Oliver Nelson - The Blues and the Abstract Truth (1961)

Brilliant jazzalbum.

Het mooie is dat ondanks de verschillende aanpak (stijl) van de solisten, dit album toch als geheel overkomt.

Stolen Moments behoord tot mijn jazztrack top 10

5* niets minder..

Ik verbaas me er over waarom de definitieve doorbraak van dit jazzalbum hier op mume uitblijft..

- De naam Oliver Nelson als bandleider doet minder bellen rinkelen. Kijk dan eens bij de overige bandleden op de hoes. Bill Evans, Eric Dolphy, Freddie Hubbard
- Men (iedereen met een beginnende voorkeur voor jazz) volgt de veilige weg van Coltrane en Miles Davis..Cannonbal Adderley omdat hij boven in de jazz toplijst staat, en als men in een dolle bui is dan wil men ook nog wel eens Mingus gaan luisteren...
- In het stemmenlijstje ontbreken "veilige" namen als Zachery en Aero (hmm..dan zal het wel iets raars zijn)

- Toch staat dit album in de RYM top 100. welliswaar met minder stemmen als het gemiddelde Coltrane of Davis album maar...het staat erin met een zeer hoge score
- Kenners roemen de overzichtelijke structuur en hoe de verschillende karakters zo fraai uitkomen..
- Het doet mij qua sfeer aan "Something Else" van Cannonbal Adderley denken
- Absoluut toegankelijk, maar ook voor de doorgewinterde jazzliefhebber een aanrader (alweer een overeenkomst met Something Else)

Even een clipje, om een idee te geven. Beelden zijn suf, maar ik heb helaas niets anders kunnen vinden. Let vooral op de solo's van Dolphy (fluit) en Evans (piano)..erg fraai !!

stolen moments

Inderdaad vreemd

Het is raar dat dit album nooit de erkenning heeft gekregen die het verdient. Oliver Nelson slaat een compleet nieuwe weg in op jazz-gebied met een ijzersterke band!

Mooi en erg toegankelijk jazzalbum.
Grappig dat ik Hoe-Down herkende van Emerson Lake & Palmer.
Hebben ze vast gejat van Nelson.

Na eenmaal beluisteren heb ik net eens gekeken naar de bezetting. Bijzonder klinkende namen inderdaad. Ik vond de piano en de trompet al goed en dat blijken dan Hubbard en Evans te zijn. Mag ik wel een beetje teleurgesteld zijn met het gegeven dat de saxofoon me tegenvalt al is het dan kennelijk Eric Dolphy? (kan het bijna niet geloven eerlijk gezegd). Verder vind ik de ritmesectie wel héel ´basic´, en heb ik moeite het briljante er in te horen. Is het wellicht voor die tijd een revolutionaire plaat? Ik hoor het er namelijk nog niet zo aan af. Maar ik luister nog even verder.

Ik kende deze nog niet en bij beluistering vraag ik me af waarom dat zo is. Het klinkt meteen als een instant-klassieker met alle dingen op de juiste plaats. Erg toegankelijk en lekker in het gehoor liggend album.

2 opmerkingen (wellicht dat je er zelf ondertussen ook op gekomen bent)

- Nelson zelf speelt alt en tenor sax, George Barrow speelt bariton sax. Beiden zijn prima maar erg confentionele spelers. De solo's die Dolphy op fluit en alt sax geeft haal je er echt moeiteloos tussenuit. Ze vertonen dat typische "springerige" karakter.
- Deze opnames zijn van begin 61 Dolphy was nog maar net begonnen met zijn opmars (die in 64 abrupt ophielt) binnen de jazzwereld daarnaast moest hij zich natuurlijk wel schikken naar het collectief....maar desondanks typisch Dolphy

Dank voor je antwoord! Maakt mij een boel duidelijk. Ik las een korte beschrijving bij Amazon en daar stonden blijkbaar niet alle spelers op.

Bij een tweede beluistering (vanochtend op weg naar werk, jaja) heb ik namelijk inderdaad zo'n "springerige solo" gehoord (ik meen in Yearnin' ?). Een heel verschil met de toch wat matte sax in 'Stolen Moments', waar het de minste bijdrage vind.

Verder had ik al wel begrepen dat de dwarsfluit ook Dolphy moest zijn:

Het heeft wel iets van 'Blue Train', vind ik, al was het omdat er een relatief grote band aan het werk is. Ook de boppy ritmepartijen klinken analoog, en daarom lijkt het me een ideaal plaatje voor het slapengaan - wat ik niet denigrerend bedoel. De musici laten zichzelf en de traditie niet los, en dat is best... Maar dagelijks zou ik het niet willen horen. Het is m'n type jazz niet.

