in de rij.

Heel eentonig allemaal, talk springt er wel echt uit en ook The Hardest Part is wel lekkre om te horen maar ook deze nummers luister ik nooit meer.

Coldplay vind ik sowieso een eentonige band maar dit album heb ik denk ik alles bij elkaar 5x helemaal afgeluisterd terwijl ik albums heb die ik wel 60x heb afgespeeld

Na vele malen dit album herbeluistert te hebben vind ik het toch tegenvallen. Het verveeld gewoon erg snel en de gemakzuchtige "wij zijn toch groot houding" stuit me tegen de bors. Nummers als what if en Fix you zijn gewoon pure gemakzucht. De tekst is vreselijk en de simpele orchestratie komt je na zo’n 3 keer luisteren echt je neus uit. Square one heeft een prachtig mysterieus begin maar met het inkomen van de gitaren en de drums loopt het(net zo als bij Fix you en What if) volledige de mist in. Ook mist het album een centrale stijl laat staan een thema. De nummers willen ook nog een totaal op elkaar lijken(lijkt een antithese maar dat is het zeker niet). Ten slotte vind ik het album net iets te lang duren, er had met gemak een nummer(what if,fix you,a message,twisted logic,squire one kies maar uit) af gekunt

Gelukkig zijn er ook een aantal erg sterke nummers te bekennen. Om maar eens te beginnen met Low. lekker drums,nog heerlijkere gitaren en de zang is een sausje van gekristalliseerde melancholie. vooral geweldig als Chris de hoogte in gaat(`yes you try`')

talk en X en Y hebben beiden iets weg van spacerock. tja daar hou ik wel van. Hoewel talk geënt is op een nummer van kraftwerk heeft het zijn eigen tonnage en gevoel waar ik wel mee overweg kan. Houston we have no problem just keep playing

Maar het echte prijsnummer. Is “swallowed in the sea”. simpele tekst maar in tegenstelling met what if heeft de tekst zijn charmes. Het heeft een fenomenale opbouw en het is eigenlijk het enige nummer waar ik echt kippenvel bij krijg op dit album.


Are the streets you’re walking on a thousand houses long
well that’s were belong and you belong to me not swallowed in the sea.
you belong with me not swallowed in the sea

Het klinkt gewoon recht uit het hart.

al met al een redelijk album van coldplay wat vergeleken met de 2 voorgaande en de belachelijk goede opvolger wat teleurstelt. 3.5 sterretjes maar ik moet dit album zeker niet te vaak beluisteren.

Dat riedeltje van Talk lijkt anders wel verdacht veel op Computerliebe van Kraftwerk.

Dat zegt 'ie toch ook? Staat nota bene gewoon in de credits.

sorry, Herman ik drukte per ongeluk mijn reaktie op "verwijder", maar je hebt idd gelijk. Het staat gewoon in de credits. Overigens is het een buitengewoon goeie cd met als klappers Swallowed By The Sea en Twisted Logic, What If, The Hardest Part .Deze cd beter als zijn voorgangers en iets minder goed dan zijn opvolger.

Ok, dat heb ik dan over het hoofd gezien zeker

Ben het wat X&Y betreft geheel met Ad eens. Moet zeggen dat ik van alle Coldplay cd's deze toch het meest blijf draaien. Het wordt nergens slaapverwekkend of vermoeiend en het zijn stuk voor stuk zeer fraaie nummers met een relaxt en opwekkend karakter. Halfje dr bij.

Moest eerst maar niks hebben van dit album, maar na heel veel luisteren ben ik van mening dat dit een van de beste plaat van Coldplay is. Het openingsnummer geeft mij kippenvel!

Bij Viva la Vida is het bij mij omgekeerd.