Mischien ook wel aardig om te melden, (ik ben denk ik de enige ben met liner notes) is dat Nelson bewust voor een low key en strakke ritmesectie (bas/drum) heeft gekozen en daar bewust Dolphy en Evans tegenover heeft gezet....hij heeft op dit album met de middelen van 61 naar de perfecte balans gezocht...en als je daar begrip voor hebt dan kun je na beluistering alleen maar beamen dat dat gelukt is. Hier geen (weinig) rauwe randjes maar een perfect gedoseerde plaat .Een combinatie tussen oud (blues) en nieuw (blues maar dan anders, spel van Dolphy en Evans)

Ik kwam vandaag toevallig een Wire magazine top 100 lijst tegen waar dit album ook te vinden was....zegt natuurlijk niets, maar het zet je wel aan het denken....the wire's 100 most importa...

fragment liner notes
Classical music of the 19th century, and contemporary music of our own 20th century brought about the need for adopting a different perspective in order to create music that was meaningfull and vital. this was done in many ways too numerous and complicated to mention here, but one device which was always been succesfull in both clasical music and in present day jazz is to let the musical ideas determine the form and shape of a musical composition. In effect that is what i have tried to do here. The blues, which is a twelfe-bar form and the form and chord structure Ï've Got Rhythm" , being 32 measures in length, was my material for all of the compositions on this album. The augmentation of the forms themselves comes from thematic motifs and melodic ideas...blablabla...en ieder nummer wordt daarna nog even helder en duidelijk besproken door meneer Nelson himself.

Ik heb dit album een tijdje op 5* sterren gehad...het is echt een perfect jazzalbum en het enige persoonlijke bezwaar dat ik kan vinden is dat ik het wat te rustig vind en dat het soms ...te goed lijkt.

Het is ook nooit precies goed he .

Misschien een domme vraag, maar behoort Evans tot de nieuwe garde? Ik vind dat hij samen met bas en drums een typisch bop-front vormt (zoals ook in nagenoeg al zijn trio-werk) dat veeleer doorbroken wordt door het nieuwere geluid van (uiteraard) Dolphy en beide saxofonisten. Of zie ik dat nu verkeerd?

zoek het eens op....Evans behoorde tot de nieuwe garde.

edit: probeer me even te begrijpen. ik zeg niet dat Evans op dit album "zwaar de impro ingaat". ik zeg dat Nelson Bill Evans koos omdat Evans in 61 een fris nieuw geluid bracht.....en ik heb het weer van Nelson (niet persoonlijk )

tevens is het zo dat Evans nu niet echt bekend staat om zijn bop...eerder een mengeling van modal, post-bop en cool-jazz...dit alles met een eigen snufje Evans.

vreemd...als ik de stemlijsten bekijk ben jij de grootste Evans kenner van mume...

edit 2: als je even op de wire link in mijn eerde stukje klikt dan vind je daar ook een Evans album....ook daar staat dat Evans bop achter zich heeft gelaten..dat staat ook b.v. op de Allmusic site...en eh...eigenlijk overal

dus dat opzoeken zal wel lukken

Het verhaal van Nelson (m.b.t. de beide fronten) hoor ik hier wel in terug, maar blijkbaar op een ander vlak dan hij het heeft bedoeld.

Evans speelt in mijn ogen pure bop (hard-bop, post-bop zo u wilt, cool-jazz ook). Ik heb inderdaad zijn oeuvre volledig doorzwommen en had constant het gevoel (vanaf de jaren '60) dat de man achter zat op zijn tijd. Neem de improvisaties van McCoy Tyner uit 'My Favorite Things' (zelfde jaar als hier, dames en heren!) - zo ver zou Evans het zelfs in het jaar van zijn sterven niet drijven. Cecil Taylor maakte in 1956 al zijn eerste plaat, en ik geloof niet dat zijn eerste wapenfeit zachte koek is? Enfin, mijn punt is duidelijk.
En dat is ook waarom ik Evans dichter bij Monk zou zetten dan bij wat we vanaf de jaren '60 beginnen te horen.

Waar ik nu op aanstuurde was het volgende: Dolphy en de saxen geven toch meer prikjes richting new jazz dan Evans, die duidelijk bij Monk te rade ging wat betreft ritmiek, hakkelend spel, gebruik van de linkerhand, e.d.? Of kan je je daar niet in vinden?

Het hangt er van af waarbij je bop definieert. Ok, Evans hanteert de modale schema's, maar dat hoor je niet expliciet, zeker als je geen bop luistert en dus de bop-schema's niet kent. Zoals ik dus. Luister je, hoor je opvallende gelijkenissen tussen Monk en Evans, niet tussen Taylor en Evans. Alleen houden de kenners, die probleemloos alle "changes" horen, daar geen rekening mee. Ik ga lekker door met Evans te classificeren onder "bop", en het vakje "sixties" voor te behouden voor "zwaarder werk".

Ter verklaring: ik luister alleen jazz vanaf de vroege jaren '60 (wee mij, bekrompen burger!) en kan alleen maar besluiten dat Evans ergens was blijven steken waar de anderen nooit mee te maken hadden gehad.

Zo zit het in mijn hoofd: de modale avonturen van Coltrane met McCoy Tyner aan de piano, in schril contrast met de eenzame Evans die Monkiaans op zijn piano zat te drammen. M.a.w.: ik kan veel bijleren door wat te gaan lezen op het net - of door volgend jaar zelf lessen te gaan nemen. Maar dan wordt ik "gewoon" één van die kenners die zal vaststellen dat het vakje "sixties" eigenlijk niet kan bestaan.
Wil ik dat wel?

[quote="unaej] M.a.w.: ik kan veel bijleren door wat te gaan lezen op het net [/quote]

een lang verhaal kort...je kunt ook een boek pakken of gewoon je oren gebruiken.

Ik kan op heel je verhaal gaan reageren (en vooral weerleggen) maar , en dat is tegen mijn gewoonte, ik doe het niet. Ik heb namelijk een vermoeden dat jij niet ontvankelijk bent voor mijn mening of simpele feiten...en ik heb wel wat beters te doen.

Ik wens jouw muziekdocent(e) veel succes.

Ik gebruik mijn oren en stuit op een contradictie met de boeken. Onmogelijk, zeg je?

Maar als je toch zo vrij wilt zijn mijn vraag te beantwoorden, kwestie van te weten of wij wel hetzelfde horen...

Coltrane ging ook bij Monk te rade...McCoy Tyner ging ook bij Monk te rade...en ik denk dat Evans ook in die traditie zat en zijn manier zocht om eruit te komen....Taylor is altijd al een buitenbeentje geweest....maar als er een jazzpianist is waar hij door beinvloed is dan is dat monk...(ik geloof ook dat dat Taylor zijn eigen uitspraak is...maar jij zal wel anders horen...denk ik dan)

en verder krijg ik het idee dat jij denkt dat jij het beter weet dan alle kenners bij elkaar..

Ik ben te bescheiden om daar dan nog verder op te reageren...en ik heb nogmaals geen behoefte om de strijd aan te gaan met jouw zeer eigenwijze en (in mijn ogen) vaak verre van rieele mening.

succes met je verdere muzikale avonturen...

Alsof ik niet voor de rede vatbaar ben. Dit heb ik niet verdiend.

Het laatste is hier echter over gezegd.

Het is slechts mijn mening unaej...maak je niet druk het is veels te mooi weer....buiten

Niet dus, ik heb de cd met dezelfde liner notes ook in mijn collectie.

Je vind jezelf zo ontzettend goed blijkbaar dat je dat moet melden en verder iedereen als idioten ziet die geen originele cd's of lp's hebben.

nee hoor...totaal niet.

ik vind mezelf helemaal niet ontzettend goed (je moest eens weten..) en zie ook niet iedereen als een idioot die geen originele cd heeft.

ik reageerde naar aanleiding van het jazzalbum van de week...en dan is het een gewone logische opmerking. daarnaast wordt er zoveel gedownload. ik gebruik he twoordje "denk ik"wat nuanceerd en verder heb ik er niet echt bij stil gestaan..gewoon een tussenopmerking.

hoef je toch niet zo hatelijk te doen....

Ben blij dat wij elkaar begrijpen Ik snap wat je bedoelt.

Absoluut niet hatelijk bedoeld maar jouw opmerking kwam op mij nogal denigrerend over, net of jij de enige bent met de originele cd/lp met liner notes en de rest hier niet.

Door veel mensen al mooi en toegankelijk genoemd. Daar kan ik wel inkomen, maar ik mis toch een bepaalde spanning die voor mij een jazzplaat echt de moeite waard maakt. Stolen Moments vind ik geen sterke opener, daarna is er wel voldoende luisterplezier te beleven om toch een 3* neer te zetten.

dat heb je dan verkeerd begrepen.

Ik hoop dat mijn uitleg voldoende is geweest.

Ik vind dat er over zo'n mooie plaat niet zoveel gemonkt moet worden.

Ik placht van tijd tot tijd wel eens een jazzplaatje op te leggen. Voor de sfeer, weet je wel. Nu is deze plaat van Oliver Nelson aan de beurt, en wat is dit heerlijk wegluisteren zeg! Klinkt erg herkenbaar, en tegelijkertijd toch helemaal niet zo simpel.

Ken je Jazz Pa Svenska van Jan Johansson al?
Lijkt me wel iets voor jou en deze zal ik ook eens een keer proberen.

Neen, die ken ik niet, bedankt voor de tip!

Bijna alle jazzplaten die ik ken, zijn van artiesten uit de Verenigde Staten.. Behalve Krzysztof Komeda, dat is een Pool, en diens 'Astigmatic' vind ik ook wel een sterke plaat.

Die fluitsolo's van Eric Dolphy zijn trouwens geweldig!

Ja, plaatje dat misschien wel kan uitgroeien tot één van de sterkste jazzplaten die ik tot nu toe heb beluisterd. Ook Bill Evans speelt fantastisch relaxed piano zeg.